บทที่ 2 สมัครดามใจ (1)

2

สมัครดามใจ

นับจากวันนั้น ธนาธิปกลับมาเยี่ยมบ้านในวันหยุด

วัศยาก็มักจะมาด้วยตลอด ทว่าหลัง ๆ กลับไม่เป็นอย่างนั้น จนกระทั่งในวันหนึ่งก่อนที่ชายหนุ่มจะเรียนจบในอีกไม่กี่เดือน เขาก็กลับมาบ้านด้วยท่าทางไม่สดใสเหมือนอย่างทุกครั้ง

“พี่เซนต์...” กรรณิกาตะโกนเรียกพร้อมกับไปเปิดประตูรั้วที่เพิ่งทำไม่นานนี้เอง เหตุผลที่ทำก็เพราะเธอเองนี่แหละที่มักลอดรั่วไปมาจนได้แผล แล้ววิ่งไปหาธนาธิปที่นั่งเล่นใต้ร่มไม้ “นั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้” เธอถามพลางทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เอียงหน้ามองพี่ชายข้างบ้านที่ใจลอยเอาไม้ในมือเขี่ยหญ้าเล่น

“นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วเราล่ะมาทำอะไร” ธนาธิปปลายตามองกรรณิกาที่ปีนี้เรียนอยู่ม.ห้า รูปร่างหน้าตาถือว่าเป็นสาวเกือบเต็มตัวไปแล้ว

“ช่วยคนงานเอาอาหารให้วัวค่ะ” กรรณิกาขมวดคิ้วเมื่อทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของชายหนุ่มดูไม่สดใสร่าเริงเหมือนที่เคย เลยอดที่จะทักไม่ได้ “พี่เป็นอะไรหรือเปล่าดูซึม ๆ ไปนะ”

“ไม่มีอะไร” ธนาธิปปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ

“ทะเลาะกับพี่ฝ้ายเหรอ คราวนี้ไม่เห็นมาด้วย” ธนาธิปไม่ตอบแต่ตวัดสายตาดุมามองคนถามราวกับไม่พอใจ นั่นทำให้กรรณิการีบเอ่ยปากอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะ ที่ดรีมล้ำเส้นถามเรื่องส่วนตัวพี่มากไป” แล้วลุกขึ้นปัดเศษหญ้าเศษใบไม้ออกจากกางเกง “งั้นดรีมไม่รบกวนพี่แล้ว ไปทำงานต่อดีกว่า” พูดจบก็เดินกลับไปที่ฟาร์มของตัวเอง แล้วยืนมองชายหนุ่มที่ยังคงนั่งก้มหน้าเศร้า แม้อยากปลอบแต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไงเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเศร้าเรื่องอะไร แต่เท่าที่ดูจากปฏิกิริยาเมื่อครู่ถ้าให้เดาคงไม่พ้นเรื่องของวัศยา

แต่เจ้าตัวไม่อยากให้แตะ แล้วเธอจะทำอะไรได้ล่ะ คิดก่อนจะเดินผละออกไปช่วยงานในฟาร์มต่อ เพราะแม้ตอนนี้ฟาร์มของเธอจะมีลูกจ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะ บางอย่างเธอกับพ่อก็ต้องมาช่วยทุกคนอีกแรง และเธอก็ช่วยแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต จนสามารถทำงานได้ทุกอย่างในฟาร์มได้แล้ว

กรรณิกาช่วยงานในฟาร์มจนกระทั่งเย็น ทุกคนเลิกงานกันหมดแล้ว หลังจากเก็บของเรียบร้อยเธอก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปดูว่า

ธนาธิปกลับหรือยัง และร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหนก็ทำให้เธอถึงกับถอนหายใจ อยากจะเข้าไปพูดคุยแต่ท่าทีเมื่อตอนกลางวันของชายหนุ่มที่เหมือนไม่อยากให้ใครมายุ่ง เธอก็เลยไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง แต่ด้วยความเป็นห่วงจึงตัดสินใจยังไม่กลับแต่เลือกที่จะนั่งเล่นมือถือรับลมแถว ๆ นั้นแทน

และนั่งเล่นจนเพลินมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงทักจาก

ธนาธิป “ค่ำแล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” กรรณิกาเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มแหย ๆ

“เห็นลมมันเย็นดีค่ะ เลยนั่งรับลมเล่นเสียหน่อย”

“พี่จะกลับแล้วนะ” ธนาธิปที่สังเกตเห็นหญิงสาวมาได้สักพักแล้ว ตอนแรกคิดว่าอีกฝ่ายคงจะนั่งพักไม่นานแต่ดูไปดูมามันไม่น่าจะใช่ ตอนนี้พลบค่ำแล้วก็ยับไม่มีท่าทีว่าจะกลับด้วยความเป็นห่วงจึงเลยแวะมาทักเสียหน่อย

“ค่ะกลับเลย เดี๋ยวดรีมก็จะกลับเหมือนกัน” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมตัวจะกลับ แต่พอเงยหน้าขึ้นมากลับพบว่าธนาธิปข้ามมายืนข้าง ๆ แล้ว

“อุ๊ย!”

