04 ทำเมิน

วันถัดมา

"น้ำเพชรลูกอันดามาหาน่ะ นั่งรออยู่ที่สวนสาธารณะหน้าบ้าน" ผู้เป็นแม่เคาะประตูเรียกลูกสาวที่นั่งอยู่ในห้อง

"เหรอจ๊ะแม่ไม่เห็นโทรมาบอกก่อนเลย"

"รีบออกมาสิลูก แม่จะออกไปทำงานแล้วนะ"

"จ้ะแม่"

น้ำเพชรคว้าไม้เท้าคู่ใจพาตัวเองเดินออกไปจากห้อง แม่ของเธอจะไม่วางของไว้ระเกะระกะเพราะกลัวว่าน้ำเพชรเธอจะเดินชนแล้วเกิดอุบัติเหตุ ช่วงแรกๆ ที่เธอกลับมาอยู่บ้านก็เป็นแบบนี้ แต่หลังจากที่เริ่มเคยชินเธอก็ไม่ค่อยเกิดอุบัติเหตุเท่าไร

"อันดา...เธออยู่ตรงนี้หรือเปล่า"

"เราอยู่นี่" อันดาขานรับ

"ทำไมวันนี้ถึงมาไกลเชียว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าอันดา?"

ถึงทั้งสองจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ก็ไม่ได้แวะเวียนมาหากันบ่อยๆ เพราะบ้านของทั้งสองห่างกันมาก จะมาหากันครั้งนึงก็ต่อเมื่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยหรือไม่ก็ต้องทำรายงานร่วมกัน

"วันนี้พ่อแม่เราไปสัมมนางานน่ะ เราก็เลยอยู่บ้านคนเดียว รู้สึกเหงาก็เลยมาหาเธอนี่แหละ"

"ไกลนะเนี่ย"

"ฉันขับรถมอเตอร์ไซค์มา"

"อ๋อ..."

"ไปนั่งรถเล่นกันมั้ย เดี๋ยวเราขับรถมอเตอร์ไซค์พาเธอเที่ยวเล่นแถวๆ นี้"

"จะดีหรออันดา เราไม่เคยขึ้นรถเลยนะ คือเรา..."

"ไม่ต้องกลัวนะ น้ำเพชรก็ขึ้นมานั่งข้างหลังเราแล้วก็กอดเราไว้แน่นๆ แค่นั้นก็พอแล้ว"

"โอเค" เธอวางไม้เท้าเอาไว้บนเก้าอี้ ก่อนจะถูกอันดาจูงมือไปที่รถมอเตอร์ไซค์ จากนั้นอันดาก็ขับรถออกไปทันที

"อันดาจะพาเราไปไหนหรอ?"

"เดี๋ยวก็รู้เองน่า"

น้ำเพชรเธอเคยนั่งแค่รถจักรยานที่แม่ของเธอใช้ปั่นไปทำงานและไปส่งเธอที่โรงเรียนทุกวันในวัยเด็ก ไม่เคยมีรถมอเตอร์ไซค์กับเขาเพราะแม่ของน้ำเพชรต้องประหยัดเงินเอาไว้ใช้จ่ายส่วนอื่น ให้มันเพียงพอในแต่ละเดือน

ขับรถมาได้ไม่นานอันดาก็จอดรถแล้วพาน้ำเพชรลงจากรถมอเตอร์ไซค์ของเธอ

"ที่นี่ที่ไหนหรอ"

"เธอลองสัมผัสดูสิว่าได้กลิ่นและรู้สึกยังไงบ้าง"

"รู้สึกเย็นเหมือนได้กลิ่นไอน้ำอะ" น้ำเพชรสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะพ่นออกมาอย่างแรง

"ริมแม่น้ำที่เมื่อก่อนเราเคยแอบแม่มาเที่ยวกันไง"

"จริงดิ พาเรามาเที่ยวไกลจัง"

"แถวนี้เปลี่ยนไปมากเลยนะ เอาไว้ถ้าน้ำเพชรผ่าตัดดวงตาหายดีเมื่อไหร่ เราจะพาน้ำเพชรมาเที่ยวที่นี่อีก"

"โอเค...ว่าแต่อะไรเปลี่ยนไปบ้างหรอเราอยากรู้"

"ก็สะพานไม้ถูกทำขึ้นมาใหม่ กำแพงริมน้ำถูกทำให้สูงขึ้น มีร้านขายของเปิดใหม่เต็มไปหมดเลย และที่สำคัญเขาทำท่าเอาไว้สำหรับลอยกระทงด้วยนะ"

"จริงเหรอ...เราอยากเห็นจัง น่าเสียดาย...."

