ตอนที่ 3 - เป็นห่วง

ตลอดสองวันที่ผ่านมาพลอยใสรอกวินพี่ชายแสนดีของเธอมารับกลับบ้านทุกวัน แต่ก็เป็นยายของเธอที่ให้ลุงฝันขับรถมาส่งในตอนเช้าและมารับเธอกลับในช่วงเย็นแทน

“สวัสดีค่ะยาย”

“หวัดดีจ้ะพลอยใส ทำไมทำหน้าหงอยอีกแล้วล่ะ” ผู้เป็นยายเอ่ยถามหลานสาว

สองวันที่ยายมารับก็สังเกตเห็นอาการหลานสาวแลดูเศร้าลง แถมก่อนจะออกจากประตูโรงเรียนก็ยังหันมองซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังมองหาอะไรบ้างอย่าง

“ยายคะ พี่กวินไม่มาเรียนหนังสือแล้วเหรอคะ หรือว่าพี่เขาไม่สบาย ทำไมไม่เห็นมารับพลอยใสเลย” เด็กสาวถามยายของเธอ

“พ่อเขาของไม่สบายน่ะจ้ะเลยไม่ได้ไปเรียน ช่วงนี้ก็ให้ยายมารับมาส่งก่อนนะลูก” คุณยายมณีบอกเหตุผลที่หายไปของกวินให้หลานสาวฟัง

“ค่ะยาย” พลอยใสขานรับและไม่ได้ถามอะไรต่อ

พอรถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน พลอยใสก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วนั่งลงที่โต๊ะทำการบ้านซึ่งอยู่ตรงกับหน้าต่างพอดี

หน้าต่างห้องของเธอกับห้องของกวินอยู่ตรงกัน ถ้าไม่ปิดผ้าม่านก็สามารถมองเห็นกันได้เลย เวลาที่เธอกลับเข้าบ้านเธอก็มักจะเปิดผ้าม่านออกจะได้มองเห็นหน้าพี่กวินของเธอเวลาที่เขานั่งทำการบ้านเช่นเดียวกับที่เธอทำ

แต่สองวันมานี้เธอยังไม่ได้เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวใบหน้าของกวินเลย

ทางด้านกวิน เขาก็ยังเรียนตามปกติ แต่ตอนนี้พ่อของเขาถูกย้ายเข้ามาพักฟื้นในห้องพิเศษแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีเวลาไปรับส่งน้องสาวตัวน้อยข้างบ้านเหมือนเมื่อก่อน เพราะเช้าต้องออกไปเรียน หลังเลิกเรียนก็ต้องรีบมาโรงพยายาบาลเพื่อผลัดเปลี่ยนให้แม่ของเขาได้พักผ่อนบ้าง กลางคืนเขาเลยเอาหนังสือมาอ่านในระหว่างที่นอนเฝ้าผู้เป็นพ่อแทนที่จะกลับไปนอนที่บ้าน พอฟ้าสางแม่ของเขาก็จะเอาเสื้อผ้าจากที่บ้านมาให้อาบน้ำแต่งตัวในโรงพยาบาลเลย เป็นอย่างนี้ตลอดจนครบหนึ่งอาทิตย์ที่คุณหมอเซ็นอนุมัติให้พ่อของเขาย้ายไปพักรักษาตัวที่บ้านได้

ลักขณาติดต่อจ้างพยาบาลพิเศษเอาไว้หนึ่งคนเพื่อช่วยดูแลกฤตินที่ย้ายมาพักรักษาตัวที่บ้าน ระหว่างที่รอลูกชายของเธอสอบเสร็จแล้วพากันย้ายไปอยู่ที่อังกฤษกับพี่ชายสามี

กวินเขายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพลอยใส ยังไม่มีใครรู้ว่าครอบครัวของเขาจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศและขายบ้านหลังนี้นอกจากครูที่โรงเรียน

ในทุกๆ วันเขายังคอยรับส่งเด็กสาวข้างบ้านและพูดคุยหยอกล้อกับเธอจนถึงวันสอบวันสุดท้าย

“พี่กวินคะ สอบเสร็จแล้วพี่จะไปเที่ยวกับเพื่อนมั้ยคะ” พลอยใสที่กำลังขี่หลังของเขาเอ่ยถาม

“ไม่ได้ไปหรอก พี่ต้องช่วยแม่ดูแลพ่อ” กวินตอบเสียงอ่อนใบหน้าแลดูเศร้าลงเล็กน้อย

ยิ่งใกล้เวลาที่จะได้ย้ายที่อยู่ เขาก็ยิ่งเศร้า ไม่ใช่ว่าห่วงติดเพื่อน แต่เขาคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ คุ้นเคยกับโรงแรมที่เคยไปวิ่งเล่นตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก คิดถึงเด็กสาวตัวน้อยที่เคยอุ้มตั้งแต่แบเบาะ คิดถึงทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ เขาไม่อยากจากไปเลย

