กลิ่นกายเธอหอมจัง

“เฮ้อ… วันนี้ เหนื่อยจังแฮะ” แล้วเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้ในมุมห้อง

“ได้พักสายตาสักหน่อยคงจะดี” ว่าแล้วเธอก็หลับตาลงจนเผลองีบหลับไป

ฝ่ายรติกาล เดินเข้าไปในห้องที่เปิดประตูทิ้งไว้เพื่อรอให้เขาเข้ามาสอบสวนผู้ต้องหาสองคนซึ่งตอนนี้ รปภ. ยืนคุมอยู่ รติกาล เอากุญแจรถให้อั๋นแล้วไหว้วานเขาไปเอารถที่ผับมาไว้ให้ แล้วให้ฝากกุญแจไว้ที่หน้าฟร้อนท์ อั๋นตกลงตามนั้น แล้วก็เดินออกจากห้องมากับเพื่อนอีกคนเพื่อให้เขาช่วยขับรถเครื่องพาไปเอาบิ๊กไบค์ของรติกาลมาไว้โรงแรม

รติกาลบอกอีกสองคนที่เหลือว่าให้ไปรอหน้าห้อง เดี๋ยวทางนี้เขาจัดการเอง สองคนก็ออกไปยืนรอหน้าห้องตามคำขอของเขา

“ปิดห้องให้ผมด้วยนะครับ อ่อ.. แล้วก็อย่าเพิ่งเข้ามาจนกว่าผมจะเรียกนะครับ”

ทั้งสองรับคำเขาแต่โดยดี แล้วเดินออกจากห้องไป รติกาลเดินมานั่งลงต่อหน้าชายสองคนที่ถูกจับตัวไว้ เขาสอบถามเอาความจริงจนได้ความจากนั้นเขาก็ลบล้างความทรงจำของทั้งสอง แล้วให้ รปภ. ปลดกุญแจมือออกและพาลงไปข้างล่างให้พวกเขากลับบ้าน

เขาได้รู้มาว่าสองคนนี้เห็นเธอเดินออกจากผับคนเดียว พวกเขาถึงตามโปะยาสลบเพื่อหวังพาเธอไปกระทำชำเรา ด้วยความไม่ระวังหลังเธอเอาแต่เดินก้มหน้าดูโทรศัพท์ จึงตกเป็นเหยื่อโดยง่าย แต่พวกเขาดันเห็นคีย์การ์ดห้องพักในโรงแรมซะก่อนจึงพาเธอมาโรงแรมแทน

พวกนั้นหวังข่มขืนเธอในห้องแอร์เย็นสบายและรีดไถเธอด้วย แล้วยังคิดจะถ่ายคลิปเก็บเอาไว้แบล็กเมล์ข่มขู่รีดไถเอาเงินจากเธออีกทีในเวลาที่ต้องการเงิน

รติกาลโกรธมากหลังจากได้ยินเรื่องพวกนั้นเขาบอกให้ รปภ. ปล่อยทั้งสองกลับบ้าน แต่เขาหมายถึงปล่อยให้พวกเขาได้กลับบ้านเก่า และคงจะกลับไปในเร็ววันเพราะเขาสั่งจิตสองคนนี้ไว้แล้ว ส่วนจะเป็นวิธีไหนสุดแล้วแต่นรกจะต้องการ คนแบบนี้ปล่อยไว้จะเป็นภัยต่อสังคมเขาไม่ต้องการให้มีเหยื่อเกิดขึ้นอีก

รติกาล เดินไปยังห้องพักที่ตนเปิดไว้ เมื่อจะเปิดประตูก็ดันนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมคีย์การ์ดไว้ด้านใน

ก๊อกๆๆ

“คุณจีนส์ครับ เปิดห้องให้ผมหน่อยครับ”

จีนส์ที่หลับอยู่ก็สะดุ้งตื่น คุณจีนส์ครับเปิดประตูให้ผมหน่อย เธอจำได้ว่าเป็นเสียงของรติกาล จีนส์ยกมือลูบหน้าสูดหายใจเข้าลึก แล้วเดินไปส่องดูตาแมวก่อน เมื่อแน่ใจว่าคือเขาเธอจึงเปิดประตูให้

