ตอน "เลี้ยงเด็ก" 5

หนุ่มใหญ่ไฟแรง รูปร่างสูงโปร่งดูสง่าผ่าเผยเป็นที่สะดุดตาบรรดาสาวๆ ที่เดินผ่านมา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวแต่พับขึ้นไว้เหนือข้อศอกเข้าชุดกับกางเกงยีนส์ลีวายสีน้ำเงินเข้ม กำลังช่วยหญิงสาวตัวเล็กหน้าหวานใสปานน้ำผึ้งเลือกเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนราว ช่างเป็นภาพที่ทำให้พนักงานหญิงสองคนต่างมองหน้ากันและเกี่ยงว่าใครจะไปบริการลูกค้าที่คาดว่าเป็นพ่อกับลูกนั่น

“พี่วัฒน์ขา...”

“ครับ” ภานุวัฒน์อมยิ้ม ก้มมองมือที่คอยถือกระเป๋าสะพายให้น้องน้อย ส่วนมืออีกข้างยกขึ้นลูบหน้าของตัวเองแก้เก้อเมื่อหันมองไปรอบๆ ก็เจอกับสายตาของผู้คนที่ต่างพาสะกิดกันและมองมายังพวกเขา ชายหนุ่มหลบสายตาที่จับจ้องมา พานหน้าแดงเมื่อต้องเดินตามรอยเท้าของแม่กระต่ายน้อยที่วนเวียนจับเสื้อเนื้อนิ่มตัวนั้น และก็ย้ายไปราวนี้เหมือนยังตัดสินใจเลือกไม่ได้

“พี่วัฒน์ว่าแพรใส่ชุดนี้จะสวยไหมคะ?” แพรพรรณจับชุดจั๊มป์ยีนสีซีด ขาสั้น เกาะอก เธอปรายหางตามองหน้าชายหนุ่มแล้วทาบชุดที่ถือลงบนตัว ทำท่าทางหมุนให้เขาดู

“ไม่สวย! โป๊ไปครับ” ภานุวัฒน์รีบแย่งชุดจากมือน้องเอาไปแขวนไว้ที่เดิม ‘เด็กบ้าเอ๊ย อย่าหวังเลยที่จะได้ใส่ไอ้ชุดพวกนี้’ คนแก่ปากกับใจไม่ตรงกัน เขาหึง เขาหวง ถึงจะรู้ว่าชุดที่ให้ดูนั้นสวยมากแค่ไหนถ้าได้อยู่บนเรือนร่างของเธอ แต่คนหวงของไม่ต้องการที่จะให้ใครต่อใครได้เชยชมเห็นผิวขาวผ่องของน้องจึงไม่ยอมให้ใส่

“แล้วชุดนี้ล่ะคะ สวยไหม?” แพรพรรณรู้ว่าผู้เฒ่าหน้าหล่อห่วงหวง จึงแกล้งหยิบเสื้อลูกไม้ผ้าสองชั้น สายเดี่ยว เนื้อผ้าชีฟองพร้อมด้วยกางเกงยีนส์ขาสั้นเอวสูงมาทาบบนตัวให้เขาดูอีก

“พี่ไม่ให้แพรใส่ชุดพวกนี้ เอาไปแขวนไว้ที่เดิมเลย”

พนักงานสาวเดินเข้ามา ยิ้มนิดๆ ให้ภานุวัฒน์ แล้วหันไปแนะนำเสื้อผ้าอีกหลายแบบให้แพรพรรณ

“สองชุดนี้เหมาะกับคุณน้องมากนะคะ ลองใส่ดูไหมคะ?”

ภานุวัฒน์หยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงของพนักงานสาวยุยงให้แม่กระต่ายน้อยเอาชุดไม่สมประกอบนั้นไปลองใส่

พนักงานสาวช่วยเลือกชุดหลายสีที่มีความคล้ายๆ กันให้หญิงสาวรูปร่างสวยกะทัดรัดดู “แต่ถ้ายังไม่ชอบ ร้านเราก็มีสไตล์อื่นๆ ให้เลือกอีกหลากหลายค่ะ ทางนั้นเป็น...”

