06 อดทน

ปึก! ปึก! ปึก!

"นี่พวกนายที่บ้านครอบครัวมีปัญหาหรือยังไงทำไมถึงคอยจ้องจะแกล้งคนอื่นอยู่แบบนี้" อันดาหันหลังกลับไปต่อว่าพวกที่ขยำกระดาษขว้างใส่ศีรษะของน้ำเพชร และหัวโจกเลยก็คือภูผาคู่อริของอันดา

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย หรืออยากโดนอีกคน?"

"มาดิวะ! เก่งจริงก็มาตัวต่อตัวก็เลยดิ!"

"พอเถอะอันดาอย่ามีเรื่องกันเลย เราไม่ได้เป็นอะไร" น้ำเพชรรีบควานมือไปจับแขนของอันดาทันที

"ก็ดูพวกมันทำสิน้ำเพชร ชอบแกล้งคนอื่นอย่างกับพวกที่ครอบครัวมีปัญหา!"

"อ้าวเฮ้ย! แกล้งแค่นี้ทำไมต้องลามปามไปถึงครอบครัวด้วยวะ!?"

"ทำไมล่ะ ก็เห็นชอบแกล้งคนอื่นบ่อยๆ เหมือนเด็กที่มีปัญหาครอบครัว หรือไม่ก็บกพร่องทางสติปัญญา"

"อันดา!"

"มาดิ!!"

"ยะ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ" น้ำเพชรลุกขึ้นเอาตัวเข้าขวางโดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนอีกคนเดินมาจากทางไหน เธอเอาตัวเข้าขวางอันดาไว้เพื่อไม่ให้มีเรื่องกัน "เราขอโทษแทนอันดาด้วยนะที่ลามปามถึงครอบครัวนาย อย่ามีเรื่องกันเลยนะเดี๋ยวถูกคุณครูดุเอา"

"ก็ได้! ฉันยอมก็ได้ แต่เธอต้องมาบอกฉันเขียนการบ้านตอนเย็นนี้"

"โอเคได้สิ นายกลับไปนั่งที่เถอะเดี๋ยวคุณครูมาเห็นเข้า"

"เออ!" แล้วเพื่อนก็ยอมกลับไปนั่งที่เดิม

น้ำเพชรถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอกลัวว่าอันดาจะมีปัญหากับเพื่อนในชั้นเรียนจนถูกคุณครูดุและทำโทษ เธอไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เพื่อนในห้องต้องมาทะเลาะกัน

"ไม่เห็นต้องยอมมันเลยน้ำเพชร ไอ้ผามันนิสัยเสียจะตาย" อันดายังไม่หายหัวเสีย เธอหันกลับไปดึงหน้าใส่คนข้างหลังก่อนจะหันหน้ากลับมาตามเดิม

"ช่างมันเถอะอันดาเราชินแล้วล่ะ"

"แบบนี้พวกมันก็จะได้ใจสิ ยัยหลินหลินนั่นก็อีกคน ชอบแกล้งคนอื่นจนติดเป็นสันดาน"

"อีกปีเดียวเราก็จะเรียนจบกันแล้ว อดทนเอาหน่อยเถอะ อันดาก็ระวังเรื่องใจร้อนของตัวเองบ้าง เราไม่อยากให้อันดามีปัญหาจนโดนคุณครูลงโทษนะ"

"อื้อ...เราจะพยายามคุมอารมณ์ของตัวเองนะ ถึงมันจะทำไม่ค่อยได้ก็เถอะ"

เลิกเรียน

"เธอจะไปสอนการบ้านไอ้ผาจริงๆ หรอ?"

"อื้อ...แค่สอนการบ้านเองไม่เป็นอะไรหรอก"

"เดี๋ยวเรานั่งอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า จนกว่าน้ำเพชรจะสอนมันทำการบ้านเสร็จ"

"ไม่เป็นไรแค่สอนการบ้านเอง"

"แต่เราไม่ไว้ใจมัน"

"โอเคๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ"

ภูผา หรือไอ้ผาที่อันดาเรียก ตัวสูงโย่งล่ำพอๆ กับนารายณ์ เข้าเรียนมัธยมมาพร้อมๆ กับอันดาและน้ำเพชร และเป็นคู่กัดประจำห้องกับอันดามาตั้งแต่อยู่มัธยมต้นแล้ว

สองคนนี้ไม่ค่อยถูกชะตากันเท่าไร อีกคนก็ทั้งรักเพื่อนทั้งห่วงเพื่อน ส่วนอีกคนก็ชอบแกล้งชอบรังแกเพื่อนจนติดเป็นนิสัย

น้ำเพชรนั่งรอภูผาอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ โดยมีอันดานั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนไม่ห่าง

ปึก!

หนังสือถูกวางลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนที่จะมีคนนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับน้ำเพชร

"ภูผาหรอ?"

"เออ...ฉันเองแหละ เพื่อนเธอไม่กลับบ้านกลับช่องหรือไง"

"อันดารอกลับพร้อมเราน่ะ"

"กลับกันเองไม่เป็นหรอถึงต้องรอกลับพร้อมกัน?"

