บทที่ 3

ดารันหน้าซีดหลังจากได้ยินคำตอบ หันกายกลับมาเห็นสีหน้าเขา แล้วแบบนี้จะทำยังไง ไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักหน่อย

“ฉันว่า...”

“กลับไปคุยกับผมที่บ้าน เราต้องเคลียร์เรื่องนี้กัน!” โรฮานบอกเสียงเข้ม

ริมฝีปากบางเม้มสนิท “แต่ว่าฉัน...” หญิงสาวอึกอัก

“ตกลงว่ายังไง”

“ก็ได้ค่ะ”

ในรถบรรยากาศตรึงเครียด ดารันไม่กล้าแม้เอ่ยปาก เพราะไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกันแน่ ที่สำคัญเธอไม่เข้าใจเพื่อนหายตัวไปไหน ติดต่อไม่ได้แม้กระทั่งพ่อแม่ของกานต์ก็ตาม เธอเหลือบมอง เม้มริมฝีปากเหมือนต้องการพูดบางอย่าง เขาหันมาหรี่ตามอง

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“เอ่อคือว่า... เราลองไปดูที่บ้านของกานต์หน่อยไหมคะ”

“ผมให้คนไปดูก่อนแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ และคนในบ้านก็ไม่มีใครรู้ว่าครอบครัวเพื่อนคุณหายไปไหน”

ดารันหน้าซีดเผือด เธอสนิทสนมกับกานต์ติมามาก แล้วทำแบบนี้ไม่คิดหรือว่าเธอต้องเดือดร้อน อุตส่าห์ช่วยเหลือกลับหลอกลวงกันได้

รถจอด โรฮานเปิดประตูลง แล้วเหลือบมองอีกคน ดารันจำใจก้าวตาม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอแม้แต่น้อย ทำไมต้องมาเป็นธุระขนาดนี้ด้วย เขานั่งลงบนโซฟา แล้วผายมือให้เธอ ดารันหย่อนกายลงสีหน้าเครียด

“ผมจะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน” เขาบอกเสียงเครียด ทอดสายตามอง

คนฟังเริ่มสั่นเทา สีหน้าแววตาของเขาช่างน่ากลัว

“คะ..ค่ะ” เธอตอบรับเสียงสั่น

เธอนิ่งรอว่าเขานั้นจะเอ่ยอะไร โรฮานสบตาคนตรงหน้า พึงพอใจเจ้าตัวลึกๆ

“ทำไมถึงยอมแต่งงานแทนกานต์ติมา” เขาถามเสียงเข้ม ทำเอาคนถูกถามอึกอัก

“ฉันกับกานต์สนิทกันค่ะ”

“แสดงว่ารู้ทุกเรื่องของเพื่อน!”

หญิงสาวรีบโบกมือ “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ฉันกับกานต์เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโตก็ยังคบกันอยู่”

โรฮานยิ้มเย็น “เลยยอมช่วยเพื่อนทุกเรื่อง ผมไม่คิดเลยนะว่าจะเจอเรื่องแบบนี้!”

“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน ฉันไม่คิดว่ากานต์จะหนีไป ทิ้งฉันให้รับหน้าคุณคนเดียว” ปลายเสียงอ่อย

ดวงตาคมกริบหรี่ลง แล้วพ่นลมหายใจ

“คุณนี่ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดี!” เขาประชด

ดารันรู้ดีแก่ใจว่าเขากำลังไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอก็แค่สงสารเพื่อน มันผิดตรงไหน เธอเม้มริมฝีปากครุ่นคิดอย่างหนัก

“ฉันรู้ว่าฉันกับเพื่อนทำผิด ตอนนี้กานต์ก็ติดต่อไม่ได้ ฉันขอร้องคุณอย่าโกรธฉันกับเพื่อนเลยนะคะ”

โรฮานกระตุกมุมปาก “ผมไม่ได้โกรธคุณกับกานต์ติมา”

“จริงเหรอคะ!” เธอยิ้มกว้าง

“ผมคิดแค่ว่าจะต้องหาทางแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น ผมมีความจำเป็นต้องให้กานต์ติมาแสดงตัวเป็นภรรยา เพื่อเหตุผลบางอย่าง” เขาอธิบายเสียงเครียด

คนฟังยิ้มเจือน “แต่กานต์ติดต่อไม่ได้แล้วนี่คะ คุณหาใครแทนได้ไหม”

“ผมหาคนมาแทนได้” โรฮานยิ้มเย็น

“ถ้าแบบนี้ฉันก็เบาใจแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันรู้สึกผิดกับคุณ”

“คุณไงครับ ที่จะมาทำหน้าที่แทนกานต์ติมา!”

