ตอนที่ 6 รอฟื้น

ผ่านไปหลายชั่วโมงห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออกพร้อมกับหมอที่ออกมาด้วยใบหน้าอิดโรย

คุณท่านลู่จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจอย่างไม่เป็นสุข

" พวกเขาปลอดภัยใช่มั้ยครับ "

หมอถอนหายใจแล้วเอ่ย

“ คนไข้พ้นขีดอันตรายไปหนึ่งคนเดี๋ยวพยาบาลจะส่งไปยังห้องพักฟื้นของผู้ป่วย รอฟื้น

อาจต้องใช้เวลานานหน่อยนะครับ

แต่ญาติผู้ป่วยต้องดูแลเอาใจใส่อย่างใกล้ชิดนะ

คอยสังเกตอาการมีอะไรเปลี่ยนหรือแปลกไปให้รีบแจ้งคุณหมอทันที

เพราะผู้ป่วยได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองอย่างหนัก ”

“ ครับ ขอบคุณมากครับ ”

คุณท่านลู่เอ่ยขอบคุณอย่างให้เกียรติ

แล้วเตียงรถเข็นห้องผ่าตัด ก็เข็นร่างชิชาออกมาพาร่างของชิชาไปยังห้องพักฟื้น

คุณท่านลู่ก็นั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัดต่อไป

ส่วนตรัยคุณนั้นตามชิชาไปยังห้องพักผู้ป่วยทันที

ทันทีที่คุณปู่คุณย่าของชิชาทราบข่าวก็รีบบินมาที่โรงพยาบาลทันที

เมื่อพวกเขามาถึงก็รู้ว่าลูกชายและลูกสะใภ้ของพวกเขายังคงอยู่ในห้องไอซียูทำให้พวกเขาเครียดอย่างหนัก

คุณย่าของชิชาร้องให้เสียใจเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจด้วยความกลัวจะสูญเสียลูกชายกับลูกสะใภ้ไป

แกซบอกสามีร้องให้ไม่หยุดอย่างน่าสงสาร ตัดพ้อไม่หยุด 

“ ทำไมๆต้องเกิดเรื่องเลวร้ายแบบนี้ขึ้นกับพวกเขาด้วยทำไม

ทำไมพระเจ้าถึงไม่คุ้มครองพวกเขาเลยฮือๆๆๆ ทำไมพระเจ้าใจร้ายขนาดนี้

ได้โปรดๆช่วยให้ลูกๆหลานๆของฉันพ้นขีดอันตรายฟื้นขึ้นมาโดยเร็ว ให้พวกเขาทุกคนด้วยปลอดภัยเถิดฮือๆๆๆ ”

ผู้เป็นสามีคอยปลอบใจตบหลังหล่อนเบาๆ 

 “ ลูกๆและหลานของเราจะต้องฟื้นแน่นอนพวกเขาต้องปลอดภัยพ้นขีดอันตรายแน่นอน คุณอย่าคิดมากเลยนะเดี๋ยวความดันจะขึ้น ”

ชายชราปลอบใจภรรยาอย่างอ่อนโยน คุณท่านลู่นั่งอยู่เงียบๆอย่างเจ็บปวด

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปชิชาฟื้นขึ้นมาอยู่ในความดูแลของคุณปู่คุณย่า

พอรู้ว่าพ่อและแม่ยังไม่ฟื้นและอาจเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายนิทรานไปตลอดมีโอกาสน้อยมากที่จะรอด

เธอก็ร้องให้เสียใจอย่างหนักหัวใจเธอแตกสลายด้านชาไปหมดจนไร้ความรู้สึกเจ็บใดๆ

สามเดือนต่อมาเธอถูกฝากไว้กับบ้านลู่เพื่อเรียนต่อให้จบมัธยม

ส่วนพ่อแม่ของเธอนั้นถูกส่งตัวไปรักษาที่บ้านย่าที่ฝรั่งเศส

ปู่กับย่าให้เหตุผลกับว่าเธอต้องเรียนต่อให้จบและต้องเรียนรู้งานในบริษัทเฟิ่งหลงให้มาก

เพราะเธอจะต้องรับช่วงเป็นผู้ถือหุ้นต่อจากพ่อของเธอ

เธอจึงตั้งใจเรียนจนจบมัธยมพอเรียนจบเธอก็ตั้งใจเรียนรู้งานในบริษัทอย่างตั้งใจ

ผ่านไปปีกว่าคุณท่านลู่ก็บังคับให้ตรัยคุณเลิกกับมิตาแล้วมาแต่งงานกับเธอ จนทำให้ตรัยคุณเกลียดเธอจนเข้ากระดูกดำ

