บทที่ 1

WARNING 1 ลองเสี่ยง

วันต่อมา

เรื่องการเปิดรับคนงานใหม่ของยามากุชิเป็นที่แพร่สะพัดออกไปถึงหูคนระแวกนั้น ที่ต่างคนต่างอยากเข้าไปทำงานในนั้นเพราะเงินเดือนที่มากกว่าบริษัทเอกชนในหลาย ๆ ที่ อีกทั้งการอยู่การกินก็สบายกว่า แต่ทว่ากฎเกณฑ์ในการที่จะเข้าไปทำงานก็ทำเอาหลายคนกุมขมับ

ตึก ตึก ตึก

เด็กสาวหน้าตาน่ารักถือใบปลิวที่เพิ่งฉีกออกมาจากป้ายประกาศตรงทางเข้ามาในร้านขายราเม็งเจ้าดังด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"เป้ย เป้ยดูนี่สิ" เธอวางกระดาษสีขาวแผ่นเล็กลงบนโต๊ะในขณะที่เป่าเป้ยกำลังเช็ดอยู่ เด็กสาวหยิบขึ้นมาอ่านด้วยความสนใจ "นาน ๆ ยามากุชิจะเปิดรับสมัครคนเข้าไปทำงานแบบนี้ เราน่าจะลองเสี่ยงดวงดูนะ"

"น่าสนใจอยู่นะ เป้ยว่าเราไปกรอกใบสมัครไว้ก็ไม่เสียหายอะไร"

"นั่นสิ ๆ พรุ่งนี้ไปกันเลยนะ นะ ๆ"

"ได้สิ พรุ่งนี้ตอนเช้าแล้วกันเพราะเป้ยต้องเข้าร้านตอนเที่ยงพอดีน่ะ"

"นี่ ๆ พวกหล่อนจะยืนคุยกันอีกนานไหม ลูกค้าเริ่มเข้ามาในร้านแล้ว" เสียงเจ้าของร้านร่างท้วมดุมาแต่ไกลทำให้ทั้งสองสาวรีบแยกย้ายกันไปทำงาน

เป่าเป้ยยิ้มด้วยความสนใจ เธอก็พอรู้เรื่องยามากุชิมาบ้างแล้ว หากได้เข้าไปทำงานในนั้นคงไม่ต้องลำบากอะไรมาก

วันต่อมา

สายลมในยามเช้าตรู่พัดพาไอความเย็นฉ่ำกระทบกับใบหน้าสวยของเด็กสาว นี่เป็นเวลาหกโมงเช้าที่ยังมืดสลัวเพราะเป็นหน้าหนาว เป่าเป้ยเดินกางร่มอยู่บนฟุตพาทคนเดียว เธอมุ่งหน้าไปยังยามากุชิเพราะได้นัดหมายกับเพื่อนรักไว้แล้วว่าจะไปเจอกันที่นั่น

"ว้าว.. เป้ยตัดผมสั้นเหรอเนี่ย" นามิเพื่อนสนิทคนเดียวเอ่ยถามด้วยท่าทางตื่นเต้น เป่าเป้ยอมยิ้มแล้วพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

"ตัดสิ่งที่ไม่ดีออกน่ะ ลองตัดเองเมื่อคืน.. เป็นไงบ้าง" เด็กสาวหมุนตัวหนึ่งรอบเพื่อให้เพื่อนดูทรงผมที่สั้นประบ่า นามิยิ้มแป้นจนตาหยี

"ดูดีมากเลยเป้ย สวยมากเลยอย่างกับเด็กน้อยวัยสิบขวบแน่ะ"

"เราเข้าไปด้านในกันเถอะ" ในจังหวะที่สองสาวเดินเข้ามาในยามากุชิก็ได้มีขบวนรถยนต์คันสีดำติดฟิล์มดำเคลื่อนตัวออกมาช้า ๆ ทั้งสองสาวหยุดมองอยู่ครู่หนึ่งเมื่อรถขับผ่านไปแล้วค่อยเดินต่อแถวกันเข้าไปด้านใน

"การเปิดรับสมัครคนเข้ามาในยามากุชิครั้งนี้ดูครึกครื้นดีนะครับ" เคนจิเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ อชิปรายตามองผู้คนมากมายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรเลย เพราะมันเป็นภาพที่เขาเห็นอยู่บ่อย ๆ หากจะให้ตื่นเต้นก็คงไม่ใช่เพราะสำหรับอชิแล้วมันดูน่าเบื่อมาก

"อืม.." นานหลายนาทีกว่าที่ชายหนุ่มจะตอบกลับ เคนจิยิ้มรับน้อย ๆ แล้วหันมานั่งนิ่งจนกระทั่งรถยนต์หรูเคลื่อนตัวเข้ามาในลานจอดรถหน้าสภา อชิเข้าร่วมหารือในฐานะโอยะบุนสูงสุดของยามากุชิ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"เฮ้อ~" เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มพ่นลมหายใจออกเบา ๆ เมื่อเห็นข้อสอบที่ต้องทำ เป่าเป้ยหันไปมองนามิแต่เธอก็หันมามองเธอพอดี ทั้งสองพร้อมกันส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่าทำไม่ได้ ก่อนที่เสียงสัญญาณเริ่มสอบจะดังขึ้น ใบหน้าสวยแสดงออกถึงความเครียด หัวคิ้วโค้งสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง

