บทที่4.การพบเจอที่ไม่คาดคิด4/5

4/5

เสียงครางแผ่วๆ ที่เจ้าตัวเองยังแปลกใจ เขายังจำชื่อหล่อนได้ แม้เวลาจะผ่านมานานเกือบ5ปี...

“ยัยบ้านั่น...มาอยู่ที่จางไท่ได้ยังไง?”

คำถามวนอยู่ในหัว แต่ไม่มีคำตอบ เขาแปลกใจที่เจอหล่อน แถมสายตาของหล่อนยังว่างเปล่า...เหมือนหล่อนจำเขาไม่ได้...มันไม่ควรเป็นแบบนี้...

“ช่างเถอะน่า...จำไม่ได้ก็ดี” ชายหนุ่มบ่น เขาควานมือหาถุงขนม แต่พื้นที่ข้างตัวของเขาว่างเปล่า...

‘เอะ!!’

เรียวคิ้วเข้มขมวดแน่น...กวาดตามองหา และสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างใต้เก้าอี้ตัวที่เขานั่งอยู่

ชายเสื้อสีฟ้าอ่อน กับใคร? บางคนที่ซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะ ไอ้หมอนั่นกำลังทำอะไรบางอย่างกับถุงขนมของเขา...

“เป็นขโมยเหรอ? พ่อ-แม่ เราไปไหนล่ะ!!”

อีธานเอ่ยเสียงแข็ง เขาก้มตัวลง มองลอดเข้าไปใต้เก้าอี้นั่ง

อันนาสะดุ้ง!! ขนมหวานของโปรดหลุดมือ เด็กชายเอี้ยวตัวมามอง เขายิ้มแหยๆ ให้ รีบคลานออกมาจากใต้เก้าอี้ มือเปื้อนคราบน้ำตาลหวานๆ ยื่นส่งถุงขนมว่างเปล่าให้คนตรงหน้า “อันอันหิว” เสียงอ่อยๆ เอ่ยเบาๆ

“ที่บ้านอดอยากหรือไง!!” เสียงเข้มเอ่ยแบบกระแทก เขาเสหลบสายตากลมโตคู่นั้น

“เปล๊า...คุณยายทำขนมอร่อยที่สุดในโลก แต่...ขนมของ ‘ลุง’ ก็น่ากิน”

เด็กตะกละ ของโปรดคือขนมหวานทุกชนิด อันนารับประทานได้แบบไม่เบื่อ มันจึงอดใจไม่ไหว เมื่อขนมหวานนั่น วางยั่วอยู่ตรงหน้า...ถึงแม้จะรู้สึกผิด...แต่เด็ก4ขวบยังแยกแยะไม่ออกเรื่องผิด ถูก เสียงมารดากระซิบอยู่ข้างหู...แค่ยิ้มหวาน...ทุกคนรอบตัวก็โกรธไม่ลง...

อีธานอึ้ง!! เด็กชายตรงหน้ายิ้มกว้าง จนดวงตายิบหยี มือของเขากุมอยู่ที่ชายเสื้อตรงหน้าขา...

“เหอะ!! ไหนๆ ก็กินจนจะหมดแล้ว...กินไปเถอะ ฉันไม่หิวเท่าไรหรอก...แล้วอีกอย่างนะ ฉันไม่แก่ถึงขนาดให้เธอมาเรียกว่า ‘ลุง’ ” ชายหนุ่มโบกมือ ขนมหวานที่เขาก็ไม่ใคร่ชอบ แค่ซื้อติดมือมาเฉยๆ “คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกล่ะ เพราะเธอคงไม่โชคดีแบบนี้ พ่อ-แม่ ไม่สอนเหรอ ให้ขอ ไม่ใช่ขโมย” เขาถือโอกาสอบรมเด็กชายไปด้วย เพราะหากมีครั้งต่อไป มันจะกลายเป็นความเคยตัว

อันนาก้มหน้านิ่ง มือป้อมๆ กุมชายเสื้อเมื่อรู้สึกผิด “ลุงห้ามบอกหม่าม๊านะ ว่าอันอัน ขโมยขนม ลุงมากิน”

“เอะ!! บอกห้ามเรียก ‘ลุง’ ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น” อีธานโวย

“อันอันไม่ได้ว่า ‘ลุง’ แก่ ลุงหล่อจะตาย แต่ ลุงแก่กว่าหม่าม๊านี่นา” เด็กชายบ่นอุบ หยิบขนมชิ้นสุดท้ายในถุงยัดใส่ปากไปด้วย เดินมาใกล้ๆ พยายามที่จะนั่งบนเก้าอี้ แต่มันสูงเกินกว่าที่อันนาจะขึ้นเองได้

ผู้ชายที่กำลังโมโห ปน ขำ เด็กน้อยพูดหน้าตายตาใส เป็นความจริงในใจที่เขาคิด ไร้จริตจนอีธานโกรธไม่ลง

“กินๆ เข้าไปจะได้โต มาฉันช่วย”

ชายหนุ่มสอดมือใต้รักแร้อันนา เขายกร่างอ้วนกลมขึ้นมานั่งข้างๆ

“ขอบคุณครับ” อันนาเอ่ยเสียงดัง เขายิ้มจนตาหยี มองเลยไปยังแก้วกาแฟของอีธาน และชายหนุ่มรู้เจตนา เขาส่ายศีรษะห้าม “เด็กกินไม่ได้หรอก...เธอหิวน้ำหรือไง”

หน้ากลมป้อมพยักหงึกหงัก อีธานถอนใจแรงๆ “ห้ามแตะของฉัน เด็ดขาดรู้มั้ย!!” เขาเอ่ยปราม ผุดลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังร้านค้าข้างหน้า พร้อมกับบ่นพึม “พ่อ-แม่เด็กนั่นสอนกันมายังไงวะ ดื้อฉิบหาย!!”

