ตอน "เลี้ยงเด็ก" 3

“ยังจะให้แพรบอกอะไรอีกคะ แพรไม่มีอะไรจะให้พี่วัฒน์แล้วนะ ทุกอย่างที่แพรหวงแหนเท่าชีวิตก็มอบให้พี่วัฒน์จนหมดสิ้นแล้ว” แพรพรรณรีบก้มหน้าแดงระเรื่อหนีเพราะเขินอาย เธอไม่เหลือใครแล้ว หลังจากหนีออกมาจากบ้านของป้าก็เหมือนตัวคนเดียว ไร้ญาติพี่น้อง ชีวิตของเธอตอนนี้อยู่ในกำมือของภานุวัฒน์

เก้าเดือนที่เข้ามาเป็นเด็กฝึกงาน หญิงสาวก็ได้รับความรักจากชายหนุ่มทันทีที่ได้เจอหน้ากัน แพรพรรณรักภานุวัฒน์เต็มหัวใจ พร้อมที่จะคอยอยู่เคียงข้างเขาและพร้อมที่จะสร้างชีวิตกับเขา นี่คือสิ่งที่เธอต้องการและใฝ่ฝันมาตลอดเวลา

“ดวงใจของพี่” มือใหญ่ยื่นเข้าไปเชยปลายคางมนให้เงยมองตากัน ภานุวัฒน์กระตุกยิ้ม โน้มหน้าเข้าหา ริมฝีปากเฉี่ยวพรมจูบพวงแก้มแดงเหมือนลูกมะเขือเทศสุก

“พิ พี่วัฒน์ พอเถอะค่ะ ปากแพรช้ำหมดแล้ว” ได้แต่พร่ำพูดเสียงสั่นเครือ สาวน้อยไร้เดียงสาไม่เคยต้องมือชาย เมื่อโดนคนมากวิชาทางกามารมณ์เล้าโลมเพียงแค่การใช้ริมฝีปากพรมจูบลงทัณฑ์เท่านั้น ก็ทำให้เธอสะท้านสั่นสยิว ขนบนผิวกายลุกเกรียว

“พี่อุ้มไปอาบน้ำนะครับ” ก่อนที่จะคลานและผละออกจากร่างบาง ชายหนุ่มก็กดเรียวปากจูบอยู่นานจนรับรู้ว่าหญิงสาวจะขาดอากาศหายใจจึงหยุดทำ เขาทำหน้าทะเล้นยักคิ้วให้ เมื่อเห็นอาการของเด็กน้อยที่เหมือนคนใกล้ตายจากการโดนสูบพลังออกจากร่างกาย ภานุวัฒน์ก้าวลงจากเตียงแล้วใช้สองแขนกำยำช้อนอุ้มแม่กระต่ายน้อยแนบอกพาเดินไปยังห้องน้ำ…

เสียงพูดคุยของชายหนุ่มดังจนทำให้สาวเจ้าที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำต้องหยุดชะงัก เธอแอบฟังแต่ได้ยินไม่ถนัด อยากจะรู้เหลือเกินว่าชายหนุ่มคุยกับใคร ทำไมคำพูดของเขาช่างฟังดูเป็นห่วงเป็นใยคนที่โทร.มาเสียเหลือเกิน

“ครับผม บอกลูกด้วยนะ ว่าพี่จะไปรอรับที่สนามบินครับ” ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำว่า ‘คิดถึง’ ให้คนทางไกลฟัง ดวงตาสีนิลเต็มล้นไปด้วยความสุขก็เหลือบมองสาวน้อยในชุดนักศึกษา

“แพรไม่ได้ตั้งใจแอบฟังพี่วัฒน์คุยโทรศัพท์นะคะ” รีบหลบหน้าเขาแล้วเดินเบี่ยงหลบมือใหญ่ที่จะคว้าเธอเข้าไปกอด หญิงสาวเดินหนีออกไปยังห้องรับแขก นั่งลงบนโซฟาสำหรับนั่งคนเดียว

“ทำหน้างอ เป็นอะไรครับ?”

