ตอนที่ 9 ความรู้สึกที่เกิดขึ้น (2)

พอชินพานานะกลับมาเข้ารีสอร์ทในตอนเย็น ผู้จัดการรีสอร์ทก็เชิญทั้งคู่ให้ร่วมงานประจำปีที่ทางรีสอร์ทจัดขึ้น นานะซึ่งไม่ได้เตรียมชุดมาเลยวุ่นวายหาชุดเป็นการใหญ่

“นี่เธอ ชักช้าจริง แต่งตัวอะไรนานนักหนานะ” ชินร้องเรียกนานะที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอนของเธอ หลังจากเขาเห็นว่าเธอหายไปเป็นเวลานานมาก

“รอเดี๋ยวสิ แค่นี้ทำบ่นไปได้” นานะตะโกนตอบออกมาขณะกำลังใส่ต่างหูข้างสุดท้ายเสร็จ

“นี่เธอ! รอน่ะรอได้ แต่นี่มันชั่วโมงนึงแล้วนะ ยังไม่เสร็จอีก…”

ก่อนชินจะพูดจบประโยค นานะก็เปิดประตูพรวดออกมา เขาได้แต่ยืนมองตะลึงกับสาวน้อยน่ารักตรงหน้า

นานะสวมชุดราตรีเปลือยไหล่สีแดงเลือดนกที่มีซีทรูสีดำทับด้านนอก ผมของเธอรวบขึ้นเป็นทรง ทิ้งปอยผมด้านข้างคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ใบหน้าแต่งแต้มสีสันบางๆ ดูสว่างสดใสสวยงาม

“Wow! It’ s Great.” ชินร้องออกมาพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ นานะหน้าแดงเพราะความเขิน

“เชิญครับ คุณผู้หญิง” ชินยื่นแขนให้สาวร่างเล็กควงเพื่อเดินลงไปร่วมงานด้วยกัน

“จะบ้าเหรอนาย” นานะบ่นแต่ก็ยอมคล้องแขนเขาโดยดี

เขาพานานะลงมาร่วมงานในห้องแกรนด์บอลรูมขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีพนักงานของรีสอร์ททำหน้าที่ต้อนรับอย่างสุภาพ เมื่อทั้งคู่เดินผ่านเข้าสู่ภายในห้อง ก็มองเห็นซุ้มอาหารตั้งไว้อย่างล้นหลาม ไม่ว่าจะเป็นอาหารญี่ปุ่น อาหารฝรั่งเศส อาหารจีน หรืออาหารนานาชาติประเภทต่างๆ ซึ่งถูกจัดเตรียมไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงาม

ภายในงานมีแขกมาร่วมงานกันอย่างเนืองแน่น นานะรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับงานเลี้ยงครั้งนี้มาก เธอเดินวนรอบงานเพื่อลิ้มรสชิมอาหารจากชาติต่างๆ ด้วยความเอร็ดอร่อย ชินได้แต่ปล่อยให้ดวงตาคู่สวยจ้องมองนานะอย่างเอ็นดู

“เป็นไง อาหารถูกปากมั้ย” ชินอมยิ้มถามนานะที่เดินหยิบของกินโน่นกินนี่ตลอดงาน

“อือ อร่อยดี ฉันชอบมากเลย”

“โห เธอนี่ กินจุจริงๆ ตอนกลางวันก็กินซะจนกระเป๋าฉันแห้งแล้ว ตอนนี้ก็ยังกินได้อีก กระเพาะเธอมีหลุมดำอยู่หรือไง”

“เรื่องของฉันน่า ก็ของมันน่ากินนี่” นานะไม่สนใจคำแซวของเขา ตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป

“พอเลยเธอ หยุดกินก่อนเลย ออกไปเต้นรำกับฉันก่อน” หนุ่มนัยน์ตาสวยจับมือนานะให้หยุดหยิบจับอาหาร พลางดึงจานจากมือเธอวางไว้บนโต๊ะอย่างเผด็จการ นานะจ้องเขาเขม็งด้วยความขัดใจ

“ทำไมฉันต้องเต้นรำกับนายด้วย”

“อ้าว ก็นี่มันงานเต้นรำนะ ไม่ใช่งานแข่งขันกินจุ” ชินยิ้มๆ กับท่าทางไม่พอใจของเธอ

“ก็ฉันไม่อยากเต้น มีไรมะ” นานะยักคิ้วอย่างกวนๆ ใบหน้าเล็กนั่นดูน่ามันเขี้ยวจนชินนึกอยากดึงแก้มเธอเล่น

“เต้นไม่เป็นมากกว่ามั้ง” ชินหลิ่วตาล้อเธอ

“ใครว่าฉันเต้นไม่เป็น ตอนเรียนฉันได้เกรดเอนะยะ”

