05 แกล้ง

วันเปิดเรียน

น้ำเพชรเดินมาเรียนที่โรงเรียนตามปกติของเธอ เธอเดินระวังเท้าเป็นอย่างมากเพราะกลัวว่าจะสะดุดกับอะไรแล้วล้มจนหัวเข่าถลอกเข้า

"น้ำเพชรๆ"

"....." เธอหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น เพราะจำได้ดีว่านี่คือเสียงเรียกของอันดาเพื่อนสนิท ก่อนที่อันดาจะวิ่งมาถึงตัวของเธอแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินเข้าห้องเรียนไป

"เมื่อวานสนุกมากเลยนะ เอาไว้ว่างๆ เราไปเที่ยวกันอีกนะ ถ้าสะพานทำเสร็จสมบูรณ์แล้วเดี๋ยวเราจะพาน้ำเพชรขึ้นไปเดินเล่น"

"จ้ะ"

เมื่อวานต้องรีบกลับเพราะอันดาและนารายณ์เริ่มปะทะฝีปากกันรุนแรงมากขึ้น แต่ละคนก็ไม่มีใครยอมใคร อันดาเธอเป็นคนห้าวหาญพูดจาฉะฉานอยู่แล้ว แต่กับน้ำเพชรเธอเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆ

และก็รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับนารายณ์เท่าไหร่ เพราะเขามักจะชอบอยู่ในกลุ่มของพวกที่รังแกน้ำเพชรอยู่บ่อยๆ และมันก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ที่เขาจะไม่รับรู้เรื่องที่พวกนั้นรวมหัวกันรังแกเธอ

"อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะปิดเทอมแล้วสินะ เรียนอีกปีนึงก็จะจบกันแล้ว น้ำเพชรแน่ใจนะว่าจะไม่เรียนต่อ" อันดาเธอจะไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยในตัวเมือง มันอยู่ห่างไกลจากบ้านของเธอไปหลายสิบกิโล ใจนึงก็อยากให้น้ำเพชรไปเรียนต่อด้วย แต่ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมน้ำเพชรถึงไม่อยากเรียนต่อทั้งๆ ที่เธอเองก็มีความสามารถมากพอที่จะสอบเข้าได้ง่ายๆ เลย

"อื้อ...เราไม่อยากหาภาระให้แม่เพิ่มน่ะ ถ้าต้องเรียนมหาลัยก็ต้องหาหออยู่ แม่ทำงานคนเดียวไม่ไหวหรอก"

"....."

"เรา..."

กริ๊งงง~~

เสียงกริ่งเตือนเข้าเรียนดังขึ้นซะก่อน ทำให้น้ำเพชรไม่ทันได้พูดอะไรออกมา จากนั้นนักเรียนที่อยู่ในห้องของเธอต่างพากันทยอยเข้ามานั่งประจำที่ของตัวเอง เตรียมตัวจะเรียนหนังสือตามปกติ

"วันนี้เป็นวิชาภาษาอังกฤษตั้งแต่คาบแรกเลย ดีนะที่พอจะเข้าใจภาษาบ้างแล้ว เรียนภาษานี่ยากจริงๆ นะ"

"ตอนแรกๆ มันก็ยากเป็นธรรมดา แต่ถ้าเราเข้าใจแล้วภาษาพวกนี้มันก็ไม่ได้ยากเลยนะ"

"น้ำเพชรเก่งจังอ่ะฟังแค่แป๊บเดียวก็จำได้หมดแล้ว แถมยังพูดภาษาอังกฤษคล่องปรื๋ออีกต่างหาก"

"เราก็อาศัยลักจำตามที่คนอื่นพูดนั่นแหละ เรียนจบแล้วเราอยากหางานทำแบ่งเบาภาระแม่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีที่ไหนรับเราเข้าทำงานหรือเปล่า" เธอคิดมาตลอดหลังจากที่รู้ว่าตัวเองตาบอดสนิท มีโอกาสที่จะกลับมามองเห็นก็ต่อเมื่อมีคนใจดีบริจาคดวงตามา แล้วเธอก็ได้เข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนดวงตา

มันเหมือนเป็นความหวังลมๆ แล้งๆ ไม่รู้ว่าจะมีใครมาบริจาคดวงตาหรือเปล่า

"ลองไปสมัครเป็นล่ามดูสิเผื่อว่าเขาจะสนใจ น้ำเพชรพูดได้หลายภาษา แค่ฟังอย่างเดียวแล้วแปลให้อีกฝ่ายฟังก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอกมั้ง" อันดาเสนอขึ้นมา เธอพอจะรู้จักคนที่รับสมัครล่ามภาษาอยู่

"เขารับอายุเท่าไหร่หรอ แล้วเขาให้ทำงานยังไง" น้ำเพชรดูสนใจขึ้นมาทันที เธออยากทำงานถึงเงินเดือนที่เธอทำงานมันจะไม่ได้มากมายแต่อย่างน้อยเธอก็ได้ทำแบ่งเบาภาระของแม่ที่ต้องทำงานหนักอยู่ทุกวันนี้

