บทที่ 4

WARNING 4 ลงโทษ

เป่าเป้ยรีบเดินมาหาหัวหน้าแม่บ้านด้วยสีหน้าตื่นตระหนก รุ่นพี่ที่สังเกตเห็นก็รีบเอ่ยถามเสียงเบา

"ไปก่อเรื่องที่ไหนมาหรือเปล่า ทำไมหน้าเป็นแบบนี้"

"พี่คะหนู.. หนูเปล่าค่ะ" เธอปฏิเสธรุ่นพี่แล้วก้มหน้างุด และในจังหวะนั่นเคนจิก็เดินเข้ามา สายตาดุดันตวัดมองเป่าเป้ยอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

"เธอตามฉันมานี่" เคนจิพยักหน้าให้เด็กสาวแล้วเดินออกไปก่อน เป่าเป้ยกับรุ่นพี่หันมามองหน้ากันด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนที่เด็กสาวจะเดินตามหลังเคนจิไปโดยเร็ว

พอมาถึงเคนจิก็ชี้หน้าเป่าเป้ย เขาแสดงสีหน้าเรียบนิ่งแต่ทว่ากลับขบกรามแน่นและสายตาดุดันคล้ายอยากจับเธอฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เป่าเป้ยไม่กล้าสบตากับเขา เธอกัดปากแน่นด้วยความกลัว

"เธอฝ่าฝืนกฎ ต้องถูกลงโทษ!"

"ขอ.. ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ"

"กฎของที่นี่ไม่ได้ตั้งขึ้นแค่ลมปาก เธอ! ไม่คู่ควรที่จะมาทำงานที่นี่ เก็บข้างของออกไปซะ!"

"อย่าไล่หนูเลยนะคะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ จะไม่ทำอีกนะคะ" ในขณะที่เป่าเป้ยกำลังอ้อนวอนขอไม่ให้เคนจิไล่ออกจากยามากุชิแต่กลับมีคนเดินมาห้ามเขาไว้

"เอะอะอะไรกัน ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย" อชิปรายตามองเป่าเป้ยเพียงนิด เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองแล้วคลี่ยิ้ม เธอเดินมาหลบด้านหลังอชิ

"เธอ!" เคนจิกำหมัดแน่นอย่างเดือดดาล

"มีอะไรกัน ทำไมโกรธมากขนาดนี้" ขณะที่เอ่ยถามอชิก็ส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงบอกเคนจิไม่ให้ทำความเคารพตัวเองเหมือนที่เคยทำ เคนจิพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ ด้วยความโมโหแล้วจึงเอ่ยตอบกลับไป

"เด็กคนนี้ไม่สมควรทำงานที่นี่ครับ"

"เหรอ.." อชิเอี้ยวหน้ามามองคนด้านหลังแล้วก้าวออกมาจากตรงที่ยืน เป่าเป้ยเผชิญหน้ากับเคนจิตรง ๆ "เด็กคนนี้น่ะเหรอ"

"พี่คนหล่อ.. หนูจะไม่ทำอีกนะคะ ช่วยบอกพี่คนนั้นให้หนูหน่อย"

"เธอทำผิดกฎ ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ" คำตอบที่ได้รับกลับไม่เป็นดั่งที่เธอคิดไว้ เด็กสาวใจแป๋วและหน้าถอดสี "เอาล่ะ ลงโทษอย่างอื่นก็พอ ไม่ต้องถึงกับไล่ออกหรอก กว่าจะเข้ามาทำงานในนี้มันยากมาก จริงไหม"

"จะ.. จริงค่ะ"

"หึหึ.." อชิแสยะยิ้มแล้วเดินออกมาก่อน เคนจิถลึงตาใส่เป่าเป้ยแล้วรีบตามเจ้านายไป

"ฟู่.. เพราะพี่คนหล่อช่วยเราไว้แท้ ๆ" เธอทรุดนั่งลงพลางพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ และตระหนักว่าจะไม่ทำผิดกฎอีก ครั้งหน้าคงไม่เจอคนใจดีแบบนี้อีกแน่

"นายครับ เธอจะเป็นตัวอย่างไม่ดี หากมีคนทำตามขึ้นมาจะทำยังไง" เคนจิเอ่ยบอกผู้เป็นนายขณะที่ตัวเองก้มหน้าอยู่ อชินั่งลงแล้วผายมือไปที่เบาะรองนั่งฝั่งตรงข้าม

"นั่งก่อน เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"นายครับ.."

"เข้ามาก็เอาความปวดหัวมาให้กันแต่เช้าเลย"

"ขออภัยครับ แต่เรื่องนี้ผมปล่อยไปไม่ได้"

"ปล่อยวางบ้าง เธอคงไม่กล้าทำแบบนี้อีก"

"แต่.." เขาเห็นแววตาซุกซนของเด็กคนนั้น เธอเหรอจะไม่ทำแบบนี้อีก เขาเกรงว่าจะครั้งต่อไปจะทำมากกว่านี้อีกน่ะสิ อีกอย่างเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังต่อกลอนกับใครอยู่

"เธอยังเด็กมาก"

"ครับนาย"

"หึหึ.." จู่ ๆ อชิก็หลุดขำออกมาดื้อ ๆ ทำเอาเคนจิมึนงงไม่น้อย

"นายหัวเราะ..?"

