ตอนที่ 5 ตระกูจันทร์ประสบอุบัติเหตุ

และในขณะนั้นพ่อบ้านรีบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นหายใจหอบเหนื่อย

และมีบอดี้การ์ดสามสี่คนวิ่งตามหลังเพื่อเข้ามาจับตัวเขาไว้

ก่อนหน้านี้เขาได้รับโทรศัพท์จากตำรวจและจากทางโรงพยาบาลแจ้งมาว่า

ตระกูลจันทร์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะเดินทางไปสนามบิน

เขาวิ่งเข้ามาในงาน ทำให้แขกและนักข่าวในงานต่างพากันตกอกตกใจ

คนที่กำลังจะสวมแหวนแต่งงานก็ต้องหยุดชะงักไป สายตาคุณท่านลู่มองไปทางเขาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

ลู่อี้เทียนจ้องเขม็งไปทางเขาอย่างเยือกเย็นแล้วออกคำสั่งอย่างเลือดเย็นไร้ความปราณีด้วยความเดือดดาล

“ ลากมันออกไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าให้มันมาปรากฏต่อหน้าผมอีก ”

มิตามองดูพ่อบ้านด้วยแววตาสงสารจับใจแต่ภายใต้ดวงตาที่หรี่ลงนั้นกลับแฝงไปด้วยเกลียดชัง

เพราะใบหน้าอ่อนหวานอันอ่อนโยนช่วยเธอปกปิดใบหน้าที่แท้จริงได้ดีมากเลยทีเดียวถือว่าใบหน้าและตาภักดีต่อเธอจริงๆ

พ่อบ้านกลัวจนเข่าอ่อนทรุดลงอย่างไร้เรี่ยวแรงบอดี้การ์ดจับกดเขาลงหน้าท้องแบนราบสัมผัสพื้น

แต่ถึงอย่างไรเขาก็พยายามควบคุมสติพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างรวดเร็ว

เพราะกลัวว่าตนเองจะถูกตัดลิ้นไปเสียก่อนจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างหวาดกลัว

“ คุณท่านตระกูลจันทร์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

ทางตำรวจและโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าพวกเขาบาดเจ็บสาหัสจำเป็นต้องผ่าตัดด่วนครับ

และจำเป็นต้องมีญาติเซ็นให้การยินยอมเห็นด้วยกับการผ่าตัดครั้งนี้ หากชักช้าอาจช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน ”

ตรัยคุณคิ้วกระตุกขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณท่านลู่ก็ร้อนใจอยู่ไม่สุขอีกต่อไป

จึงลุกขึ้นยืนมองไปที่บอดี้การ์ดแล้วกล่าวอย่างดุดันว่า

“ พวกแก ปล่อยเขา! ” 

 จากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยท่าทางที่องอาจน่าเกรงขามและมีความเผด็จการขั้นเด็ดขาดไม่ไว้หน้าใครว่า 

“ ตรัยคุณยกเลิกงานแต่งนี้ซะแล้วไปโรงพยาบาล ”

ทันทีที่ได้ยินมิตาถึงกับช็อกหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดร่างอ่อนระทวยในทันที

รวมไปถึงพ่อแม่ของเธอก็แทบจะเป็นลมกับความอับอายขายหน้าที่เกิดขึ้น

คำพูดของพ่อบ้านคำพูดของคุณปู่ถาถมใส่ตรัยคุณจนเขานิ่งอึ้งไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

อย่างคนไม่รู้สึกตัว สมองขาวโพลงว่างเปล่าดวงตาราวกับมองไม่เห็นอะไรอีกเลย

ราวกับพายุฝนกระหน่ำคลื่นลูกใหญ่สาดใส่เขาแล้วลากร่างลงทะเล

เขารู้สึกเบาหวิวจนหายใจไม่ออกคล้ายกับว่าเขานั้นไม่ใช่เจ้าของร่างนี้อีกต่อไป

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกล้มเหลวสูญสิ้นทุกอย่างในพริบตา