'ทำไมยากแบบนี้นะ ไม่คิดว่าการจะเข้าไปทำงานข้างในนั้นจะยากขนาดนี้ แล้วฉันจะไหวไหมเนี่ย.. มีแต่อันยาก ๆ ด้วย เรียนมาก็น้อย'

เป่าเป้ยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วค่อย ๆ ทำข้อสอบให้หมดเวลา เมื่อทำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมานั่งรอนามิข้างนอก ขณะเดียวกันก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาและมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"ห้ามเงยหน้า ก้มหน้าลงเดี๋ยวนี้"

เด็กสาวทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วรีบก้มลงทันที เธอเหลือบตามองรองเท้าขัดเงาวับหลายคู่เดินผ่านไปด้วยความหวาดหวั่น กลิ่นน้ำหอมฝรั่งเศสโชยมาเตะจมูก เป่าเป้ยเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ที่เดินนำหน้าคนกลุ่มนั้นด้วยความสงสัย

"เป้ย!"

"อ๊ะ!" เธอสะดุ้งตกใจที่นามิกระโดดเข้ามาหา เป่าเป้ยรีบควงแขนเพื่อนรักเดินออกมาจากห้องสอบแล้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ "นามิ เธอรู้ใช่ไหมว่าที่นี่เป็นมายังไง เล่าให้ฟังหน่อย"

"อ่า.. ใช่ พอจะรู้มาบ้างว่าที่นี่เป็นที่พักของแก๊งยามากุชิ ยากูซ่าน่ะ ยามากุชิมีชื่อเสียงโด่งดังมากและมีอำนาจมาก ๆ ด้วย ได้ข่าวว่าท่านโอยะบุนสูงสุดหล่อมาก ๆ เลย" นามิป้องปากกระซิบบอกเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มทะเล้น เป่าเป้ยนึกภาพตามแล้วคลี่ยิ้ม

"ฉันไม่ค่อยเข้าใจน่ะ คือจะบอกที่นี่คือที่พักของยากูซ่าเหรอ"

"ใช่แล้วค่ะเพื่อน แต่เราเนี่ยจะมีสิทธิ์เข้ามาทำงานที่นี่ไหม ดูสิ.. ที่แห่งนี้สวยงามมาก ๆ เลยว่าไหม ธรรมชาติรายล้อมไปหมดเลย" เป่าเป้ยมองตามสายตาเพื่อนจนหลุดยิ้มกับความสวยงามที่นี่

"อืม สวยมากจริง ๆ แต่อากาศก็หนาวมากเลย ฉันว่าเราไปหาอะไรร้อน ๆ กินดีกว่า พรุ่งนี้ก็มาลุ้นด้วยกันว่าจะผ่านไหม ตื่นเต้นไปหมด" ว่าจบสองสาวก็เดินออกมาจากยามากุชิ เป่าเป้ยหยุดเดินกะทันหันแล้วก้มลงเก็บใบเมเปิลสีแดงสดที่เพิ่งร่วงลงมาตรงหน้า

"เห็นอะไรสวย ๆ งามไม่ได้นะเธอเนี่ย"

"มันสวยดีนะ เดี๋ยวเอาไปทำที่คั่นหนังสือดีกว่า" เป่าเป้ยเก็บใส่กระเป๋าสะพายแล้วไปหาอะไรกินกับนามิ

วันต่อมา

สองสาวนั่งจับมือกันแน่นและลุ้นว่าเมื่อไหร่จะมีอีเมลเข้ามาสักที

"นี่! พวกหล่อน นั่งทำอะกันฮะ!" เจ้าของร้านเดินเข้ามาถามในระยะประชิดจนเป่าเป้ยกับนามิต้องแยกกันออกไป ส่วนโทรศัพท์มือถืออยู่กับเป่าเป้ย เธอลุ้นต่อคนเดียวจนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนอีเมลเข้าดังขึ้น

หัวใจดวงน้อยตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่กล้าเปิดอ่าน แต่พอเห็นว่าเป็นเมล์ที่ทางยามากุชิแจ้งผลสอบคัดเลือกเธอก็รีบเปิดอ่าน

"กรี๊ด! อุ๊บ!" เป่าเป้ยรีบปิดปากแล้วชูโทรศัพท์ให้นามิที่อยู่อีกมุมของร้านราเม็งให้เธอดู สีหน้าดีใจของเป่าเป้ยที่แสดงออกมาไม่ต้องบอกนามิก็รู้ว่าเธอดีใจเรื่องอะไร

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงเด็กสาวทั้งสองก็ออกมากรี๊ดนอกร้านด้วยความดีใจเพราะพวกเธอสอบผ่าน

"เราได้งานดี ๆ ทำแล้วเป้ย.."

"จริงด้วย เราได้งานดี ๆ ทำแล้ว" เป่าเป้ยกอดนามิแน่นด้วยความดีใจก่อนที่เธอจะก้มมองผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลที่สวมใส่อยู่

'ฉันคงต้องบอกลาผ้ากันเปื้อนผืนนี้และ.. ยินดีต้อนรับกับงานใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น'