บทที่ 3 อย่าคิดว่าคนอื่นรู้ไม่ทันเธอ

จริงใจพาคนเมาขึ้นมาส่งบนห้องแม้ไม่อยากมาส่งก็ตามทีเถอะ แต่เธอก็ต้องจำใจมา พอขึ้นมาส่งเธอก็จะเดินจากไปโดยทิ้งให้เขาอยู่หน้าห้องเปิดประตูเข้าห้องเอง แต่ยังไม่ทันได้เดินจากไป มือใหญ่ก็คว้าจับข้อมือเล็กของเธอดึงรั้งไว้

“หมอปืนมีอะไรจะใช้จริงใจอีกเหรอคะ?” เธอหันมาถามเจ้าของมือ

“ไม่เปิดประตูเข้าไปส่งฉันในห้องล่ะ”

“คือ...”

“อ้อ...ถ้าเป็นพี่ชายฉันคงไม่ชักช้าสินะ คงไปส่งข้างในห้องและดูแลเป็นอย่างดีด้วย” ปืนเอ่ยประชดแล้วก็ใช้มือข้างที่ว่างเปิดผลักประตูแล้วกระชากร่างเล็กดึงให้เดินตามตนเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว

ปึก!

เสียงประตูห้องถูกถีบเตะปิดแนบสนิท นาทีนี้เองที่จริงใจรู้สึกว่าตนเองกำลังจะเจออันตราย เธอรีบบิดข้อมือเล็กออกจากอุ้งมือใหญ่ แต่เขาก็กำมือของเธอแน่น

“หมอปืนปล่อยจริงใจก่อนค่ะ” เธอขอร้องเขาพร้อมพยายามดึงกระชากมือตัวเองออกจากมือใหญ่

หึหึ

“ถ้าฉันไม่ปล่อยจะทำไม”

เขาไม่เพียงแค่ไม่ปล่อย แต่กระชากร่างเล็กของจริงใจเข้ามากอดแน่นแล้วอุ้มยกพาเดินไปยังเตียง คนที่เมาก่อนหน้านี้เหมือนว่าได้หายไปแล้ว มีแต่คนที่มีสติครบ หาได้เมาอย่างที่เห็นก่อนหน้าไม่

“หมอปืนจะทำอะไรจริงใจ ปล่อยจริงใจนะคะ” เธอดิ้นขัดขืนเมื่อถูกอุ้มมาโยนลงเตียงแล้วร่างใหญ่ล้มตัวมาคร่อมทับ

“จะทำให้เธอเอาตัวเองไปเสนอให้พี่ชายฉันไม่ได้ยังไงล่ะ อย่าคิดจะจับพี่ชายฉัน” น้ำเสียงห้วนห้าวและลมหายใจที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำเมาปะทะกับใบหน้านวลของสาวน้อยไร้เดียงสาใต้ร่างที่กำลังดิ้นขัดขืนหาทางหนีเอาตัวรอดจากใต้ร่างใหญ่ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่เกิดผล เมื่อร่างใหญ่ทาบทับทิ้งน้ำหนักมายังตัวเธอทั้งหมดจนแทบขยับเขยื้อนตัวดิ้นไม่ได้

“ไม่ใช่อย่างที่หมอปืนคิดนะคะ จริงใจไม่เคยคิดจะเสนอตัวให้หมอตุลย์”

“ฉันเชื่อสิ่งที่ฉันเห็น” จริงๆ เขาไม่ได้เมามายอะไรอย่างที่เห็น ก็แค่แกล้งเมาเท่านั้น และจ้างคนขับรถเพราะเวลาดื่มมากดื่มน้อยก็ไม่คิดจะขับรถอยู่แล้ว จะจ้างคนขับมาส่งเป็นประจำ

“หมอปืนปล่อยจริงใจเถอะนะคะ ถ้าต่อไปนี้การที่จริงใจทำดีกับหมอตุลย์แล้วทำให้หมอปืนไม่พอใจ จริงใจจะไม่ทำอีกแล้ว”

เหอะ!