"นายจะให้เราสอนการบ้านไม่ใช่หรอ อ่านให้เราฟังสิเดี๋ยวเราจะอธิบายให้ฟัง"

"เออๆ"

จากนั้นน้ำเพชรก็ตั้งใจนั่งฟังแล้วก็อธิบายให้ภูผาให้เข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีสมาธิเอาซะเลย เพราะเขาได้แต่นั่งถอนหายใจออกมาอย่างเดียว

"เป็นอะไรหรือเปล่า เราอธิบายให้นายฟังไม่เข้าใจหรอ"

"เปล่า แต่เพื่อนของเธอกำลังยั่วโมโหฉัน!"

"เอ่อ...อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะ นายก็รู้จักอันดามาตั้งนานแล้วนี่ อันดาเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วไม่มีอะไรหรอก"

"เธอก็เอาแต่เข้าข้างเพื่อนของเธอ"

"เราไม่อยากให้นายกับอันดามีปัญหากัน ครั้งที่แล้วจำไม่ได้หรอว่าถูกเรียกเข้าห้องปกครองเพราะเรื่องอะไร"

"....."

"มาเถอะไม่ต้องไปมองอันดาหรอก"

"เออ"

คู่นี้มักจะมีเรื่องกันอยู่บ่อยครั้ง และครั้งล่าสุดที่เข้าห้องปกครองก็เพราะว่ามีเรื่องชกต่อยกัน อันดาชกหน้าของภูผาจนเลือดอาบ ส่วนภูผาก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะเห็นว่าอันดาเป็นผู้หญิง แต่ก็ถูกเรียกเข้าห้องปกครองทั้งคู่

"ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!"

"เฮ้ย ภูผา!" น้ำเพชรรีบเดินไปตามเสียง ก่อนจะพยายามเข้าห้ามปรามเพื่อไม่ให้ทั้งสองมีเรื่องกัน

"เก่งแต่กับผู้หญิงหรอมึงอ่ะ"

"อันดาอย่าหาเรื่องกันเลย"

"เธอฟังเอาเองนะน้ำเพชร ฉันนั่งเรียนกับเธออยู่ดีๆ แต่เพื่อนของเธอหาเรื่องฉันก่อน เธอยังจะเข้าข้างเพื่อนของเธออยู่อีกมั้ย"

"อันดาเราขอร้องเถอะนะอย่ามีเรื่องกันเลย ไม่ชอบหน้ากันก็แค่ต่างคนต่างอยู่"

"พวกนี้ยิ่งปล่อยละเลยมันยิ่งได้ใจ เพราะเห็นว่าเธอไม่สู้คนไม่ด่าไม่ว่าอะไรพวกมันเลย พวกมันก็ยิ่งได้ใจแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก"

"แล้วมาเดือดร้อนอะไรด้วยวะ!"

"เพราะน้ำเพชรเป็นเพื่อนของฉันไง เป็นเพื่อนของนายด้วยไม่ใช่หรอ นายก็รู้ว่าน้ำเพชรเป็นยังไงแต่ก็ยังจะแกล้งน้องเพชรอีก"

ทั้งสองเริ่มผลักกันไปมาส่วนน้ำเพชรก็ทำได้เพียงพยายามห้ามปรามไม่ให้ทั้งสองทะเลาะกัน

ปึก!

"โอ้ย!"

"น้ำเพชร!//เพชร!!"

ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อน้ำเพชรเอาตัวเข้าไปขวางจนทำให้ตัวเองล้มลงกับพื้นศีรษะกระแทกกับขอบเก้าอี้จนมีเลือดไหลออกมา

"เราขอโทษน้ำเพชร เราไม่ได้ตั้งใจ เจ็บมากมั้ย"

"อือ..."

"มัวแต่ถามเลือดคงได้ไหลหมดตัวพอดี ฉันจะพาน้ำเพชรไปโรงพยาบาล ส่วนเธอก็เก็บกระเป๋าแล้วหนังสือเรียนมาให้ด้วย"

"เออๆ"

ภูผาอุ้มน้ำเพชรขึ้นแล้วพาไปขึ้นรถแท็กซี่ทันที ส่วนอันดาก็รีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋าให้กับภูผาเก็บของให้น้ำเพชรแล้วรีบขึ้นรถแท็กซี่ตามไปที่โรงพยาบาลทันที

โรงพยาบาล

"ดีนะคะที่ศีรษะไม่ได้กระแทกแรงมาก แค่แตกเล็กน้อยไม่ได้เป็นอะไรมาก กลับบ้านไปก็กินยาพาราแก้ปวดก็ได้ เดี๋ยวหมอจะให้ยาแก้อักเสบไปกินจนกว่าจะหาย"

"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"

"คราวหน้าก็ระวังตัวด้วยนะ ยิ่งมองไม่เห็นแบบนี้ยิ่งอันตราย"

"ค่ะ"

ภูผาพาน้ำเพชรเดินออกมารับยาด้านนอก และอันดาก็มาถึงพอดี

"หมอว่ายังไงบ้างน้ำเพชร!?"

"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกอันดา"

"เฮ้อโล่งใจ"

"อะนี่ยาของเธอ พาเพื่อนเธอกลับบ้านด้วยล่ะฉันจะกลับไปเล่นบอล"

"เออ!"

"...." ภูผาเดินไปเอากระเป๋าของเขาที่อันดาสะพายมาด้วยแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไปทันที