ตอนที่ 3 คดีที่ 1

ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาอาบน้ำและแต่งตัว หยิบชุดฟอร์มของพนักงานขึ้นมาใส่ผมว่ามันก็ดูดีเหมือนกันนะ ใส่ชุดพนักงานก่อนที่จะไปใส่ชุดผู้บริหาร

“เฮ้ยยย ไอ้ขุนแต่งตัวเสร็จแล้วหรอ”

ผมสะดุ้งนิดนึงนะที่พี่แวนทักผม แล้วพี่แวนก็เดินลงมาจากเตียง หุ่นพี่แวนที่ใส่แค่กางเกงยีนส์ตัวเดียวมันดูเท่จนผมอดที่จะมองไม่ได้เลย

“มองอะไร”

พี่แวนหันมามองผมในขณะที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ คือสายตาพี่แวนแบบว่าโคตรยั่วอ่ะ หัวฟูๆตาเยิ้มๆจากการเมาค้าง ทำเอาผมแทบละลายเลย

“ป่าวคับ ผมแค่สงสัยว่าพี่แวนกลับมาตอนไหน”

“ไม่รู้วะ พอดีกินเหล้าเยอะแล้วรู้สึกมึนหัวเลยขอตัวกลับ แล้วก็เช้าเลย”

“พี่แวนกินเยอะแบบนี้ห้ามขับรถกลับซิคับผมว่ามันอันตราย”

“เออ ต่อไปไม่ขับละ มึงขับให้พี่ละกัน”

ผมหันไปมองพี่แวนคอแทบเคล็ด ก่อนจะทำสีหน้าที่สงสัยใส่พี่เขา

“เป็นไร ตกใจอะไร”

“คือพี่หมายความว่าไงอ่ะ”

“ก็หมายความว่ามึงต้องไปกับพี่ไงคับ”

แล้วพี่แวนก็เข้าห้องน้ำไป ก่อนจะออกมาแต่งตัว ส่วนผมก็เตรียมใส่รองเท้าเรียบร้อย

“มึงเสร็จแล้วหรอวะ”

“คับ”

“เออ รอไปพร้อมกัน”

“คับ”

“มึงพูดเป็นคำเดียวหรอวะไอ้ขุน”

“เอ้า แล้วพี่จะให้ผมพูดอะไรอ่ะ”

“เออ พี่ก็ไม่รู้วะช่างแม่งไปเหอะ"

แล้วพอเสร็จเรียบร้อยผมก็นั่งรถไปกับพี่แวนหออยู่ห่างจากโรงแรมไม่มากแต่พี่แวนก็บอกว่าขับรถไปดีสุด พี่แวนพาผมแวะกินข้าวข้างทางเพื่อเติมพลังก่อนเข้าโรงแรมคับเรียกว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมกินข้าวเช้ามากๆแบบนี้

“แดกอะไร”

“ผมได้หมดพี่”

“ป้า ข้าวหมูกรอบ 2 พิเศษนะ”

“ได้ๆ”

ผมหยิบมือถือขึ้นมาเล่นขณะที่รอข้าวแต่พี่แวนกลับเอามือมาปิดที่หน้าจอผม ทำเอาผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองเลย

“พี่แวนทำอะไรคับ”

“มึงดิทำอะไร”

“ผมก็เช็คเฟสไงคับ”

“มึงต้องใส่ใจคนรอบข้าวดิวะไอ้ขุน พี่นั่งอยู่เนี้ยมึงจะปล่อยให้พี่คุยคนเดียวรึไง”

“ผมขอโทษคับพี่”

“ขอโทษทำไม พี่แค่บอกมึงเฉยๆ”

พี่แวนยิ้มมุมปากนิดนึงแต่มันโคตรมีเสน่ห์เลย แล้วพอข้าวมาพวกผมก็จัดการกินกันจนไม่เหลือ อร่อยสุดอ่ะ ทำเอาผมอยากสั่งไปกินที่หอด้วยเลย

แล้วพี่แวนก็พาผมมาที่โรงแรมแต่เข้าด้านหลังผมก็ยังไม่รู้นะว่าพี่แวนทำหน้าที่อะไรผมจึงไปหาผู้จัดการก่อนแล้วพอเขาเรียกรวมพลผมถึงได้รู้ว่าพี่แวนเป็นเชฟใหญ่

“แวน พี่ฝากดูแลน้องมันด้วยนะ”

“คับพี่ไม่ต้องห่วง”

พี่แวนยักคิ้วให้ผมอย่างกวนๆมันจึงทำให้ผมคลายความกังวลลงได้บ้าง แล้วพอผู้จัดการออกไปพี่แวนก็เรียกผมมาให้รู้จักทุกคนในครัว

