รักมั้ยคับ พี่ชายรูมเมท

"ป๊าผมอยากเป็นเชฟ"

ผมเดินลงมาจากบ้านก่อนจะพูดกับป๊าในขณะที่ท่านกำลังทานข้าวอยู่

"อ้าวยังเรียนไม่จบเลย"

"หูยยย ป๊า เชื่อผมดิ ไม่ว่าผมจะเรียนจบยังไงผมก็ต้องมาช่วยงานป๊าอยู่ดี ผมขออกไปทำสิ่งที่ชอบด้วย และช่วยงานป๊าไปด้วยไม่ได้หรอ"

"ได้ดิ"

" จริงปะนะ งั้นผมไปเป็นเชฟที่โรงแรมเรานะป๊า"

"อืม"

"สุดยอด"

"แต่ป๊ามีข้อแม้นะ"

"ข้อแม้อะไรคับป๊าว่ามาเลย"

"ขุนจะต้องพักที่หอพักพนักงาน แล้วป๊าจะยึดบัตรเคดิตของขุนทุกใบ ขุนต้องกินเงินเดือนของตัวเอง จนกว่าจะได้ขึ้นเป็นเชฟจริงๆ"

"ตกลงคับป๊า"

ผมไม่รู้ว่าผมตอบตกลงป๊าแบบไม่คิดไปได้ยังไง นี่คือวันที่ผมกล้าที่จะเดินไปบอกกับป๊าเรื่องนั้น ซึ่งพอผมมานอนคิดไปคิดมาทีหลังไงคับ ว่าที่หอมันอาจจะมีผี แล้วผมจะทำไงละทีนี้ แต่ถ้าบอกป๊าว่าจะพักที่บ้านป๊าก็คงไม่ยอม เอาวะ ผีก็ผี จะมาสู้ใจแรงกล้าของขุนเขาได้ไง

แล้วพอถึงกำหนดป๊าจึงพาผมไปฝากกับผู้จัดการโรงแรมซึ่งมีผู้จัดการคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ผมเดินตามผู้จัดการมาที่หอพักของพนักงานตามที่ป๊าสั่งบอกเลย น่ากลัวโคตรๆ ทำไมมันถึงเงียบอะไรแบบนี้แล้วผู้คนหายไปไหนกันหมดละคับเนี้ย อีกอย่างนะป๊าให้เงินมาใช้ช่วงรอเงินเดือน 2 หมื่นด้วยหละ แต่คือผมต้องใช้เงิน 2 หมื่นนี้ให้ครบเดือนนะซิคับ ไม่งั้นอดตายแน่ๆ

"คุณขุนพักห้องนี้แล้วกันระคับ นี่คับกุญแจ"

"เรียกผมขุนเฉยๆก็ได้คับผู้จัดการตอนนี้ผมเป็นลูกน้องผู้จัดการแล้ว"

"คับ"

ผมรับกุญแจมาแล้วจัดการไขเข้าไปทันที เพราะอยู่ข้างนอกนานๆ หนาวสันหลังแปลกๆ แล้วผมก็เห็นว่ามันมีเตียงขนาดใหญ่ นี่ป๊าทุ่มทุนสร้างเตียงใหญ่ๆให้พนักงานเลยหรอ. ผมมองไปรอบๆ เหมือนกับว่าห้องนี้มันมีคนอยู่นะ ผมจึงล้มตัวนอนบนเตียงแต่ก็ต้องตกใจเพราะประตูห้องน้ำมันถูกเปิดออก พร้อมกับผู้ชายที่พันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมาเขามองผมอย่างสงสัย แต่ผมนี่ดิช็อคตาค้างเลย เพราะเขาคือผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเห็นตอนที่เขาช่วยยายวันนั้นไง สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาชวนให้น่าค้นหาเหมือนเคย นี่เขาจะจำผมได้รึเปล่านะ แล้วเขาก็ค่อยๆหันมามองผมช้าๆ

" นายเป็นใคร"

______________________________________________________________