ตอนที่ 6 ความไม่เข้าใจกัน

“นานะ…” เคนตะลึงกับเด็กสาวคนที่เพิ่งเดินขึ้นไปบนเวที และไม่แน่ใจว่านั่นใช่นานะคนเดียวกับยัยเด็กกะโปโลไม่รู้จะโตข้างบ้านเขาหรือเปล่า เขาได้แต่นิ่งอึ้งไปกับภาพตรงหน้า

บนเวทีมีทั้งผู้สมัครเข้าออดิชั่น นางแบบ รวมทั้งนานะผลัดกันเดินเวียนออกมาให้กรรมการพิจารณาและให้คะแนนทีละคน และสุดท้ายกรรมการก็คัดเหลือเพียงสองคนคือเซระกับนานะ แต่ระหว่างนั้นกรรมการขอเวลาพิจารณาอีกสักครู่ เพราะเกิดความลังเลว่าจะเลือกใครดี เนื่องจากเซระกำลังเป็นนางแบบที่ดังอยู่ในขณะนี้ ส่วนนานะนั้น กรรมการทุกคนเห็นว่าเป็นเด็กที่ดูสดใสร่าเริง อิมเมจเหมาะกับจิวเวลรี่ Blue Tear ที่จะเปิดตัวใหม่ในอีกสองเดือนข้างหน้า

“ฮึ! ตัดสินอะไรกันนานนักนะ” เซระบ่นกับเคนด้วยความไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องมาแข่งกับเด็กที่ตัวเองแสนเกลียด ตอนนานะเดินขึ้นเวทีมา เซระแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองว่านานะจะเป็นคนเดียวกับยัยเด็กกะโปโลที่ไม่มีอะไรสู้เธอได้แม้แต่น้อย ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเจ็บใจ

“ใจเย็นๆ สิเซระ ยังไงๆ คุณคงไม่พลาดงานนี้อยู่แล้วน่า” เคนพูดเอาใจเซระทั้งที่ในใจยังงุนงงกับนานะไม่หาย เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่านานะจะสวยน่ารักขนาดนี้พอแต่งตัวขึ้นมาแล้ว และในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกฉุนเธอขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

“แน่อยู่แล้วล่ะ!! ใครจะไปเลือกเด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า นางแบบก็ไม่ใช่ มาเป็นนางแบบโฆษณาให้ล่ะ” เซระพูดอย่างเยาะเย้ย

“เอาล่ะครับ ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับ ขอเชิญผู้เข้าคัดเลือกที่เหลือทางนี้เลยครับ” กรรมการผู้ตัดสินเรียกนานะกับเซระให้เดินมาเผชิญหน้ากันบนเวที

เซระยืนเชิดหน้าไม่สนใจนานะ ส่วนเคนกับชินเดินมาให้กำลังใจพวกเธอถึงขอบเวที

“กรรมการทุกท่านลงความเห็นพร้อมกันแล้วนะครับ เห็นว่า…”

เซระเชิดหน้าเพราะคิดว่าคนที่ได้รับเลือกคือเธออย่างแน่นอน ส่วนนานะรู้สึกประหม่าเพราะเคนกำลังยืนอยู่ด้านหน้าเธอ แต่พอเหลือบตาไปมอง นานะก็รู้สึกน้อยใจที่เขาไม่แลเธอแม้แต่นิดเดียว

“บริษัท TANAKO ขอเลือกคุณมาคิมูระ นานะเป็นนางแบบให้กับโฆษณาสินค้าตัวใหม่ครับ” กรรมการประกาศเสียงดังชัดเจน

“อะไรนะ!! คุณบอกว่าใครได้นะ” เซระแล่นไปหากรรมการอย่างไม่พอใจเพราะคิดว่าอ่านชื่อของเธอผิด

“เอ้อ…คุณมาคิมูระ นานะครับ” กรรมการย้ำชื่ออีกครั้ง

“ว่าไงนะ!!!!” ทั้งเคนและเซระอุทานออกมาพร้อมกัน ก่อนจะหันไปมองนานะที่ยืนงุนงง ไม่เข้าใจว่าตัวเองถูกเลือกได้อย่างไร

“เฮ้!! ยินดีด้วยนะ คุณตัวเล็ก” ชินเดินยิ้มร่าขึ้นมาแสดงความยินดีกับนานะที่ยังคงยืนงงอยู่

“หา!! ฉันได้เหรอ” นานะพูดขึ้นด้วยความงงๆ

“ไม่จริง!!! ยัยเด็กนี่ได้ไปได้ยังไง ฉันไม่เชื่อ!!!” เซระกรีดร้องออกมา ทำให้ทุกคนตกใจ

“คำตัดสินคือแบบนั้นครับ กรุณาเข้าใจด้วย” กรรมการตัดสินบอกอย่างใจเย็น ก่อนจะหันหลังเดินลงเวทีไป

“เซระใจเย็นๆ” เคนเข้าไปกอดและพูดปลอบเซระที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

เพียะ!!!

