รักพลิกบท

เสียงไซเรนดัง เมื่อรถพยาบาลจอดเข็นร่างคนเจ็บออกมา สาวสวยรูปร่างอรชร ผิวกายขาวลออ วงหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวยาว ริมฝีปากอวบอิ่ม จมูกโด่ง วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาสีหน้าตื่นตระหนก เธอเกาะอยู่ข้างเตียงเพื่อนน้ำตาเริ่มเอ่อคลอ เมื่อเห็นสภาพที่เพื่อนถูกเข้าเผือดที่แขนและขา นอนให้น้ำเกลือ

“กานต์ เป็นไงบ้าง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!” หญิงสาวร้องถามเสียงสั่น กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“รัน แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” กานต์ติมาถามเสียงแผ่วเบา มองเห็นเพื่อนในชุดเจ้าสาวแสนสวยยืนน้ำตานองหน้า

“แกรถคว่ำรู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย แล้วเรื่องงานแต่งจะเอายังไง!”

กานต์ติมาสับสน สภาพของเธอในตอนนี้จะแต่งงานได้ยังไง

“ฉันแต่งไม่ได้แล้ว แต่งานฉันก็ยกเลิกไม่ได้!”

“ทำไมแกถึงยกเลิกไม่ได้ จะบ้าหรือไง ต้องให้เข็นเตียงไปแต่งเลยไหม เจ้าบ่าวแกปัญญาอ่อนขนาดนั้นเชียวเหรอ!” ดารันตะโกนลั่นด้วยความโมโห

“รันมันไม่ใช่ความผิดของเจ้าบ่าวเลย ฉันต่างหากที่ผิด ถ้าฉันไม่แต่งครอบครัวฉันต้องแย่แน่ๆ”

คิ้วบางขมวดด้วยความสงสัย

“อะไรนะ?”

“ฉันแต่งงานใช้หนี้ให้พ่อกับแม่น่ะ”

“ฮะ! บ้าไปแล้ว นี่ฉันนึกว่ามีแต่ในนิยายน้ำเน่า ที่แต่งงานใช้หนี้ ไม่นึกว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แกบ้าหรือไงเอาความสุขทั้งชีวิตไปแลก!”

“แล้วฉันมีทางเลือกหรือไงนอกจากยอมช่วยพ่อกับแม่!”

เธอส่ายหน้า มองสภาพเพื่อน ที่ขาถูกแขวน แขนถูกดามเอาไว้ ให้ตายเถอะ สภาพแบบนี้จะไปแต่งงานได้ยังไง

“สภาพแกมันเหลือทนขนาดนี้ เจ้าบ่าวเห็นแกคงช็อกตายแน่ แล้วเจ้าบ่าวกับแกเคยเห็นหน้าหรือเดทกันบ้างเปล่า”

“เคย!”

“กี่ครั้ง”

“ครั้งเดียว ตอนมาทวงหนี้แล้วกินข้าวที่บ้าน”

“แกต้องโทรไปบอกเขาแล้ว ให้เลื่อนงานไปก่อนก็ได้” ดารันออกความเห็น

“งานนี้เขาเป็นคนจ่าย ถ้ายกเลิกมันเสียหายเป็นล้านเลยนะแก ถ้าเกิดเขาให้ฉันรับผิดชอบหนี้ก้อนนี้อีก ฉันตายแน่คราวนี้!”

“โอ้ย! นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ แล้วจะทำยังไงล่ะ ฉันโทรไปบอกพ่อกับแม่แกก่อนดีไหม ป่านนี้ท่านเป็นห่วงแย่แล้ว!”

หญิงสาวส่ายหน้าในทันที “อย่าเพิ่งโทร ฉันขอปรึกษาอะไรแกสักอย่างก่อน แล้วค่อยโทรบอกพ่อกับแม่”

เธอยอมวางมือแล้วเท้าเอวมองเพื่อน

“จะเอายังไงก็ว่ามา”

“แกช่วยฉันได้ไหมรัน”

คิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความงุนงง

“ช่วยอะไร”

“ช่วยเป็นเจ้าสาวแทนฉันหน่อยได้ไหม” คนบนเตียงเริ่มอ้อนวอน

“ไม่! ไม่มีทาง!”

