บทที่ 2 สิ่งแลกเปลี่ยน (3)

หญิงสาวพร่ำเตือนตัวเองในใจเพื่อไม่ให้หลงใหลไปกับดวงตาสีเข้มเจ้าเสน่ห์ และปากได้รูปสีกุหลาบนั่น พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหว แต่ความพยายามที่ทำมากลับสูญสิ้นเมื่อก้อนเนื้อตรงอกซ้ายได้กระหน่ำรัว พร้อมความวาบหวามแปลกๆที่ผุดพรายขึ้นมาทั่วร่างเพียงเพราะเขาได้แนบจูบลงมาอย่างอ่อนหวาน

ไม่ดุดันเหมือนครั้งแรก เพราะครั้งนี้ชวนเคลิบเคลิ้มมากกว่าจะน่าผลักไส ลิ้นของเขาสอดเข้าเกี่ยวรัดลิ้นนุ่มของหล่อนอย่างดูดดื่ม พร้อมฝ่ามือหนาที่ดึงเสื้อแจ๊กเก๊ตตัวใหญ่ที่คลุมร่างบางออก แล้วดึงชุดเกาะอกของหล่อนให้ลงล่างใต้ฐานอกอิ่มที่ชูชันอวดความสวยสดให้เขาได้เห็นเต็มสองตา

เขมปัจน์ถอนจูบออกแล้ว และตอนนี้สายตาคู่นั้นกำลังโลมเลียเต้าอวบอย่างไม่คิดปิดเร้นความต้องการ เล่นเอาหญิงสาวถึงกับหน้าแดงอีกรอบ รีบดึงชุดให้ขึ้นมาเกาะอกเหมือนเก่า แต่ถูกเขาใช้มือตะโปมจับก้อนเนื้อนิ่มหยุ่นนั่นเสียก่อน ตามด้วยบีบเคล้นแผ่วเบาแล้วทวีความแรงมากขึ้นจนหล่อนเผลอแอ่นอก ครางในลำคออย่างลืมตัว

ปลายลิ้นชื้นแฉะของชายหนุ่มลากลงตามลำคอระหงก่อนจบที่ยอดถันสีทับทิม ดูดดึงรุนแรงสลับไปมาทั้งสองข้าง ตาคมกริบคอยเหลือบมองวงหน้าสวยของคนในอ้อมแขนเป็นระยะ พอใจไม่น้อยที่เห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความรัญจวนของหล่อน

เมื่อความปรารถนาในกายสาวพุ่งทะลุเกือบถึงขีดสุด ปลายชิวหาที่เล้าโลมจุดกระสันเมื่อครู่ก็หยุดชะงัก อีกทั้งมือใหญ่ก็พลอยหยุดเคลื่อนที่ไปด้วย เขาดึงตัวเองออกจากร่างหอมกรุ่น เหลือบตามองหล่อนเพียงแว่บเดียวแล้วพูดว่า

“เอ้า… 5 พันตามสัญญา” เขมปัจน์ดึงธนบัตรสีเทาห้าใบออกจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนให้หล่อนอย่างเมินเฉย ทว่าหล่อนรู้ดีว่าเขากำลังดูถูกหล่อนอย่างร้ายกาจ สังเกตได้จากแววตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเย้ยหยัน

มนสิชาน้ำตาร่วงเผาะ ดึงเสื้อเกาะอกขึ้นมาคลุมเต้าอวบด้วยมือสั่นเทา ก่อนควานเก็บเงินที่เขาให้มากำไว้

“ขอบคุณที่เมตตาค่ะ”

“ไม่เป็นไร เงินแค่นี้ถือเสียว่าผมให้ทานผู้หญิงหิวเงินคนหนึ่งล่ะกัน”

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนก้มหน้า คืนเสื้อให้เขาแล้วผลุนผลันออกจากรถ เดินเข้าตัวบ้านโดยไม่เหลียวมองมาทางรถของเขาอีกเลย

ชายหนุ่มมองจนหล่อนหายลับเข้าไปในบ้านแล้วนั่นแหละถึงเคลื่อนรถออกจากบริเวณนั้นด้วยใจที่หนักหน่วง เขาควรชังที่หล่อนมารยาเก่ง หวังมอมเหล้าเพราะหวังเงินทองจากเขา แต่พอได้สบตากลมโตที่เต็มด้วยประกายหม่นเศร้า เขากลับใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้ โดยเฉพาะตอนเห็นน้ำตาของหล่อนหลั่งริน กลับนึกอยากรั้งคนตัวเล็กมากอดปลอบ บ้าสิ…เขาต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

ท่องไว้สิเขมปัจน์ หล่อนเป็นนางมารร้ายจอมมารยาที่เขาควรชังมากกว่าจะนึกสงสาร

มือใหญ่ที่กำพวงมาลัยเกร็งแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูนโปน สันกรามบดเข้าหากันแน่น เขาต้องคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปในอนาคตดี ชีวิตที่ไม่เคยนึกอยากแต่งงาน อยากอยู่เป็นโสด สนุกกับวัยทำงานให้เต็มที่ ทว่าอีกไม่นานนี้ เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่รู้จักกันได้เพียงคืนเดียว ซ้ำหล่อนยังเห็นแก่เงิน เห็นแก่ตัวอีก นี่เขาต้องทำยังไงถึงจะรอดจากบ่วงวิวาห์ครั้งนี้ไปได้

ระหว่างที่เขมปัจน์ครุ่นคิดหาหนทางหลีกหนีงานแต่ง ฝ่ายมนสิชานั้นก็ทุกข์ระทมไม่ต่างจากเขา และดูเหมือนหล่อนจะอาการหนักกว่าเขาเสียอีก ทันทีที่เข้ามาในบ้าน ร่างบางก็ทรุดลงที่พื้น ร่ำไห้ออกมาเสียงดังเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่เป็นอยู่

น้ำตาไหลทะลักราวทำนบกั้นน้ำพังทลาย ไหล่เล็กสั่นสะท้าน สองมือยกขึ้นปิดหน้า สะอื้นจนตัวโยน

ชีวิตไม่มีความสุขเลยนับตั้งแต่วันที่รู้ว่า‘มีนสิตา’ผู้เป็นพี่สาวกับ‘เมลินี’ผู้เป็นหลานสาว ประสบอุบัติเหตุถูกรถชน มีนสิตาเสียชีวิตในเวลาต่อมา ทว่าเมลินีกลับเป็นเจ้าหญิงนิทราช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

และก่อนที่มีนสิตาจะสิ้นลมหายใจที่โรงพยาบาล ได้จับมือหล่อนไว้แล้วบอกทั้งน้ำตา

“มน ช่วยดูแลเมต่อจากพี่ด้วยนะ พี่ไม่ไหวแล้ว”

“พี่มีน…มนสัญญาว่าจะดูแลลูกสาวของพี่มีนให้ดีที่สุด พี่ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ เชื่อใจมนนะพี่นะ”

มีนสิตายิ้มบางๆ เป็นรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความโล่งใจ ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะสิ้นสุดลงท่ามกลางเสียงร่ำไห้ของผู้เป็นน้องสาวฝาแฝด

หลังผ่านงานศพของมีนสิตา หล่อนก็ต้องคอยดูแลหลานสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาล ทั้งค่าห้อง ค่าพยาบาลพิเศษ ลำพังเงินเดือน 12,000 บาทของหล่อนแทบไม่พอใช้ จนสุดท้ายก็ตกงานเพราะหล่อนมักมาเยี่ยมหลานจนไปทำงานสาย บางครั้งก็หยุดงาน เลยถูกเจ้านายไล่ออกพร้อมยื่นซองขาวให้

ค่ารักษาเมลินีเป็นเงินมากโข และหล่อนก็ไม่มีปัญญาหาเงินจำนวนนั้นมาจ่ายให้แก่โรงพยาบาลได้ เลยต้องคิดแผนนี้ขึ้นมา…แผนเรียกร้องเงินจากเขมปัจน์ เพราะเคยเห็นเขาควงสาวสวยมากมาย เลยคิดตื้นๆว่าหากหล่อนจะขอเงินจำนวนหนึ่งจากเขาบ้าง เขาคงไม่ว่าอะไร

แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

หล่อนจะทำยังไงต่อไปดี หนทางข้างหน้าช่างมืดมน หรือต้องทนเข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายที่ไม่เคยเห็นค่าหล่อนคนนั้น

มนสิชาร่ำไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ หล่อนซบหน้าลงกับพื้น ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหล โดยได้ให้สัญญากับตัวเองไว้ว่า…

นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หล่อนจะร้องไห้ เพราะนับจากวันพรุ่งนี้ไป หล่อนจะกลับมาเป็นมนสิชาที่เข้มแข็งอีกครั้ง !