รอยตราสามีคืนเดียว

บทที่1.รอยตราที่ไม่อาจลืม...

เพี้ยะ!!

เส้นผมนุ่มสลวยสะบัดปลิวเพราะแรงตบ มือเรียวบางยกขึ้นกุมซีกแก้ม ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ ที่พร้อมใจกันไหลรินเหมือนสายฝน

“พ่อขอโทษ พ่อไม่ได้ตั้งใจ” มือเหี่ยวย่นสั่นระริก หลังตนเองเผลอตัวตบหน้าบุตรสาวเข้าเต็มแรง

หญิงสาวแค่นยิ้มกล่าวตอบเสียงแข็ง “พ่อไม่จำเป็นต้องขอโทษเมรีเลยค่ะ มันเป็นความสุขของพ่อ เมรีมันก็แค่ส่วนเกิน” สาววัยละอ่อนตัดพ้อบิดา น้ำตาไหลทะลักเหมือนทำนบพัง

“เมรี ฟังพ่อก่อน” เก่งกาจพยายามอธิบายให้บุตรสาวฟัง ความอ้างว้าง ความหงอยเหงาที่เขาอดทนเอาไว้มาแรมปี เพราะอยากให้เมรีประสบความสำเร็จในชีวิตเสียก่อน แต่เมื่อสามารถส่งบุตรสาวถึงฝั่งฝัน เขาก็แค่อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง มีคู่คิดเป็นเพื่อนคุยคอยปรับทุกข์ ในเวลาที่เมรีต้องออกไปทำงาน

“พ่ออย่าพูดเลยค่ะ เมรีเข้าใจพ่อ” หญิงสาวปัดมือของบิดา ยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาลวกๆ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เสียงตะโกนในใจดังลั่นเธอกำลังถูกพ่อทิ้ง!!

ชายสูงวัยโครงศีรษะ บุตรสาวตะโกนลั่นๆ ว่าเข้าใจ แต่เก่งกาจรู้ สิ่งที่เมรีแสดงออกตรงข้ามกับความคิดของเธอ

“เมรี...” ผู้เป็นพ่อท้วงเสียงอ่อน

“ขอบคุณค่ะที่พ่อเลี้ยงดูเมรีจนโต ต่อไปนี้เมรีจะดูแลตัวเอง เชิญพ่อไปเสวยสุขกับคนของพ่อเถอะค่ะ”

เธอดันตัวลุกขึ้นยืน แรงผลักทำเอาเก้าอี้ล้มโครม!! ก่อนจะวิ่งเตลิดออกไปโดยที่เก่งกาจห้ามไว้ไม่ทัน

“ไอ้ลูกบ้านี่ โตป่านนี้แล้วยังรั้นเหมือนเดิม”

เก่งกาจบ่นเบาๆ เขาชะเง้อคอมองตามบุตรสาวแต่ไม่ได้วิ่งตาม เมื่อสังขารตนเองไม่อำนวยเท่าเมื่อก่อน

เมรีวิ่งเตลิดออกมาจากบ้านเหมือนนกปีกหัก เธอเหมือนถูกเหวี่ยงออกมาจากชีวิตบิดา หากท่านมีใครคนนั้น ที่ของเธอล่ะ...จะอยู่ตรงไหน?

น้ำตาไหลอาบหน้า สะอื้นไห้จนแสบร้าวไปทั้งลำคอ ดวงตาแดงก่ำ กระบอกตาร้อนผ่าว เกล็ดน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย

“เมรีเป็นแค่ส่วนเกิน เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ” ความน้อยเนื้อต่ำใจ ผลักดันให้เมรีทำอะไรแบบที่ไม่เคยทำ เธอเดินเข้าสถานเริงรมย์เป็นครั้งแรก... สั่งบรั่นดีราคาแพงมาดื่มเป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน ท่ามกลางสายตาวาววับของผู้ชายหลายคนที่จับตามอง

เสียงคร่ำครวญของเมรีค่อยๆ ทวีความดังขึ้น เมื่อแอลกอฮอลล์เข้าไปแทนที่ในกระแสเลือด

หน้าหวานหยดอิงแนบผิวโต๊ะ มือไม้โบกสะเปะสะปะ พร้อมกับเสียงบ่นพึมพำ

“ผู้หญิงคนน้านจะมาชอบคนแก่ๆ อย่างพ่อได้ยังงายยย คงหวังจะปอกลอกพ่อนั่นแหละ เมรีไม่ย๊อมมมมม ไม่ยอมให้พ่อมีครายเด็ดขาดดดด...”

เสียงบ่นขรม...เปลือกตาพลิ้มหลับ มีเสียงอ้อแอ้ดังลอดออกมาเรื่อยๆ ทุกคำคือเสียงต่อว่าบิดา

“เอามาอีกฉ้านนน มีตังจ่ายยยย”

บริกรยืนค้อมตัวอยู่ใกล้ๆ ฟังเสียงลูกค้าสาวที่เรียกร้องขอเครื่องดื่มเพิ่ม ด้วยความหนักใจ ประเมินสภาพของลูกค้าสาวแล้วหล่อนไม่น่าจะไหว

“คือว่า...คุณเมาแล้วครับ กลับบ้านเถอะครับ” เพราะความหวังดี บริกรหนุ่มผู้นั้นจึงพยายามเตือน เขาสังเกตเห็นสายตาประสงค์ร้ายหลายคู่ที่จับตามองมาที่เธอ

“ช้านไม่มาวววว เอามาอีก....”

เมรีทรงตัวขึ้นนั่ง เธอเถียงกลับน้ำเสียงอ้อแอ้ ศีรษะตก คอเอียง ลำคอเรียวโอนไปโอนมา เมื่อไม่คุ้นชินกับการดื่มสุราดีกรีแรงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลล์ ดังนั้น หากเมรีจะเมาคงไม่แปลก

“ไอ้น้อง...คุณผู้หญิงเขาอยากได้อะไรล่ะ จัดมาสิ...ฉันจ่ายให้เอง”

ชายวัยกลางคนลักษณะไม่น่าไว้ใจนัก เดินแทรกเข้ามาคั่นกลาง สายตามันปลาบมองหญิงสาวตรงหน้าแบบประเมิน รอยยิ้มมุมปากน่ากลัวจนบริกรหนุ่มเกิดความสงสารคนเมาไม่ได้สติตรงหน้า เขาพยายามจะช่วย แต่คงเปล่าประโยชน์ เมื่อตนเองเป็นแค่พนักงาน หากมีเรื่องมีราวกับลูกค้า คงไม่แคล้วโดนเจ้าของร้านเฉ่งยับ

“ครายยยย” เมรีพยายามปัดมือที่เข้ามายุ่มย่ามกับตัว แม้สติจากรางเลือน แต่เธอก็รู้สึกถึงรังสีอันตราย

อนิจจา เรี่ยวแรงอันน้อยนิด หรือจะสู้แรงกำลังมหาศาลของคนแปลกหน้าได้