08 ไบโพล่าร์

เช้าวันต่อมา

"หนูไปโรงเรียนก่อนนะจ๊ะแม่"

"ให้แม่ไปส่งมั้ย เดินไปโรงเรียนแบบนี้ทุกวันไม่ปวดขาหรอ"

"ไม่เป็นไรจ้ะแม่ แม่รีบไปทำงานเถอะเดี๋ยวหัวหน้าดุเอา หนูไปโรงเรียนเองได้จ้ะ"

"งั้นก็ค่อยๆ เดินไปนะลูก"

"จ้า"

สาเหตุที่น้ำเพชรไม่อยากให้แม่ของเธอไปส่งที่โรงเรียนเพราะเธอไม่อยากให้แม่ต้องไปทำงานสายและถูกหัวหน้าดุเอา ทางไปโรงเรียนกับทางไปที่ทำงานของแม่เธอมันอยู่คนละฝั่งกัน ถ้าแม่ของเธอไปส่งเธอที่โรงเรียนก็ต้องปั่นจักรยานย้อนขึ้นไปอีกตั้งไกล

อีกอย่างเธอก็เคยชินกับการเดินไปโรงเรียนแล้ว ถึงตาจะมองไม่เห็นแต่หูของเธอก็ยังมีเส้นปราสาทรับรู้ได้ไวกว่าคนอื่นๆ มาก

"น้ำเพชรๆ"

"....." เธอหยุดเดินทันทีเพื่อรอให้อันดาเดินมาหาเธอเอง ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินเข้าไปอยู่ในชั้นเรียน

"เธอเป็นยังไงบ้างยังเจ็บแผลอีกมั้ย"

"ไม่ค่อยเจ็บเหมือนเมื่อวานแล้วล่ะ"

"คุณครูบอกว่าเธอไม่ต้องทำการบ้านเมื่อวานหรอก เพราะคุณครูจะให้เธอเข้าไปสอบกับคุณครูแบบตัวต่อตัวเลย ได้สอบก่อนเพื่อนเหมือนเดิม"

"อ๋อ..."

เพราะเธอนั่งสอบเหมือนกับเพื่อนๆ ไม่ได้ เธอเลยจะต้องเข้าไปอยู่ในห้องกับครูประจำวิชานั้นๆ เพื่อสอบ โดยมีครูเป็นคนคอยอ่านหัวข้อสอบให้ฟัง และเธอก็เป็นคนตอบ

ฟังดูเหมือนยากแต่นี่ก็เป็นทางเดียวที่ทำให้น้ำเพชรได้สอบเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ ปีก่อนเธอก็ทำแบบนี้และเธอก็ทำได้ดีมาก เธอสอบได้ที่ 1 ของห้อง และติด top นักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียนเลย

คุณครูแต่ละคนต่างปลื้มลูกศิษย์คนนี้มาก เพราะไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรมันก็ไม่สามารถทำให้เธอลดละความพยายามกับการเรียนของเธอได้

หลายๆ คนอาจจะเห็นว่าคนตาบอดส่วนใหญ่ทำอะไรไม่ค่อยได้เพราะมองไม่เห็น แต่สำหรับน้ำเพชรมันไม่ใช่แบบนั้นเลย เธอเป็นเด็กที่สู้ชีวิตไม่อยากเป็นภาระของใคร อะไรที่เธอพอจะทำได้เธอก็อยากจะทำเอง

"น้ำเพชร!"

"อะไรของแกอีกไอ้ผา!"

"ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ต้องยุ่ง!"

"....."

"อะๆ อย่าทะเลาะกัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าภูผา"

"วันนี้เธอต้องไปสอบกับอาจารย์ใช่มั้ย?"

"ใช่ เพิ่งรู้จักอันดาเมื่อกี้นี้เหมือนกัน"

"ตอนเย็นฉันจะให้เธอไปสอนการบ้านให้อีก"

"อ่า...."

"ไม่เห็นหรอว่าน้ำเพชรยังไม่หายดี เพราะแกไม่ใช่หรอที่ทำให้น้ำเพชรเป็นแบบนี้ ตอนเรียนก็ตั้งใจเรียนเอาสิจะให้น้ำเพชรคอยสอนทำไม น้ำเพชรไม่ใช่ครูสักหน่อย"

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ!"

"เอ้า!"

"อย่าทะเลาะกันสิ สองคนนี้นี่ยังไงกันเจอหน้ากันทีไรชอบทะเลาะกันอยู่เรื่อยเลย"

"บอกมันไปเลยน้ำเพชรว่าเธอยังไม่หายดี ไปสอนการบ้านมันไม่ได้หรอก"

"ขอโทษนะภูผา ถ้าอยากให้เราสอนเสาร์อาทิตย์ไปเจอกันที่สวนสาธารณะได้ไหม เราจะได้มีเวลาสอนมากขึ้น ถ้าเราสอนภูผาตอนเลิกเรียนอีกเราก็จะกลับบ้านมืด เรากลัวว่าแม่จะเป็นห่วงน่ะ"

"โอเคเอาอย่างนั้นก็ได้"

เธอไม่อยากกลับบ้านผิดเวลาแล้วทำให้แม่เป็นห่วงเหมือนกับวันนั้น น้ำเสียงของแม่เธอที่รู้ว่าน้ำเพชรเกิดอุบัติเหตุจนหัวแตกมันทำเอาเธอใจหายวาบ เธอรู้สึกได้ว่าแม่ของเธอกำลังร้องไห้ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะแม่ของเธอเป็นห่วงเธอมากถึงได้ร้องไห้ออกมา เธอไม่อยากทำให้แม่เป็นห่วงและร้องไห้อีก

ปึก!

