รักวุ่นวายของยัยตัวเล็ก

“เราเกลียดวันฝนตก” นานะโพล่งออกมาเสียงดัง

เธอเดินหน้ามุ่ยไปนั่งลงเคียงข้างผู้ชายคนที่อยู่บนเสื่อทาตามิในห้องนอนตัวเอง ภายนอกหน้าต่างห้อง สายฝนกำลังตกลงมา แต่กลิ่นของสายฝนก็ไม่อาจกลบกลิ่นหอมกรุ่นจากเหล่าขนมปังที่อยู่ชั้นล่างได้ แม้กระทั่งเวลาฝนตกอย่างนี้ นานะเชื่อว่ายังคงมีลูกค้าเข้าคิวรอซื้อขนมปังอยู่ ก็บ้านเธอเป็นร้านขนมปังชื่อดังในย่านนี้นี่นา

“เป็นอะไรของเธอ หา! ยัยตัวเล็ก” ชายหนุ่มผิวขาวใบหน้าคมเข้ม ซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านข้างเอามือขยี้หัวเธอด้วยความเอ็นดู

“ก็ฝนตกแบบนี้มันไปไหนไม่ได้เลยนี่” นานะเบ้หน้าใส่เคน เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กซึ่งอายุห่างกันหกปี เธอพยายามปัดมือเขาออกขณะที่หัวใจเต้นรัว

“บ่นจริงนะเรานี่ ขี้บ่นเป็นยัยแก่ไปได้” เคนวางหนังสือลงพลางล้อ พร้อมกับเอามือขยี้เส้นผมสีน้ำตาลยาวเป็นลอนดัดอ่อนๆ ของนานะเล่นอย่างสนุกสนานอีก

นานะปัดมือเคนออก หน้าแดง “เชอะ! เราแก่ตรงไหน เพิ่งอายุสิบเจ็ดนะ นายต่างหากตาแก่ อายุตั้งยี่สิบสามแล้ว ยี้!”

ไม่รู้ใจฉันซะบ้างเลยว่าอยากออกไปเที่ยวกับตัวเองแค่ไหน แล้วมาเล่นหัวแบบนี้ ฉันหวั่นไหวนะ เธอได้แต่คิดอยู่ในใจ

“เป็นอะไรอีกล่ะเรา” เคนหัวเราะ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์มือถือของเคนดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่

“สวัสดีครับ” เคนเก๊กเสียงหล่อ นันย์ตาสองชั้นเป็นประกายขณะรับโทรศัพท์ นานะที่อยู่ด้านข้างค้อนขวับด้วยความหมั่นไส้

“อ้าว เซระ มีอะไรเหรอ” เคนลุกขึ้นเดินไปคุยโทรศัพท์กับแฟนนอกห้องนอนนานะ

นานะมองตามร่างสูงของเขาด้วยสายตาไม่พอใจเมื่อได้ยินเคนเอ่ยชื่อเซระ นางแบบที่เขาเคยถ่ายภาพลงโฆษณาให้กับหนังสือ Men Magazine เคนคบหากับเซระได้สองเดือนแล้ว และเพราะเหตุผลนี้แหละที่ทำให้นานะไม่พอใจสุดๆ

“เชอะ! คำก็เซระ สองคำก็เซระ” นานะบ่นพึมพำด้วยความขุ่นเคือง “วันนี้ไปดูหนังกันมั้ยคะ เคน แหวะ! จะอ้วก” เธอแกล้งทำเสียงหวานดัดจริตเลียนแบบเซระเวลาชวนเคนไปเที่ยว

“บ่นอะไรล่ะเรา” เคนเสยผมยุ่งๆ สีดำสนิทขณะเดินอมยิ้มเก๋เข้ามาหลังจากวางหูแล้ว นานะอดจะชื่นชมท่าเสยผมของหนุ่มหล่อตรงหน้าไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่เธอเฝ้าสังเกตทุกอิริยาบถของเคนตลอดเวลา

“เปล๊านี่” นานะปฏิเสธเสียงสูง ใบหน้ายังคงบูดบึ้ง

“เออ นานะ วันอาทิตย์นี้ที่เรานัดจะไปดูหนังกันน่ะ เราไปด้วยไม่ได้แล้วนะ”

“ทำไมล่ะ นายจะผิดสัญญาเหรอ” นานะถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สีหน้าและแววตาบ่งบอกความน้อยใจออกมา

“เอ่อ…คือ เซระมีนัดไปถ่ายแบบให้นิตยสาร Z-Bra น่ะ เขาเลย…แบบว่า…อยากให้เราไปเป็นเพื่อนน่ะ”

“เชอะ!! ทั้งปีล่ะ อะไรๆ ก็เซระๆๆ” นานะสะบัดหน้าพรืดอย่างหงุดหงิด

“ขอโทษจริงๆ นะ ไว้คราวหน้าแล้วกัน” เคนขอโทษเสียงอ่อยพลางทำหน้าอ้อน แบบที่นานะเห็นทีไรก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกที แต่คราวนี้เธอไม่ยอมหรอก เชอะ!

“คราวหน้าๆๆ ทั้งปี นายไม่เคยทำตามที่บอกกับเราได้เลยซักครั้ง ยังจะมีหน้ามาพูดอีก!!!” นานะตะโกนใส่หน้าเคนด้วยความน้อยใจ เขานิ่งอึ้งไปเพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เพราะทุกครั้งที่เขานัดกับนานะ เซระมักจะต้องโทรมาเสมอ แล้วเขาก็ต้องเลื่อนนัดนานะออกไปทุกที

“นานะ เธอไม่พอใจที่เราคบกับเซระรึเปล่า” เคนถามนานะเสียงขรึม

“ถามทำไม”

กรี๊ดดด อย่าบอกว่ารู้แล้วนะ เธอนึกในใจ

“นานะ เราชอบเซระนะ แต่เธอก็เป็นเพื่อนที่สนิทสุดของเรา ถ้าการที่เราคบกับเซระทำให้เธอไม่พอใจ เราจะเลิกคบเขา” เคนจ้องหน้านานะนิ่ง ดวงตาเรียวใหญ่บ่งบอกความมาดมั่น

ตึกตักๆ หัวใจนานะเต้นรัวอีกครั้ง

“เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดแล้ว เอาเป็นว่าคราวหน้านายต้องเลี้ยงไอศกรีมเราสองถ้วยละกัน” นานะพูดเสียงอ่อนลง แต่ภายในใจ เธอรู้สึกเจ็บลึกกับคำว่า ‘เพื่อน’ ที่เขาพูดออกมา

“โอเคเลย” เคนยิ้มหวาน

ก็เพราะรอยยิ้มแบบนี้ของนายนั่นแหละ ฉันถึงใจอ่อนทุกที คนโง่ ซื่อบื้อ ไม่ได้รู้เล้ยว่าคนอื่นเขาคิดยังไงกับตัวเอง นานะคิด