“เราพร้อมกันเลยดีกว่า” ธนาธิปยิ้มนิด ๆ ก่อนจะเดินนำหญิงสาวออกไป นั่นทำให้กรรณิการีบเดินตามจนทัน “นึกว่าพี่จะไม่กลับบ้านเสียแล้ว”

“อย่าบอกน่ะว่ารอพี่น่ะ”

คำถามนั้นทำให้กรรณิกาหันไปมองชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้าง ๆ ช้า ๆ อย่างเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดเรื่องน่าอายออกไปเสียแล้ว ก่อนจะแก้ต่างให้ตัวเองด้วยการส่ายหน้ารัว ๆ “เปล่า ก็บอกแล้วไงคะว่าลมมันเย็นดี เลยนั่งเล่นเพลินไปหน่อย” พร้อมกับปฏิเสธเสียงสูง ก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายอย่างเขินอาย

ธนาธิปอมยิ้มมองแล้วยกมือขึ้นไปโยกศีรษะของหญิงสาวเบา ๆ แล้วชวนคุยเพื่อให้เธอได้คลายความเขิน “คิดไว้ยังจบม.หกจะเรียนอะไร ที่ไหน”

“คิดว่าจะเรียนมหาลัยในตัวจังหวัดนี่แหละค่ะ และว่าจะเรียนบัญชี จบมาจะได้ฮุบเงินฟาร์มเอาไว้คนเดียว” พูดพลางแสดงท่าทางและสีหน้าเหมือนตัวร้ายในละคร ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา

“คุณลุงคุณป้าได้ยินระวังจะถูกตัดออกจากกองมรดก”

กรรณิกาหัวเราะ ก่อนจะถามถึงเรื่องของชายหนุ่มกลับไปบ้าง “แล้วพี่เซนต์ล่ะ จบแล้วจะมาทำงานที่ฟาร์มเลยไหมคะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว พี่เรียนด้านนี้เพื่อมาดูแลและพัฒนาฟาร์มของตัวเองโดยเฉพาะเลย” แม้เพื่อนหลายคนจะบอกเขาว่าทำไมไม่เรียนบริหาร จบมาก็มาบริหารฟาร์มส่วนหน้าที่ด้านการปศุสัตว์ก็ให้จ้างคนที่จบด้านนี้มาเฉพาะน่าจะดีกว่า แต่เขากลับคิดต่าง อะไรที่มันเฉพาะมาก ๆ ได้ไปเรียนรู้โดยตรงน่าจะดีกว่า ส่วนเรื่องการบริหารเท่าที่เป็นอยู่ก็ถือว่าดีมากอยู่แล้ว และเรื่องพวกนี้เขาก็พอมีประสบการณ์จากคนเป็นพ่อมาบ้าง เขาคิดว่าจะใช้เวลาว่างลงเรียนคอร์สสั้น ๆ เกี่ยวกับการเรียนบริหารเพิ่มเติมก็น่าจะเพียงพอ

“แล้วพี่จะแต่งงานเลยไหมคะ” กรรณิกาถามแล้วตั้งหน้าตั้งตารอคอยคำตอบ และเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายเงียบไปนานเลยกำลังจะเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะลืมคิดไปว่ามันอาจจะเกี่ยวกับวัศยาซึ่งเธอไม่ควรก้าวก่าย ทว่าธนาธิปกับตอบกลับมาเสียก่อน

“จะให้แต่งกับใครล่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นกรรณิกาถึงกับหันขวับ ขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามชายหนุ่มกลับไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะมั่นใจว่า “แล้ว...พี่ฝ้ายล่ะคะ”

“เราเลิกกันแล้ว” ธนาธิปตอบกลับแทบจะทันที เขาหันมายิ้มฝืน ๆ ให้กับคนที่ตอนนี้ยืนนิ่งอึ้งอยู่ จนเขาต้องเดินย้อนกลับไปดึงให้เดินตาม