“ลองค่ะ หมดนี่ได้ไหมคะ?” แพรพรรณพูดตัดประโยคพลางอมยิ้มให้พี่พนักงานขาย แล้วทำหน้าทะเล้นให้ชายหนุ่ม

“ได้ค่ะ เชิญที่ห้องลองชุดเลยค่ะ” พนักงานยิ้มแล้วเดินนำทางไปยังห้องลองชุดที่อยู่ด้านใน

“จะดีเหรอแพร ชุดแต่ละชุดดูโป๊มากเลยนะครับ” ภานุวัฒน์ไม่อยากให้น้องลองชุดน้อยชิ้นพวกนั้น เขาฉุดมือบางไว้แต่เท้าก็เดินตามต้อยๆ

“แพรอยากได้ทุกชุดเลยค่ะ” แพรพรรณส่งยิ้มหวานให้คนรัก

“คุณพ่อรอน้องอยู่ด้านนอกก่อนนะคะ” พนักงานขายยิ้มให้ชายหนุ่มที่หล่อนคิดว่าเป็นผู้ให้กำเนิดบังเกิดเกล้าของหญิงสาวหน้าอ่อน

“ฮะ! อะไรนะ!” ภานุวัฒน์ที่กำลังจะเดินตามน้องเข้าไปที่ห้อง

ลองเสื้อผ้าต้องหยุดเดิน หันขวับมองหน้าพนักงานสาว นึกเคืองโกรธหล่อน นี่เขาดูหน้าแก่มากเลยหรือ ถึงถูกมองว่าเป็นบุพการีของเมียตัวเอง

“คิกๆ พี่สาวคนนี้ เธอบอกให้คุณพ่อรอแพรอยู่ข้างนอกค่ะ ห้ามเข้าไปด้านในเพราะเป็นเขตหวงห้ามสำหรับผู้หญิงค่ะ”

แพรพรรณกลั้นเสียงหัวเราะ เรียวมือสวยยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง อดขำไม่ได้เมื่อเห็นภานุวัฒน์ทำหน้าหงิกงอเหมือนปลาทูหน้าหัก

“แพร พี่ห้ามไม่ให้ใส่ชุดชีเปลือยพวกนั้น” ภานุวัฒน์เดินไปชิดน้องน้อย กระซิบเสียงเข้มให้ได้ยินกันเพียงสองคน อายพนักงานหญิงและยังแม่กระต่ายน้อยที่มาทำหน้าล้อเลียนเรียกเขาว่าพ่ออีก

“ไม่ค่ะ แพรชอบทุกชุดเลย คุณพ่อซื้อให้แพรนะคะ”

แพรพรรณแกล้งออเซาะชายหนุ่ม วงแขนเรียวสวยโอบกอดเอวสอบ แล้วปลายเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาวก็เขย่งให้สูง

ขึ้นเพื่อที่จะจุ๊บแก้มสากได้อย่างถนัด ทำตัวเหมือนลูกสาวผู้น่ารักกำลังออดอ้อนบิดา

“อย่ามาเรียกพี่ว่าพ่อนะ” ผู้เฒ่าภานุวัฒน์แกล้งทำเสียงเกรี้ยวกราดดุน้องน้อยกลบเกลื่อนความกระดากอาย มือเรียวใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้าตรงร่องรอยที่เรียวปากบางสัมผัส

“คุณพ่อขา แพรเข้าไปลองชุดก่อนนะ” มีหรือคนตัวบางจะหยุดเรียก ใบหน้านวลที่ซบอยู่ข้างลำแขนแกร่งนั้นเอียงขึ้นแล้วทำตาละห้อย เงยมองปลายคางหนาเกลี้ยงเกลา แล้วยิ้มยิงฟันเมื่อเห็นรอยลิปสติกติดตรงข้างแก้มสาก