บทที่ 1 คลุมถุงชนคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว 2

แม้จะเพิ่งเปิดใจคบหากันได้เพียงสามเดือน แต่ถ้าเทียบกับคนที่พ่อแม่จับคลุมถุงชน ยังไงซะ พิทยาก็เป็นตัวเลือกที่ดีกว่าแน่นอน

แม้จะยังตะขิดตะขวงใจเรื่องความเจ้าชู้และติดการพนันของอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ลึกๆ แล้วปาลลิลก็เชื่อว่าอีกฝ่ายจะปรับปรุงข้อเสียในส่วนนี้ของเขาได้ เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่ตกลงเป็นแฟนกับเขาตั้งทีแรก

“เอาวะ! ยังไงมันก็ต้องเสี่ยง ถ้ามันจะล้มเหลวทุกทางจริง อย่างมากก็แค่หนีไปอยู่ต่างประเทศ”

ตลอดชีวิตที่เกิดและโตมาปาลลิลไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงิน ถึงฐานะทางบ้านจะร่ำรวยก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่ของเธอคนเดียว นับตั้งแต่พี่สาวแต่งงานออกเรือนไป จิตใต้สำนึกส่วนหนึ่งของเธอ ก็คอยย้ำเตือนเธอมาตลอดว่าเธอไม่อยากเป็นอย่างพี่สาวและจะไม่มีทางยอมเป็นเด็ดขาด

เธอไม่อยากเป็นเครื่องมือของใคร แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นครอบครัวของเธอเองก็ตาม

จากนั้นมาเธอจึงเริ่มหาเงินด้วยตัวเองแม้กระทั่งตอนไปเรียนเมืองนอก ถึงครอบครัวจะส่งเสียก็จริง แต่หญิงสาวก็ยังทำงานพิเศษบ้างในบางคราวเพื่อเก็บหอมรอมริบ ชีวิตคนเราไม่แน่นอนเสมอไป อะไรก็เกิดขึ้นได้ทุกวินาที การเตรียมตัวไว้เผื่ออนาคตจึงเป็นทางเลือกที่ดีอย่างหนึ่ง

“คุณเปิ้ลคะ” เสียงเลขาหน้าห้องเอ่ยเรียกหลังจากที่เจ้าตัวเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา “ตั๋วเครื่องบินจองแล้วเรียบร้อยนะคะ เดินทางสี่ทุ่มคืนนี้ค่ะ” เลขาสาวใหญ่ยื่นเอกสารการจองให้หญิงสาว ก่อนจะยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่หน้าโต๊ะ ไม่ยอมออกไป

“พี่แจงมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ทำไมมองเปิ้ลอย่างนั้น?”

“ก็พี่ได้ข่าวว่าคุณเปิ้ลจะแต่งงาน จริงเหรอคะ?” คนถูกถามยิ้มรับแห้งๆ ทั้งที่คิดในใจว่าข่าวอะไรจะรวดเร็วปานนั้นทั้งๆ ที่เธอเองก็เพิ่งจะรู้จากปากพ่อของเธอได้ไม่นาน

“พี่แจง...รู้ได้ยังไงคะ เปิ้ลยังไม่ทันได้บอกเลย” ปาลลิลแกล้งทำเป็นเขินขาย ทั้งที่ใจจริงออกจะรู้สึกเจ็บใจมากกว่าที่มีคนอื่นรู้เรื่องนี้นอกจากคนในครอบครัว

“อ๋อ พอดีท่านประธานเรียกพี่ไปพบค่ะ”

“คุณพ่อเรียกพี่แจงไปพบ?”

“ค่ะ ท่านบอกว่าต่อไป ถ้ามีงานอันไหนสำคัญก็เอาให้คุณปริญดูแทน เพราะคุณเปิ้ลต้องเตรียมตัวแต่งงาน และอาจจะไม่ได้กลับมาทำงานอีก เพราะต้องเตรียมเป็นแม่ศรีเรือนเต็มตัว”

ปาลลิลได้แต่อ้าปากค้างในสิ่งที่เลขาสาวใหญ่เล่าให้ฟัง เธอพยักหน้าน้อยๆ เป็นการกลบเกลื่อน เห็นได้ชัดว่าเธอถูกลดงานทางอ้อม ท่านประธานผู้เป็นพ่อของเธอ กำลังค่อยๆ ลดความสำคัญของเธอที่มีต่อบริษัทลง

