บทที่ 2.2 'อดีตกับปัจจุบัน'

บทที่ 2.2

'อดีตกับปัจจุบัน'

“เจย์! เจย์ใช่ไหม?” หญิงสาวเมื่อเห็นเจย์ก็รีบเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายในทันทีก่อนจะเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม

“แพรวา?” เจย์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะยังไม่แน่ใจ

“ใช่เราเอง จำเราได้ไหม?”

“...จะ...จำได้ แต่เปลี่ยนไปมากเลยนะ”

เจย์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มในขณะที่สายตาก็จ้องมองแพรวาตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะอีกฝ่ายเปลี่ยนไปมากจริง ๆ หุ่นก็ดีขึ้นหน้าตาก็สวยขึ้นจนเกือบจำไม่ได้ เอาเป็นว่ารวม ๆ แล้วโคตรสวยเลยดีกว่า

“ก็นิดหน่อยนะโตแล้วก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างดิ”

“ไอ้เจย์มึงไม่ชวนแพรวานั่งล่ะ?” บิวพูดขึ้นอย่างสนิทสนมเพราะทุกคนก็รู้จักแพรวาทั้งนั้นแหละ

“อ๋อลืมไปเลยนั่งด้วยกันไหม?" เจย์รีบพูดขึ้นในทันทีก่อนจะเขยิบที่ให้แพรวานั่ง

“ไม่เป็นไรหรอกพอดีว่าเรามาทำธุระเดี๋ยวต้องรีบไปแล้ว”

แพรวาเลือกที่จะปฏิเสธเพราะเธอไม่ได้มาเดินเล่นแต่เธอมาทำงานและต้องกลับไปทำงานต่ออีก แต่ก่อนที่จะเอ่ยคำลาแพรวาก็นึกอะไรบางอย่างออก “ได้ข่าวว่าเจย์แต่งงานแล้วใช่ไหม ยินดีด้วยนะเราล่ะอิจฉาเจ้าสาวจังเลยที่ได้คนดี ๆ แบบเจย์เป็นสามี”

“ขอบคุณนะว่าแต่เราขอไลน์ได้ไหม?” เจย์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นมือถือให้แพรวา

“ได้สิ” แพรวารับมือถือมาจากเจย์ก่อนจะแอดเพื่อนตัวเองและยื่นมันคืนให้เจย์ด้วยรอยยิ้ม

“งั้นเราไปก่อนนะเดี๋ยวสาย” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะโบกมือลาทุกคนโดยเฉพาะเจย์และรีบหันตัวเดินออกจากร้านไปในทันที

เจย์มองตามแพรวาออกไปจนสุดสายตาก่อนจะก้มลงมองมือถือตัวเองและกดเข้าไปส่องในไทม์ไลน์ของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากแพรวาจะเปลี่ยนรูปเท่านั้นส่วนสถานะก็ขึ้นเป็นอักษรย่อและรูปหัวใจไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแพรวาต้องมีแฟนแล้วอย่างแน่นอน

“ไอ้เจย์!”

“ห๊ะ!” เสียงเรียกของเกียร์ทำให้เจย์หลุดออกจากภวังค์ในทันทีก่อนจะเงยมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย

“เหม่อลอยห่าไรวะกูเรียกมึงตั้งนานแหละ เจอแพรวาไปหน่อยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะมึง”

“กูกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ต่างหาก”

“จะคิดไรก็นึกถึงจีนด้วยนะโว้ย นั้นแฟนเก่าส่วนจีนอะเมียมึง” เตพูดเตือนสติเจย์

“กูรู้แล้วน่ากูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

“ก็ดีแล้ว อย่าทำให้ผู้หญิงต้องเสียใจเพียงเพราะความไม่แน่นอนของใจมึง”

เตพูดขึ้นอีกครั้งเพราะเขากลัวมากที่สุดก็คือกลัวเจย์จะลังเลนั่นแหละเพราะเขารู้ดีว่าเจย์รักแพรวาและฝังใจกับอีกฝ่ายมากแค่ไหน ตอนเลิกกันใหม่ ๆ แม่งร้องไห้จนน้ำแทบท่วมโลกจะเป็นจะตายเลย

“กูไม่ใช่คนแบบนั้นมึงก็รู้”

“กูก็แค่พูดเฉย ๆ”

เจย์เลือกที่จะไม่ตอบอะไรและเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทน ทั้ง ๆ ที่ปากบอกว่าไม่ใช่คนแบบนั้นแท้ ๆ แต่ในใจกลบยังเลิกคิดเรื่องของแพรวาไม่ได้เลยสักนิดนี่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร อาจจะเป็นเพราะเขายังคงคิดถึงแพรวาในทุกคืนวันก็ได้มั้งพอได้มาเจอตัวจริงมันเลยตอกย้ำฝังลึกในความรู้สึกเขาอีก

@บ้านครอบครัวตัว J

จีนชะเง้อคอมองออกไปยังด้านนอกบ้านด้วยหัวใจที่จดจ่อเพื่อรอให้สามีของเธอกลับมาซึ่งตอนนี้ยังไม่มีวี่แววด้วยซ้ำทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ก็บ่ายแล้วด้วยเจย์น่าจะเลิกเรียนตั้งแต่ 11 โมงแล้วเพราะเขาบอกคาบบ่ายยกเลิก ไม่มีเรียน

หญิงสาวหันกลับมามองอาหารโปรดของเจย์ก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะมันเย็นหมดแล้ว ร่างบางตัดสินใจยกเอาอาหารพวกนั้นไปเก็บในครัวไว้รอเจย์กลับมาค่อยยกออกมาอุ่นอีกทีเพราะไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่

“อ๊ะ!” จีนร้องอุทานออกมาเล็กน้อยก่อนจะคว้ามือไปจับที่ขอบโต๊ะเอาไว้เมื่อเธอเผลอลุกขึ้นยืนไวไปหน่อยเกิดอาการหน้ามืด

จีนค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นอย่างช้า ๆ และพยายามสดลมหายใจเข้าจนลึกเพื่อตั้งสติของตัวเอง น่าจะเป็นเพราะว่าเธอแพ้ท้องมากเกินไปและกินอะไรไม่ค่อยลงจนร่างกายอ่อนแอไปหน่อย

หญิงสาวลุกขึ้นอย่างช้า ๆ แต่กลับต้องล้มลงนั่งอีกครั้งเมื่อเธอลุกขึ้นยืนไม่ไหวจึงเลือกจะคลานไปยังห้องนั่งเล่นแทน ร่างบางปีนขึ้นมานั่งบนโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรงและไม่กล้าจะลุกในตอนนี้เพราะกลัวว่าจะหน้ามืดล้มคว่ำเข้าเดี๋ยวลูกของเธอจะเป็นอันตรายจากการกระแทกอีกแถมตอนนี้เธอก็อยู่บ้านคนเดียวอีกต่างหาก

จีนล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดโทรหาเจย์เพื่อบอกให้เขารีบกลับบ้านแต่เขากลับไม่ยอมรับสาย เธอเลยพยายามโทรยังไงก็ไม่ยอมรับจนจีนเลือกที่จะเลิกโทรแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เจย์กำลังทำอะไรอยู่และยุ่งมากแค่ไหนถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์เธอ แต่การที่เขาอยู่ข้างนอกแบบนั้นเขาไม่คิดจะเป็นห่วงเธอบ้างเลยหรือไงนะ

“ถ้านายห่วงฉันเท่าที่ฉันห่วงนายก็ดีสิเจย์”