"อะไรของมึงวะไอ้นารายณ์!?" ภูผาเอ่ยถาม เมื่อจู่ๆ นารายณ์ก็วางหนังสือลงบนโต๊ะเรียนของน้ำเพชรอย่างแรง

"เสาร์อาทิตย์กูอยากไปเรียนด้วย มึงจะมีปัญหาอะไรมั้ยไอ้ผา?"

"มึงก็เรียนเก่งอยู่แล้วจะไปเรียนเพื่ออะไรวะ อีกอย่างบ้านมึงก็รวยแค่นี้จ้างคุณครูไปสอนพิเศษก็ได้แล้วมั้ง"

"แต่กูอยากเรียนกับน้ำเพชร"

"มึงก็ถามน้ำเพชรเอาเองสิ ว่าน้ำเพชรอยากจะสอนมึงด้วยหรือเปล่า"

"ว่าไง!?"

"อะ เอ่อ...ได้สิ เสาร์อาทิตย์ก็ไปเจอกันที่สวนสาธารณะเลย เดี๋ยวเราสอนพวกนายสองคนเอง"

"ก็ดี เพราะถ้าเธอไม่สอนฉันฉันก็จะได้คิดว่าเธอเป็นพวกสองมาตรฐาน สมุดของฉันฝากเอากลับบ้านด้วยนะ แล้วตอนเย็นฉันจะไปเอาที่บ้านของเธอ"

"อ่า....โอเคๆ"

_________________________

วันเสาร์ถัดมา

น้ำเพชรออกไปนั่งรอเพื่อนๆ ที่ม้าหินอ่อนในสวนสาธารณะแต่เช้า เพราะไม่ได้นัดเวลากันเอาไว้ว่าจะมากี่โมง เธอกลัวว่าเพื่อนๆจะมานั่งรอนานก็เลยมานั่งรอก่อนแต่เช้า อีกอย่างเธอก็สอบเสร็จหมดแล้วไม่มีอะไรจะต้องทำแล้ว

บรืน~

เสียงรถคันนี้เธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงรถของภูผา เพราะเขาชอบแต่งรถและชอบทำท่อให้มันเสียงดังๆ

"ไอ้นารายณ์มันยังไม่มาอีกหรอ?"

"ไม่เห็นมีใครมาเลยนะ"

"มันคงไม่มาเรียนแล้วมั้ง ที่บ้านมันรวยจะตายไปต่อให้สอบตกก็จ่ายเงินใต้โต๊ะแล้วเรียนต่อได้"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ นารายณ์ก็เรียนเก่งเหมือนกันนะ นายเองก็เรียนเก่งเหมือนกันอย่าไปว่าเพื่อนแบบนั้นเลย"

"มาเรียนกันเถอะฉันขี้เกียจรอมัน ตอนบ่ายฉันต้องไปแข่งรถอีก"

"โอเคๆ"

ทั้งคู่นั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนด้วยกันสองคนโดยที่ไม่มีวี่แววของนารายณ์เลย จนน้ำเพชรก็แอบคิดไปว่าเขาคงไม่อยากมาเรียนกับเธอเพราะเขาเองก็มีเงินจ้างคนที่มีความรู้มากกว่าเธอก็ได้

เวลาต่อมา

"ขอบใจมากนะที่สอน ฉันไปล่ะ"

"ขับรถระวังๆ บ้างนะภูผา อย่าเอาชีวิตของเราไปวัดกับถนนเลยมันไม่คุ้มค่าหรอก"

"ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ฉันไม่กลัวตาย"

"....."

น้ำเพชรไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกลัวว่าภูผาจะรำคาญและหาว่าเธอเข้าไปยุ่งในชีวิต

______________________

ตกดึก

นารายณ์เดินมาหาน้ำเพชรตรงจุดเดิมที่คุยกันเมื่อวาน

"ทำไมถึงยังไม่นอนอีกมาเดินเล่นไกลอีกแล้วนะนารายณ์"

"เธอรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน?"

"ก็แล้วจะเป็นใครได้ล่ะที่มาเดินเล่นตอนดึกแบบนี้ เมื่อตอนกลางวันนายหายไปไหนมาหรอ"

"ไม่ได้ไปไหน"

"อ้าว...ทำไมนายถึงไม่..."

"ก็ฉันเห็นเธอกำลังนั่งกระหนุงกระหนิงอยู่กับไอ้ภูผาก็เลยไม่อยากเข้าไปยุ่ง เผื่อว่าเธออยากอยู่กับมันสองคนมากกว่า"

"....."

"ปากบอกไม่ชอบแต่ปล่อยให้มันเข้าใกล้ นั่งคุยกันเหมือนกับคนที่เป็นแฟนกัน"

"บ้าน่าเราไม่คิดอะไรกับภูผาเกินเพื่อนหรอก"

"....."

"งั้นเราเข้าไปนอนก่อนนะ ฝันดีนะ"

"....."

นารายณ์ได้แต่ยืนมองโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรไป ใจนึงก็รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่น้ำเพชรเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน โดยเฉพาะภูผาเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับเขา

แต่อีกใจนึงก็คิดว่าเพราะเขากับน้ำเพชรไม่ได้เป็นอะไรกันจึงไม่มีสิทธิ์ไปหึงไปหวงเธอ หรือต่อว่าอะไรเธอทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ผู้ชาย

"เธอเป็นคนยังไงกันแน่นะน้ำเพชร"