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอเป็นกังวล เพราะต่อให้ไม่ต้องทำงานที่นี่ เธอก็ไม่อดตาย นักการเงินอย่างเธอสามารถหาเงินได้จากหลายช่องทาง อีกทั้งบริษัทที่เคยร่วมกันเปิดกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่อังกฤษเมื่อปีที่แล้วก็กำลังไปได้สวย

นี่แหละหนาที่เขาว่าชีวิตนี้ไม่มีใครดีพร้อม เธอเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ขาดสนเงินทองก็จริง แต่สิ่งที่ขัดสนกลับเป็นความรักและความเอาใจใส่จากพ่อกับแม่

เพราะเธอมีทั้งพ่อและแม่อยู่พร้อมหน้าได้รับการส่งเสียเลี้ยงดูเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะได้รับ เธอจึงไม่เคยน้อยใจว่าพ่อแม่ไม่รัก แม้ความจริงที่ประจักษ์อยู่ตรงหน้าชวนให้เธอคิดว่าพวกเขารักพี่ชายกับน้องชายมากกว่าเธอหรือพี่สาวคนโตมากแค่ไหนก็ตาม

เห็นได้จากการโอนงานของเธอไปให้น้องชายที่เพิ่งเรียนจบ อีกทั้งเรื่องการแต่งงาน ครอบครัวเธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงหรือบีบบังคับพี่ชายเธอในเรื่องนี้ ทั้งที่อีกฝ่ายอายุใกล้สามสิบห้าเต็มที

แล้วอย่างนี้เธอจะไยดีพวกเขาทำไม!

“คุณเปิ้ลคะ”

“อะ...อ้อ ว่าไงคะพี่แจง”

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร พี่แค่เห็นคุณเปิ้ลเหม่อก็เลยเรียก ว่าแต่...นี่คุณเปิ้ลจะไปมาเก๊าทำไมเหรอคะ เห็นให้พี่จองตั๋วให้ด่วน มีธุระอะไรที่นั่นเหรอคะ?”

“เปล่าคะ ไม่มีอะไร เปิ้ลแค่อยากไปช็อปปิ้ง”

คุยกันเรื่องงานอีกสองสามประโยค เลขาสาวใหญ่ก็เดินออกจากห้องไป ไม่รู้ว่าแจงจิตจะรู้ตัวไหมว่าหล่อนได้นำข่าวใหญ่มาบอกเธอโดยไม่รู้ตัว แล้วสุดท้ายมันก็จะทำให้ตัวหล่อนเองตกงาน

พ่อเธอก็เป็นแบบนี้ กับคนที่ท่านรักท่านจะทำดีด้วยทุอย่าง แต่กับคนที่ท่านไม่ถูกชะตา อย่างเธอและพี่สาว ท่านก็จะค่อยๆ ตัดหางปล่อยวัดไปด้วยวิธีการที่แนบเนียน อย่างเช่นการให้แต่งงาน และเมื่อเธอไปพ้นจากบริษัทนี้แล้ว พ่อของเธอก็จะไม่มีทางเก็บแจงจิตไว้ ด้วยเหตุผลที่ว่าอีกฝ่ายเคยเป็นเลขาของเธอ

บางครั้งคนเราก็หาเหตุผลให้การกระทำบางอย่างของตัวเองไม่ได้ ฉะนั้นกับการกระทำของคนอื่นก็อย่าหวังเลยว่าเราจะเข้าใจเหตุผลของเขา

ปาลลิลถอนหายใจปลงๆ แล้วเลิกคิดถึงเรื่องนั้นอีก หญิงสาวหันมาใส่ใจกับงานที่กองอยู่ตรงหน้า เพื่อว่าการไปมาเก๊าของเธอในครั้งนี้อาจต้องใช้เวลามากกว่าสองวัน หรือไม่แน่ว่าบางทีเธออาจจะไม่ได้กลับมาทำงานที่บริษัทนี้อีกแล้วอย่างที่พ่อของเธอตั้งใจเอาไว้ก็เป็นได้

ดังนั้นแล้วปาลลิลจึงตั้งหน้าตั้งตาจัดการงานของตัวเองให้เสร็จไม่ให้มีงานค้างไว้เลยสักงาน อย่างน้อยๆ ถ้าเธอจะไปจากที่นี่ เธอก็จะไม่ทิ้งภาระไว้ให้คนข้างหลังที่จะมาทำหน้าที่นี้ต่อจากเธอ

และเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จปาลลิลก็ขับรถกลับไปที่คอนโดของตัวเองเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปมาเก๊าในคืนนี้