ตอนที่ 7 การเดินทาง

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น นานะนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางหมดอาลัย เธอหันไปทางด้านหน้าต่างที่ติดกับบ้านของเคนด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย เหตุการณ์เมื่อวานนี้มันร้ายแรงมากเสียจนเขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลย เขาเอาแต่ปลอบโยนเซระและทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ยิ่งนานะคิดมากเท่าไหร่ น้ำตาก็เริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาทำให้เขาไม่อยากมองหน้าเธอหรือคบกับเธออีก เธอรู้สึกเสียใจมาก

นานะร้องไห้ทั้งคืนอย่างปวดใจที่เคนดูถูกความรู้สึกเธอ และไม่รู้ว่าต่อไป เธอจะต้องทำตัวอย่างไรเพื่อให้เธอและเคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

“นานะ! มีคนมาหาน่ะลูก” เสียงแม่ตะโกนเรียกนานะที่ยังคงนอนอยู่ แม้เธอจะได้ยิน แต่เธอก็ไม่ลุกออกจากเตียง

“โอ้โห!! ห้องเธอมีซีดีเพลงที่ฉันชอบหลายเพลงเหมือนกันแฮะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นภายในห้อง

“นาย!!” นานะลุกพรวดขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อหันมาเห็นว่าคนที่เข้ามาในห้องเธอคือชิน

“อ้าว! ก็ลุกได้นี่ นึกว่าจะนอนกินบ้านกินเมืองซะอีก” ชินเลิกคิ้วและหัวเราะกับท่าทางของนานะ

“นายมาที่นี่ได้ไงน่ะ แล้วขึ้นมาที่ห้องฉันได้ไง!”

“ก็แม่คุณบอกให้ขึ้นมาได้เลยนี่” ชินตอบพร้อมทำหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ แบบที่นานะเห็นแล้วรู้สึกว่าน่ารักมาก และเพราะเป็นแบบนั้น เธอเลยอดหมั่นไส้เขาไม่ได้

“แม่นะแม่! ทำกันได้… แล้วนายมีธุระอะไรไม่ทราบ”

“อ้าว!! นี่เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าต้องไปถ่ายโฆษณาให้กับบริษัทฉันน่ะ” ชินทำตาโตแกล้งถาม

“ฉันไม่ไป!!!” นานะตะโกนเสียงดังและล้มตัวลงนอน เอาผ้าห่มคลุมโปงทันที

“อ้าวๆ นี่เธอ จะมาเบี้ยวกันง่ายๆ แบบนี้ได้ไงกัน” ชินวางแผ่นซีดีที่ถืออยู่และเดินมานั่งลงบนเตียงข้าง นานะ

“ก็ฉันไม่อยากไป มีอะไรมั้ย” นานะตะโกนเสียงดังผ่านผ้าห่ม

“นี่ จะไปอาบน้ำแต่งตัวเอง หรือว่า…” ชินตลบผ้าห่มออกจากหน้าของนานะทันที

“จะให้ฉันอุ้มเธอไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวให้” เขายิ้มกริ่มบอกเธอ สายตาอ่อนโยนแฝงแววเจ้าเล่ห์อีกแล้ว

“เชอะ! อย่างนายน่ะ ไม่กล้าหรอก” นานะจับผ้าห่มไว้แน่น

“แน่ใจเหรอ หึๆ” ชินยิ้มหวานเจ้าเล่ห์ ก่อนจะค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้นานะ ดวงตาสวยคู่นั้นทำให้นานะใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“พอ!! พอเลย ฉันอาบเองได้” นานะรีบสลัดผ้าห่มออกและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งตื๋อเข้าห้องน้ำ โดยไม่ลืมหันมาแลบลิ้นให้ชินก่อนปิดประตูใส่หน้าเขา

“ฮึๆ” ชินหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ

นานะที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดลงมาจากชั้นบนอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อลงมาถึงเธอก็พบชินกำลังนั่งคุยอย่างสนุกสนานกับแม่ของเธอ เธอเลยยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

“อ้าว ลงมาแล้วเหรอ นานะ” แม่ทักนานะซึ่งยืนทำหน้างออยู่และมองชินตาเขียว

“แม่ปล่อยให้นายคนนี้เข้าบ้านเราได้ยังไงคะ” นานะชี้นิ้วไปที่ชินซึ่งดื่มกาแฟอยู่อย่างสบายอารมณ์

“ตายแล้ว!! ลูกคนนี้ ทำไมเสียมารยาทแบบนี้นะ ต้องขอโทษแทนนานะด้วยนะ เด็กคนนี้มักเป็นแบบนี้เสมอล่ะ”

“แม่คะ!!!”

