บทที่ 2 สิ่งแลกเปลี่ยน (2)

เขมปัจน์เดินนำหล่อนมาถึงโรงจอดรถ ภายในนั้นมีรถยนต์ 5-6 คันเห็นจะได้ แต่ละคันล้วนใหม่เอี่ยม ราคาสูงลิ่วจนอดคิดไม่ได้ว่าหากนำเงินค่าแรงที่หล่อนทำงานได้มารวมกันทุกเดือนจะได้เท่าราคารถของเขาสัก 1คันหรือเปล่า

ชายหนุ่มขึ้นรถเก๋งสีดำมันปลาบฝั่งคนขับโดยไม่เปิดประตูให้หล่อน ซ้ำยังพูดเสียงขุ่นว่า

“รีบขึ้นรถเร็วๆ จะได้รีบส่งคุณกลับบ้าน เห็นหน้าคุณนานๆแล้วผมเครียด”

มนสิชาเม้มปากแน่น พาตัวเองเข้านั่งข้างคนขับแล้วปิดประตูอย่างแรงตามอารมณ์ ซึ่งเขาก็ปรายตามองหล่อนแว่บหนึ่ง พลางจุดยิ้มที่มุมปาก

“บอกทางมาสิว่าบ้านคุณอยู่ไหน ช่วยบอกให้ละเอียดหน่อยนะ ผมสันทัดเฉพาะเส้นทางไปโรงแรม ทางอื่นผมไม่ชิน”

หน้านวลแดงก่ำ รู้ว่าเขาจงใจแกล้งกระเซ้า แต่หล่อนก็ไม่วายหงุดหงิด โต้กลับว่า

“รับรองว่าฉันบอกเส้นทางละเอียดยิบค่ะ เพราะไม่อยากนั่งรถคู่กับคุณนานๆ ฉันอึดอัด”

“คำนั้นผมควรเป็นฝ่ายพูดมากกว่านะ”

หญิงสาวสะบัดหน้าพรืด แล้วบอกทางไปบ้านของหล่อน ใช้เวลาไม่นานนัก รถคันหรูก็จอดลงหน้าบ้านหลังเล็กชั้นเดียวซึ่งทาสีขาวสะอาด เขตที่ดินมีน้อยนิด ซ้ำยังไม่มีรั้วรอบขอบชิด เล่นเอาเขมปัจน์ถึงกับหันมามองคนข้างกายเพื่อถามย้ำ

“นี่บ้านคุณจริงๆเหรอ”

“ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ลาล่ะค่ะ” หญิงสาวหันไปเปิดประตูรถ แต่ถูกมือใหญ่จับแขนไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวสิ”

“อะไรอีกล่ะคะ”

“เรานอนค้างด้วยกันมาคืนหนึ่งแล้ว แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าเมียผมชื่ออะไร”

“ไม่ต้องย้ำคำว่าเมียบ่อยๆก็ได้ค่ะ” หญิงสาวทำหน้าเง้า แต่ก็ยอมบอกแต่โดยดี “ชื่อมนสิชา พานิชรินทร์ค่ะ เรียกว่ามนเฉยๆก็ได้ อ้อ จริงสิ…ขอเงิน 5 พันด้วยค่ะ”

มือน้อยแบมาตรงหน้าเขา ขอเงินด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเอาชายหนุ่มถึงกับนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนยิ้มแค่น

“คุณหาทางจับผมเพราะหวังเงิน มอมเหล้าแล้วเข้าห้องกับผม เพื่อเรียกร้องเงินค่าเสียหาย 5 แสน พอผมไม่ให้ คุณก็โวยวายให้คนอื่นรู้เพราะจะรวบรัดแต่งงานกับผม ก็รู้หรอกนะว่าคุณน่ะเห็นผมเป็นตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่ นึกอยากกดเงินเมื่อไหร่ก็แค่แบมือเท่านั้น”

มนสิชาเม้มปากแน่น แต่ก็ยอมรับตามตรง “ใช่ค่ะ ฉันเข้าห้องกับคุณเพราะหวังเงิน”

“กล้าดีนี่ที่ยอมรับความจริง”

“คนอย่างฉันไม่เคยหนีความจริงอยู่แล้วค่ะ ว่าแต่เมื่อไหร่จะให้เงินฉันคะ ฉันเป็นว่าที่เจ้าสาวของคุณนะ เงินแค่ 5พันยังให้ไม่ได้อีกเหรอไง”

เขมปัจน์หรี่ตาลง อยากแกล้งหล่อนขึ้นมาตงิดๆ โดยเฉพาะเมื่อหลุบตามองริมฝีปากสีชมพูที่ขยับเจื้อยแจ้วอยู่เบื้องหน้ายิ่งทำให้รู้สึกอยากสัมผัส

“คิดเหรอว่าผมจะยอมให้เงินผู้หญิงอย่างคุณฟรีๆน่ะ”

“แล้วคุณต้องการอะไรแลกเปลี่ยนล่ะคะ”

“จูบของคุณไง จูบ 1ครั้ง ผมให้ 1พัน ถ้าหอมแก้มให้แค่ 500 ถ้าให้ผมจับ…” ตาคู่คมหลุบลงมองทรวงอกอวบที่เนินทะลักออกมานอกเกาะอก แม้ว่าหล่อนจะใช้เสื้อของเขาคลุมไว้แล้วก็ตาม “ผมให้ครั้งละ 3000 แต่ถ้านอนกับผม ผมให้ครั้งละ 10000”

หญิงสาวหน้าชาวาบ เขาดูถูกหล่อน… ทำแบบนี้จะไปต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัว ตั้งแต่เกิดมาหล่อนไม่เคยขายศักดิ์ศรีตัวเอง ทว่าวันนี้กลับต้องยอมละทิ้งทุกสิ่งเพื่อแลกกับเงิน

เงินไม่ใช่พระเจ้าสำหรับหล่อน แต่เงินก็เป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยหล่อนได้ในตอนนี้ !

“ว่าไงล่ะ จะยอมไหม ถ้าไม่โอเคก็เชิญลงจากรถไปได้เลย เพราะผมจะไม่ให้เงินคุณแม้แต่สตางค์เดียว”

มนสิชากำมือแน่น จิกเล็บเข้าอุ้งมือตัวเอง น้ำตาปริ่มเจียนหยด แต่นาทีต่อมาหยดน้ำแห่งความอ่อนแอก็เหือดแห้งไปหลงเหลือเพียงความเข้มแข็งที่ยังฉายชัดในแววตา

“ได้ค่ะ ฉันขอ 5 พัน”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน พลางยิ้มหยันแล้วดึงร่างบางเข้าแนบชิดอกแกร่ง หล่อนสัมผัสได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจเขา รวมทั้งใบหน้าหล่อเหลาและสันคางได้รูปที่เห็นอย่างชิดใกล้นั่นก็พอให้ใจสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นกับผู้ชายคนไหนมาก่อน

แต่อย่าเพิ่งหลงผิดไปเชียวมนสิชา…เขาไม่ใช่เทพบุตร แม้รูปลักษณ์ภายนอกของเขาจะให้ก็ตาม ทว่าสำหรับหล่อนแล้ว เขาไม่ต่างจากปิศาจร้ายที่แสนอันตราย