ชายหนุ่มเข้ามา

“เป็นยังไงบ้างคะ”

เขาไม่ตอบคำถามเธอ แต่รีบเดินไปดูหญิงสาว ที่หลับอยู่แทน จีนส์ถึงกับกลอกตามองบน เธอเดินตามไปยืนใกล้ๆ รติกาลแล้วเอนตัวลงไปถาม

“คุณกาลคะ” เขาสะดุ้งโหยง

“เอ้า!! ขวัญอ่อนจังเลยนะคะ ใจลอยไปที่ไหนเนี่ยเป็นยังไงคะ ผู้ร้ายของคุณพูดอะไรบ้าง”

“อ๋อๆ นี่ครับคีย์การ์ดห้องนั้น จริงๆ แล้วมันเป็นห้องเธอ พวกนั้นอันตรายมากครับ ถ้าเราช่วยเธอไม่ทันคงแย่แน่ๆ แต่ผมไม่อยากให้โรงแรมเสื่อมเสีย เลยปล่อยไป แล้วก็ช่วยเช็กให้ผมหน่อยนะครับ ว่าเธอชื่ออะไร”

“อ๋อค่ะ ได้ค่ะ งั้น.. ฉันขอตัวก่อนนะคะ หายมานานมากแล้ว เดี๋ยวเพื่อนร่วมงานจะว่าเอา อีกอย่างข้อมูลนี้ ใช้คนอื่นทำไม่ได้ค่ะ แล้วจะมาแจ้งอีกทีนะคะ”

“ครับ”

รติกาลตอบขณะที่สายตาเฝ้ามองแต่เจ้าหล่อนที่หลับอยู่

“ค่าห้องพักของเธอคิดรวมกันกับห้องของผมเลยนะครับ”

“ได้ค่ะ” จีนส์ตอบ

ขณะนั้นเองคงเป็นเพราะเสียงคุยกันของทั้งสองคนทำให้หญิงสาวตัวหอมลืมตาตื่นขึ้นมาชั่วขณะ เธอตกใจกรี๊ดลั่นใส่รติกาล ยกกำปั้นน้อยๆ ต่อยเข้าเบ้าตาเขาไปหนึ่งที ทำเอารติกาลถึงกับเสียทรงผงะหงายไปด้านหลัง

“โอ๊ย”

รติกาลร้องเสียงหลงหญิงสาวรัวกำปั้นใส่เนื้อตัวของเขาแบบไม่ยั้งมือ แล้วดึงหมอนมาฟาดเขาอีกหลายทีเธอป้องกันตัวเต็มที่ ฝ่ายจีนส์ที่เห็นเหตุการณ์ในตอนแรกเธอก็ตกใจ จากนั้นก็ขำลั่นในความเหวอของชายหนุ่มที่กำลังโดนผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ทุบอยู่ตรงหน้า

“คุณจีนส์ครับ ช่วยผมหน่อยสิครับ” เขาเรียกเธอให้ช่วย

“อุ๊ย!!” เธอได้สติ

“คุณคะๆ ใจเย็นๆ ค่ะ คุณปลอดภัยแล้วค่ะ คุณปลอดภัยแล้ว”

หญิงสาวได้ยินเสียงผู้หญิงดังแว่วเข้าโสตประสาท จึงหยุดแล้วหันไปมอง เธอเห็นเป็นผู้หญิงรางๆ และเห็นชื่อที่ปักอยู่ตรงหน้าอกบนชุดของจีนส์ เธอจำได้ว่านั่นเป็นชุดพนักงานต้อนรับของโรงแรมนี้

“จะ จริง ระ เหรอ จริงเหรอคะ” เธอถามเสียงเธอตะกุกตะกัก

“จริงค่ะ”

จีนส์ตอบ พอได้ยินแบบนั้นแล้วเธอก็วูบหงายหลังหลับไปอีกครั้ง เหมือนคนที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง

“เอ้า!! คุณๆ”

รติกาลเขย่าตัวเรียกหวังจะปลุกเธอขึ้นมาสอบถามแต่เธอหลับลึกไปซะแล้ว

“อะไรกันเนี่ย....” เขาพูดลากเสียงยาว

“ตื่นมาทุบกันแล้วก็หลับต่อ”

พูดจบเขาหันไปมองจีนส์ก็เห็นเธอกำลังยืนเม้มปากกลั้นขำอยู่

“โธ่..คุณจีนส์”

พรืด!!

