ตอนที่ 8 ความรู้สึกที่เกิดขึ้น (1)

การเดินทางโดยเรือของชินและนานะเพื่อเดินทางไปยังเกาะ Long Live เต็มไปด้วยความสนุกสนานและเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ของธรรมชาติในทะเล โดยเฉพาะเหล่าฝูงปลาโลมาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำและคอยไล่ตามเรือของพวกเขา นานะรู้สึกเพลิดเพลินจนลืมความเศร้าโศกเสียใจไปเสียสนิท เมื่อทั้งสองคนเดินทางถึงเกาะ พวกเขาทั้งคู่ก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากพนักงานของ Blue Moon Eyes Resort ซึ่งเป็นที่พักที่สวยที่สุดบนเกาะแห่งนี้ ชินเลือกห้องพักแบบเดอลุกซ์ ซึ่งห้องนอนของเขาและนานะจะอยู่ติดกัน มีเพียงประตูกั้นตรงกลางเท่านั้น

“โห…วิวสวยจริงเลยๆ อากาศก็สดชื่น” นานะร้องออกมาอย่างตื่นเต้น พร้อมกับวิ่งออกไปสูดอากาศและชมวิวที่ระเบียงของห้องพัก

“ถูกใจมั้ย ยัยตัวเล็ก” ชินอมยิ้ม ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนอย่างสบายใจ

“อื้อ!!” นานะหันมาพยักหน้าและยิ้มสดใส ก่อนจะหันกลับไปมองทางทะเลสีน้ำเงินที่สวยงาม

“เอ้อ แล้วนี่จะเริ่มถ่ายกี่โมงล่ะ ฉันจะได้เตรียมตัวถูก”

“อ๋อ พรุ่งนี้น่ะ” ชินพูดออกมาหน้าตาเฉย ไม่สนใจสีหน้าที่ออกอาการเหวอสุดๆ ของนานะ

“หา!! อะไรนะ!! พรุ่งนี้!!” นานะตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อรู้ความจริง

“โอย เบาๆ หน่อยสิเธอ หูจะแตกแล้ว” ชินแกล้งแคะหูราวกับเสียงพูดของเธอดังมาก

“นายจะบ้าเหรอ! แล้วพาฉันมาทำไมวันนี้เนี่ย”

“ก็ฉันลืม” ชินบอกนานะหน้าตาเฉย

“ฉันจะกลับบ้าน!!” นานะกระแทกเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ

“ตามใจเธอสิ” เขาทำท่าไม่เดือดร้อน พลางยักคิ้วให้เธอแบบกวนประสาทอีก

“ฮึ!!” นานะสะบัดผมสีน้ำตาลอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องตรงไปที่ท่าเรือ หนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงด้านหลังได้แต่อมยิ้มกับส่ายหัวด้วยความเอ็นดู

นานะเดินบ่นพึมพำตรงไปที่ท่าเรือของเกาะเพื่อจะขึ้นเรือกลับบ้าน แต่แล้วเธอก็พบว่าเรือลำที่เธอโดยสารมาได้อันตรธานหายไปจากท่าเสียแล้ว เธอได้แต่ยืนนิ่งอึ้งด้วยความงุนงง

“จะกลับบ้านก็ตามใจเธอนะ แต่ว่า…เรือกลับไปแล้ว ที่สำคัญ กว่าเรือจะมาอีกลำก็คงเป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะ เพราะที่นี่น่ะ เรือออกมาส่งรอบละหนึ่งครั้งต่อวันเท่านั้น” หนุ่มร่างสูงที่เดินตามมาด้านหลังบอกให้เธอรู้ถึงตารางการเดินเรือ

“หมายความว่า…”

“ช่ายยย ถ้าเธออยากกลับบ้านก็ต้องว่ายน้ำกลับไปล่ะ เป็นทางเดียว ฮ่าๆๆๆๆ” ชินหัวเราะออกมาเมื่อเห็นหน้าตาที่บูดบึ้งของนานะ

“นี่นาย!!”

