ความซวยครั้งที่ 9 หิว

ความซวยครั้งที่ 9

หิว

ชีวิตของลิลิธตอนนี้จะว่าปกติก็ปกติ แต่จะว่าไม่ปกติมันก็ไม่ปกติ...

"ยัยโง่เง่าปัญญาอ่อน"

"!!!" ลิลิธสะดุ้งสุดตัวเผลอทำผ้าที่กำลังถูแจกันให้มันวาวหลุดมือจนต้องตาลีตาเหลือกหยิบขึ้นมา ก็มันดันไปตกใส่พรมที่ห้ามโดนน้ำน่ะสิ! "โอ้โน..."

"นี่!!"

"ค่ะ!" เผลอลืมคนทักไปชั่วขณะ จนต้องหันไปตะเบ๊ะท่าทหารให้กับคนเรียกด้วยสีหน้าซีดเผือด

"หิว!"

"ห้องครัวตรงไปเลี้ยวซ้าย พอเจอมุมให้เลี้ยวขวา จากนั้นเดินตรงเจอแยกก็ค่อยเลี้ยวซ้ายสองครั้งและเลี้ยวขวาอีกหนึ่งครั้งค่ะ!!!"

"ยัยโง่เอ๊ย!!!"

นี่เป็นภาพที่ทุกคนในคฤหาสน์เห็นเป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องชินชาไปเสียแล้ว จะบอกว่าน่าสงสารก็น่าสงสาร จะบอกว่าน่าขำมันก็น่าขำ!

นายท่านเทสเซียร่าที่แทบไม่กลับคฤหาสน์หากไม่จำเป็นก็แทบไม่กลับมาเลย ส่วนมากจะอาศัยอยู่ที่หอพักของโรงเรียนเสียมากกว่า แต่ตอนนี้กลับมาแทบทุกวัน แม้พอกลับมาเจ้าตัวจะตรงดิ่งไปก่อกวนสาวใช้ผู้หนึ่งอยู่ตลอดก็ตาม แต่พอเห็นรอยยิ้มสนุกสนานของใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งขรึมมาหลายปี เหล่าคนใช้เก่าแก่ก็กุมอกแล้วแทบจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง

เป็นผลให้งานของลิลิธลดลงไปเกือบครึ่ง ทั้งยังได้รับขนมอยู่ตลอด จนตอนนี้แก้มนั้นยุ้ยออกมาเพียงเอื้อมไปจับก็แทบเต็มไม้เต็มมือ

"ไป! ไปหาไรกิน" เอื้อมมือไปดึงข้อมือบางอย่างรวดเร็ว

"ฮืออ ฉันยังถูแจกันไม่เสร็จเลยค่ะ!" ลิลิธยื้อแขนไว้สุดแรงแม้จะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม หลังๆมานี้เธอโดนอีกฝ่ายกลั่นแกล้งตลอดทำให้ความเกรงใจลดลงไปบ้าง ถึงแม้จะขัดอีกฝ่ายไม่เคยได้เลยก็เถอะ!

"จะถูอะไรนักหนาวะ ถูทุกวัน"

"มันเป็นงานนี่คะ!"

"เออๆ อยากกินไร"

รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดหน้ารถสีดำมันวาวของนายท่านประจำคฤหาสน์เสียแล้ว ใบหน้าเล็กนั้นมู่ทู่อย่างคนอารมณ์เสียเสียจนคนมองหมั่นเขี้ยวยกมือไปบีบหน้าจนปากนั้นจู๋ออกมาอย่างน่าเกลียด

"ฮ่าๆ น่าเกลียดฉิบ"

"อือออ!!!" ลิลิธยกมือมาตีมือหนานั้นเพี๊ยะๆ แต่แทบไม่กระเทือนคนชอบแกล้งแม้แต่น้อย แล้วเธอก็โดนยัดใส่รถไปตามระเบียบ

"เอ้า จะกินไร"

"ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ! ฉันทิ้งงานให้คนอื่นมาหลายครั้งแล้ว!"

"เออๆ จะกินไร"

"นายท่าน!"

"เทสต่างหาก"

"คะ?" ลิลิธเลิกคิ้วอย่างงุนงงเมื่อเห็นอีกฝ่ายหันมาบอกเสียงนิ่งจริงจัง ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วออกตัวทันที

"บอกให้เรียกเทส"

"ม่ะ...ไม่ได้ค่ะ! นายท่านเป็นเจ้านาย ส่วนฉัน..."

"นี่เป็นคำสั่ง"

"ฮืออ!!" เพราะทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่ส่งเสียงฮือฮาในลำคออย่างไม่พอใจแทน คนใช้แบบเธอจะทำอะไรได้เล่า! แล้วดวงตาก็หันไปสนใจวิวทิวทัศน์ภายนอกแทน เพราะโดนเลี้ยงในคฤหาสน์มาตั้งแต่เด็กๆทำให้เธอไม่ได้เคยออกไปไหนเลย มาเห็นแบบนี้ก็อดที่จะเกาะขอบหน้าต่างมองไปรอบๆอย่างสนใจไม่ได้

"กรี๊ด! ม้าาาาา!!"

"ไม่เคยเห็นเหรอไง"

"ฮืออ รถบินได้!!!"

"รถฉันก็บินได้"

"กรี๊ดดด เพกาซัสสสสส!!"

"เดี๋ยวพาไปดูไอ้คริสเตียน"

"เอ๋! มีด้วยเหรอคะ มันคือตัวอะไรๆๆ"

"เซอร์เบอรัสไง สุนัขนรกน่ะ"

นั่นมันปีศาจแล้ว!

ลิลิธเบะปากแล้วไม่สนใจคนตัวหนาที่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีอีก พอเห็นรอยยิ้มของคนเผด็จการนี่แล้วอยากจะกางกรงเล็บแมวที่ไม่มีประโยชน์นี่แล้วข่วนหน้าเสียจริงๆ!

รถสีดำคันหรูแล่นเข้าสู่ตัวเมืองอย่างช้าๆ ความจริงคฤหาสน์ก็ไม่ได้ไกลมากเพื่อความสะดวกในตอนเข้าพระราชวัง แต่พวกพี่น้องที่ไม่ลงรอยกัน และมีปัญหากันมาตลอดตั้งแต่ที่ท่านแม่จากไป ทำให้คฤหาสน์หลังนั้นไม่ใช่บ้านอีกแล้ว พวกเขาจึงเลือกที่จะพักอยู่ในหอของโรงเรียนมากกว่า

แต่ตอนนี้ดันมีสิ่งที่ทำให้อยากกลับไปน่ะสิ...

"สรุปอยากกินไร"

"ฉัน...ฉันอยากกินของหวาน"

"เช่น?"

"ค่ะ...เค้ก!" พอนึกถึงดวงตากลมก็แวววาวอย่างคนตะกละ ก็แน่สิ! เธอชอบเค้กมากเลยนี่นา! ชาติก่อนเธอยังเคยตั้งมั่นว่าจะเก็บตังแล้วไปกินเค้กทั่วโลกเลยนะ! เสียดายที่ไม่มีตังแล้วก็ตายก่อนนั่นแหละ มาชาตินี้ก็แทบไม่ได้แตะของหวานอะไรเลย ขนมที่พวกปีศาจที่คฤหาสน์ให้มาก็มีแต่พวกลูกอม ลูกกวาดที่เธอไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก

"ตามนั้น" เทสเซียร่าไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไหร่เลยไม่ได้เรื่องมากอะไร ความจริงเขาก็ไม่ได้หิวอะไรหรอก หาข้ออ้างลากยัยโง่นี่มาด้วยเฉยๆ

ร้านที่เขาพามาเป็นร้านที่ทั้งอาคารเป็นสีชมพูจ๋าแบบที่ชาตินี้เขาคงไม่เข้า เพียงแต่เขาเคยมาส่งมนุษย์หญิงครั้งหนึ่งเลยรู้จักแค่ร้านเดียวน่ะสิ

"กรี๊ดด น่ารักก!"

ตรงไหนวะ...

คราวนี้ยัยคนใช้ที่เคยกลัวแล้วก็เกรงใจเขานักเกรงใจเขาหนา วิ่งนำลิ่วเข้าไปในร้านแบบไม่คิดรอเขาสักนิด ดวงตากลมนั้นมีประกายสดใสเสียจนคนมองเผลอยิ้มตาม

"เทสสสสส! เร็วววววววว!"

"เออๆ" ลืมไปล่ะมั้งว่าเขาเป็นเจ้านาย

"เทส?"

ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปในร้านก็โดนเสียงหวานคุ้นหูเรียกเสียก่อน หันกลับไปก็พบกับหญิงสาวรูปร่างผอมบางในชุดนักเรียนสีดำขลิบทองเหมือนกับเขา เพียงแต่อีกฝ่ายใส่กระโปรงก็เท่านั้น เรือนผมสีเงินถูกรวบสูงอย่างง่ายๆปล่อยปอยผมคลอเคลียหน้า ทั้งยังเปิดเผยลำคอระหงสวย ดวงตาสีม่วงอ่อนสบมาที่เขาอย่างงุนงง

"ไหนบอกมีธุระที่บ้านไง?" ลักซ์ถามอย่างสงสัย

"ฉันสิต้องถามว่าเธอมาได้ยังไง...กับไอ้เทียร์"

บุรุษรูปร่างสูงที่พอๆกับเขา เพียงแต่รูปร่างผอมบางกว่านิดหน่อย เรือนผมสีทองกับดวงตาสีฟ้าอันเป็นเอกลักษณ์ ดูอ่อนโยนไม่สมกับเป็นปีศาจสักนิด ดวงหน้าหล่อเหลามีความคล้ายเขาอยู่ส่วนหนึ่ง ต่างก็แต่รอยยิ้มบางเบาของอีกฝ่ายที่ประดับตลอดเวลา ผิดกับเขาที่มักจะมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่เสมอ

"ไม่เจอกันนานนะเทสเซียร่า"

"เออ"

"เรียกพี่ชายให้มันดีๆหน่อย"