เธอหลุดจนได้

“โอเค” เขาพูดเสียงสูงทั้งลากยาว

“ผมเป็นตัวตลกให้คุณหนึ่งวันก็ได้ครับ” แล้วเขาก็ยกข้อมือมา

ดูเวลา

“คืนนี้ผมคงไม่กลับผมจะนอนที่นี่ล่ะ ยังไงช่วยให้แม่บ้านมาเอาเสื้อผ้าผมไปซักด้วยนะครับ”

“แน่ะ”

จีนส์พูดพลางเอียงหน้าหรี่ตามองเขาอย่างรู้ทันแต่รติกาลรีบปฏิเสธ

“เปล่าสักหน่อย ผมเหนื่อยแล้ว อย่าลืมนะครับ ให้แม่บ้านมาเอาเสื้อผ้าผมไปซักด้วย ผมจะต้องใส่ไปทำงานพรุ่งนี้ตอนสองทุ่ม”

“ได้ค่า..คุณรติกาล..” หญิงสาวพูดลากเสียงยาวต่อด้วยการกล่าวส่งเข้านอน

“ฝันดีนะคะ”

เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาค้อน เธออมยิ้มเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไป เขาเดินไปปิดประตูและล็อกห้องทันทีพอเดินกลับมาที่เตียง เขาดันลืมไปว่าห้องนี้มันเตียงคู่แบบคิงไซซ์

“โอ๊ยตายแล้ว”

รติกาลยืนกุมขมับอยู่ข้างเตียง เห็นหญิงสาวหลับปุ๋ย แรงดึงดูดของเธอมันช่างเกินต้าน เขาเดินไปนั่งขอบเตียงมองเธออยู่สักครู่ เอนตัวลงไปใกล้เธอ ใบหน้าของเขาเกือบชนแก้มเธอ

‘กลิ่นกายเธอหอมจัง’

กลิ่นหอมจากตัวเธอนั้นทำให้รติกาลแทบอดรนทนไม่ไหว เขาหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกด้วยความอดกลั้น

‘ไม่ฉวยโอกาสคงจะดีกว่า’

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปนอนบนโซฟาแทน หากขืนขึ้นไปนอนกับเธอบนเตียงเกรงว่า เมื่อเธอตื่นมาเห็นเขานอนข้างๆ จะตกใจโวยวายอีกครั้ง และอีกอย่างเขากลัวตัวเองจะทนไม่ได้แล้วไปล่วงเกินเธอ

‘ตอนนี้ก็ใกล้เช้าแล้วพอเธอไป ค่อยย้ายไปนอนตรงนั้นก็แล้วกัน’

เขาถอดเสื้อออกเก็บใส่ตู้เสื้อผ้าไว้ แล้วเอาผ้าขนหนูมาห่มแทนรติกาลเอนตัวนอนลงบนโซฟา สายตาของเขาจ้องมองเธอที่นอนหลับอยู่บนเตียงแล้วยิ่งรู้สึกถึงความต้องการภายในใจ เขาทั้งสงสัยและแปลกใจเป็นอย่างมาก

‘อะไรกัน เธอเป็นใครกันนะ เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ถึงจะเพิ่งเจอกัน แถมยังไม่เคยมีอะไรกันด้วย อีกอย่างผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา แม้จะเอากันกี่ท่าหรือว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะสวยเย้ายวนใจมากแค่ไหน เราก็ไม่เคยรู้สึกโหยหาถึงพวกเธอเลยสักครั้งเดียว แต่กับเธอมันต่างออกไป’ เขาคิดแล้วก็ผล็อยหลับไป