คุณท่านลู่เดินออกไปอย่างรีบร้อนท่ามกลางแขกและนักข่าว

พวกเขาหลีกทางเว้นพื้นที่ว่างให้คุณท่านลู่ไปจนถึงรถที่มารอรับ

ผ่านไปสักพักตรัยคุณค่อยๆได้สติกลับมามองเห็นปู่ตัวเองขึ้นรถไปแล้ว

แล้วเขาก็หันไปมองมิตาว่าที่เจ้าสาวของเขาที่อยู่ข้างๆด้วยความสับสนในใจ

ความสับสนวุ่นวายเริ่มเกิดขึ้นผู้คนเริ่มซุบซิบนินทา

ผู้คนในงานไม่รู้จะทำยังไงแขกเหรื่อต่างก็ทำตัวไม่ถูกเสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นเรื่อยๆ

สายตาดูถูกเหยียดหยามหล่นลงบนตัวของมิตา

" เธอดูสิขนาดคุณท่านลู่ยังไม่สนใจเลยแล้วเราจะอยู่ต่อทำไมล่ะ "

" ใช่ๆกลับกันเถอะ "

" ดูแล้วคุณท่านลู่คงไม่ต้องการหล่อนเป็นสะใภ้หรอก "

" นั่นสิ คุณหนูชิชาแห่งตระกูลจันทร์สิถึงจะเหมาะสมกับตระกูลคัง "

มิตาได้ยินทุกเสียงซุบซิบ เธอรู้สึกราวกับมีก้อนหินหลายสิบตันหล่นทับเธอจนหายใจไม่ออกเมื่อความอัปยศมาเยือน

เธอก็แสร้งทำเป็นหมดสติไปหวังให้ตรัยคุณหันมาสนใจเธอ

เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบและสายตาดูถูกของผู้คนตรัยคุณก็เรียกสติคืนแล้วก็เอ่ยขึ้นเสียงดังว่า

“ ตามหมอมาดูแลคุณมิตาเร็วๆ! ”

ตรัยคุณจับมือมิตาไว้แน่นมองใบหน้าของมิตาแล้วเอ่ยว่า

“ มิตาคุณดูแลตัวเองให้ดีนะเดี๋ยวผมจะมากลับมาชดเชยให้คุณทั้งหมด ”

พูดจบเขาก็รีบวิ่งออกไปที่รถแล้วขึ้นรถขับออกไปด้วยความเร็วสูงอย่างไม่คิดชีวิต

เพราะมีอีกสามชีวิตที่รอเขาอยู่ สาวน้อยไร้เดียงสาที่ใสซื่อบริสุทธิ์รอยยิ้มใสๆนั้น

เพิ่งจะยิ้มให้เขาหยกๆเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอยู่ๆจะจากเขาไปกะทันหันแบบนี้เขารับไม่ได้

แล้วเขาก็นึกถึงช่วงวัยเด็กขึ้นมา

“ พี่ตรัยคุณ ขนมวุ้นที่พี่ชอบค่ะ อ้าปากเร็วเดี๋ยวชิชาป้อน ” 

“ พี่ตรัยคุณสัญญากับหนูนะคะว่าจะดูแลหนูเคียงข้างหนูตลอดไป "

เขายิ้มแล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมาตอบเธอว่า

" อื้ม...ได้พี่สัญญา ”

“ พี่ตรัยคุณสอนการบ้านให้ชิชาหน่อยนะๆๆๆ ”

ภาพทั้งสองในวัยเด็กผุดขึ้นมาในสมองเขาต่อเนื่อง

แล้วภาพของทั้งสองที่วิ่งเล่นกันในสวนหน้าคฤหาสน์อย่างสนุกสนานก็ปรากฏขึ้นมา

“ พี่ตรัยคุณ ฮ่าๆๆๆ จับให้ได้ ไล่ให้ทันนะ ฮ่าๆๆๆ ”

เสียงหัวเราะดังก้องอยู่ในหัวของเขาไม่หยุด

ไม่นานเขาก็มาถึงโรงพยาบาล เขารีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

พอไปถึงห้องผ่าตัดก็เห็นคุณปู่ของเขารออยู่หน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก