รักกันเมื่อวันที่สายไป

ณ คฤหาสน์บนยอดเขา ภายในห้องอันหรูหรากว้างใหญ่

เสียงครางของหญิงสาวดังระงมไปทั่วห้องด้วยความเจ็บปวดและไม่เต็มใจ

ปนกับเสียงหอบของชายหนุ่มที่บ่งบอกถึงการใช้แรงอย่างหนักหน่วง

ชายหนุ่มจับร่างของหญิงสาวไว้แน่นพร้อมขยับตัวอย่างอย่างดิบเถื่อนไร้ความปราณี

เสื้อผ้าที่ขาดรุ่ยตกกระจัดกระจายบนพื้นสภาพไม่ต่างกับเศษผ้าที่ไร้ค่า

ทั้งที่มันคือเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่คนทั่วไปจับต้องยาก

ซึ่งมันบ่งบอกถึงความป่าเถื่อนของผู้กระทำได้อย่างชัดเจน

เผยให้เห็นฉากรักอันเร่าร้อนของสองร่างที่แนบชิดรวมเป็นหนึ่งอยู่บนเตียงใหญ่

หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างอันบอบบางของเธอกำลังแหลกสลายจนหน้าซีดเผือด

เมื่อชายหนุ่มบุกทะลวงทุกสิ่งขวางกั้น เข้ายึดครองร่างของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่ปราณี

จนหญิงสาวทนไม่ไหวเอ่ยเสียงแผ่วร้องขอความเห็นใจ

“ พี่ตรัยคุณ ขอร้องล่ะฉันไม่ไหวแล้ว หยุดเถอะ ”

ยิ่งหญิงสาวร้องขอความเห็นใจจากชายหนุ่ม

ชายหนุ่มก็ยิ่งบุกทะลวงร่างหญิงสาวจากทางด้านหลัง

เพิ่มความถี่และรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเอ่ยเสียงเยือกเย็นอย่างไร้หัวใจ

“ หยุดเหรอ แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ ชิชา เธอเสนอตัวเข้ามาอ่อยถึงห้องเองนะมาตอนนี้ขอให้หยุดมันสายไปแล้ว ”

พูดจบชายหนุ่มยิ่งทวีความรุนแรงและป่าเถื่อนอย่างไม่หยุด

จนหญิงสาวชาไปทั่วทั้งร่างสายตาพร่ามัว แข้งขาอ่อนแรงแล้วเธอก็สลบไป

ชายหนุ่มไม่ยอมหยุดการกระทำไม่สนว่าเธอจะเป็นหรือตายเขาทำจนเสร็จสมใจแล้ว

ถึงจะผละตัวออกจากร่างของหญิงสาวที่ขาวซีดอ่อนปวกเปียกอยู่บนเตียงอย่างไร้สติ

จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ลุกไปอาบน้ำโดยไม่แลสายตามามองหญิงสาวที่อยู่บนเตียงอีกเลย

พออาบน้ำเสร็จชายหนุ่มรูปร่างงามออกมาสวมใส่เสื้อผ้า

แล้วเหลือบไปมองร่างหญิงสาวแวบหนึ่ง

ใบหน้าของชายหนุ่มก็ปรากฏแววตาลุ่มลึกเผยความดูถูกเยาะเย้ยอย่างเกลียดชัง

“ ชิชาเธอนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ อย่าคิดว่าใช้วิธีสกปรกแบบนี้แล้วเธอจะสมหวังนะ ”

พูดจบเสียงโทรศัพท์ชายหนุ่มก็ดังขึ้นเขาจึงรีบรับโทรศัทพ์อย่างเร็ว

สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนน้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลเจือหวานละมุนราวกับหยดน้ำผึ้ง

“ ว่าไงครับที่รัก ”

“ ไตร ฉันอยากทานข้าวพร้อมกับคุณค่ะ คุณออกมาหรือยังคะ ”

เสียงหญิงสาวฟังแล้วอ่อนหวานอ่อนโยนจนคนฟังอ่อนใจ

“ ครับที่รักผมจะรีบไปหาคุณเดี๋ยวนี้ ”

“ ค่ะฉันจะรอคุณนะคะ ”

หญิงสาวพูดสายตาพลางจ้องไปที่เข็มนาฬิกาที่ติดบนฝาผนัง

ขณะนี้เวลาสี่ทุ่มแล้วแต่ชายหนุ่ที่เธอรอคอยนั้นยังไม่มาจนเธอต้องกดโทรหา

เนื่องจากชายหนุ่มรับปากว่าจะมาอยู่กับเธอคืนนี้เวลาที่นัดกันคือสองทุ่ม

เธอรอไปจนถึงสี่ทุ่มแล้วชายหนุ่มก็ไม่มา ทำให้เธอรู้สึกร้อนใจจนเกิดความริษยาในตัวบุคคล