ในคืนวันแต่งงานของทั้งสอง มิตาก็ไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย

ทันทีที่ตรัยคุณรู้ข่าวก็รีบไปหาเธอทันที

หลังจากนั้นในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เป็นเรือนหอ

ก็มีเพียงเธอและเหล่าแม่บ้านไร้เงาของตรัยคุณ

เธอรู้สึกเศร้าใจและโดดเดี่ยวเดียวดายราวกับฮองเฮาในวังหลัง

ความเหงาทำให้เธอคิดถึงความอบอุ่นที่ได้รับจากพ่อแม่ก่อนหน้านี้

เธอนั่งกอดเข่าตัวเองร้องให้กลางดึกเช่นนี้ทุกคืน บางคืนก็คิดทบทวนอะไรต่างๆนาๆ

สิ่งที่เธอได้รับจากตรัยคุณคือความเย็นชา

เธอไม่รู้ว่าคุณท่านลู่ขู่อะไรตรัยคุณ

เขาจึงยอมตกลงแต่งงานกับเธอแต่กลับแสดงท่าทีรังเกียจเธอ เกลียดเธอยิ่งกว่าอะไรดี

การแต่งงานของเธอและเขาเป็นแค่ในนาม

แต่เธอกลับเต็มใจและยินดีแต่งกับเขาจากใจจริง

เธอไม่คิดว่าหลังแต่งงานเธอจะกลายเป็นแบบนี้พี่ตรัยคุณคนนั้นของเธอไม่มีอีกแล้ว

คนที่เธอแต่งงานด้วยกลายเป็นคนที่เธอไม่รู้จักเอาเสียเลยและทำให้เธอกลัวเขามากขึ้นทุกวัน

ในตอนแรกเธอคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอนั้นเดิมทีดีอยู่แล้วหากอยู่ด้วยกันไปพี่ตรัยคุณของเธอ

อาจจะหันมารักเธอแบบคนรักบ้างแต่สิ่งที่เขาปฏิบัติกับเธอคือความเย็นชา

ไร้ความเป็นมิตร มีแต่ความเกลียดชังที่มอบให้เธอ

ทุกครั้งที่เขาเข้ามาในบ้านเธอก็พยายามเข้าหาเขาตลอด

แม้เขาจะย่างกรายเข้ามาในบ้านเพียงวินาทีเดียวเพื่อมาเอาของก็ตาม

และคำพูดที่เขาให้เธอคือ

“ ออกไปให้พ้นหน้าผม แล้วอย่ามาเสนอหน้าอีก "

" เธอรู้มั้ยว่าตัวเองน่ารังเกียจไร้ค่าแค่ไหน "

" ผมเกลียดผู้หญิงประเภทคุณที่สุดออกไปให้ห่างจากตัวผม ”

ทุกครั้งเธอได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาสุดท้ายเขาโยนใบหย่าลงตรงหน้าเธอพร้อมกับเอ่ยอย่างเย็นชาว่า

“ ถ้าเธอยังอยากให้ฉันดีต่อเธอก็เซ็นชื่อลงบนใบหย่าซะ ”

ครั้งนี้เหมือนความอดทนของเธอเริ่มจะหมดลง มันก็สมควรแล้วเธอไม่ใช่คนดีอะไรนักเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อและหัวใจเธอจึงพูดตอบโต้ไปว่า

“ ฉันไม่อย่า คุณอยากหย่าคุณก็ไปคุยกับคุณปู่เอง ” 

เธอต้องการยั่วโมโหเขาแต่เธอคาดไม่ถึงว่าคำพูดเพียงแค่นั้นเขาถึงกับตบหน้าเธอด้วยความโมโห

“ ชิชาเธอคิดว่าเธอเป็นใครกันถึงกล้าเอาคุณปู่มาขู่ฉัน ”

แววตาเกรี้ยวกราดและน้ำเสียงดุดันของเขาทำให้รู้สึกกลัวมาก

สีหน้าทะมึงทึงแววตาราวกับปีศาจร้ายจ้องมองใบหน้าของเธอราวกับจะฆ่าทิ้งให้ได้

เธอจับไปที่แก้มของตัวเองด้วยความโกรธแค้นและเสียใจ

มองหาร่องรอยของความรู้สึกผิดในแววตาของเขา แต่กลับไม่พบเลย