ความซวยครั้งที่ 8 ทำไมถึงต้องเป็นเธอ?

ความซวยครั้งที่ 8

ทำไมถึงต้องเป็นเธอ?

ลิลิธตอนนี้กำลังถือถาดขนมพร้อมจ้องเขม็งไปยังประตูห้องราวกับจะสามารถส่งความไม่พอใจไปสู่คนในห้องได้ เพราะคนขี้ขลาดอย่างเธอคงไม่กล้าไปจ้องเขม็งอย่างไม่พอใจแบบนี้หรอก!

ต่อหน้าไม่กล้า ลับหลังไม่กลัวโว้ย!

"มองจนพอใจหรือยัง"

"กรี๊ด!" ลิลิธสะดุ้งสุดตัวจนถาดน้ำชาในมือแทบจะร่วง เมื่ออยู่ๆบานประตูเนื้อดีก็ถูกเปิดออกมาโดยนายท่านจอมเผด็จการที่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ความจริงเขาก็รู้ถึงการมาของเด็กสาวนานแล้ว เพียงแต่รอว่าเมื่อไหร่จะเข้ามาก็เท่านั้น

ใครจะไปคิดว่าจะมายืนจ้องประตูราวกับจะฆ่าจะแกงแบบนี้!

"ฉ่ะ..ฉันเป็นเหน็บค่ะ!"

กฎการเอาตัวรอดฉบับคนขี้ขลาดข้อที่ 1 หากยังไม่ถูกจับได้ก็ตงแถต่อไป!

"เชื่อก็โง่ล่ะ" เทสเซียร่าพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด พูดก็พูดเถอะ ยัยปีศาจรับใช้โง่เง่าสุดซวยปัญญาอ่อนนี่คิดว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมารหรือไง เจอหน้าทีไรก็เอาแต่ทำหน้าจะร้องไห้แบบนี้ "เข้ามาได้แล้ว ลักซ์หิว"

"ร่ะ...รับทราบค่ะ!"

ลิลิธเดินผ่านร่างหนาไปทันที ในใจแอบร่ำไห้อย่างนึกสงสารชะตาชีวิตของตัวเองที่ไม่ว่าจะชาติไหนๆ เธอก็ตกเป็นเบี้ยล่างของคนอื่นอยู่ดี! ถามว่าอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองไหม?

ถามตัวเองมาหลายร้อยรอบแล้ว แต่เรื่องอย่างนี้มันเปลี่ยนกันได้ง่ายๆที่ไหนเล่า! เธอมีแค่ร่างกายปวกเปียกกับสมองที่เล็กกว่าปลาทองนะ! จะเอาอะไรไปต่อสู้! ฮือออ

"อ๊ะ เธอนี่เอง"

ลักซ์ที่กำลังเขียนแผนงานที่อาจารย์สั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมรอยยิ้มหวานเสียจนลิลิธตาพล่า คนอะไรมันจะสวยได้ขนาดนี้!!!

อิจฉาที่สุด!!

แต่ความจริงร่างนี้ของเธอก็ไม่ได้หน้าแย่นะ ออกจะน่ารัก เพียงแต่มันไม่เป็นที่นิยมในแดนปีศาจเฉยๆ เหมือนพวกฝรั่งที่ไม่นิยมชาวเอเชียประมาณนั้น แต่ว่านะ...มันจะมีความหมายอะไรวะ!

ก็เธอต้องมาอยู่ในแดนปีศาจนะโว้ย! เอาหน้าตาที่ปีศาจนิยมมาเซ่!!! //ล้มโต๊ะ

[โฮสต์ได้โปรดใจเย็น!!]

