บทที่ 4 อย่าคิดว่าคนอื่นรู้ไม่ทันเธอ

แควก!

เสียงเสื้อยืดใส่นอนถูกฉีกกระชากขาดผ่าครึ่ง ตามด้วยยกทรงตัวเล็กถูกปลดออกอย่างรวดเร็วโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งตัว

“อื้อ...สองเต้าของเธอมันแข็งรับฉันจริงใจ อ่า...” แล้วปากหนาที่เคลื่อนไล้มายังซอกคอระหงก็ตวัดปลายลิ้นอุ่นร้อนกับยอดอกของสาวน้อย มือใหญ่ก็คลึงเฟ้นหนักหน่วงดุดันเป็นจังหวะประสานกับแรงดูดของปากหนาที่กำลังดูดสองเต้าสลับกันไปมา

“อะ...อื้อ ยะ...อย่าทำแบบนี้กับจริงใจเลยค่ะหมอปืน ได้โปรดปล่อยจริงใจไปนะคะ อะ...อื้อ” สาวน้อยขอร้องเสียงหอบเหนื่อยเมื่อถูกปลายลิ้นและปากหนารุกเร่าหนักหน่วงทรวงอกของตนเอง มือน้อยทั้งสองก็พยายามบิดดิ้นออกจากมือใหญ่ที่กำแน่นไขว้ไว้เหนือหัวให้ได้รับอิสระ

“อูว์...ยากแล้วจริงใจ ตอนนี้ไม่ทันเสียแล้ว อ่า...ฉันจะตายแล้วตอนนี้ ให้ตายสิ เธอทำอะไรกับฉัน ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่ง ‘เอา’ กับผู้หญิงกลับมาแท้ๆ อ่า...” ปืนพูดอย่างหงุดหงิดใจที่ร้อนรุ่มของตนเอง และความเป็นบุรุษก็ปวดร้าวทรมานคับแน่นอยู่ข้างใน รู้แต่ว่ามันต้องออกมาปลดปล่อยตัวเองด้านนอกและสอดเร่าความคับแน่นของจริงใจซอยถี่ๆ

พอได้ยินว่าคนเหนือร่างตนเองเพิ่งกลับมาจากมีความสุขกับผู้หญิงอื่น ในใจของจริงใจก็จุกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก จากที่ดิ้นต่อต้านขัดขืนก็นอนนิ่งเป็นท่อนไม้

“ทำไมหยุดดิ้นซะล่ะ” ปืนผละหน้าเงยขึ้นจากอกอวบอูมมาเอ่ยถามเมื่ออยู่ดีๆ คนที่ดิ้นขัดขืนไม่ยอมตนก็นอนแน่นิ่งไปเฉยๆ

“หมอปืนจะปล่อยจริงใจไปไหมคะ?” สาวเจ้าถามกลับแทน

“ถามโง่ๆ มาถึงขนาดนี้แล้วให้ฉันปล่อยไปเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!” แล้วปืนก็ทำตามความต้องการของตัวเองต่อ เขาผละออกมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนไม่เหลือสักชิ้น แล้วจัดการกางเกงนอนของจริงใจและกางเกงชั้นในของสาวเจ้าออกจนเปลือยเปล่าเหมือนตน

จริงใจไร้แรงต่อต้านขัดขืน ร่างกายอ่อนแรงอ่อนระทวยไปกับสัมผัสหวามของบุรุษเหนือร่าง สาวน้อยไร้เดียงสานอนแน่นิ่งปล่อยตัวให้คนใจร้ายเชยชมตามใจชอบ เพราะรู้ดีว่าขัดขืนดิ้นหนียังไงก็ไม่รอดไปจากใต้ร่างใหญ่อยู่ดี

ในความมืดสลัวของห้องนอน แต่ปืนก็รับรู้ได้ถึงความสวยงามของร่างน้อยใต้ร่างของตน เขาจูบเนินอกอวบอูมขนาดพอดีมือแล้วตวัดปลายลิ้นเลียดูดกลืนกินยอดอกทั้งสองสลับกันไปมา แล้วเคลื่อนไล้ใบหน้ามาตามหน้าท้องแบนราบที่เคลื่อนไหวตามแรงหอบหายใจของเจ้าของเรือนร่างเปลือยเปล่า

“มะ...หมอปืนอย่าทำแบบนี้กับจริงใจเลยนะคะ อือ...อืม”

“ฉันบอกแล้วไงว่าจะทำให้เธอเอาตัวเองไปเสนอให้พี่ชายฉันไม่ได้ อ่า...ให้ตายสิ เธอหอมทั้งตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันจริงใจ” เขาพึมพำเสียงพร่ากับหน้าท้องแบนราบของสาวน้อย

“แต่หมอปืนกำลังข่มเหงจริงใจนะคะ อะ...อื้อ”

“ข่มเหงหรือสมยอมเดี๋ยวรู้กันน่า อ่า...ไม่ไหวแล้ว ฉันอยากซอยในร่างเธอแล้วจริงใจ อ่า...”

