บทที่ 4

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ดารันลุกพรวดอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องพักตนเอง เธอระแวดระวังตลอดคืนจนแทบไม่ได้นอน คนสวยอ้าปากหาวแล้วมาหยุดยืนหน้าประตู เปิดอ้าออก เผชิญหน้ากับคนเคาะ ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างาจ้องมองไม่วางตา เธอรีบยกมือปิดปากอย่างรวดเร็ว สภาพตอนนี้ช่างดูไม่ได้

โรฮานอมยิ้ม พยายามกลั้นหัวเราะ แล้วตีหน้าเคร่งขรึมตามเดิม

“รีบแต่งตัว ผมจะพาคุณไปงานเลี้ยงคืนนี้ ต้องออกไปหาซื้อชุด”

“วันนี้เลยเหรอคะ” แค่วันแรกก็โหดแล้วเหรอเนี่ย

“วันนี้ผมจะพาคุณไปเปิดตัว”

ดารันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“โอเคค่ะ ฉันจะไปแต่งตัว”

ดารันระบายลมหายใจ หยิบผ้าเช็ดตัว แล้วจัดการกับตนเอง สายน้ำช่วยให้สดชื่น หยิบพ้าขนหนูพันรอบกาย แล้วออกมายืนหน้าตู้ เปิดมันออกเลือกสรรชุด วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ เพื่อความคล่องตัว เรียบร้อยแล้วจึงลงมาชั้นล่างเห็นเขานั่งรออยู่ โรฮานเหลือบมองแล้วลุกยืน

“ไปกันเถอะ” เขาบอกเสียงเรียบ ก่อนก้าวนำ

หญิงสาวหย่อนกายตรงเบาะหลัง เคียงข้างเช่นเดิม รถเคลื่อนออกจากรั้วบ้าน จนกระทั่งมาจอดหน้าร้านขายชุดราตรี ดารันหันมาสบตาเขาสีหน้าสับสน ทว่าโรฮานกลับเปิดประตูลงแล้วยืนรอ เธอจำต้องออกมาจากรถ อย่างช่วยไม่ได้ เข้ามาด้านในร้าน พนักงานออกมาต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการให้เราช่วยอะไรดีคะ” พนักงานสอบถาม

โรฮานหันมาทางหญิงสาว แล้วมองพนักงาน

“ช่วยทำให้ผู้หญิงคนนี้สวยที่สุดหน่อยครับ”

พนักงานยิ้มกว้าง “ได้เลยค่ะ”

ดารันถูกลากเข้าห้องแต่งตัว เรียบร้อยแล้วตามด้วยการแต่งหน้า ราวสองชั่วโมงถัดมา ร่างบางยืนมองตนเองหน้ากระจก สีหน้าตื่นตะลึง เพราะไม่คิดว่าคนในกระจกคือตนเอง ชุดราตรีเกาะอกสีดำปักเลื่อมแหวกจนเห็นต้นขาเรียวเนียน ผมถูกดัดหยิกเป็นลอนติดด้วยกิ๊บตรงด้านซ้าย เธอเดินออกมาด้านนอกสบตากับคนรอ

โรฮานนิ่งไปสักพักก่อนลุกยืน แล้วเหลือบมองลูกน้องซึ่งนำกล่องกำมะหยี่สีแดงมายื่นให้ เขารับมาแล้วเดินตรงเข้าหา ก่อนเปิดแล้วหยิบสร้อยเพชรออกมาสวมให้ ตามด้วยต่างหูเข้าชุดกัน

“วันนี้คุณ...” เขาอึกอักเล็กน้อย “ดูใช้ได้”

ดารันชะงัก แล้วจ้องมองเขา นี่ตกลงชมหรืออะไรกันแน่

“ไปกันเถอะงานจะเริ่มแล้ว”

เธอสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วก้าวเดินตามเขาไป ประตูรถเปิดออก เธอหย่อนกายลงนั่งเบาะหลัง เมื่อรถเคลื่อนออก ราวครึ่งชั่วโมงรถจอดเทียบหน้างาน ดารันก้าวลงจากรถ เขามาหยุดยืนตรงหน้าแล้วยกท่อนแขนให้เธอควง หญิงสาวเหลือบมอง

“คล้องแขนผมสิ”

คนสวยลังเลเล็กน้อย แล้วเม้มริมฝีปาก ยอมควงแขนเขาเข้าไปในงาน สายตาหลายคู่จับจ้องไม่วางตา ทำเอาดารันอึกอักเพราะรู้สึกประหม่า เขามองมาแล้วยิ้มเพื่อให้กำลังใจ โรฮานหยุดยืนมองดูบนเวที มีของมากมายวางอยู่บนนั้น เพื่อรอการประมูล

หุ้นส่วนธุรกิจพรหมวัตรมาหยุดยืนตรงหน้า ดารันสบตาเขาแล้วหลบทางอื่น เธอไม่ชอบสายตาชายผู้นี้เลย เขายื่นมือมาจับกับโรฮาน

“สวัสดีครับคุณโรฮาน”

“สวัสดีครับคุณพรหมวัตร”

พรหมวัตรเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่ยืนเคียงคู่ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

“ภรรยาของคุณสวยมากเลยนะครับ วันงานผมเห็นหน้าไม่ชัด วันนี้ได้เห็นชัดเต็มตาแล้ว” เขาเอ่ยชม

“ขอบคุณมากครับ”

เขายื่นมือมาทางเธอ ดารันเหลือบมองเขาแววตาวูบไหว โรฮานพยักหน้าช้าๆ เธอเลยต้องเอื้อมมือออกไป พรหมวัตรบีบมือเบาๆ แล้วส่งสายตา ดารันอึดอัดจนแทบอยากหนีไปจากตรงนี้

“ผมพรหมวัตร เรียกวัตรเฉยๆ ก็ได้นะครับ” เขาแนะนำตัว

“เอ่อ...” หญิงสาวอึกอักเล็กน้อย “ฉันกานต์ติมาค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณกานต์ติมา”

“เช่นกันค่ะ” เธอบอกแล้วพยายามดึงมือออก แต่คนจับกลับไม่ปล่อย

สีหน้าดารันทำให้ชายหนุ่มหน้าตึง จับมือภรรยาไว้จนทำให้หนุ่มอีกคนจำต้องปล่อยมือ

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปทักทายแขกคืนอื่นต่อ”

พรหมวัตรยกยิ้ม “เชิญครับ”

ข้อมือบางถูกรั้งมาตรงสวนหย่อมด้านหลัง ดารันเริ่มหายใจทั่วท้อง สบตาเขาสีหน้ากังวล

“ฉันไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้เลยค่ะ” เธอบ่นเสียงเบา

“มันเป็นเรื่องปกติของนักธุรกิจ”

ดารันนิ่วหน้า ให้ตายเถอะ ต้องทนใส่หน้ากากแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน คนสวยเม้มริมฝีปาก

“คุณคงต้องอดทน งานแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยหรอก”

“โอเคค่ะ ฉันจะพยายาม” เธอรับคำแล้วระบายลมหายใจ