ตอนที่ 5 การท้าทาย

วันรุ่งขึ้น นานะตื่นนอนแต่เช้าเพราะเธอนอนไม่หลับเอาเสียเลย เธอครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตลอด เคนปลอบเธอจนหยุดร้องไห้และเขาก็ขอตัวกลับบ้านด้วยท่าทางที่ไม่เหมือนเคย เธอรู้สึกเสียใจที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองให้ดีกว่านี้

“นานะ วันนี้เอาข้าวกล่องไปให้เคนด้วยนะลูก” แม่ตะโกนบอกนานะที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบน

“หนูไม่ไปได้มั้ยคะแม่”

“ไม่ได้! เอาไปเดี๋ยวนี้เลย”

เพราะแม่ยืนกรานอย่างนั้น นานะเลยต้องเอาข้าวกล่องไปให้เคนด้วยท่าทีอิดเอื้อน เธอยืนมองและทำใจกล้าอยู่ด้านหน้าสตูดิโอถ่ายภาพ ก่อนจะค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป ผู้คนมากมายกำลังเดินกันขวักไขว่ ทำงานกันวุ่นอยู่ นานะมองหาคนที่เธอพอจะรู้จัก และเธอก็เห็นช่างทานากะกำลังยกกล้องตรงมาทางที่เธอยืนอยู่พอดี

“คุณทานากะคะ”

“อ้าว! นานะจัง เข้ามาสิ” ช่างทานากะเรียกนานะอย่างใจดี

“เอ่อ…คือหนูแค่อยากฝากข้าวกล่องให้เคนน่ะค่ะ แล้วก็จะกลับเลย” นานะบอกพลางยื่นข้าวกล่องให้ช่างทานากะ

“อ้าวเหรอ จะรีบกลับไปไหนล่ะนานะจัง ไม่รอดูการออดิชั่นเหรอ วันนี้มีงานออดิชั่นของบริษัทจิวเวลรี่ TANAKO นะ”

“คงไม่ล่ะค่ะ ว่าจะกลับไปช่วยคุณแม่ค่ะ” นานะปฏิเสธพร้อมกับฝืนส่งยิ้มให้ช่างทานากะ และก่อนจะหันหลังเดินออกจากสตูดิโอ เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“จะรีบไปไหนล่ะ มาคิมูระซัง”

“นาย!!” นานะอุทานออกมา สีหน้ามีความงุนงงปนสงสัย

“ใช่แล้วววว ฉันเอง” ชินเดินยิ้มเข้ามาหานานะอย่างอารมณ์ดี

“นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ”

“อ้าว ก็บริษัทที่มาออดิชั่นวันนี้เป็นบริษัทที่ฉันทำงานอยู่น่ะสิ ยัยตัวเล็ก” ชินบอกพร้อมกับยิ้มล้อเธอ ดวงตาอ่อนโยนของเขาจ้องมองเธออย่างกรุ้มกริ่ม

นานะเผลอหน้าแดงขึ้น “นี่ เลิกเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว!”

ชินมองหน้านานะขำๆ ดวงตาสวยของเขาหยีเล็กลงยามหัวเราะ ใบหน้าชินดูเปล่งประกายสดใสมาก…มากซะจนทำให้ใจของนานะเต้นตึกตักยามมองเขาได้ แต่แล้วก็เหมือนเขานึกอะไรบางอย่างออก

“มานี่สิ” ชินดึงมือนานะให้เดินตามเขาไปตรงที่ที่เตรียมการออดิชั่นอยู่

“เดี๋ยวๆ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ!!” นานะร้องเสียงหลง พยายามดึงมือให้หลุดจากเขา แต่เขากลับออกแรงลากเธอให้เดินตามไปจนได้

“คุณเมกุมิ” ชินลากนานะตรงเข้าไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นสไตลิสต์ของบริษัท

“คะ? ทากามูระคุง” เมกุมิหันมาถามด้วยความสงสัย และมองดูนานะที่ชินจูงมือมา

“ช่วยเอายัยนี่ไปแปลงโฉมหน่อยนะ” ชินบอกขณะจับตัวนานะมาเผชิญหน้ากับเมกุมิ

“อุ๊ย!! น่ารักจัง ตัวเล็กๆ แบบนี้” เมกุมิอุทานออกมาด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นนานะ

นานะรู้สึกไม่พอใจเพราะเธอไม่ชอบให้คนอื่นมาเรียกตัวเองแบบนี้

“ได้เลยค่ะ ทากามูระคุง” เมกุมิยิ้มหวานรับปากชิน

“ขอบคุณครับ คุณเมกุมิ” ชินขอบคุณพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งให้นานะอยู่กับเมกุมิตามลำพัง

“มาทางนี้สิ เราน่ะ” เมกุมิลากนานะให้เดินตามตนเองไป

“เดี๋ยวๆ ฉันไม่ใช่นะ! นี่…” นานะร้องเสียงหลง ก่อนจะโดนเมกุมิฉุดเข้าไปในห้องแต่งตัว

ภายในห้องแต่งตัว เมกุมิสั่งให้บรรดาช่างแต่งหน้าและช่างแต่งตัวช่วยกันหาชุดให้นานะใส่ เธอโดนลากตัวเข้าไปนั่งอยู่ตรงด้านหน้าของกระจก และโดนล้อมรอบด้วยบรรดากะเทยซึ่งกรี๊ดกร๊าดเมื่อเห็นรูปร่างเล็กกระทัดรัดของนานะ นานะพยายามขัดขืนแต่เธอก็ไม่สามารถสู้กับคนจำนวนมากได้ สุดท้ายเธอเลยต้องจำยอมให้พวกเขาจัดการแต่งหน้าและแต่งตัวเธอ

หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เมกุมิก็เดินนำหน้านานะตรงไปหาชินที่กำลังยืนกำกับการทำงานของบรรดาช่างทั้งหลายอยู่อย่างวุ่นวาย

“ทากามูระคุงคะ” เมกุมิส่งเสียงเรียกชิน

“โอเค เอาตามนี้ล่ะ” ชินสั่งพนักงานที่กำลังจัดงานออดิชั่นอยู่ ก่อนจะเดินมาหาเมกุมิ

“ว่าไง”

“ฉันจัดการตามที่สั่งแล้วนะคะ และนี่ค่ะ ผลงานชิ้นโบแดง” เมกุมิบอกชินอย่างภูมิใจ และดึงนานะซึ่งแอบอยู่ด้านหลังออกมายืนโชว์ด้านหน้า

นานะถูกแต่งหน้าอ่อนๆ ให้ดูน่ารักใส ผมที่เคยหยิกยาวกระเซอะกระเซิงถูกจัดแต่งให้ดูดีมีสไตล์ เธอใส่เสื้อสายเดี่ยวสีชมพูอ่อนเอวลอย และมีเสื้อคลุมซีทรูบางเบาสวมทับ กางเกงเอวต่ำรัดรูปโชว์สะดือขาวผ่อง

ชินมองสาวสวยน่ารักตรงหน้าอย่างตกตะลึง

“มองอะไรของนายอยู่ได้!!!” นานะขึ้นเสียงถามกลบเกลื่อนความอาย แต่ชินก็ยังคงยืนจ้องเธอไม่วางตา

“เอ้อ…อืม…ม้าดีดกะโหลกอย่างเธอ โดนจับแปลงโฉมแล้วก็ดูได้เหมือนกันแฮะ” ชินพูดออกมาได้ในที่สุด

“ว่าไงนะ!”

“ฮะๆ” ชินหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งแหย่นานะเล่น

อีกด้านหนึ่งของการเตรียมออดิชั่น เซระที่ได้รับเชิญให้มาร่วมงานกำลังเดินตรงไปหาเคนด้วยท่าทางมั่นใจ ชายหนุ่มกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน ทำให้เขาไม่ทันสังเกตสิ่งรอบตัวมากนัก

“เคนคะ วันนี้ฉันดูเป็นยังไงบ้างคะ” เซระเดินยิ้มหวานมาถามเคนหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย

“โอ้โห!! คุณสวยที่สุดเลย” เคนซึ่งกำลังจัดแสงไฟและตั้งกล้องอยู่หันมาเจอเซระในชุดสุดเซ็กซี่ ก็อดใจไม่ไหว ต้องละมือจากงาน ดึงตัวเธอเข้าไปหอมแก้ม

“แหม! เคนล่ะก็ งานวันนี้ยังไงๆ ฉันก็ต้องได้แน่ๆ ค่ะ” เซระหัวเราะร่วน ชอบใจกับคำชมของเคน

“ขอเชิญผู้สมัครที่เข้าร่วมออดิชั่นบนเวทีทุกคนเลยครับ คณะกรรมการจะทำการพิจารณาคัดเลือกแล้วครับ” เสียงของพนักงานจัดงานประกาศ

“อุ๊ย! ฉันไปก่อนนะคะเคน” เซระหอมแก้มเคนแล้วเดินไปที่เวทีเพื่อเตรียมเข้าประกวด

ด้านชินที่อยู่อีกด้านของเวที เมื่อได้ยินเสียงประกาศ เขาก็หันไปมองนานะซึ่งกำลังมองเขาอยู่ด้วยความประหลาดใจ

“อ้าว ไปสิ! ยัยตัวเล็ก”

“ฮ้า!!! จะบ้าเรอะ ฉันไม่มีวันขึ้นไปบนเวทีนั่นเด็ดขาด!”

“ทำไมล่ะ” ชินเลิกคิ้วถาม

“ก็…ฉันไม่ได้มาร่วมเทสต์งานบ้าบออะไรนี่ด้วยสักหน่อย”

“ฮึๆ ไม่กล้าล่ะสิ” ชินหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดท้าทายนานะ

“ว่าไงนะ!!” เธอหันขวับจ้องชินเขม็งเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด

“ฉันว่า ‘เธอไม่กล้า’ ยัยตัวเล็ก” ชินย้ำชัดถ้อยชัดคำและยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

ถึงหน้าตาที่เขาทำจะดูน่ารักมากกก แต่เวลานี้นานะนึกอยากจะหาอะไรฟาดใส่หน้าเขาจริงๆ เธอหมั่นไส้เขาสุดๆ ไปเลย

“เชอะ!! ใครบอกว่าฉันไม่กล้า กะแค่เดินๆ บนเวทีแค่นี้ ฉันทำได้สบายย่ะ” นานะโกรธจนหน้าแดง พูดจบเธอก็เชิดหน้าใส่ชิน

“งั้นก็…เชิญสิคร้าบบบบบบบบ” ชินยิ้มออกมาอย่างสมใจที่สามารถยั่วนานะได้สำเร็จ พร้อมกับผายมือเชิญให้เธอเดินขึ้นไป

นานะมองหน้าชินเขม็งก่อนจะสะบัดหน้าเดินกระแทกส้นเท้าตรงไปที่เวทีประกวดด้วยท่าทางมุ่งมั่น