แถวบ้านของทั้งสองคนไม่มีท่าน้ำหรือคลองเล็กๆ ที่จะลอยกระทงได้ จึงต้องเอากระทงมาลอยที่แม่น้ำใหญ่ที่นี่เท่านั้น เมื่อก่อนยังไม่มีท่าน้ำให้ลงไปลอยกระทง ทั้งสองมักจะแอบปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วหย่อนตัวลงไปลอยกระทงในแม่น้ำ

"นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวเราไปซื้ออะไรให้กิน"

"โอเคๆ เอาเงินหรือเปล่าเรามีเงินติดตัวมาอยู่นะ" เธอรีบรูดซิปกระเป๋าเสื้อแขนยาวของตัวเองเพื่อที่จะหยิบเงินออกมาให้กับอันดาไปซื้อของกิน

"ไม่เป็นไรซื้อมากินด้วยกันนี่แหละ น้ำเพชรนั่งรออยู่ตรงนี้นะห้ามไปไหนเด็ดขาดเดี๋ยวจะตกน้ำเอา"

"จ้า"

เธอนั่งรออยู่นิ่งๆ ไม่ไปไหนตามคำสั่งของเพื่อนสนิท แถวนี้เธอไม่ค่อยชินกับพื้นที่จึงไม่กล้าเดินออกไปไหนคนเดียว เธอชินแค่บ้านกับทางที่ไปโรงเรียนและตอนอยู่โรงเรียนเท่านั้น

ขณะที่น้ำเพชรกำลังนั่งรออันดาอยู่ก็ถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองมาที่เธอ

นารายณ์ได้เจอกับน้ำเพชรอีกแล้ว

"เด็กเรียนเที่ยวเก่งแบบนี้หรอวะ เหอะ!" เขายืนเท้าเอวมองน้ำเพชร ซึ่งเธอก็มองตรงไปข้างหน้าตรงที่เขายืนอยู่แต่ไม่พูดอะไรออกมาหรือไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย

"เมินได้เมินดีนักนะ คุยด้วยก็ไม่ค่อยอยากจะคุยทำเป็นหยิ่ง จะถือว่าตัวเองเรียนเก่งแล้วจะต้องมีคนคอยง้อหรอยัยน้ำแข็ง!" เขาเดินตรงมาที่น้ำเพชรแต่แล้วก็ถูกขัดจังหวะโดยอันดาทำให้เขาหยุดชะงักไม่เดินต่อ

"ได้แล้วน้ำเพชร"

"ไปซื้ออะไรมาหรอ"

"ก็ได้ขนมแล้วก็น้ำปั่นชาเขียวที่น้ำเพชรชอบไง"

"ขอบใจมากนะอันดา"

"ไม่เป็นอะไรหรอกถือว่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอคอยสอนการบ้านเรา ถ้าไม่ได้น้ำเพชรเราคงสอบตกแน่ๆ เลย"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกอันดาก็เก่งอยู่แล้ว"

"น้ำเพชรเก่งกว่าเราเยอะ สอบได้ที่หนึ่งทุกปีเลย"

"แต่อันดาก็สอบได้ที่สองเหมือนกันนะเก่งมากๆ เลย"

"แฮ่มๆ มาเที่ยวไกลขนาดนี้เลยหรอ?"

"....." อันดาหันไปมองตามเสียง แต่น้ำเพชรกลับนั่งนิ่งๆ และใช้หูคอยฟังเสียงนั้นแทน เพราะหันไปเธอก็มองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว

"แล้วนายมาทำอะไรที่นี่?"

"ฉันก็มาเดินเที่ยวมันแปลกหรอ?"

"ก็ไม่แปลก..."

"นี่เธอจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ เธอทำเมินกับฉันมาหลายครั้งแล้วนะ คุยด้วยเธอก็ไม่ยอมคุยมองหน้าเธอก็เมินใส่"

"เราขอโทษนะนารายณ์ ถ้านายมีอะไรนายก็เรียกชื่อฉันแล้วพูดได้เลย"

"แล้วนี่มากันยังไง?"

"ขับรถมอเตอร์ไซค์มา"

"อ๋อ..."

"ว่าแต่นายเถอะมาเที่ยวไกลเหมือนกันนะ"

"ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ อยู่บ้านแล้วมันน่าเบื่อฉันก็เลยไม่อยากอยู่ หาเที่ยวไปเรื่อยเปื่อยตามประสาของฉันนี่แหละ"

"แล้วพวกเพื่อนๆ แสนดีของนายล่ะไม่มาเที่ยวด้วยหรอ ปกติไปไหนก็จะไปกันเป็นฝูงนี่นา"

"ฉันไม่ใช่หมา!" เขาหันไปเอ็ดใส่อันดา

"หมามันชอบทำอะไรลับหลังคนอื่น หรือเรียกง่ายๆ ว่าลอบกัด ชอบทำร้ายคนไม่มีทางสู้ มันก็เหมาะสำหรับกลุ่มของนายแล้วนี่นากับชื่อนี้"

"ฉันไม่เคยทำร้ายใครไม่เคยลอบกัดใคร"

"ฉันจะพยายามเชื่อก็แล้วกันนะ ถึงมันจะไม่มีอะไรให้น่าเชื่อถือเลยก็ตามเถอะ"

"นี่เธอ!"

"พอๆ เถอะอันนานารายณ์ เป็นเพื่อนกันจะเถียงกันไปทำไม ไม่มีใครเป็นหมาทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครรังแกใครด้วย ไม่ต้องเถียงกันแล้ว"

"เธอมองโลกในแง่ดีเกินไปน้ำเพชร ฉันนี่อยากจะพูด..."

"พูดอะไร? เธอพูดให้มันดีๆ นะอันดา"

"ชิ!! ไอ้บ้าหมาว้อ ผู้ชายอะไรตัวสูงอย่างกับเปรต ไปกันเถอะน้ำเพชรกลับบ้านกันดีกว่าอย่าอยู่ตรงนี้เลยมีแต่มลพิษ"

"ยัยบ้าอันดา!"