กานต์ติมาบีบน้ำตาไหลอาบแก้ม

“จบแล้ว ชีวิตฉัน พ่อกับแม่ต้องถูกพวกมันทำร้ายแน่ ฉันต้องถูกฆ่ายัดถังโบกปูนหาศพไม่เจอ ฉันต้องตายแน่ๆ!”

ริมฝีปากคนเป็นเพื่อนเม้มแน่น สีหน้าหนักใจ อย่างช่วยแต่ก็ไม่อยากเสี่ยง เกิดคนถูกฆ่าคือเธอแทนเล่า

“บ้าบอคอแตก คนอะไรมันจะฆ่าแกงกันได้ง่ายๆ แบบนี้!” ดารันโวยวายด้วยความหงุดหงิด

“คนแบบเจ้าบ่าวฉันนี่ล่ะ!”

“ถ้ารู้ว่าเจ้าบ่าวแกโหด จะยอมแต่งไปทำไมเล่า!” ดารันแย้ง

“ตายกับแต่งงาน ฉันก็เลือกแต่งสิ จะให้เลือกตายหรือไง!”

ดารันชะงัก รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมา เจ้าบ่าวเพื่อนน่ากลัวขนาดนี้ มันยังยัดเยียดให้เธอแต่งด้วยอีก ตกลงมันเป็นเพื่อนภาษาอะไรกันแน่

“เจ้าบ่าวแกโหดขนาดนี้ แล้วยังให้ฉันช่วยแต่งแทนเนี่ยนะ ถ้าเขารู้ว่าถูกหลอกไม่ฆ่าฉันแทนหรือไง แกกำลังเอาชีวิตฉันเข้าไปเสี่ยงแทนนะยัยกานต์!”

“ฉันไม่ได้ให้แกแต่งแทนตลอด ไว้ฉันดีขึ้นฉันจะรีบสลับตัวกับแก แล้วฉันจะโทรบอกเขาล่วงหน้าว่าให้แกแต่งแทนไปก่อน เพื่อไม่ให้งานเสียหาย เขาต้องยอมแน่นอน”

ดารันสับสน หนักใจ อยากช่วยเพื่อนแต่อีกใจก็กลัว

“แกจำได้ไหมเมื่อก่อนแกหนีออกจากบ้าน ฉันให้เงินแกกินข้าวร้อยนึง แกยังบอกว่าบุญคุณนี้ใหญ่หลวงยิ่งนักจะตอบแทนพันเท่าหมื่นเท่า ตอนนี้... แกได้โอกาสนั้นแล้ว”

มือบางสั่นระริก กัดฟันกรอดเมื่อเจอคำพูดของเพื่อน เล่นเอาน้ำตาซึมใช่เพราะซึ้ง แต่เพราะอยากซ้ำแผลให้ระบมเข้าไปอีก ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ที่หลงไปคบกะมัน

“ได้... แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ แล้วเลิกทวงไปเลยกับไอ้เงินร้อยนึงของแกเนี่ย!”

กานต์ติมายิ้มกว้าง “ขอบคุณนะเพื่อน”

คนป่วยรีบหยิบมือถือติดต่อพ่อ และเลยไปยังเจ้าบ่าว ทุกคนจำต้องยอมรับ เมื่อเสร็จงานค่อยมาแก้ปัญหากันทีหลัง ตอนนี้ให้มันผ่านพ้นไปก่อน

“ฉันติดต่อคนที่งานเรียบร้อยแล้ว แกไปแต่งตัวทำผมกับช่างที่ห้องในโรงแรมได้เลย”

“แล้วใครจะมาดูแลแกล่ะกานต์”

“ไม่ต้องห่วงหรอก พยาบาลเยอะแยะไป แกรีบไปเถอะ เสร็จงานแล้วค่อยมาเยี่ยมฉันก็ได้”

“ก็ได้ ฉันไปก่อนนะ”

ดารันเร่งฝีเท้ามายังรถของตนเอง แล้วขับเคลื่อนไปยังงาน คนป่วยบนเตียงลุกพรวดขึ้นมา แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก หวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี