บทที่ 8

WARNING 8 ดื่มด้วยกัน

ช่วงสายของวัน อชินั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องโดยลำพังไม่มีใครเข้ามารบกวนจนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ไงหลานชาย"

"อาเรียว มาได้ยังไงครับ" ชายหนุ่มยิ้มออกแล้วรีบเดินเข้ามารับกอดผู้เป็นอา

"วันนี้อามาร่วมประชุมกับผู้อาวุโส จริง ๆ อามาได้เกือบอาทิตย์แล้วเพิ่งว่างมาหาหลานนี่แหละ"

"ป๊าไม่เห็นมาหาเลย"

"ป๊าหลานทำงาน กำลังจะเลื่อนตำแหน่งด้วยเลยยุ่งนิดหน่อย ป๊าฝากของมาให้หลานด้วย ของจากประเทศไทยที่หลานอยากกิน"

"ขอบคุณครับ ว่าแต่อาจะกลับเลยไหม ประชุมเสร็จดื่มกับผมก่อนไหมครับ"

"อามีธุระต้องทำต่อสิ เอาไว้วันหน้าแล้วกันนะ เดี๋ยวอาต้องไปแล้ว" อชิสวมกอดอาอีกครั้งแล้วเดินมาส่งเรียวที่ห้องโถงใหญ่ ขณะเดียวกันเขาก็เหลือบเห็นเด็กสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักเหมือนเป่าเป้ย เธอมองด้วยความสงสัยนานกว่าจะละสายตาไปมองทางอื่น

"แล้วมาดื่มด้วยกันนะครับนาย"

"อืม อาไปก่อนนะ" เรียวโบกมือให้หลานชายแล้วเดินออกไปกับลูกน้องหลายคน อชิหมุนตัวกลับมาเจอหน้าเคนจิที่ถือถุงของฝากอยู่ รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายลูกน้องหนุ่ม

"ของที่เราต้องการเพรียบเลยครับนาย"

"งั้นนายจัดการ ฉันจะไปรอที่สวนแล้วกัน และ.. เดี๋ยวจะเข้าหูท่านปู่อีก"

"ครับ" ว่าจบทั้งสองก็แยกย้ายกันออกไป อชิเข้ามาในสวนไร้กังวล รอเคนจิไปเตรียมของที่จะเอามากินกับแกล้มเย็นนี้

"พี่คนหล่อ" เสียงเบาหวิวดังขึ้นจากด้านหลัง อชิรีบหันกลับมามองเด็กสาวอย่างไว

"หายดีแล้วรึไง ทำไมถึงดื้อรั้นแบบนี้"

"เปล่าค่ะ เป้ยเอาขนมมาให้พี่"

"ขนม?"

เป่าเป้ยแกะกล่องขนมไหว้พระจันทร์ออกแล้วยื่นไปจ่อริมฝีปากหนา

"กินสิคะ เป้ยไม่ได้ใส่ยาพิษหรอก"

"…" อชิมองขนมในมือเด็กสาวด้วยความลังเลใจและเอ่ยถามอีก "เธอเอามาจากไหน"

"เป้ยฝากรุ่นพี่ซื้อมาค่ะ เจ้านี้อร่อยมากเลย"

"ที่นี่มีขนมพวกนี้ด้วยเหรอ" อชิถามพลางก้มลงไปกัดกินขนมที่เด็กสาวป้อน เขาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าให้เธอ "อร่อย"

"เป้ยให้พี่คนหล่อหมดเลยค่ะ ตั้งใจซื้อมาให้แทนคำขอบคุณ ขอบคุณนะคะที่ช่วยเป้ย"

"แล้วแก้มเธอเป็นยังไงบ้าง" อชิยื่นมือไปเชยคางมนให้เงยขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อสำรวจรอยฟกช้ำ ก่อนที่นิ้วโป้งเรียวยาวจะเกลี่ยพวงแก้มเธอเบา ๆ "เดี๋ยวก็หาย อย่าซนล่ะ"

"งั้นเป้ยขอตัวก่อนนะคะ ตั้งใจเอาขนมมาให้พี่แต่ก็กลัวถูกดุเลยแอบอยู่หลังต้นไม้ก่อน พอเห็นพี่มาเป้ยก็รีบออกมาค่ะ ตอนนี้ทำภารกิจเสร็จแล้วขอตัวนะคะ"

"เดี๋ยว"

"คะ?"