เขาเดินกลับมาพร้อมกับน้ำหนึ่งขวด และขนมอีกถุง

อันนารับขวดน้ำมาดื่มเงียบ สายตาของเขาชำเลืองไปยังถุงขนมหวานที่วางอยู่ข้าง ‘ลุง’ โดยที่เจ้าตัวไม่ได้คิดจะหยิบขึ้นมาชิม...

“บ้านอยู่แถวนี้เหรอ?”

อีธานชวนคุย เขามองมุมปากเด็กอ้วนที่มีน้ำลายไหลย้อยด้วยสายตาเป็นประกาย รู้สึกสนุกจนอยากจะหัวเราะดังๆ

“ครับ” อันนารีบพยักหน้ารับ แอบสูดน้ำลายที่ไหลจ่อจวนจะหยดที่มุมปาก “ซู๊ดดดด” เงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีธานแหยๆ “แหะๆ”

“เอาสิ คงชอบกิน... ฉันซื้อมายั่วเรานั่นแหละ” ชายหนุ่มกล่าว เขาหัวเราะลงลูกคอขลุกขลัก เพราะทันทีที่เอ่ยปากอนุญาต เด็กอ้วนก็แทบจะกระโจนใส่ถุงขนม

อันนากัดขนมหวานสุดโปรด เคิ้ยวหงุบหงับแบบคนอารมณ์ดี มีผู้ชายตัวใหญ่นั่งอยู่ด้านข้าง

“ลุง”

“บอกว่าไม่ให้เรียกลุง!!” อีธานหันมามอง เขาแยกเขี้ยวให้เด็กอ้วน

“อันอันไม่มี ‘ลุง’ ลุงเป็นลุงให้อันอันหน่อยแล้วกัน อันอันจะไม่เรียกใครแบบนี้อีกนะ... อันอันจะมีแค่ลุงคนเดียว” คำพูดใสซื่อ ฟังดูพิลึกสักนิด แต่...ไอ้คำว่า ‘ลุง’ คนเดียวนี่ แสดงว่านอกจากเขา จะไม่มีคนอื่นได้รับเกียรติเช่นนี้

“ตามใจ...ดื้อฉิบหาย!!” เสียงถึงจะออกแนวดุๆ แต่หากพิจารณาดีๆ จะรู้ว่าอีธานไม่ได้ดุจริงจัง มุมปากที่กำลังดื่มกาแฟในแก้วมีรอยยิ้มแต้มนิดๆ เมื่อเจ้าตัวยินยอมให้เด็กชายข้างๆ เรียกขานด้วยสรรพนามที่ตนเองค่อนว่า ‘แก่’

“หายมานานแบบนี้ คนที่บ้านเป็นห่วงแย่แล้วมั้ง” จากบ่ายแก่ๆ ล่วงไปจวนจะค่ำ...อีธานติงอันนาด้วยความเป็นห่วง เขาหายมานานเช่นนี้ คนในครอบครัวมิเป็นห่วงแย่หรือ...

“หะ” อันนายกมือขึ้นปิดปาก เขาเหลียวมองไปรอบๆ พลางเบ้หน้า น้ำตาคลอเบ้า “หม่าม๊าทำโทษอันอันแน่...คุณตาอีก อันอันกลัว” แม้จะกลัว แต่น้ำตาที่ปริ่มๆ ขอบตาก็ไม่ได้ไหลริน

“ลุกเลยฉันไปส่ง จะช่วยแก้ตัวให้” อันนาโถมเข้าใส่ เมื่อได้ยินสิ่งที่อีธานพูด

“จริงนะ ลุงอย่าหลอกอันอันนะ” แขนป้อมๆ รัดรอบลำคอ หน้าเปื้อนน้ำตาช้อนมองเขาแบบมีความหวัง

หัวใจอีธานกระตุก สัมผัสบางเบาของเด็กชายแปลกหน้า พุ่งปราดเข้าไปในหัวใจ จนเกิดปฏิกิริยาแบบเฉียบพลัน มันเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ช็อต!! อีธานลดสายตาลง เขามองเด็กชายตรงหน้านิ่งๆ ดวงตาคู่นั้นเหมือนกำลังดึงดูดเขาเข้าไป ความรู้สึกนั่น...วูบวาบแปลกๆ

ตอนที่ยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยได้รูปของอันนานั้น อีธานมองเห็น มือของเขาสั่นน้อยๆ

มันอิ่มเอิบ ซาบซ่าน...สุขใจเหมือนได้ของรักคืน...ชายหนุ่มกวาดมองหน้ากลมป้อม พร้อมกับความรู้สึกหน่วงๆ ในอก

“เชื่อฉันมั้ยล่ะ”

อีธานเอ่ยถาม อาการตอบรับของเด็กชาย ทำให้เขายิ้มกว้างที่สุดในรอบปี