07 เป็นห่วง?

เช้าวันต่อมา

"วันนี้น้ำเพชรไม่มาเรียนมีอะไรหรือเปล่าอันดา?" คุณครูประจำวิชาถาม เพราะน้ำเพชรเธอไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่วันเดียว

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะคุณครู น้ำเพชรก็เลยลาวันนึง พรุ่งนี้ถึงจะกลับมาเรียนตามปกติค่ะ" น้ำเพชรบอกอันดาตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าเจ็บแผล อาจจะไปเรียนตอนเช้าไม่ไหวฝากอันดาลาคุณครูให้ด้วย วันนี้อันดาเลยต้องมาเรียนอยู่คนเดียว

"อ๋อ...โอเคถ้าอย่างนั้นเราก็มาเรียนต่อกันเลยดีกว่า"

จากนั้นคุณครูก็เริ่มสอนไปตามปกติเหมือนที่เคยทำ แต่วันนี้ห้องเรียนดูเงียบปกติเพราะไม่มีใครถูกรังแก เหมือนน้ำเพชรหายไปคนนึงทำให้ห้องเรียนดูไม่มีสีสันไปอีกแบบ

ตกเย็น

"เดี๋ยวสิอันดา" นารายณ์รีบเดินตามมาให้ทันอันดา

"มีอะไร?"

"เธอบอกว่าเกิดอุบัติเหตุกับน้ำเพชร มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"อยากรู้ก็ไปถามเพื่อนของนายเองสิ"

"เพื่อนของฉัน? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเพื่อนของฉันด้วย"

"ฉันกับภูผาทะเลาะกันน้ำเพชรเข้ามาห้ามก็เลยโดนลูกหลงหัวแตก แค่นี้ใช่มั้ยที่นายอยากรู้?"

"....." นารายณ์ตกใจจนพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองอันดาขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปจากโรงเรียน

จากนั้นเขาก็รีบเดินกลับบ้านทันที ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆ บ้านของเธอ

เขาไม่เห็นน้ำเพชรออกมานั่งเล่นเหมือนเมื่อก่อน บ้านของเธอก็ปิดเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่

"หายไปไหนของเธอน้ำเพชร"

เขาพยายามชูคอชะเง้อมองหาเธอรอบๆ บริเวณที่เขายืนอยู่ แต่ก็ไม่เจอใครเลย

เอี๊ยด...

จู่ๆ ก็มีรถจักรยานขับผ่านเขาไปจอดตรงด้านหน้าบ้านของน้ำเพชร

"สวัสดีครับคุณน้า" นารายณ์รีบเดินเข้าไปทักทาย เขาจำได้ว่านี่คือแม่ของน้ำเพชร

"จ้ะ"

"ผมเป็นเพื่อนของน้ำเพชรนะครับคุณน้าจำได้หรือเปล่า"

"จำได้สิ มีอะไรหรือเปล่าลูก"

"พอดีว่าวันนี้น้ำเพชรไม่ได้ไปเรียนเพื่อนในห้องบอกว่าน้ำเพชรเกิดอุบัติเหตุ ผมก็เลยมาหาน้ำเพชรน่ะครับ"

"น่าจะนอนอยู่ในห้องนั่นแหละไม่ได้ไปไหนหรอก เข้าไปมั้ยล่ะเดี๋ยวน้าจะไปเรียกน้ำเพชรให้"

"มะ ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมแค่แวะมาเล่นด้วยเฉยๆครับบ้านผมอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง"

"อ๋อ..."

"ผมกลับก่อนนะครับคุณน้า สวัสดีครับ"

"จ้ะ"

แล้วนารายณ์ก็เดินออกมาทันที ถึงจะเห็นหน้ากันทุกวันแต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ชินถ้าจะต้องเจอหน้ากับน้ำเพชร เธอทำให้เขารู้สึกได้ว่าเธอเป็นคนที่เข้าถึงยากเดาใจยากมากจริงๆ

อาจจะเป็นเพราะน้ำเพชรเธอเป็นคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับใคร ถามคํานึงก็ตอบคํานึง ในสายตาของเขาเธอแทบจะไม่สนใจใครไม่มองใครเลย เธอเมินทุกคนที่เดินผ่านไปมา รวมถึงเขาด้วย

กึก~

"กลับมาแล้วเหรอจ๊ะแม่"

"....." เขาหยุดเดินเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหู ก่อนจะหันหลังกลับไปมอง และพบว่าน้ำเพชรเธอมีผ้าก๊อตสีขาวแปะอยู่ตรงหัว

"จ้ะ มีเพื่อนเขามาหาหนูด้วยล่ะ"

"ใครเหรอจ๊ะแม่"

"แม่จำชื่อเขาไม่ได้น่ะตัวสูงๆ หน่อย มาถามว่าหนูเป็นยังไงบ้างเรื่องที่เกิดอุบัติเหตุ"

"อ๋อ...ภูผาหรือเปล่าจ๊ะแม่"

"แม่จำภูผาได้นะ แต่คนนี้แม่จำชื่อเขาไม่ได้ เป็นนักเรียนใหม่หรือเปล่า"

"ถ้าอย่างนั้นก็นารายณ์ เพราะนารายณ์เป็นเด็กใหม่ในห้อง"

"น่าจะใช่มั้ง"

"เขาไปไหนแล้วล่ะจ๊ะแม่กลับไปแล้วหรอ"