หญิงสาวระบายยิ้ม “อ๋อ ฉันเองเหรอคะ ที่จะทำหน้าที่แทนกานต์”

“ใช่ครับ คุณนั่นล่ะคุณดารัน”

ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง ลุกยืนอย่างฉับพลัน สีหน้าตื่นตระหนก

“อะไรนะคะ!”

“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ในเมื่อคุณรวมหัวกับเพื่อนหลอกลวงผม คุณก็ต้องชดใช้!”

“แต่ฉันไม่เคยคิดหลอกคุณเลยนะ ฉันอธิบายไปแล้วนี่คะ” เธอตอบเสียงอ่อย

“คุณไม่ควรก้าวเข้ามาตั้งแต่แรก เมื่อก้าวเข้ามาแล้วจะออกคงยาก ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ คุณก็ต้องรับผิดชอบ!” เสียงเข้มดุดัน ทำเอาคนฟังประหม่า

ดารันส่ายหน้า น้ำตาเริ่มคลอ

“ทำไมต้องเป็นฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ต้องการช่วยเพื่อนเท่านั้นเอง”

“ผมมีความจำเป็นที่ต้องมีภรรยา ซึ่งผมได้บอกไว้ก่อนหน้าแล้ว”

หญิงสาวถอยหลังแทบทรงกายไม่อยู่ ไม่ใช่ มันผิดไปหมด เธอแค่ต้องการช่วยเพื่อนทำไมจับพลัดจับพลู ดันกลายมาเป็นภรรยาของผู้ชายมากเสน่ห์ไปได้ เธอทำแบบนี้ไม่ได้ นี่มันสามีเพื่อน ที่สำคัญพ่อคงสวดเธอยับ

“ไม่! ฉันไม่อยากเป็นภรรยาคุณ คุณหาคนอื่นเถอะค่ะ ฉันขอตัว!” ดารันตัดบท แล้วหันหลังสาวเท้าหนี

“ผมจะแจ้งตำรวจ เรื่องที่คุณกับเพื่อนรวมหัวกันหลอกลวงผม!” เขาตะโกนไล่หลัง

ร่างบางหยุดเท้า แล้วหันกลับมา เดินมาหยุดตรงหน้าเขาอีกครั้ง มือยกขึ้นพนมน้ำตาเอ่อ

“ฉันขอร้อง อย่าแจ้งความเลยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เธออ้อนวอน

“ผมไม่แจ้งก็ได้ แค่คุณยอมเป็นภรรยาของผม”

ดารันน้ำตาร่วง รีบกรีดมันออก แล้วกัดริมฝีปากแน่น

“แต่เราไม่ได้รักกัน คุณจะให้ฉันไปเป็นภรรยาของคุณเนี่ยนะ”

เขาหัวเราะในลำคอ “ผมแค่ให้คุณเป็นในนาม แสดงละครเป็นภรรยาของผมก็เท่านั้น เมื่อไหร่กานต์กลับมา ผมจะคืนอิสรภาพให้”

ดารันครุ่นคิด “แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง ว่าคุณจะไม่ทำอะไรฉัน!”

“หน้าตาอย่างผม ต้องบังคับผู้หญิงด้วยเหรอ” เขาเลิ่กคิ้วย้อนถาม

คนฟังเหลือบตามองบนด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ไม่ผิดปากเขาหรอก เพราะหน้าตาของโรฮานคงไม่ต้องไปบังคับใจใคร

“คุณต้องรักษาสัญญากับฉันนะ!” คนสวยสบตา แววตาจริงจัง

“ผมสัญญาว่าจะรักษาสัญญากับคุณ”

เธอระบายลมหายใจ แล้วทรุดกายลงนั่ง

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะแสดงละครเป็นภรรยาคุณ”

โรฮานอมยิ้ม สีหน้าแช่มชื่น

“ขอบคุณที่ยอมทำตามคำขอของผม”