“ช่างเถอะครับ ผมไม่ถือหรอกฮะ” เพราะคำพูดของชิน นานะเลยค้อนใส่เขาด้วยความหมั่นไส้

“แหม!! ทากามูระคุงนี่เป็นคนดีจริงๆ เลยนะ” แม่ยิ่งชมชิน นานะก็ยิ่งขัดใจมากขึ้น

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คุณแม่” ชินวางกาแฟที่ดื่มหมดแล้วลง พลางบอกลาแม่ของนานะอย่างสนิทสนม

“จ้ะ! เอ้า! นานะ ยังไม่รีบไปอีก ชักช้าอะไรอยู่ได้ ไปสิ”

นานะมีท่าทางอิดเอื้อนเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปที่รถสปอร์ตของชิน เขายืนมองอย่างขำๆ ขณะเปิดประตูรถให้เธอ

“ฝากดูแลนานะด้วยนะ ทากามูระคุง”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ” ชินรับปาก ก่อนจะหันมายิ้มและยักคิ้วให้นานะ ซึ่งทำหน้าเบ้ใส่เขา

ชินขับรถพานานะออกจากเมืองมาเรื่อยๆ ในขณะที่นานะนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไปเรื่อยเปื่อย เธอเลยไม่ได้สังเกตวิวทิวทัศน์รอบๆ ตัวว่าขณะนี้รถได้วิ่งเลียบแนวชายทะเลแล้ว ชินจอดรถที่ท่าเรือ Albert และขนของสัมภาระต่างๆ ลงจากรถ โดยมีพนักงานบนเรือเฟอร์รี่ออกมาช่วยรับของขึ้นไปเก็บให้

“เอ้า! เธอ! จะนั่งเล่นมิวสิคอีกนานมั้ยนั่น” ชินเรียกนานะซึ่งนั่งเหม่ออยู่

“หา! อะไรนะ!” นานะสะดุ้งหันไปมองชินอย่างงงๆ

“ลงจากรถได้แล้ว ถึงแล้วนะ” ชินส่ายหัว เดินมาเปิดประตูรถให้นานะ

“ที่นี่มัน…ท่าเรือนี่” !! นานะอุทานเมื่อเห็นเรือลำใหญ่จอดอยู่

“อ้าว! ก็ใช่น่ะสิ เห็นเป็นเครื่องบินรึไง” ชินตอบกวนๆ และจูงมือเธอพาขึ้นไปบนเรือ

“จะพาฉันไปไหน!! ไหนบอกจะไปถ่ายโฆษณาไง” นานะร้องเสียงหลง พยายามบิดมือออกจากมือของชิน

“ก็เนี่ยล่ะ จะไปถ่ายโฆษณา”

“จะบ้าเหรอ! เวลาถ่ายมันต้องถ่ายในโรงถ่ายสิ อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก”

“นี่เธอ! ถ่ายโฆษณาของบริษัทฉันน่ะ เขากำหนดโลเกชั่นไว้บนเกาะนะครับ ดังนั้นเวลาถ่ายก็ต้องไปถ่ายที่เกาะ แล้วการจะไปเกาะเนี่ย ก็ต้องนั่งเรือไป คงไม่นั่งรถไฟหรอกนะ”

“หา!! แบบนี้มันก็ต้องค้างคืนน่ะสิ” นานะอุทานด้วยความตกใจ

“ก็ใช่น่ะสิคร้าบบบบ” ชินเลิกคิ้ว ทำหน้าเจ้าเล่ห์ (อีกแล้ว)

“ไม่ได้นะ! แม่ฉันจะว่าเอาที่มาค้างคืนโดยไม่ได้บอกน่ะ” นานะปฏิเสธลั่น ไม่ยอมไปกับชิน

“อ๋อ! เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ฉันขออนุญาตแม่เธอแล้ว แม่เธอก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่ ซ้ำยังบอกว่าไปเป็นเดือนๆ ก็ได้น่ะ”

“ฮ้า! นี่เราต้องใช้เวลากี่วันเนี่ย” นานะอุทานอย่างตกใจ

“ก็ไม่ถึงเดือนหรอก แค่สองสามอาทิตย์เอง” ชินบอกนานะง่ายๆ

“ฮ้า!!” นานะอุทานออกมาอีกครั้ง

“แล้วแม่ฉันก็ยังปล่อยให้ฉันมากับนายเนี่ยนะ!”

“ก็ใช่น่ะสิ” ชินพยักหน้าอมยิ้มตอบ

“แม่นะแม่ คิดอะไรของเขานะถึงได้ปล่อยลูกสาวมากับผู้ชายที่ยังไม่ทันรู้จักเนี่ย” นานะส่ายหัวบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจปนงุนงง

“ฮึๆ” ชินหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเธอ

“หัวเราะอะไรของนาย!” นานะหันขวับมาจ้องมองชินอย่างเอาเรื่อง

“เปล่านี่” ชินพยายามกลั้นหัวเราะ

“หัวเราะฉันใช่มั้ย อย่างนี้มันต้องโดนนี่!” เธอคว้าไม้กวาดซึ่งวางอยู่แถวนั้นไล่ตีชินด้วยความหมั่นไส้

“โอ๊ยๆๆ อย่าๆๆ กลัวแล้วๆ” เขาแกล้งร้องพร้อมวิ่งหนีไปรอบๆ บนเรือ ทั้งคู่วิ่งไล่กันอย่างสนุกสนานในขณะที่เรือกำลังเดินทางออกจากท่ามุ่งสู่เกาะ Long Live ที่สวยที่สุด