“ฉันว่าเราอย่ามาเถียงกันเลยดีกว่าน่า เธอก็คิดซะว่ามาพักผ่อน พักสมองให้มันปลอดโปร่งละกัน อย่าคิดอะไรมากนักเลย” หนุ่มหล่อจับหัวเธอโยกไปมาเบาๆ คำพูดของเขาทำให้เธอนิ่งอึ้งไป เพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะพาเธอมาวันนี้เพื่อให้เธอได้ผ่อนคลายหลังจากเกิดเรื่องเมื่อวาน

“ก็ได้ แต่ว่า…นายต้องเลี้ยงข้าวฉันนะ โทษฐานที่พาฉันมาผิดวัน”

“ได้ครับผม” ชินส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้นานะ และทำท่าตะเบ๊ะเป็นทหารเคารพเธอ นานะหัวเราะออกมาอย่างขบขันในความบ๊องของเขา

หลังจากที่ทั้งสองตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ชินก็พานานะไปเที่ยวชมสถานที่รอบเกาะโดยใช้รถของรีสอร์ท ทั้งคู่พากันเที่ยวอย่างสนุกสนาน ทำให้นานะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้เกือบทั้งหมด และเขาก็เทคแคร์ดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร่อง

“ยัยตัวเล็กรู้มั้ย ทำไมที่นี่ถึงเรียกว่า Long Live Island” ชินถามนานะหลังจากพาเธอมานั่งพักชมวิวที่ริมหาดทราย เส้นผมสีน้ำตาลนุ่มของเขาสะบัดพลิ้วตามแรงลม นานะรู้สึกว่าชินสวยจัง…

“…”

“หือ ว่าไงยัยตัวเล็ก รู้มั้ย”

“หา?” นานะเพิ่งรู้สึกตัวและหน้าแดงขึ้น”

“ฉันถามว่ารู้มั้ยว่าทำไมเขาถึงเรียกว่า Long Live Island”

“หึ” นานะส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธ และลงมือกินลูกชิ้นปิ้งที่ชินซื้อให้ด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

“ก็เพราะที่นี่มีประวัติน่ะสิ เขาว่ากันว่าแต่ก่อนเคยมีชายหญิงคู่หนึ่ง รักกันมากถึงขนาดหนีตามกันมาที่เกาะแห่งนี้ แต่พ่อกับแม่ของทั้งคู่ก็ตามมาจนเจอ จากนั้นก็พรากทั้งคู่ออกจากกัน โดยผู้หญิงได้กล่าวกับผู้ชายก่อนจากกันว่าเธอจะรอเขาตลอดไปที่เกาะแห่งนี้ ทำให้เป็นที่มาของชื่อ Long Live ยังไงล่ะ” ชินเล่าเรื่องตำนานของเกาะให้นานะที่ตั้งใจฟังอย่างซาบซึ้ง

“แล้วผู้หญิงได้เจอกับคนรักอีกรึเปล่าน่ะ” นานะเอียงคอถามชิน ตากลมโตของเธอบ่งบอกความสงสัย

“ผู้ชายคนนั้นไม่เคยกลับมาที่เกาะนี่อีกเลยน่ะสิ” ชินบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ว้า…แบบนี้น่าสงสารผู้หญิงจังเลยนะ” นานะร้องออกมาอย่างผิดหวัง เพราะเธอคิดว่าเรื่องควรจะจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง

“นี่เธอ คนเราน่ะ จะสมหวังไปเสียทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ ต้องมีบ้างสิที่ผิดหวังน่ะ” ชินบอกกับนานะเสียงขรึม หน้าตาจริงจัง

“เหมือนกับที่ฉันเป็นอยู่สินะ” นานะบ่นพึมพำออกมาเบาๆ กับตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องของเธอและเคน

คำพูดของเธอก่อเกิดความเงียบขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งคู่ ต่างคนต่างนิ่งเงียบไปและคิดถึงเรื่องราวที่อยู่ในใจของแต่ละคน