แม่ของเธอแทบจะไม่ได้พักเลยในแต่ละวัน ตอนเช้าก็ต้องลุกขึ้นมาทำกับข้าวใส่กล่องให้เธอไปกินที่โรงเรียน ตกเย็นกลับมาก็ต้องรีบกลับมาทำกับข้าวให้เธอกิน แต่แม่ของเธอไม่เคยเอ่ยปากบ่นเลยสักคำ กลับกันแม่ของเธอคอยให้กำลังใจเธออยู่เสมอ กลัวว่าลูกสาวจะคิดมากกับดวงตาที่บอดสนิทของตัวเอง

"เห็นว่าล่ามส่วนใหญ่ต้องเดินทางนะ ยังไงเดี๋ยวเราจะไปถามคนที่เขาเปิดรับสมัครให้ก็แล้วกัน"

"ฝากด้วยนะอันดา ถ้าสมัครได้และเราพอทำได้เราก็อยากจะทำ จะได้มีเงินมาไว้ใช้จ่ายแบ่งเบาภาระแม่อีกทางนึง"

"โอเค..."

ทั้งสองนั่งคุยกันจนกระทั่งคุณครูประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องแล้วเริ่มสอนตามบทเรียน น้ำเพชรก็นั่งฟังและจดจำเอาอย่างเดียว เธอเป็นเด็กที่มีสมาธิและมีความทรงจำที่ดีมาก แค่ฟังเพียงครั้งเดียวเธอก็สามารถจดจำได้ทุกคำพูดแล้ว

"เดี๋ยวเราไปฉี่ก่อนนะ ไปด้วยกันมั้ย"

"ไม่ล่ะอันดาไปเถอะเรานั่งรออยู่ที่ห้องเรียนจะดีกว่า"

"โอเคๆ" อันดารีบวิ่งออกไปจากห้องเรียนทันที เพราะกลัวว่าจะไม่ทันคุณครูที่จะเข้ามาสอนในคาบต่อไป

ปึก ปึก ปึก

จู่ๆ ก็มีวัตถุบางอย่างลอยมาโดนศีรษะของน้ำเพชรครั้งแล้วครั้งเล่า เธอพยายามที่จะไม่สนใจไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนว่าการกระทำของเธอกำลังทำให้พวกนั้นรู้สึกสนุกสนานและอย่าแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก

แผละ!

"โอ้ย!?" น้ำเพชรลูบเสื้อนักเรียนของตัวเองไปมา เมื่อมีของบางอย่างคล้ายกับน้ำลอยมาโดนตัวเธอทำให้เสื้อนักเรียนของเธอเปียกไปหมด ก่อนเธอจะรีบลุกขึ้นเพื่อปัดให้เสื้อของเธอแห้งเร็วมากขึ้น

ทว่า....เคร้ง!!

จู่ๆ มือของเธอก็ไปปัดโดนของบางอย่างจนหล่นลงพื้นเสียงดังเต็มห้อง สร้างเสียงหัวเราะดังระงมเต็มเรียนห้องไปหมด

เธอรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รอบตัวเธอมีแต่เสียงหัวเราะเยาะ บางคนบอกว่าเธอซุ่มซ่ามทำข้าวของตกหล่นเสียหาย

"ทำตกแล้วก็เก็บดิวะ จะเอาไว้ให้ใครเก็บให้ล่ะ" มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา

น้ำเพชรค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงและใช้มือคลำหาวัตถุที่มันตกลงบนพื้นเสียงดังเมื่อครู่นี้ แต่เธอกลับไม่พบอะไรเลย

ซ่า!!

"อุ้ย! ขอโทษนะน้ำเพชรเธอมานั่งอะไรอยู่ตรงนี้ฉันมองไม่เห็น ตายแล้วน้ำแดงหกใส่เสื้อนักเรียนของเธอหมดเลย"

"....." น้ำเพชรกำมือแน่นดูก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้ตั้งใจจะแกล้งเธอ แต่เธอไม่อยากให้มีปัญหาเกิดขึ้นในโรงเรียน ไม่อยากสร้างปัญหาให้แม่ต้องปวดหัวให้แม่ต้องเหนื่อยเพิ่มมากขึ้นไปอีก

"เสื้อนักเรียนสีขาวตอนนี้กลายเป็นสีแดงหมดแล้ว มันจะซักออกมั้ยเนี่ยน้ำเพชร"

"ไม่เป็นไร...ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจเราก็ไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเธอตั้งใจ...."

"แล้วจะทำไม?"

"เท่าที่เรารู้จักกันมาเธอเองก็เป็นคนเก่งคนหน้าตาดี หัดทำเรื่องดีๆ ให้มันสมกับหน้าตาบ้าง อย่าให้คนอื่นเขาดูแคลนได้ว่าเธอดีแค่หน้าตาแต่สันดานแย่"

"นี่ยัยน้ำเพชร!?"

"เกิดอะไรขึ้น!?" อันดาเดินกลับมาจากห้องน้ำเห็นสภาพของน้ำเพชรก็รู้สึกตกใจและก็โมโหมากในเวลาเดียวกัน

"ไม่มีอะไรหรอกอันดา แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ นั่งเรียนต่อเถอะเดี๋ยวอาจารย์ก็จะเข้ามาสอนแล้ว"

"โอเค เอาเสื้อไปคลุมก่อนนะ" อันดาถอดเสื้อคลุมแขนยาวของตัวเองให้กับน้ำเพชร

"ขอบใจจ้ะ"