"อื้อ...กลับไปเมื่อกี้เอง ก่อนที่เราจะเดินออกมาแป๊บนึง"

"เห็นว่าบ้านอยู่ใกล้ๆ สวนสาธารณะเหมือนกัน สงสัยจะมาวิ่งออกกำลังกายแล้วก็แวะมาหามั้ง ตอนวันหยุดหนูก็เจอเขาอยู่เหมือนกัน"

"อ๋อ...เข้าบ้านกันเถอะ"

"จ้ะแม่" น้ำเพชรและแม่ของเธอพากันเดินกลับเข้าบ้านไป

เมื่อเช้าเธอรู้สึกปวดหัวและเจ็บแผลตรงที่หัวแตกรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นไข้ด้วยก็เลยไม่ได้ไปเรียน แต่ก็บอกอันดาไว้ล่วงหน้าแล้วถ้าไม่ไปเรียนก็ฝากลาครูให้ด้วย แต่ถ้าไปเรียนไหวเธอก็จะไปเพราะน้ำเพชรไม่เคยขาดเรียนเลยแม้แต่วันเดียว

เวลาผ่านไป

แกร้ก!

"หื้อ? ใครน่ะ? เสียงใครเดินมา แม่หรอ?" น้ำเพชรเอียงหูฟังเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เธอ ไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะไม่ได้ยินเสียง

"ฉันเองนารายณ์" และแล้วเจ้าของเสียงเดินเปิดเผยตัวตนออกมา

"โถ่นารายณ์ มันมืดแล้วทำไมถึงมาเดินเล่นแถวนี้ล่ะ ตกใจหมดเลย"

"เธอก็เหมือนกัน มืดแล้วทำไมถึงยังมานั่งเล่นอยู่ตรงนี้ ยุงไม่กัดหรือไง"

"เราชอบออกมานั่งเล่นรับลมเย็นๆก่อนนอนน่ะ ทำไมนายเดินมาไกลจังล่ะ"

"ฉันเบื่อบ้านน่ะก็เลยออกมาเดินเล่น"

"เดี๋ยวพ่อแม่ก็เป็นห่วงหรอก รีบกลับบ้านสิ"

"พ่อฉันเขาไม่เป็นห่วงฉันหรอก ถ้าฉันตายไปเขาก็คงจะดีใจมากเลยแหละ"

"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูกหรอกนะ"

"ยกเว้นพ่อฉันไว้คนนึงก็แล้วกัน"

"....."

"แผลของเธอเป็นยังไงบ้าง เห็นอันดาบอกว่าเธอเอาตัวเข้าไปขวางตอนที่กำลังทะเลาะกับไอ้ภูผา"

"ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย"

"เธอนี่เป็นคนยังไงกัน สองคนนั้นจะตีกันก็ปล่อยไปสิเธอไม่เห็นต้องเข้าไปยุ่งเลย ถ้าพวกมันเหนื่อยเดี๋ยวก็หยุดกันไปเองแหละ"

"สองคนนั้นทะเลาะกันเพราะเรา เราไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องทะเลาะกัน"

"เป็นคนดีขึ้นมาเชียว"

"ความจริงสองคนนั้นชอบตีกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เข้าออกห้องปกครองเป็นประจำแต่ก็ไม่เคยเข็ด มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะ"

"เธอ...ชอบไอ้ภูผาเหรอ?"

"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ" น้ำเพชรถามกลับพร้อมกับเสียงหัวเราะ

"ก็ฉันเห็นมันชอบมองเธอบ่อยๆ"

"เรายังเรียนอยู่ยังไม่คิดเรื่องพวกนั้นหรอก"

"อ่อ..."

น้ำเพชรและนารายณ์คุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยที่มีรั้วสูงกั้นอยู่ตรงกลาง

"จะว่าไปเธอนี่ก็คุยเก่งเหมือนกันนะ ทำไมตอนไปโรงเรียนถึงเงียบจังเลยล่ะ"

"เราต้องใช้สมาธิน่ะก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับใคร"

"จบม.6 แล้วเธอจะไปเรียนต่อที่ไหนหรอ?"

"เราไม่ได้เรียนต่อหรอก แม่เราทำงานคนเดียวไม่พอส่งค่าเทอมหรอก เราไม่อยากหาภาระให้แม่"

"อ่อ..."

"แล้วนายล่ะไปเรียนต่อที่ไหน"

"บอกไปเธอจะเชื่อมั้ยล่ะ"

"ทำไมล่ะ...ทำไมถึงคิดว่าเราจะไม่เชื่อ"

"ฉันถูกพ่อบังคับให้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่สิงคโปร์"

"....."

"เห็นมะเธอคงไม่เชื่ออยู่แล้ว"

"เปล่าๆ ไปเรียนต่างประเทศมันก็ดีนะ เราจะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เยอะขึ้นเลย"

"แต่ฉันไม่ชอบ และฉันก็ไม่อยากไปด้วย"

"....."

"ฉัน....."

"น้ำเพชรลูกไปนั่งตากน้ำค้างอีกแล้ว กลับเข้ามานอนได้แล้วลูกมันดึกแล้ว"

"จ้ะแม่!...เราไปนอนก่อนนะนารายณ์ นายก็กลับบ้านได้แล้วนะเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง ฝันดีนะพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน"

"....."