บทที่ 4 : ความรู้สึกที่เก็บไว้

พระอาทิตย์ตกลับขอบฟ้าไปแล้ว นานะเดินตรงกลับบ้านด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน หลังจากที่ชินจากไป เธอก็ยังคงนั่งเหม่อมองแม่น้ำพลางครุ่นคิดเรื่องของเธอและเคนด้วยความสับสน ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขากำลังท่วมท้นจนแทบจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ เธอไม่รู้จะทำเช่นไรกับความรู้สึกนี้ดีแล้ว

“กลับมาแล้วค่า” นานะตะโกนบอกแม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย “วันนี้มีอะไรกินมั่งคะ หิวมากเลย”

เธอเดินตรงเข้าไปอ้อนแม่ซึ่งอยู่ในครัว โดยไม่ทันสังเกตเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร

“อะไรกันยัยตัวเล็ก กลับมาก็บ่นหิวเลย” เสียงที่ดังขึ้นทำให้เธอหันขวับไปมอง แล้วนานะก็พบคนซึ่งทำให้เธอเสียใจนั่งยิ้มเผล่อยู่ที่โต๊ะทานข้าว

“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

“พูดอะไรอย่างนั้นนานะ บางทีเคนก็มากินข้าวบ้านเราอยู่แล้วนี่” แม่หันมาดุนานะทันทีพร้อมกับวางกับข้าวบนโต๊ะ

“ทานให้เต็มที่เลยนะเคน” แม่หันไปยิ้มให้กับเคน ซึ่งหันมายักคิ้วใส่นานะอย่างเป็นต่อ นัยน์ตาเรียวคมฉายแวววิบวับ นานะทำอะไรไม่ได้เลยกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้

“วันนี้ไปที่บริษัทมาเหรอ เห็นคุณทานากะบอกเราน่ะ” เคนถามนานะระหว่างทานข้าว

“อื้อ แม่ให้เอาขนมเค้กไปให้” นานะตอบแบบไม่เต็มเสียงนักเพราะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันขึ้นมา แล้วจู่ๆ เธอก็วางตะเกียบลง “อิ่มแล้วค่ะ”

“อะไรกันนานะ เพิ่งกินไปนิดเดียวเองนี่ ไม่สบายรึเปล่าจ๊ะ” แม่ถามนานะหลังจากที่เห็นเธอกินข้าวไปได้นิดเดียว ทั้งๆ ที่วันนี้มีกับข้าวโปรดของเธออยู่ด้วย

“เอ่อ…หนูไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ขอตัวไปพักก่อนนะคะ” นานะก้มหน้าแก้ตัวกับแม่ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโต๊ะไป

“จริงสินานะ เดี๋ยวเราขอยืมซีดีหน่อยนะ” เคนบอกนานะก่อนที่เธอจะขึ้นไปบนห้อง

“วันหลังดีกว่ามั้งเคน เราจะนอนแล้วน่ะ”

“แป๊บเดียวเองน่า นะ” เคนอ้อนนานะเสียงหวาน นัยน์ตาคมเป็นประกาย เขาทำหน้าแบบที่นานะเห็นแล้วอดใจอ่อนไม่ได้ทุกที

นานะจ้องมองหน้าเขาครู่หนึ่ง “ก็ได้ แต่แป๊บเดียวนะ”

“อืม” เคนยิ้มกว้างอย่างดีใจ

นานะนั่งมองเคนที่ยืนเลือกแผ่นซีดีอยู่ด้วยความน้อยใจ เขาก้มหน้าก้มตาหาสิ่งที่ต้องการโดยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เธอกอดหมอน คิดสับสนอยู่ภายในใจอย่างเหม่อลอย

“เราขอยืมเพลงนี้นะ”

นานะสะดุ้งตื่นจากภวังค์ “เอาะ…อือ… เอ๊ะ อันนั้นนายเคยฟังแล้วนี่”

“หือ ก็ใช่นะ พอดีว่าจะอัดลงซีดีให้เซระน่ะ” เคนบอก เกาหัวด้วยท่าทีเขินเล็กน้อย

นานะรู้สึกปวดใจเมื่อเห็นท่าทางของเขายามพูดถึงเซระ เธออดกลั้นความรู้สึกต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

“นี่ๆๆ!! เอาไปให้หมดเลย นี่อีกด้วย แล้วรีบๆ กลับบ้านไปเลยนะ!!” นานะตะโกนพร้อมกับหยิบซีดีเพลงโปรดของเคนทั้งหมดปาใส่เขาอย่างไม่ยั้ง

“โว้วๆๆ อะไรกันเนี่ย นานะ” เคนยกมือกันซีดีที่นานะปามาอย่างตกใจ

“นี่แน่ะๆ!”

“เฮ้ๆๆ เป็นอะไรน่ะ มีอะไรรึเปล่านานะ” เคนปัดซีดีแผ่นสุดท้ายและตรงเข้าไปจับมือนานะไว้ แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าเธอกำลังร้องไห้

“ฮือๆๆๆ”

“เธอร้องไห้? มีเรื่องอะไรเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ฮึกๆ ฉันพยายามจะไม่คิดถึงนาย แต่ในหัวฉันก็มีแต่เรื่องนายตลอด” นานะพูดออกมาอย่างอัดอั้น

“ฉัน…ทั้งๆ ที่ฉันรู้ว่านายรักเซระ…พยายามคิดกับนายแค่เพื่อน แต่พอวันนี้ที่ฉันเห็นนายกับเซระ… ฉันก็…ฮือๆ”

เคนตกตะลึงกับสิ่งที่ตนได้ยิน เขาไม่คาดฝันว่านานะ เพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กของเขาจะคิดกับเขาแบบนี้

“ฉัน…ฉันขออย่างเดียว นายอย่าเกลียดฉันเลยนะ เคน ฮือๆๆๆๆ” นานะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

“ขอโทษนะ…นานะ ฉันไม่รู้มาก่อนเลย” เคนดึงนานะเข้าไปกอดอย่างอ่อนโยน

“ฮือๆๆๆๆ”

“ฉันขอโทษจริงๆ” เคนกระซิบที่ข้างหูนานะพลางลูบหัวเธอแผ่วเบา ในใจยังคงสับสนกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เขาเองคิดกับนานะเป็นเพียงเพื่อนและน้องสาวมาโดยตลอด จะเป็นไปได้ไหม…ที่เขาจะคิดกับนานะมากกว่านั้น… เคนพยายามถามตัวเอง

นานะร้องไห้และกอดเคนแน่น เธอรู้ดีว่าอย่างไรแล้ว เขาก็คงมองเธอเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น เธอจะพยายามตัดใจจากเขา…นานะบอกตัวเองว่าอย่างนั้น