"สวัสดีค่ะคุณหนู" ความเป็นจริงก็ได้แต่ยิ้มให้อย่างแหยๆ ร่างหนาตามมาทรุดตัวนั่งลงเคียงข้างหญิงสาวเป็นภาพที่ดูงดงามเลยทีเดียว เพียงแต่ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นติดจะถมึงทึงทั้งยังชอบส่งสายตาข่มขู่เธออยู่กลายๆ ทำให้ลิลิธมือเกร็ง ตัวเกร็งไปหมด!

ลิลิธรินชาให้แล้วนำมาวางให้อย่างช้าๆ ระวังไม่ให้ความซุ่มซ่ามของตัวเองสำแดงฤทธิ์!

พอเห็นว่าสามารถนำมันวางได้อย่างปลอดภัยเธอก็ยิ้มกริ่มอย่างโล่งอก จากนั้นก็ถอยฉากไปหลบอยู่ด้านหลังของคนทั้งสอง รอให้ชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นนายท่านเรียกใช้

เธอมองพวกเขานั่งพูดคุยเรื่องงานกันอย่างที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก ขนาดหนังสือเธอยังอ่านไม่ออกเลยนับประสาอะไรกับวิชาการพวกนี้ แถมพอได้ยินอะไรประหลาดๆพวกนี้นานเข้าสมองของเธอก็เริ่มเบลออย่างช้าๆ จนกระทั่งสติค่อยๆดับ

"เอ่อ...เทส"

"ว่า?"

"เมดของนายหลับแล้วนะ"

"หืม" เทสเซียร่าละสายตาจากหนังสือที่เขากำลังหาข้อมูล หันไปมองด้านหลังของตนก็พบกับสาวใช้ใบหน้าจืดชืดแต่มันกลับดูมีเสน่ห์อย่างไรไม่รู้ในสายตาเขา ยิ่งดวงตานั้นมองอย่างตื่นๆยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นแบบแปลกๆ ทำให้รู้ตัวอีกทีก็เผลอเอาเจ้าหล่อนเข้ามาอยู่ในสายตาเสียแล้ว

แต่ตอนนี้ดวงตากลมนั้นกลับปิดลงร่างบางยืนโงนเงนไปมา เป็นการหลับที่เขาอดที่จะยกย่องไม่ได้เสียจริงๆ!

"งั้นเธอกลับไปก่อนไป"

"แต่งานยังไม่เสร็จเลยนะ"

"ที่เหลือฉันทำเอง"

ตัดจบแบบไม่มีเยื่อใยก่อนที่ร่างหนาจะเดินเข้าไปช้อนตัวร่างบางที่อ่อนโอนตามอย่างง่ายดาย ดูท่าคงจะเหนื่อยไม่ใช่น้อย ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็คิดจะดึงเธอเข้ามารับใช้อยู่ดี แม้จะรู้จากซาเรียว่าหล่อนกำลังกลับไปนอนที่ห้องก็ตาม

"เฮ้อ" เทสเซียร่าถอนหายใจอย่างระอาปีศาจรับใช้ตนนี้ ทั้งยังแปลกใจตัวเองอยู่นิดๆว่าทำไมถึงต้องอยากเห็นยัยนี่? ทำไมต้องอยากอยู่ใกล้?

แต่คิดไปก็ไม่รู้อยู่ดี ดังนั้นก็ช่างมันเถอะ

ว่าแล้วก็อุ้มปีศาจขี้เซาออกจากห้องท่ามกลางดวงตาหวานของหญิงสาวที่ถูกทิ้งกลางคันที่กำลังมองมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

บางทีความรู้สึกประหลาดนี่อาจจะมีมาตั้งแต่สบตากันในตอนแรกก็ได้...เทสเซียร่าคิด

'ได้โปรด...ปล่อยฉันเถอะค่ะ!'

'...ก็แค่ปีศาจชั้นต่ำ'

'ฮึก'

ดวงตากลมที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตานั้นชวนให้เขารู้สึกใจเต้นไปครั้งหนึ่ง

นี่อาจจะเป็นเหตุผลของความรู้สึกนี่ก็ได้