ภานุวัฒน์ปิดสายหนีคนทางไกล แล้วเดินตามสาวน้อยเข้าไปนั่งขัดสมาธิลงบนพื้นพรม จับโซฟาตัวที่น้องนั่งหมุนให้หันมาเผชิญ

หน้ากัน

“เปล่าค่ะ” กะพริบแพขนตากลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจไว้จนขอบดวงตาแดงช้ำ แพรพรรณเมินหน้าหนีเมื่อเหลือบไปเห็นจานใบเล็กที่มียาเม็ดจิ๋ววางรออยู่บนโต๊ะรับแขก

“กินยานะครับ” ภานุวัฒน์จับคางน้องให้หันหน้ามามองหน้า

กัน ใบหน้าคมสันนิ่งเฉย มือยื่นเม็ดยาสีขาวให้ด้วยหัวใจหน่วงเจ็บนิดๆ ข้างในอกด้านซ้ายที่ต้องบังคับให้แม่กระต่ายกินยาเม็ดนี้

“พิ พี่วัฒน์ แพรไม่อยากกิน” สะบัดหน้าหนี ไม่อยากมอง ไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาที่มันคอยแต่จะไหลออกมาประจานความอดสู

“แพรต้องกินนะครับ ป้องกันเอาไว้ก่อน”

“พี่วัฒน์ไม่อยากให้แพรท้อง?” แพรพรรณยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบพวงแก้ม เสียใจไม่น้อยที่เขาชอบบังคับเธอให้กินไอ้เม็ดยาบ้านั่น เป็นแบบนี้ทุกครั้ง!

“มันไม่ใช่อย่างที่แพรคิดนะ กินซะ” ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆ บทที่สาวน้อยจะดื้อก็เล่นเอาแทบกุมขมับและต้องออกคำสั่งกับน้องน้อยเสมอ

“พี่วัฒน์ไม่อยากมีลูกกับแพรใช่ไหมคะ?” ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แพขนตาสั่นไหวระริกมองหน้าคนที่รักสุดหัวใจ เรียวปากบางที่เม้มเป็นเส้นตรงนั้นสั่นเล็กน้อยยามเปรยถามเขา ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าชายหนุ่มไม่ต้องการที่จะมีพันธะอะไรกับเธอ

“ทำไมแพรพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ล่ะครับ” คนตัวใหญ่กระชากโซฟาที่น้องพยายามหมุนหนีให้หยุดพร้อมส่งเสียงเกรี้ยวกราดและสายตาคมกริบบังคับ

“แพรก็เป็นของแพรแบบนี้แหละ แพรจะไม่กินยาคุมฉุกเฉินอีกต่อไป ฮือๆ” ยาที่เขายัดใส่มือนั้นถูกเหวี่ยงทิ้ง มันกลิ้งไปอยู่ใต้ตู้โชว์

“แพร! ทำไมทำตัวเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ กินซะ! อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง!” เรียวหน้าคมคายเคร่งเครียด ดวงตาแดงก่ำมองท่าทีของแม่กวางน้อยที่ไม่ทำตามคำสั่ง

“พี่วัฒน์ใจร้าย ไม่รักแพร ถึงได้ไม่อยากให้แพรท้อง ไม่ต้องการมีลูกกับแพร เพราะไม่อยากมีเรื่องที่ต้องผูกมัดกันใช่ไหมคะ? ฮือๆ” แพรพรรณใจสั่น หวาดกลัวสายตาเกรี้ยวกราดจึงได้แต่หลบเลี่ยง ดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตาเอ่อล้นขอบตา มองยาที่เขาคลานไปเก็บจากใต้ตู้เอามายัดใส่ไว้ในมือเธออีกครั้ง เรียวปากก็กระซิบเปรยตัดพ้อว่าชายคนรักแผ่วเบา

“ทำไมแพรไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยฮะ! อยากอุ้มท้องไปเรียนหนังสือหรือไง ถ้าแพรรับได้ ไม่อายใคร พี่ก็ไม่ห้ามนะ ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน” ภานุวัฒน์พยายามสงบความโกรธ เค้นเสียงกระด้างให้ฟังดูนุ่มหูแล้วแกล้งแย่งยาในมือของน้องจะเอาไปโยนทิ้ง