"เธอ.. นั่งก่อนสิ"

"นั่ง? นั่งทำอะไรคะ"

"เรากำลังจะดื่มกัน ถ้าเธอไม่ชอบก็ไม่เป็นไร"

"อ๋อ.. พี่กำลังจะกินเหล้าเหรอคะ"

"ใช่ พี่สุดหล่อกำลังนำของกินมา ถ้าเธออยากนั่งก่อนก็ตามสบาย แต่ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร"

"…" เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินดุ๊กดิ๊กไปนั่งลงบนศาลา และอชิก็ก้าวตามมานั่งลงฝั่งตางข้ามกับเธอ "พี่สุดหล่อจะไม่กินหัวเป้ยใช่ไหมคะ"

"กินหัว?"

"ดุค่ะ เป้ยรู้ว่าพี่เขาไม่ค่อยชอบเป้ยเท่าไหร่"

"เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอก"

"พี่ดูอ่อนโยนมากเลยค่ะ" เป่าเป้ยคลี่ยิ้มโชว์ฟันกระต่ายแล้วเขย่าแขนเสื้อชายหนุ่มเบา ๆ จนยากูซ่าหนุ่มต้องลุกออกมา "พี่อยากมีน้องสาวไหมคะ เป้ยเป็นให้ได้นะ"

"ฉันมีน้องสาวแล้ว ขาดก็แต่.." อชิหยุดพูดแล้วทั้งสองก็หันไปมองเคนจิที่กำลังถือจานไก่ต้มเข้ามาด้านในและมีลูกน้องอีกสองคนถือหม้อน้ำร้อนตามมาอีก เป่าเป้ยรีบดีดตัวขึ้นมาแล้วก้าวถอยออกห่างจากชายหนุ่ม

"มาทำอะไรที่นี่"

"เอ่อ.." เธอทำหน้าเลิ่กลั่กขอความช่วยเหลือจากอชิ

"ฉันชวนเธอมาเอง"

"…" เคนจิมองหน้าแล้ววางจานไก่ต้มลงบนศาลา ก่อนจะแกะซองมาม่ารสต้มยำกุ้งที่ผู้เป็นนายชอบใส่ลงในหม้อน้ำร้อน แต่ทว่าคนที่ดูตื่นเต้นสุดไม่ใช่อชิ แต่เป็นเป่าเป้ยต่างหาก เธอนั่งขัดสมาธิแล้วถือตะเกียบรอ กลิ่นหอมของน้ำซุปโชยมาเตะจมูกเรียกน้ำย่อยให้ทำงาน

"นั่งเถอะ" อชิยิ้มให้ลูกน้องก่อนที่จะนั่งลงฝั่งตรงข้ามและเคนจินั่งอยู่ตรงกลางระหว่างสองหนุ่มสาว

"เธอดื่มเป็นไหม"

"ดื่มเหล้าเหรอคะ?"

"ใช่"

"เป็นค่ะ" เมื่อได้รับคำตอบอชิก็เป็นฝ่ายรินเหล้าบ๊วยหอม ๆ ใส่ถ้วยเซรามิกเล็ก ๆ ให้เป่าเป้ยก่อน ต่อมาก็รินให้เคนจิ เขารีบรับถ้วยเหล้าบ๊วยหอม ๆ มาดื่มจนหมดแล้วกล่าวขอบคุณผู้เป็นนาย "อ๊า~ หวานอร่อยมากเลยค่ะ" เด็กสาวกระดกดื่มจนหมดแล้ววางแก้วลง เธอเลียริมฝีปากลวก ๆ แล้วใช้มือฉีกน่องไก่ขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำเอาสองหนุ่มอึ้งกันไป

"ขอบใจ" อชิพยักหน้าให้ที่ลูกน้องคีบเนื้อไก่ใส่ลงในจานให้และหันมามองเป่าเป้ยด้วยสายตาห้ามปราม "เธอกินเก่งเหมือนกันนะ"

"เป้ยกินเก่ง แต่ไม่อ้วนนะคะ"

"อืม น่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ" ถ้วยเหล้าสีขาวขนาดพอดีถูกยกขึ้นดื่มจนหมด เคนจิรับหน้าที่รินเหล้าให้เจ้านายและเด็กสาวต่อ

"ดื่มขนาดนี้ เธอจะกลับห้องนอนยังไง"

"กลับไม่ได้ก็นอนตรงนี้ค่ะ แฮ่ ๆ ล้อเล่น" เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายเธอจึงทำหน้าทะเล้นใส่เป็นการหยอกล้อเคนจิ "เป้ยดื่มเก่งอยู่นะ"

