3 ขัดขวาง

ทิชา..........

สามวันก่อนหน้านี้...............

"ป้ากับลุงต้องเดินทางไปทำธุระต่างประเทศซึ่งคงจะไปเกือบอาทิตย์เพราะต้องไปเจรจาเกี่ยวกับธุรกิจ ป้าเลยอยากฝากทิชาดูแลพี่นายเป็นหูเป็นตาให้ป้าหน่อยเพราะอีกไม่กี่วันพี่เราเค้าจะจัดงานวันเกิดที่บ้านและป้าเชื่อว่าตานายต้องพาผู้หญิงมานอนด้วยที่บ้านอย่างแน่นอนหลังจากปาร์ตี้เสร็จ"

"พาผู้หญิงมานอนเหรอคะ"

"ใช่สิจ้ะ ป้าน่ะรู้จักนิสัยลูกชายป้าดี ป้าเลยอยากให้ทิชาทำยังไงก็ได้อย่าให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามานอนที่นี่หรือเข้าไปในห้องนอนตานาย ทิชาทำได้มั้ยลูก^^"

"เอ่อ..คือ...แต่ว่า...พี่นายเค้าเกลียดขี้หน้าทิชายังกะอะไรคุณป้าก็รู้นี่คะแล้วทิชาจะไปห้ามอะไรพี่นายได้คะถ้าพี่นายเค้าจะพาผู้หญิงเข้ามานอนในบ้าน" มันคือเรื่องจริงที่พี่เจ้านายไม่ชอบหน้าขี้หน้าเธออาจจะเข้าขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้ ซึ่งเมื่อก่อนตอนที่เธอยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่กี่ขวบเขาแค่เฉยๆ กับเธอนะไม่ได้เกลียดเหมือนอย่างทุกวันนี้ เรื่องของเรื่องก็คือบ้านของเราสองคนรั้วบ้านติดกันและเธอมักจะมุดรั้วเข้ามาเล่นในบ้านพี่เจ้านายโดยที่ป้าอนงค์ก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังใจดีทำขนมให้เธอกินอีกซึ่งเธอรักป้าอนงค์มากเพราะท่านใจดีกับเธอมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต จนเวลาผ่านไปเมื่อสามปีก่อนตอนนั้นที่เธออายุครบสิบห้าปีซึ่งเธอคิดว่าตัวเองโตเป็นสาวแล้วมีความรักได้แล้วเธอจึงมาสารภาพกับเขาว่าเธอรักเขา แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมาก็คือความเมินเฉยเย็นชาไม่หือไม่อือใดๆ กับความรักที่เธอมีให้ เขาบอกว่าเขาไม่ชอบเด็ก เขาชอบผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆ มีนมไม่ใช่เป็นยัยลูกเป็ดขี้เหร่หาความสวยไม่เจอแบบเธอ ถามว่าอายไหมที่โดนเขาตอกหน้ามาขนาดนี้ อายสิ อายมาก เจ็บไหม เจ็บสิ เจ็บมากเลยล่ะ แม้ในครั้งนั้นเธอจะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วก็ตามแต่พอเจอคำพูดไม่รักษาน้ำใจแบบนั้นก็ทำให้เธออึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เธอวิ่งกลับมาบเานทันทีและร้องไห้ทุกคืนก่อนนอนซึ่งกว่าจะทำใจให้เข้มแข็งได้ก็ใช้เวลาหลายเดือนที่เธอหลบหน้าไม่ไปเจอหน้าพี่เจ้านายที่บ้าน จนป้าอนงค์มาตามที่บ้านเพราะเห็นว่าจู่ๆ เธอก็หายหน้าไป เธอจึงบอกความจริงกับท่านไปอย่างไม่ปิดบัง ซึ่งท่านก็ดึงเธอเข้ามากอดและปลอบโยนเธอและบอกกับเธอว่า ท่านยินดีถ้าอนาคตจะได้เธอมาเป็นลูกสะไภ้เพราะท่านรักและเอ็นดูเธอมาก ป้าอนงค์บอกว่าไม่ให้เธอยอมแพ้และท่านจะเป็นกำลังใจให้เธอเอง ท่านยังบอกอีกว่าท่านจะไม่ยอมรับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นถึงพี่เจ้านายจะรักมากแค่ไหนท่านก็ไม่สนเพราะคนที่จะมาเป็นลูกสะไภ้ของท่านมีแค่เธอเพียงคนเดียว ก็นั่นล่ะค่ะเรื่องเมื่อสามปีก่อน