“งั้นก็…ลุกขึ้นสิ” ชินยิ้มหวานแกมเจ้าเล่ห์

นานะเพิ่งรู้ตัวว่าเสียทีให้กับหมาจิ้งจอกหน้าหล่อแสนแกมโกงอีกแล้ว เธอฮึดฮัดสะบัดหน้าลุกขึ้นจากโต๊ะเดินไปยังฟลอร์เต้นรำโดยมีชินเดินตามมา ทั้งคู่เต้นรำไปทะเลาะกันไป จนกระทั่งถึงเพลง Never Change My Mind ซึ่งเป็นเพลงช้าที่ต้องเต้นจังหวะสโลว์

นานะซึ่งซบอกชินอยู่นึกขึ้นได้ว่าเพลงนี้เป็นเพลงโปรดของเคน เขาเคยเอามาให้เธอฟังและบอกว่าความเป็นเพื่อนของเธอและเขาจะเป็นเช่นเพลงนี้ตลอดไป น้ำตาของเธอไหลรินร่วงซึมเข้าไปในเสื้อชิน เขาจึงรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้

“เป็นอะไรน่ะ ยัยตัวเล็ก” ชินรู้สึกตกใจที่เห็นนานะร้องไห้

“เอ้อ…เปล่า…คือ…ผงมันเข้าตาน่ะ เจ็บตาจังเลย” นานะบอกปฏิเสธและแกล้งเอามือขยี้ตา

“อย่าไปขยี้มันสิ” เขาห้ามและรีบจูงมือเธอออกจากฟลอร์เต้นรำตรงกลับไปที่ห้องพักทันที

“นี่! ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ผงเข้าตาน่ะ” นานะทักท้วงหลังจากที่พวกเขาทั้งคู่เข้ามาในห้องพักแล้ว

“นั่งลงซิ เดี๋ยวดูให้”

แล้วเขาก็เข้าไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำมาเช็ดฝุ่นให้เธอ

“เงยหน้าแล้วลืมตาซิ” ชินบอกนานะเสียงอ่อนโยน เธอทำตามที่เขาบอก เขาเพ่งดูดวงตากลมโตว่ามีฝุ่นหรือผงอะไรหรือเปล่า

“ไม่เห็นมีอะไรนี่” หลังจากนั้นเขาก็จ้องมองเธอเขม็ง ดวงตาสวยฉายแววค้นหา

“เอ่อ…สงสัยมันคงหลุดออกไปแล้วมั้ง” นานะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการยิ้มให้เขา ทั้งๆ ที่น้ำตาเธอพานจะไหลเมื่อมีคนมาห่วงใยเช่นนี้

“เธอมีอะไรในใจรึเปล่า เล่าให้ฉันฟังได้นะ” หนุ่มตรงหน้าจับมือและบอกเธอเสียงนุ่ม

“ไม่มีอะไร…ฮึกๆ ฉันไม่เป็นอะไร…ฮือๆ” นานะไม่อาจอดกลั้นไว้ได้อีกแล้ว เธอปิดปากและร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

“ไม่ต้องร้องนะ นิ่งซะเถอะ” ชินดึงตัวนานะเข้าสู่แผ่นอกกว้างเพื่อปลอบโยน นานะร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะกอดผู้ชายตรงหน้าแน่น เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

นานะไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าใด เธอเอาแต่ร้องไห้ระบายความเสียใจที่พยายามเก็บกดเอาไว้มาตลอดเวลา ชินนั่งนิ่งเงียบไม่พูดจาสักคำและได้แต่กอดปลอบเธอไว้จวบจนกระทั่งนานะเริ่มทำใจได้และหยุดร้อง

“สบายใจแล้วสินะ” เขายื่นแก้วน้ำให้เธอหลังจากเธอร้องไห้ประมาณครึ่งชั่วโมง

“อื้อ”

“งั้นไปนอนได้แล้ว นี่มันก็ดึกมากแล้ว” เขายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนอีก

“เอ่อ…ขอบคุณนะ…ชิน” เธอรู้สึกเขินที่ร้องไห้ให้เขาเห็น เลยทำให้เรียกชื่อชินอย่างลำบาก

“ไม่เป็นไร ราตรีสวัสดิ์นะ” ชินยิ้มบางๆ อีกครั้ง ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเธอเร็วๆ ครั้งหนึ่ง และรีบเดินกลับไปยังห้องพักตัวเอง

นานะตกตะลึงเมื่อโดนเขาหอมแก้มเป็นครั้งที่สอง เธอรู้สึกปั่นป่วนในใจ ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว