ตอน "เสี้ยงเด็ก" 6

“อยากโดนพ่อฉีดยาในห้องลองเสื้อผ้าหรือไงฮะ ถ้าไม่หยุดได้โดนฉีดยาแก้บ้าแน่” เค้นเสียงเคืองโกรธชิดกระหม่อมบาง วงแขนอันแข็งแรงก็กระชากร่างน้อยให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดจนปลายเท้าของน้องลอยเหนือพื้น

“ปล่อยแพรนะ ไอ้พี่วัฒน์หน้าหื่น”

แพรพรรณอับอายพนักงานขายและทุกคน ที่ต่างพากันหันมามองเธอเป็นสายตาเดียวกันจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน

“อยากเรียกพี่ว่าพ่อทำไมฮะ” ภานุวัฒน์กระซิบเสียงแหบแห้งชิดใบหูหอม พร้อมทั้งกดเรียวปากพรมจูบลงทัณฑ์แม่กระต่ายน้อยให้อายคนเล่นๆ

“คนบ้า อายผู้อายคนบ้างสิคะ” ไม่รู้จะทำอย่างไรให้ชายหนุ่มหยุดบ้าที่เอาแต่กอดและไซ้ริมฝีปากชิดพวงแก้มเธอจนเกิดรอยแดง อายแสนอายไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน จึงยกกำปั้นทุบๆ ลงไปบนอกแกร่งหลายทีเพื่อระงับความหื่นของผู้เฒ่าหน้าหล่อ

“ฮ่าๆ ถ้าถอดเสื้อไม่เป็นก็บอกพ่อนะลูก เดี๋ยวพ่อจะเข้าไปช่วยถอด ช่วยใส่ให้นะครับ” ภานุวัฒน์ได้ทีตะโกนตามหลังแม่แมวน้อยที่อายจนหน้าแดงหูแดงวิ่งเข้าห้องลองชุด

“คนผีทะเล ฝันไปเถอะ” ดวงหน้าสีแดงอมชมพูหักงอ หญิงสาวสะบัดหน้าหนีแล้วรีบเข้าห้องลองชุด ปิดประตูลงกลอนไม่ให้เขาเข้ามาได้ เพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มทำได้ทุกอย่างโดยไม่คิดอายผู้คนอยู่แล้ว

“ฉะ ฉันต้องขอโทษคุณผู้ชายด้วยนะคะที่เข้าใจผิด คิดว่าคุณผู้หญิงเป็นลูกสาวของคุณผู้ชาย” พนักงานสาวหวาดหวั่นเกรง กลัวสายตาของภานุวัฒน์ที่หันมองมายังหล่อน จึงรีบเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มเข้าไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่มีแค่คุณที่เข้าใจผิดแบบนี้” ภานุวัฒน์ไม่ยอมมองหน้าพนักงานขายสาว เขาเอาแต่เดินวนเวียนและไปหยุดยืนจ้องมองประตูห้อง

“คุณผู้ชายจะรับเสื้อคลุมเข้าชุดไปด้วยกันไหมคะ?” พนักงานขายพูดอ่อยๆ ขณะโชว์เสื้อให้ชายหนุ่มดู

“รับครับ” ภานุวัฒน์มองเสื้อคลุมทรงกิโมโนอย่างพอใจ แล้วหมุนตัวเดินไปทางห้องลองชุด “แพร! เป็นไงบ้าง”

ผู้เฒ่าหวงของยกมือเคาะประตู ปากก็ตะโกนถามคนข้างในว่าใส่ได้ไหม ถอดเสื้อได้ไหมอยู่ด้านนอก โดยไม่ได้สนใจใครหน้าไหนที่ต่างก็พาคู่รักเข้าไปลองเสื้อผ้าเหมือนกัน

“คะ?”

“เปิดประตูให้พี่เข้าไปดูเดี๋ยวนี้” ภานุวัฒน์ยืนเป็นยักษ์วัดพระแก้วเฝ้าหน้าประตูห้อง เพราะรู้ว่าชุดที่แม่กวางน้อยใส่มันต้องโชว์เนื้อหนังแน่ๆ

และก็เป็นอย่างที่คาดเมื่อหญิงสาวเปิดประตูออกมาพร้อมชุดที่ลองสวมบนร่างบาง

“พี่วัฒน์ แพรสวยไหมคะ?”

“ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย” ภานุวัฒน์กลืนน้ำลายฝืดคอ ดวงตาสีเข้มลุกวาวจ้องตรงร่องอกอิ่มที่ห่อหุ้มด้วยชุดจั๊มป์เกาะอก เขาเลื่อนสายตาร้อนแรงต่ำลงไปตามผิวขาวผ่องช่วงลำแขนสลวยจนถึงเอวคอดกิ่ว ไหนจะผิวเรียบเนียนตรงขาอ่อนนั่นอีก คนหวงของไม่อยากให้ใครเห็นเมียเด็กในสภาพเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย จึงรีบดันน้องน้อยเข้าไปในห้องเหมือนเดิม

“พี่วัฒน์ ชุดไม่สวยเหรอคะ?” คนตัวบางพูดเสียงงอนๆ พยายามดันประตูให้เปิด

“เปลี่ยนหรือยัง?”

“ให้แพรใส่ชุดไหนล่ะคะ”

“ชุดไหนก็ได้ แต่ห้ามชุดจั๊มป์บ้านั่นนะ ถ้าใส่ออกมา รู้นะว่าจะเจออะไร”

“เปลี่ยนแล้วค่ะ เปิดประตูสิคะ” เสียงดุของชายหนุ่มดังอยู่ด้านนอกทำให้แพรพรรณได้แต่เร่งรีบใส่เสื้อสายเดี่ยวและกางเกงยีนส์สีซีด

“คลุมไว้” เมื่อประตูเปิด ภานุวัฒน์ไม่ยอมให้น้องน้อยเดินออกมาจากห้องลองชุด สายตาเข้มแฝงแววกรุ้มกริ่มมองสำรวจชุดที่หญิงสาวใส่ นึกพอใจว่ายังดีที่เป็นกางเกงยีนส์ขายาวทรงเอวสูง ปกปิดสะดือบุ๋มขาวผ่อง ถึงกางเกงนั้นจะขาดเข่านิดหน่อย แต่ก็ยังดีกว่ากางเกงขาสั้น

“พี่วัฒน์คะ ยังไม่จ่ายเงินเลยนะคะ” แพรพรรณถูกชายหนุ่มฉุดดึงมือให้ตามหลังเดินออกนอกร้านอย่างรีบเร่ง

“พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว...”

“ทำไมต้องรีบเดินด้วยคะ?” พยายามแกะมือใหญ่ออกจากข้อมือของตัวเอง

“จะดิ้นทำไมฮะ” คนแก่หึงเมียเพิ่มพูนยิ่งขึ้น เมื่อเห็นผู้ชายหลายคนเอาแต่จ้องน้องน้อยเป็นตาเดียว

เมื่อห่างจากร้านเสื้อมาระยะหนึ่ง ภานุวัฒน์ก็ปล่อยข้อมือน้องแล้วเปลี่ยนท่าที ยกแขนกำยำพาดไปบนหัวไหล่บาง โอบกอดแพรพรรณด้วยการใช้ร่างกายใหญ่โตนั้นปกปิดผิวตามเรียวแขนและหัวไว้ ไม่อยากให้ใครได้เชยชม

“พี่วัฒน์จะพาแพรไปไหนคะ?” ถึงจะรู้สึกเขินอายแค่ไหนก็ไม่กล้าขัดขืน จึงปล่อยเลยตามเลย ให้ชายหนุ่มโอบไหล่เธอพาเดินไปตามทางที่มีผู้คนเดินกันขวักไขว่

“พี่อยากกลับบ้านละ”

ผู้เฒ่าหวงของรักทนไม่ได้ที่เห็นน้องอยู่ในชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้น เขาพาเธอเดินหลบผู้คนลงไปยังลิฟต์เพื่อจะไปขึ้นรถที่อยู่ลานจอดรถใต้ตึก

‘ไม่กงไม่กินมันแล้วอาหาร’ ภานุวัฒน์นึกในใจ…