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ทำให้รติกาลสะดุ้งตื่น ก๊อกๆๆ เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง เขาหรี่ตากะพริบถี่เพื่อปรับระยะการมองเห็นแล้วยกข้อมือขึ้นดูเวลา

‘9 โมงแล้วเหรอ’

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะดังขึ้นอีก

“คร้าบ”

เขาขานรับแล้วลุกเดินไปหน้าประตู ยกมือขวาขึ้นและใช้อุ้งมือถูตาขับไล่อาการงัวเงีย เอื้อมมืออีกข้างไปเปิดประตู ก็เห็นแม่บ้านยืนอยู่หน้าห้อง

“สวัสดีตอนเช้าค่ะ ขอโทษที่รบกวนค่ะคุณกาล คุณจีนส์ให้เอาของมาให้ค่ะ เป็นของใช้ของคุณผู้หญิงจากห้องนั้นค่ะ แล้วก็นี่ชุดคลุมสำหรับเปลี่ยนชุดไปซักค่ะ”

รติกาลนึกได้ ว่าต้องถอดชุดไปซักเขาเลิกคิ้วขึ้นนึกในใจว่า

‘จีนส์ นี่ช่างเป็นคนละเอียดอ่อนจริง ใส่ใจทุกเรื่องเลยใครได้ไปเป็นภรรยาคงจะโชคดีน่าดู น่าเสียดายที่เราคิดกับเธอแค่เพื่อน’

“งั้นพี่รอผมสักครู่นะครับ” รติกาลขอให้แม่บ้านรอเพื่อถอดกางเกงออก

“ได้ค่ะ”

เมื่อแม่บ้านตอบแล้วยืนรอหน้าห้อง เขาก็เดินเอาทุกสิ่งอย่าง ไปวางไว้ชั้นเก็บของ แล้วเดินเข้าห้องน้ำสักพักก็เดินออกมาพร้อมเก็บชุดของเขา ไปให้แม่บ้านส่งไปห้องซักรีดของโรงแรม แม่บ้านรับเสื้อผ้าจากเขาแล้วก็เอาซองจดหมายให้รติกาล

“เกือบลืมไปเลย นี่ค่ะคุณจีนส์ฝากไว้ให้”

เธอยื่นซองน้ำตาลขนาดเท่าซองจดหมายให้ชายหนุ่มก่อนออกกะ ในช่วงเช้าจีนส์ได้ฝากข้อมูลที่รติกาลขอ ไว้กับแม่บ้าน

“อ่อ ขอบคุณมากเลยครับ เธอกลับบ้านแล้วเหรอครับ”

รติกาลถามถึงจีนส์พนักงานต้อนรับของโรงแรม

“ใช่ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

“อ่อครับ”

จากนั้นเธอก็เดินไปทำหน้าที่ของเธอ เขาเดินเข้าห้องเหลือบมองร่างร่างหนึ่ง ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

‘ยังไม่ตื่นอีกเหรอ’ เขาคิด พลางพูดเบาๆ “ขี้เซาจังแฮะ”

รติกาล เดินไปยังโซฟาเปิดซองออกแล้วดึงกระดาษสีขาวด้านในออกมาดู ใช่แล้วมันคือข้อมูลของหญิงนิรนามที่เขาช่วยเอาไว้เมื่อคืนวานแต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องเบิกตาโพลง ด้วยความแปลกใจในความกวนของ จีนส์

“อะไรกันเนี่ย ให้ข้อมูลมาแค่เนี้ย”

* คุณผู้หญิงที่เข้าพักห้อง 501 ชื่อ ญาดา นามสกุล (ขอสงวนสิทธิ์ในความเป็นส่วนตัวของลูกค้า และเพื่อรักษากฎระเบียบของโรงแรมที่ต้องปิดบังข้อมูลส่วนตัวของลูกค้า)

‘ข้อมูลที่เหลือสอบถามเอาเองนะคะ คุณผู้ชาย ขอให้สนุกค่ะ’