"ไม่มีอะไร พรุ่งนี้ฉันอยากไปหาปู่ และวันนี้ไม่ต้องให้ใครเข้ามารบกวนที่นี่"

"ครับ" ว่าจบเคนจิก็เดินออกมาจากสวน อชิหลุดยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อคำพูดของเด็กสาวผุดขึ้นมา เขาพ่นลมหายใจออกอย่างผ่อนคลายแล้วเอนหลังพิงพนัก อ่านหนังสืออยู่ในสวนตลอดทั้งวันโดนไม่มีใครเข้ามารบกวน

20:00

เป่าเป้ยปิดปากหาวหวอด ๆ ด้วยความเพลีย วันนี้ทั้งวันเธอถูกทำโทษด้วยการให้ไปเก็บกวาดใบไม้ตรงลานกว้างด้านหน้ายามากุชิ จนเวลาร่วงเลยมาถึงหนึ่งทุ่มค่อยเสร็จ เด็กสาวนั่งพักและกินข้าวอิ่มก็สองทุ่มกว่าแล้ว ที่นี่ทุกคนเข้าห้องนอนตอนหนึ่งทุ่มตรง ไม่มีใครออกมาเพ่นพ่านเว้นแต่คนที่คอยดูแลหอนอนท่านโอยะบุนสูงสุด

กึก!

"พี่คนหล่อนี่" เป่าเป้ยแอบอยู่หลังเสา เธอหลุดยิ้มกว้างเมื่อเห็นอชิยืนมองพระจันทร์อยู่นอกระเบียงที่ยื่นออกไปจนถึงสระน้ำ แสงสว่างของดวงจันทร์ตกลงมากระทบใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร "ว้าว…คนอะไรหล่อจัง หล่อมาก ละมุนไปหมดเลย" เป่าเป้ยพึมพำเสียงเบาแต่ไม่ได้เบาสำหรับคนหูไวอย่างอชิ

พรึบ!

"ใคร!" เขาหันมามองเด็กสาวและกดเสียงต่ำถามอย่างเอาเรื่อง

"ปะ.. เป้ยเองค่ะ"

"เธอ.. อีกแล้วเหรอ"

"ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะคะ หนูกำลังจะกลับห้องนอนแล้ว เพราะเพิ่งทำงานเสร็จ.. ทีหลังเพื่อน" เธอพูดประโยคสุดท้ายเสียงแผ่วก่อนจะเดินดุ๊กดิ๊กมายืนเคียงข้างอชิ ด้วยส่วนสูงที่ไม่เท่ากันทำให้เด็กสาวต้องเงยหน้ามองชายหนุ่ม

"เธอไม่ควรออกมาจากห้องพัก"

"กำลังจะกลับต่างหากค่ะ"

"อืม.. ฉันขอตัว"

"พี่.. ทำงานที่นี่นานแล้วเหรอคะ ทำไมดูเหมือนพี่ไม่กลัวอะไรเลย เอ่อ.. ไม่กลัวถูกลงโทษเหรอคะ" ประโยคสุดท้ายเป่าเป้ยกระซิบถามพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยเพราะกลัวคนมาเห็นเข้า แต่เธอจะรู้ไหมว่าไม่มีใครกล้ามาที่แห่งนี้เหมือนกัน

"ฉันเหรอ?"

"ค่ะ"

"ทำงานมานานแล้ว เคยถูกลงโทษบ้าง"

"อ๋อ.. ถึงว่าพี่คนหล่อไม่ค่อยกลัวอะไร ที่แท้ก็ทำงานที่นี่นานแล้ว แล้วพี่ทำงานเป็นอะไรที่นี่เหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยถามต่อด้วยความอยากรู้

"ฉันไม่มีตำแหน่ง"

"อ๋อค่ะ แล้วสนิทกันกับพี่คนนั้นมากเหรอคะ คนที่ดุ ๆ น่ะ"

อชิหันมามองเด็กสาวทั้งที่ยังเอามือไพล่หลัง หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นเชิงบอกคนตัวเล็กว่าเขาไม่อยากตอบคำถามแล้ว

"ขอโทษที่หนูถามมากไป งั้นขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ" เป่าเป้ยโบกมือลา ส่วนอชิทำหน้านิ่งก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาโบกเบา ๆ ลาเธอเหมือนกัน ท่าทางเย็นชาของเขาทำเป่าเป้ยหลุดยิ้มกว้าง

"เขาเหมือนหุ่นยนต์มากเลย แต่หุ่นยนต์อะไรหล่อขนาดนี้นะ" เด็กสาวยกมือขึ้นมาทาบแก้มก่อนจะรีบเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง

"หึ.." อชิก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วแค่นหัวเราะเบา ๆ ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับไปที่หอนอนตัวเอง

พรึบ!

"ใคร!" เสียงเข้มจัดเอ่ยถามคนที่อยู่ในห้องนอนก่อนที่จะตวัดดาบออกมา อชิพุ่งตรงไปยังคนที่อยู่หลังม่านระเบียงจนกระทั่งคนคนนั้นกระโดดออกมา ทั้งสองต่อสู้กันอยู่พักหนึ่งจนข้าวของในห้องกระจัดกระจาย

ฉึบ!

คมดาบเฉือนเข้าที่กลางลำตัวชายชุดดำ เลือดสีแดงสดไหลออกมาในทันทีก่อนที่เขาจะกระโดดหนีไปทางหน้าต่าง

"นายครับ!"

"ตามมันไป!"