"น้องนี่มันชื่อขุนนะ. ขุน ผู้ชายหน้าตาดีที่หน้าเหมือนกันนั่นชื่อ เรกันเรส เป็นแฝดกัน ส่วนคุณลุงนั่นชื่อลุงทอง ส่วนผู้หญิงสวยๆ2คนนั่นชื่อ กิ๊กกับแนน"

พี่แวนบอกชื่อทุกคนให้ผมรู้จักแต่มันทำให้ผมสะดุดตรงคนชื่อแนนนี่แหละคับเขาเป็นอะไรกับพี่แวนกันแน่นะ

"เอาหละทุกคนมาเริ่มงานกันได้ ขุน มึงมาช่วยพี่"

ผมไปยืนข้างพี่แวนคอยช่วยหยิบจับและถึงแม้ผมจะไม่เป็นแต่พี่แวนก็พยายามสอนผมทุกอย่างจนทุกคนรอบข้างเริ่มมองอย่างไม่พอใจและสงสัย

"เชฟคับ ผมขอคนไปช่วยผมหน่อยได้มั้ยคับ พอดีคนไม่พอ"

"อืม ได้ซิ เออ กิ๊ก.."

"เชฟคะ ให้คนมาใหม่อย่างขุนไปดีกว่านะคะ กิ๊กยังช่วยงานในครัวได้ดีกว่า"

พี่แนนหันมาบอกพี่แวนก่อนจะมองหน้าผมสีหน้าและแววตาดูไม่ชอบผมเอาซะเลย

"ก็ขุนมันช่วยผมอยู่"

"ไม่เป็นไรคับเชฟ ผมไปเอง"

ผมถอดชุดผู้ช่วยเชฟออกก่อนจะเปลี่ยนไปใส่ผ้ากันเปื้อนและออกไปช่วยรับออเดอร์ข้างนอก ผมทั้งเสริฟและรับออกเดอร์ขาแทบขวิดกว่าจะได้พัก ที่นี่คนเยอะจริงๆนะสมแล้วที่เป็นโรงแรม 5 ดาวอ่ะ

กริ๊ง!!!!!

เสียงประตูเข้าสู่โซนห้องอาหารดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงที่สวยและดูดีเดินมานั่งผมจึงถือเมนูแล้วเดินตรงไปหาเธอ

" รับอะไรดีคับ"

เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบยิ้มๆแต่รอยยิ้มมันดูเย็นยะเยือกแปลกๆ

"ฉันขอน้ำส้ม"

"รอซักครู่นะคับ"

ผมเดินกลับมาเอาน้ำส้มแล้วเอาไปเสริฟให้เธอ แต่เมนูมันร่วงผมจึงก้มลงเก็บแล้วผมก็ได้เห็นว่ารองเท้าของเธอมีข้างเดียว ส่วนเท้าที่ไม่มีรองเท้ามันมีแผลถลอกใหญ่มาก ผมจึงเงยหหน้าขึ้นไปมองเธออย่างอึ้งๆ

"เฮ้ย ไอ้ขุน มึงทำอะไร"

เบสที่เป็นพนักงานเสริฟเดินเข้ามาจับไหล่ผมทำเอาผมสะดุ้งเลย

"เอ่ออ….คือ"

"มึงบ้าปะเนี้ยเอาน้ำส้มมาวางที่โต๊ะทำไม ไม่มีแขกแล้ว ฮูววว"

เบสถือแก้วน้ำส้มกลับไปทำให้ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมามองผม ผมจึงเห็นว่าใบหน้าอึกฝังของเธอเละจนเห็นทุกส่วนที่อยู่ข้างในหมดเลย

"ว๊ากกก อะไรเนี่ย"

ผมหงายหลังอย่างตกใจเพราผมมั่นใจแล้วว่าเธอไม่ใช่คนแน่ๆ เสียงตกใจของผมทำเอาพนักงานคนอื่นๆตกใจไปด้วย ผมเหงื่อแตกเต็มไปหมดเพราะผู้หญิงคนนั้นค่อยๆลุกจากเก้าอี้แล้วเดินแบบบิดๆเบี้ยวตรงมาที่ผม ผมกลัวจนไม่กล้าลุกไปไหนแล้วนะตอนนี้

"ช่วยฉันด้วยฉันถูกฆาตกรรม"

เสียงของเธอดังขึ้นทั้งๆที่ปากของเธอไม่ได้ขยับเลยผมจึงรีบหลับตาลงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นเธอ

หมับ!!!!

ผมถูกใครไม่รู้กระชากให้ลุกขึ้นผมจึงรีบลืมตาก็เห็นพี่แวนกำลังจับที่แขนผมอยู่

"พี่แวน"

"เป็นอะไร"

ผมหายใจหอบด้วยความกลัวก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นแต่เธอหายไปแล้วแต่ผมนี่ดิที่ยังช็อคอยู่คือถ้าจะมาบอกอะไรผมไม่ว่านะ แต่มาแบบสวยๆไม่เอาเละแบบนี้ไม่ได้รึไงบ้าชะมัด