น้ำเสียงอ้อยอิ่งอ่อนโยนที่เปล่งออกมานั้นแม้จะนุ่มนวล

แต่มืออีกข้างที่วางบนตักกำแน่นเล็บแหลมจิกเข้าไปในผิวหนังจนขาวซีด

ผิวฉีกเป็นรอยแผลเลือดซึมออกมาจากผิวหนัง แต่แววตาเธอกลับอ่อนโยนเช่นวาจา

หลังจากชายหนุ่มวางสายก็หยิบเสื้อสูทออกมาแล้วรีบออกไปจากห้องทันที

โดยไม่แยแสคนที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ใบหน้าขาวซีดเซียวที่เพิ่งได้สติ

ต้องอยู่อย่างขมขื่นและเดียวดายในคฤหาสน์หลังใหญ่บนภูเขา

น้ำตาหญิงสาววัย20ปีไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสายด้วยความเสียใจ

แต่ร่างกายที่ปวดระบมปนไปด้วยรอยฟกซ้ำ

จากน้ำมือที่ป่าเถื่อนของชายที่รีบออกไป

ทั่วทั้งร่างของเธอตอนนี้กลับเริ่มชาจนไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป

หัวใจของเธอเจ็บปวดร้าว ระทมอมทุกข์อย่างทรมานน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาร้อนราวกับน้ำพุร้อน

แทบจะลอกผิวหนังบนใบหน้าอันสวยงาม

เพอร์เฟคของเธอได้

ความคับแค้นเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจของเธอแล้วทีละนิดๆ

ราวกับว่าใจที่บริสุทธิ์ก่อนหน้านี้กำลังจะถูกครอบงำด้วยความแค้นอย่างช้าๆ

“ ตรัยคุณ! "  

หญิงสาวกัดฟันคำรามชื่อชายหนุ่มเบาๆเป็นเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากไรฟัน

ทำให้รู้ว่าเธอกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้นในใจ

ก่อนหน้านี้เธอเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่มีฐานะร่ำรวยมีครอบครัวที่อบอุ่น

เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลจันทร์

เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน

ตระกูลจันทร์และตระกูลคัง เป็นสองตระกูลใหญ่ที่ทำธุรกิจร่วมกัน มีความสัมพันธ์อันดีตลอด

และเธอก็ตกหลุมรักตรัยคุณตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง

ส่วนตรัยคุณก็ทำดีกับเธอมาตลอดดูแลปกป้องเธอห่วงใยเธอรับส่งเธอไปโรงเรียนด้วยกันตลอด

จนกระทั่งเขาเข้าเรียนต่อในระดับมหาลัยและได้พบกับมิตา

หลังจากนั้นเปลี่ยนไปมาก ทุกครั้งที่เธอโทรหาเขา เขามักจะพูดเพียงสั้นๆว่าไม่ว่าง

หรือเวลาเธอเอาขนมที่เขาชอบไปให้เขาก็แสดงออกเล็กน้อยว่ารำคาญ

แต่เธอก็ยังไม่สนใจที่เขาเปลี่ยนไป พยายามเอาอกเอาใจเขามากขึ้น

แต่เขาเหมือนจะรำคาญเธอมากขึ้น เริ่มตีตัวออกห่างจากเธอ

เธอรักเขามากจนไม่อาจสูญเสียเขาไปได้ อะไรที่ยอมได้เธอก็ยอมเขา

แม้แต่ใช้ให้เธอไปส่งของขวัญให้มิตาคนที่เขารัก เธอก็ยอมไปส่งให้แม้มันจะทำให้เธอเจ็บก็ตาม

จนกระทั่งมารู้ว่าเขากำลังจะหมั้นกันกับแฟนสาวที่เรียนมหาลัยด้วยกันอย่างมิตา

เธอรู้สึกเสียใจราวกับจะขาดใจตายร้อนไห้ทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมกินไม่ยอมนอน

คนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างพ่อแม่เธอมีหรือจะไม่ปวดใจที่เห็นแก้วตาดวงใจเจ็บปวดปางตาย

“ ชิชาลูกอย่าเสียใจไปเลย พี่ตรัยคุณของหนูไม่ได้ไปไหนสักหน่อย ”

คุณหญิงมารียืนโอบกอดลูกสาวที่นั่งร้องให้อยู่บนเตียง เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

โดยที่ไม่รู้เลยว่าลูกสาวของเขาไม่ได้คิดกับตรัยคุณแค่พี่ชาย

ใบหน้าสวยสดใสของชิชาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

ซบหน้าเข้าไปแนบชิดกับหน้าท้องของผู้เป็นแม่เธอกอดเอวแม่ไว้แน่นร้องให้สะอื้นไม่หยุด