“มีอะไรที่ฉันไม่พอใจล่ะ ทำไมฉันต้องไม่พอใจ เธออยากทำดีกับใครก็ทำ เพราะมันไม่เกี่ยวกับฉัน แต่อย่าคิดว่าจะยกสถานะตัวเองจากเด็กในบ้านมาเป็นพี่สะใภ้ของฉัน”

“จริงใจไม่เคยคะ...อื้อ...” แล้วปากน้อยก็ถูกปากหนาของคนเหนือร่างทาบทับปิดกลืนกินเสียงพูดและลมหายใจเข้าออกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“อะ...อื้อ” เรียวลิ้นอุ่นร้อนของนายแพทย์หนุ่มดุนดันเข้าไปในปากน้อยที่กำลังขยับเอื้อนเอ่ยตอบโต้ตนกลับด้วยความอุกอาจ ปืนสอดแทรกเรียวลิ้นสากกร้านของตนไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กจนจนมุมแล้วตวัดรัดคลึงหนักหน่วงบดจูบเอาแต่ใจ ไม่สนใจความไร้เดียงสาของคนใต้ร่าง

“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง ร่างเล็กของจริงใจก็พยายามดิ้นต่อต้านขัดขืน แต่ก็ไม่รอด เมื่อถูกร่างใหญ่กดทับแน่นไว้ใต้ร่าง มือใหญ่ของหมอหนุ่มจับรวบมือน้อยทั้งสองขึงไขว้ไว้เหนือหัวแล้วบดจูบปากสาวน้อยอย่างช่ำชอง

จริงใจพยายามดิ้นหาทางเอาตัวรอดจากใต้ร่างใหญ่ แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกคนเหนือร่างกักขังไว้ใต้ร่างจนไม่อาจดิ้นหนีได้ ตอนนี้รู้แล้วว่าคนตัวโตเหนือร่างไม่ได้เมาสักนิด เขายังมีแรงและสติดีทุกอย่างแล้วตอนนี้เขาก็กำลังจะข่มเหงเธอ

“อ่า...อื้อ” ปากของจริงใจช่างหวานเหลือเกิน หวานจนไม่อยากผละปากหนาออกห่าง แต่ก็ต้องผละออกเพื่อให้เธอได้หอบเอาอากาศด้านนอกไปเลี้ยงปอดของเธอ แล้วก็ทาบทับปากลงไปบดจูบใหม่อีกครั้ง ตอนนี้ปืนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าก็ได้ปลดปล่อยมาจากด้านนอกแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี้ความเป็นบุรุษของนายแพทย์หนุ่มก็ตื่นตัวแข็งกร้าวขึ้นมาอีกครั้ง

“อ่า...ให้ตายสิวะ!” ปืนผละปากหนาออกมาสบถให้กับความปวดร้าวกลางหว่างขาของตนตอนนี้ มันทรมานและอยากดุนดันกระแทกกระทั้นหนักหน่วงบดคลึงเอวเล็กคอดของสาวเจ้าใต้ร่างจนแทบบ้าตอนนี้

“ปล่อยจริงใจไปเถอะนะหมอปืน จริงใจจะไม่ยุ่งกับหมอตุลย์อีก จริงใจสัญญาค่ะ อะ...อื้อ” แล้วปากของเธอก็ถูกปากหนาครอบครองอีกครั้ง

“อ่า...อื้อ” ความหวานของโพรงปากน้อยทำให้เขาอยากจูบนานๆ ไม่อยากแยกจาก มือใหญ่ที่ว่างหนึ่งข้างก็ลูบไล้ทรวงอกอวบอูมที่บดเบียดอกแกร่งของตน แม้จะมีผ้าปิดอยู่ แต่เป็นผ้าเนื้อบาง เขาสัมผัสได้ถึงเต้าและยอดอกที่แข็งตึงภายใต้เสื้อและยกทรงของจริงใจ

“อ่า...ไม่ไหวแล้ว อยากได้เธอตอนนี้จริงใจ อื้ม...” เขาผละปากหนาลากลิ้นสากเลียไล้ลำคอระหงมายังแอ่งชีพจรที่เต้นไหวตามแรงหอบหายใจของเจ้าของร่าง