"ได้สิลูกเพราะพี่นายคือว่าที่เจ้าบ่าวของหนูและหนูก็คือว่าที่สะใภ้ของป้า^^"

"เห้อออ" เธอนั่งถอนหายใจเพราะไม่รู้จะทำได้ไหม

"อย่าท้อสิลูกหนูต้องสู้เพื่อคนที่เรารัก เอ๊ะ หรือว่าทิชาไม่รักลูกชายป้าแล้วเอ่ย"

"รักค่ะ หนูรักพี่เจ้านาย รักมากที่สุดรักมาคนเดียวตลอดเลยค่ะ" เธอรีบตอบไปทันทีทันใดอย่างไม่อายเพราะเธอรู้ว่าป้าอนงค์รู้ว่าเธอเป็นคนยังไง แม้จะดูเหมือนตัวเองเป็นเด็กแก่แดดแต่ตอนนี้เธออายุสิบแปดแล้วคงไม่เป็นไรหรอกมั้งเนอะ

"งั้นป้าปฝากทิชาด้วยนะลูก^^"

"ค่ะ ทิชาจะทำอย่างเต็มที่ สู้ๆ ค่าาา^^"

"ดีค่ะลูกสะใภ้ของป้า^^"

"ป้าอนงค์อย่าพูดแบบนี้สิคะ ทิชาเขินนะคะ^^"

ทั้งเขินทั้งคิดหนักเลยล่ะค่ะตอนนี้

กลับมาที่ปัจจุบัน....

เธอมองดูสองคนที่ทั้งโอบทั้งกอดคุยกันกะหนุงกะหนิงกำลังจะเดินเข้าบ้านซึ่งเธอก็ไม่รีรอหรือคิดอะไรอีก เธอรีบวิ่งนำหน้าไปสองคนนั้นจนถึงประตูทางเข้าในตัวบ้าน เธอยืนขวางกางมือไว้ไม่ยอมให้ทั้งสองคนเข้าไปง่ายๆ

"ทำไรของเธอวะ ถอยไปฉันจะเข้าบ้าน"

"พี่นายเข้าได้คนเดียวส่วนคนอื่น..ห้ามเข้าค่ะ" เธอบอกอย่างชัดเจนซึ่งๆ หน้าเพื่อให้ยัยผู้หญิงที่ชื่อนิ่มรู้ตัวว่าไม่สามารถเข้าไปข้างในบ้านได้

"นี่มันบ้านฉัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้คนนั้นคนนี้เข้าบ้านวะ ห๊ะ!!! " พี่เจ้านายเริ่มหัวเสียอารมณ์ไม่ดีแต่เธอก็ทำใจดีสู้เสือยืนยันไม่ยอมท่าเดียว

"ทำไมจะไม่มีคะ เพราะป้าอนงค์แม่พี่นายมอบหมายให้ทิชาคอยดูแลความเรียบร้อยในขณะที่ท่านไม่อยู่"

"แม่ฉันน่ะนะบอกให้เธอทำแบบนี้"

"อื้ม..ใช่ค่ะ"

"อย่ามาโกหกยัยเด็กเลี้ยงแกะ"

"ไม่เชื่อก็ลองโทรไปถามสิคะ ค่าโทรศัพท์คงไม่แพงมากเท่าไหร่หรอกมั้งคะอเมริกาแค่นี้เอง^^"

"อย่ามาท้า"

"เปล่าท้าค่ะ พูดเรื่องจริง^^" เธอรู้ว่าตอนนี้เขาคงจะเกลียดเธอมากขึ้นกว่าเดิมแต่เธอไม่มีทางเลือกและเธอไม่มีทางยอมให้เขาพาผู้หญิงคนนี้หรือคนไหนๆ เข้าไปในบ้านเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างแน่นอน พี่เจ้านายหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรไปหาใครซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ค่ะว่าโทรไปหาป้าอนงค์แน่นอนแต่....

"ฮัลโหล เออ จัดห้องไว้ให้ห้องนึงอีกครึ่งชั่วโมงฉันจะไปถึง เออแล้วก็เตรียมไวน์แดงสองขวดกับแก้วสองใบ อืมแค่นี้" พอวางสายพี่เจ้านายก็เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย

"คิดว่ามีแม่ฉันคอยให้ท้ายแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอวะ เอาล่ะอยากทำอะไรก็เชิญเพราะคืนนี้ฉันจะไปนอนโรงแรม" พูดจบพี่เจ้านายก็จูงมือผู้หญิงข้างกายหันหลังกลับออกไป เธอก็ทำได้แค่ยืนอึ้งเป็นใบ้รับประทานอยู่ตรงหน้าประตู