“อะ...อื้อ” แล้วปากหนาที่อยู่หน้าท้องแบนราบก็เคลื่อนมาปิดปากน้อย สองมือสอดประสานกับมือน้อยทั้งสองกดไว้ข้างลำตัวแล้วกดแนบท่อนเนื้ออวบใหญ่แข็งขึงของตนบดเบียดถูไถกับหน้าท้องแบนราบของสาวเจ้า

“อะ...อื้อ” เอวเล็กคอดบิดเร่าส่ายหนีความร้อนดุจเหล็กกล้าของบุรุษที่กำลังเสียดสีถูไถหน้าท้องแบนราบของตนด้วยความทรมานปั่นป่วนภายในท้องน้อยตน

“อ่า...ปากหวานๆ แบบนี้ มีแค่ฉันสินะที่ได้จูบจริงใจ อื้ม...” เขาผละออกมาเอ่ยแล้วก็ก้มลงไปจูบอีกครั้ง มือที่สอดประสานมือน้อยกดไว้ข้างลำตัวก็ปล่อยผละมาช้อนอุ้มร่างน้อยใต้ร่างยกขึ้นหาตัวเอง อีกมือก็จับเรียวขาน้อยแยกกว้างแล้วบังคับมาตวัดกอดเอวสอบของตน

“อะ...อื้อ” จริงใจได้แต่นอนนิ่งเจ็บจุกกลางกาย อยากจะร้องออกมาก็ร้องไม่ได้ ปากหนาของหมอใจร้ายปิดปากของตนไว้ สองมือน้อยกำแน่นเข้าหากันเพื่อข่มความเจ็บกลางร่างของตน

ภายในกายของจริงใจคับแน่นอย่างที่คิดจริงๆ และเมื่อกี้ก็เพิ่งผ่านด่าน ‘พรหมจรรย์’ ของเจ้าหล่อนมา และมันทำให้ปืนใจเต้นแรง จริงใจไม่ใช่สาวพรหมจรรย์คนแรกที่ตนได้ครอบครอง แต่ก็ไม่เคยมีสาวพรหมจรรย์คนไหนทำให้เขาใจร้อนรุ่มและสั่นไหวเต้นแรงได้เท่านี้มาก่อน

“อ่า...เธอแน่นมากจริงใจ อูว์...” เขาผละออกมาเป่าลมรดใบหน้าสวยชื้นเหงื่อของหญิงสาวที่ตนเพิ่งสอดกายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอจนสุดแท่งเนื้อร้อน

“จริงใจเจ็บหมอปืน อือ...” เธอบอกเขาเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาไหลอาบออกทางหางตา แต่คนเหนือร่างไม่ได้เห็นน้ำตาที่กำลังไหล เพราะในห้องไม่ได้เปิดไฟ

“ก็เธอซิง มันก็ธรรมดา เดี๋ยวบ่อยๆ ก็ชิน แต่ตอนนี้ผ่อนคลาย อย่าเกร็ง อ่า...ฉันไม่ไหวแล้ว เธอกำลังตอดรัดฉัน ฉันต้องขยับจริงใจ ชูว์...” ปืนเป่าลมออกจากปากแล้วเริ่มขยับเคลื่อนไหวเอวสอบของตนเอง

จริงใจเม้มปากแน่นปล่อยน้ำตาไหลรินอาบออกทางหางตาด้วยความเจ็บปวดทรมานกลางกายความเป็นสาว มันเป็นครั้งแรก ครั้งแรกกับคนที่เกลียดชังเธอ แต่ใจของเธอนั้นไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับคนเหนือร่าง มันสั่นไหวเต้นแรงผิดปกติและตอนนี้ร่างที่เกร็งก็เริ่มผ่อนคลายตามคำสั่งของคนใจร้ายเหนือร่าง

“อ่า...มะ...หมอปืน จริงใจเจ็บ อื้อ...”

“เดี๋ยวก็ดีขึ้น เชื่อฉันจริงใจ อ่า...ไม่ไหวแล้ว เสียว อูว์...ซี้ด”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ให้หยุดให้ถอย เขาทำไม่ได้จริงๆ ที่ทำได้คือรัวปืนกลเท่านั้นสำหรับนายแพทย์หนุ่ม ยิ่งภายในกายสาวของจริงใจตอดรัดคลึงหนักหน่วงยามสอดเร่าซอยถี่จังหวะเข้าออก