โดยไม่มีใครคาดคิด เซระโมโหจนทนไม่ไหว สลัดตัวออกจากเคนรี่ตรงไปหานานะที่ยืนอยู่กับชิน พร้อมกับกระชากตัวเธอมาตบจนหน้าหันเสียงดังสนั่น

“หน้าด้าน!! นี่มันงานของฉันนะ นังแมวขโมย” เซระเงื้อมือขึ้นจะตบนานะซ้ำอีก

เพียะ! ฝ่ามือของเธอฟาดไปโดนใบหน้าชินที่ดึงตัวนานะไปหลบข้างหลัง

“อุ๊ย!” เซระอุทานอย่างตกใจ สีหน้าเธอเจื่อนลงทันที

“พอใจรึยัง” ชินถามเซระด้วยเสียงเย็นชา แววตาอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นทันที

“ถ้าพอใจแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับนางแบบโฆษณาของบริษัทผมอีก” ชินบอกเซระด้วยความโกรธขณะโอบไหล่พานานะไปจากตรงนั้น ทิ้งให้เซระมองตามอย่างอาฆาต ส่วนเคนก็มองตามนานะไปด้วยสายตาที่แตกต่างจากเดิม

ทากามูระ ชินพานานะตรงกลับไปยังห้องแต่งตัว เธอรู้สึกชาที่แก้ม และเมื่อเหลือบสายตามองเขาเล็กน้อย เธอก็สังเกตเห็นรอยฝ่ามือแดงเป็นปื้นอยู่บนใบหน้าเขาเช่นกัน นานะรู้สึกขอบคุณชินที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้

“เป็นยังไงบ้าง ยัยตัวเล็ก” ชินเอ่ยถามทันทีที่พานานะเข้ามาในห้องแต่งตัวและหาน้ำแข็งมาประคบแก้มให้กับเธอ

“อื๊อ!” นานะอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บ

“โทษทีๆ” ชินรีบขอโทษนานะ และเดินไปหยิบยาเพื่อมาทาให้เธอ

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว นายก็โดนตบเหมือนกันนี่” นานะถามชินด้วยความเป็นห่วง นัยน์ตาเธอจ้องมองไปที่แก้มเขา

“โธ่! ของฉันน่ะเรื่องเล็ก ฉันเป็นผู้ชายนะ เธอสิ ถ้าหน้าเสียโฉมไปแย่เลย” ชินหัวเราะออกมาและเอายาทาที่แก้มนานะให้อย่างเบามือ

“ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้เมื่อกี้นี้” นานะมองตาชินอย่างขอบคุณ

“เรื่องเล็ก” เขายิ้มให้เธออีกครั้ง พลางเอามือลูบแก้มเธอเบาๆ

นานะรู้สึกหวั่นไหวไปกับรอยยิ้มนุ่มนวลนั่น ใบหน้าของเธอแดงเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เธอทีละนิด

ปัง!!

“นานะ!!” ชินที่กำลังลูบแก้มนานะอยู่หยุดชะงัก หันไปมองผู้บุกรุกอย่างไม่พอใจ

“เคน!!” นานะอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้อง

เคนรู้สึกฉุนกึกขึ้นมาทันทีที่เห็นนานะกำลังถูกผู้ชายอื่นซึ่งไม่ใช่เขาลูบแก้ม นั่นสินะ… ทำไมเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน หรือลึกๆ แล้วเขานึกตลอดเวลาว่านานะมีแต่เขา…เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่นานะรู้จักและใกล้ชิดที่สุด เคนปัดความคิดนั้นออกจากหัว

“นานะ ขอเราคุยแบบส่วนตัวกับเธอหน่อยสิ” เคนเน้นเสียงบอกนานะพลางปรายตามองชิน ซึ่งกำลังมองหน้าเคนกับนานะสลับกัน

ชินเห็นสายตาอ้อนวอนของนานะก็ยักไหล่ ลุกขึ้นยืน

“มีอะไรตะโกนเรียกผมนะ” เขากระซิบข้างหูนานะ ก่อนจะเดินเฉียดเคนออกจากห้องไป

“มีอะไรหรือเคน” นานะกลั้นใจถามเคน

“เธอคิดจะทำอะไรน่ะ ถึงได้มาแย่งงานของเซระไป” เคนตะคอกใส่นานะด้วยความโกรธ เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ถึงได้พูดจาไม่มีเหตุผลกับนานะอย่างนั้น

“เราเปล่านะ” นานะปฏิเสธเสียงเครือพร้อมกับส่ายหน้าช้าๆ

“เปล่าได้ยังไง อยู่ดีๆ เธอก็มาที่นี่และมาเข้าร่วมออดิชั่นหน้าตาเฉย” เขาเขย่าตัวนานะอย่างแรง “หรือว่าเธอต้องการจะเอาชนะเซระ เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย ตอบฉันสินานะ!!!”

เพียะ!!

นานะตบหน้าเคนอย่างแรงด้วยความเสียใจที่เคนดูถูกความรู้สึกเธอ เธอจ้องมองใบหน้าของเขา น้ำตานองหน้า เคนนิ่งอึ้งไปและเริ่มสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ เขารู้สึกผิดที่กล่าวโทษนานะ เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้ เคนปล่อยตัวเธอแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นนานะก็ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ออกมา