"ฉันเชื่อเธอ" อชิกระตุกยิ้มมุมปากให้กับคำพูดของเด็กสาวแล้วใช้ตะเกียบคีบมาม่าใส่ปาก ทั้งสองมองหน้าเป่าเป้ยอย่างตะลึงที่เธอกินได้เยอะแถมยังคอแข็งไม่เมาง่าย ๆ

หลายนาทีต่อมา

"ฮ่า ๆ .." เสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นภายในสวน แต่สองหนุ่มกลับมองหน้ากันเงียบ ๆ เป่าเป้ยหน้าแดงซ่านจากการดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปมากพอสมควร แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายเกินขนาดทำให้สติสัมปชัญญะเธอลดน้อยลงและกล้าทำในสิ่งที่คิดไว้ในใจ ปลายนิ้วชี้เรียวยาวชี้หน้าอชิแล้วยิ้ม "พี่เคยเห็นนายท่านไหม"

"ถามฉันเหรอ"

"ช่าย…" เสียงยืดยาน

"ทำไม"

"ไม่เอา~ ตอบหนูมาก่อนสิ~" เธอทำหน้ามุ่ยเอาแต่ใจ

"ไม่เคย"

"จริง ๆ เหรอ"

"อืม"

"หนูเคยได้ยินมาว่า.."

"…"? ทั้งสองหนุ่มมองหน้ากันอีกครั้งแล้วตั้งใจฟังเป่าเป้ย

"ได้ยินมาว่านายท่านโหดเหี้ยมมาก ๆ แต่ท่านก็หล่อมาก ๆ วันนั้นหนูเห็นท่าน… ในห้องน้ำด้วย"

"แค่ก ๆ .." เคนจิสำลักเหล้าจนหน้าแดงเมื่อได้ฟังประโยคสุดท้ายที่เป่าเป้ยเอ่ยออกมาหมดเมื่อถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำสติ

"หนูเห็น.. กล้ามเนื้อแน่น ๆ นายท่านดูเซ็กซี่มาก ๆ เลยค่ะ แต่!" อชิที่กำลังยิ้มถึงกับชะงักค้างแล้วรีบหุบยิ้ม "แต่หนูไม่เคย….." เธอลากเสียงยาวแล้วดีดนิ้วดังเปาะ! สองหนุ่มมองตามนิ้วมือเด็กสาวที่ชูขึ้นสูงและวางลงบนโต๊ะ "แต่หนูอยากเห็นหน้าท่านสักครั้ง"

"เฮ้อ~" เคนจิถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความระอาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

พรึบ!

จู่ ๆ เป่าเป้ยก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอโงนเงนไปมาแล้วก้าวลงจากศาลาอย่างทุลักทุเล

"จะไปไหน"

"ไปหา~ นายท่านค่ะ"

พรึบ!

ทั้งสองหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นมาพร้อมกับแล้วเดินมาขวางทางไว้

"เธอเมาแล้ว หากทำอะไม่คิดลงไปฉันจะไม่ช่วยอีก"

"อื้อ~ จริงด้วย! เป้ยจะไม่ดื้อ~"

"เธอนี่มัน.." เคนจิขบกรามแน่นเมื่อเธอยอมนั่งลงที่เดิมแล้วกระดกเหล้าลงคอ อชิส่ายหน้าไปมาอย่างยิ้ม ๆ พร้อมกับนั่งลงที่เดิม เขาคีบมาม่าใส่ปากแต่ทว่าเป่าเป้ยกลับยื่นหน้ามาใกล้เขาจนปลายจมูกชนกัน

"แค่ก ๆ นะ.. นายครับ" เคนจิรีบสูดเส้นมาม่าแล้วดันตัวเด็กสาวออกให้ห่างเจ้านาย "มันจะมากไปแล้วนะ เมาแล้วก็หยุดดื่มสิ!"

"ปล่อยเธอ"

"แต่นายครับ!"

"ไม่เป็นไร" ผู้เป็นนายยังยืนกรานและสั่งให้เขาปล่อยเป่าเป้ย เด็กสาวคลี่ยิ้มก่อนจะทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง เธอยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากอชิเสียงดังจนเกิดรอยแดงในทันที

"เธอ!!" เคนจิตะเบ็งเสียงดังลั่นด้วยความตกใจกับการกระทำอุกอาจ

"แฮ่ ๆ .. เป้ยชอบพี่คนหล่อแล้วสิ"