“พ่อของพี่จะต้องหายค่ะ เชื่อพลอยใสนะคะ” เด็กสาวเอ่ยปลอบใจพี่ชาย แม้จะเป็นเด็กแต่เธอก็มองออกว่ากวินเองก็คงจะเสียใจที่พ่อของเขาป่วย เพราะเธอเองก็เคยผ่านความเสียใจตอนที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตมาแล้ว เธอคิดว่าคงจะเสียใจเหมือนกัน

“ขอบใจนะ” กวินคลี่ยิ้มอ่อนขอบคุณ แล้วเอ่ยเรียกชื่อของเธอ “พลอยใส”

“คะ”

“ถ้าพี่ไม่ได้มาส่งพลอยใสที่โรงเรียนหรือรอรับกลับบ้าน พลอยใสต้องมากับคุณยายนะ หรือไม่ก็ให้ลุงฝันมารับส่ง ห้ามไปโรงเรียนคนเดียวหรือกลับบ้านคนเดียวเด็ดขาดเข้าใจมั้ย” กวินเอ่ยสอนเด็กสาว เขาเองก็เป็นห่วงเธอมาก พลอยใสติดกวินยิ่งกว่าติดเพื่อนเสียอีก หากเขาไปแล้วไม่รู้ว่าจะร้องไห้ขี้มูกโป่งบ้างหรือเปล่า

“พลอยใสก็มีพี่กวินไปโรงเรียนเป็นเพื่อนอยู่แล้ว ทำไมต้องให้ยายมารับส่งด้วยล่ะคะ” เธอเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ ตอนเช้าก็มีพี่กวินเดินมาส่งที่โรงเรียน ตอนเย็นก็มารับกลับบ้าน แล้วจะให้ยายของเธอมาทำไมอีก

“พี่หมายถึงถ้าวันไหนพี่ไม่ได้มารับมาส่ง เข้าใจยากจริงๆ เลยนะเรา”

“อ๋อค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ แต่เราก็ปิดเทอมแล้วนี่คะ พลอยใสหยุดเรียนพร้อมกับพี่กวินไม่ได้ไปเรียนแล้วค่ะ ถ้าโรงเรียนพลอยใสเปิดเทอม โรงเรียนของพี่กวินก็เปิดเหมือนกัน เราก็มาด้วยกันเหมือนเดิมนะคะ” คราแรกเธอเหมือนจะเข้าใจ แต่อีกนัยเธอก็คงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพร่ำบอกจริงๆ

“ถึงบ้านแล้ว พลอยใสรีบเข้าไปเถอะ” เขาย่อตัวให้เด็กสาวลงจากหลังก่อนจะยืนขึ้นแล้วบอกกับเธอ “พี่กลับละนะ”

“พี่ไม่เข้าไปกินขนมกับพลอยใสก่อนเหรอคะ” พลอยใสเอ่ยถามราวกับไม่อยากให้เขากลับ

“ไม่ล่ะ พี่ต้องไปดูพ่อ ไม่ดื้อนะ” กวินยื่นมือมาโยกหัวของพลอยใสเบาๆ อย่างเอ็นดู

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพลอยใสกินเผื่อนะคะ”

“อื้ม”

กวินเดินกลับเข้าบ้านของเขาแล้วเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่คุ้นเคย อีกไม่นานแล้วสินะที่จะไม่ได้นอนในบ้านหลังนี้อีกแล้ว

กวินเดินกลับเข้าบ้านของเขาแล้วเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่คุ้นเคย อีกไม่นานแล้วสินะที่จะไม่ได้นอนในบ้านหลังนี้อีกแล้ว

“กวิน แม่เข้าไปได้มั้ยลูก” ลักขณายืนเรียกลูกชายอยู่หน้าห้อง

“ครับ” เขาตอบพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง

ลักขณาเข้ามานั่งที่ปลายเตียงของลูกชายก่อนจะบอกเรื่องสำคัญ “ลูกเตรียมเก็บกระเป๋าได้แล้วนะ อีกสามวันเราต้องออกเดินทางกันแล้ว”

“สามวัน” กวินเอ่ยคำนี้ซ้ำ ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้

“ใช่จ้ะ สามวัน บ้านหลังนี้มีคนรับซื้อเอาไว้แล้ว เราก็ต้องรีบย้ายออก ลุงของลูกก็จองตัวเครื่องบินกับจ้างพยาบาลพิเศษเอาไว้ให้พ่อแล้ว”

“...” ลูกชายของเธอเอาแต่เงียบ

“ไม่ต้องเสียใจไปนะลูก แม่รู้ว่ากวินไม่อยากไป แต่เราไม่เหลืออะไรแล้วนะลูก ไปอยู่กับลุงกรันย์ ไปเรียนหนังสือที่นั่น ลูกชายของแม่จะได้มีอนาคตที่ดี” ลักขณาเอ่ยปลอบใจลูกชายพร้อมกับลูบศีรษะอย่างเบามือ ใจจริงเธอก็ไม่ได้อยากไป แต่นี่มันเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้วสำหรับครอบครัวของเธอแล้ว

“...” กวินไม่ได้เอ่ยตอบ แต่กลับใช้ความเงียบเพื่อทำใจ

ส่วนแม่ของเขาพอพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ลูกชายใช้เวลากับตัวเอง