บทที่ 2 สิ่งแลกเปลี่ยน (1)

บทที่ 2

สิ่งแลกเปลี่ยน

“ผู้ชายที่พฤติกรรมเหลวแหลกอย่างคุณ ฉันก็ไม่ได้อยากได้เป็นสามีออกหน้าออกตานักหรอกค่ะ อับอายเขาที่สามีเคยเป็นคาสโนว่าที่ผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ทำไงได้ล่ะคะ…ในเมื่อฉันขอเงินค่าพรหมจรรย์แค่ 5 แสน แต่คุณไม่ให้ ฉันเลยจำต้องแต่งงานกับคุณ ทั้งๆที่ไม่ต้องการเลยสักนิด”

“ผมต่างหากที่ไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ คุณตั้งใจจับผม คิดหวังเงินทองของผม คงแอบคิดล่ะสินะว่าถ้าได้ใช้ชีวิตกับผมแล้ว อนาคตของคุณจะพลิกจากดินเป็นดาวได้ จำไว้ว่าไม่มีวันนั้นแน่นอน คุณจะต้องนึกเสียใจทีหลังที่คิดจะจับผู้ชายอย่างผม…ผมจะพาคุณไปส่งบ้าน เตรียมตัวไว้ล่ะ” เขาตัดบทห้วนๆแล้วหันหลังเข้าห้องน้ำ ไม่นานนักก็กลับออกมาใหม่โดยมีผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียวอย่างหมิ่นเหม่ เขาเหลือบสายตามองหล่อนเล็กน้อยก่อนเมินเหมือนไม่สนใจ แล้วเดินดุ่มหาตู้เสื้อผ้า เลือกชุดมาสวม ปากก็พูดไปเรื่อย

“ผู้หญิงอย่างคุณไม่มีค่าพอที่ผมจะจดทะเบียนสมรสด้วยเลย แต่กลับต้องมาทำเรื่องบ้าๆแบบนี้เพราะคนเห็นแก่ตัวอย่างคุณคนเดียว”

“ว่าฉันเห็นแก่ตัว ทางคุณเองก็ใช่ย่อย” หล่อนสวนกลับทันควัน มองไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นเขาตอนกำลังนุ่งผ้า…ไม่อยากใจเต้นแรงมากไปกว่านี้

“ผมไปทำอะไรให้คุณมิทราบ เท่าที่รู้มา ผมกับคุณไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ”

“คนใจดำอย่างคุณก็คิดได้แค่นี้แหละค่ะ คนใจแคบ”

“กล้ามากนะที่ต่อว่าผมแบบนี้ ผู้หญิงอย่างคุณนี่น่ารำคาญจริง” ชายหนุ่มบ่นอุบ และนั่นก็ทำให้มนสิชาสิ้นสุดความอดทน หล่อนหันขวับมาทางเขา เห็นร่างสูงสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วและกำลังจะเดินไปทางประตู

อารมณ์หุนหันตอนนั้นแล่นพล่านจนลืมนึกถึงผลกระทบใดๆ คิดแต่ว่าอยากซัดเขาสักเปรี้ยงให้หายแค้นใจที่เขามาดูถูกหล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หญิงสาวโผนทะยาน ตั้งใจจะยกฝ่าเท้ายันแผ่นหลังเขาสักที ทว่าเขมปัจน์เกิดเปลี่ยนทิศทางการเดินอย่างกะทันหัน ทำให้หล่อนเบรกตัวเองไม่ทัน หน้าทิ่มจนหน้าผากกระแทกผนังอย่างแรง

โป๊ก !

“โอ๊ย !” อุทานพลางคลำหัวป้อย ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นเย็นเฉียบ เจ็บจนน้ำตาเล็ด ขณะที่ชายหนุ่มหันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง

“ซุ่มซ่ามชะมัด เดินยังไงให้ชนผนังได้”

หล่อนหน้าแดง ไม่กล้าบอกความจริงว่าจงใจประทุษร้ายเขาแต่กลับพลาดท่าเจ็บตัวเสียเอง ได้แต่สะบัดหน้าไปอีกทาง มือยังคงกุมขมับไว้แน่น

“เรื่องของฉัน”

“โอเค เรื่องของคุณ รีบลุกได้แล้ว ผมจะพาไปส่งที่บ้าน ไม่อยากเห็นหน้าคุณนานๆน่ะ” เขาปิดท้ายด้วยการแขวะหล่อนเล็กน้อย เล่นเอาหญิงสาวถึงกับกัดฟันกรอด แต่ก็ไม่แย้งอะไร พยายามลุกยืน แม้จะยังมึนๆและปวดหนึบที่ศีรษะอยู่บ้างก็ตาม

เขมปัจน์เดินไปดึงเสื้อแจ๊คเก๊ตสีดำออกจากในตู้แล้วมาคลุมร่างให้หล่อน พูดว่า

“สภาพคุณตอนนี้ดูไม่ดีนัก เอาผ้าคลุมๆไว้สักหน่อยก็แล้วกัน”

หญิงสาวเงยหน้ามองเขา เห็นฝ่ายนั้นเมินไปทางอื่นก็อดคิดไม่ได้…แม้ภายนอกจะเย็นชาและปากจัด แต่ผู้ชายคนนี้ก็มีน้ำใจไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนพูดเสียงแผ่ว

“ไม่ต้องขอบคุณผม” ชายหนุ่มกระชากเสียง “ผมไม่ได้คิดจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ แค่ทนเห็นสภาพคุณตอนทุเรศๆแบบนี้ไม่ไหวก็เท่านั้นแหละ”

ดูปากเขาเถอะ น่าซัดสักครั้งให้หายเคืองใจ หญิงสาวค้อนขวับ จับกระชับเสื้อตัวโคร่งให้ปกปิดเนื้อหนังที่โผล่วับแวม เดินตามร่างสูงออกจากห้อง ผ่านบันไดวนสีทองอร่าม ห้องโถงกว้างขวาง พื้นกระเบื้องสีชมพูกวาดถูจนเอี่ยมสะอาด ไม่มีกระทั่งไรฝุ่นเกาะจับแม้แต่นิดเดียว ตรงนี้สินะที่เคยใช้เป็นสถานที่จัดงานสังสรรค์เนื่องในวันเกิดของอรจิรา

หล่อนอาศัยที่มีคนพลุกพล่านลอบเข้ามาในงานนี้ เคราะห์ดีที่อรจิราไม่ทันสังเกตเพราะมีแขกเหรื่อมาร่วมงานมากมาย หล่อนจึงปะปนกลมกลืนกับแขกคนอื่นๆ เห็นเขมปัจน์ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมหญิงสาวมากมายที่ล้วนแต่งกายสวยงามไม่ยอมห่างจากเขา จนหล่อนไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาเลย

กระทั่งชายหนุ่มปลีกตัวเข้าห้องน้ำ หล่อนจึงลอบตามเขา รอจนเขาเสร็จธุระออกจากห้องน้ำถึงปรี่เข้าไปหาพร้อมขวดเหล้าและแก้วใบหนึ่ง ชักชวนให้เขามาดื่มด้วยกันอย่างยั่วยวน ซึ่งหนุ่มคาสโนว่าเช่นเขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธ เพราะเขาพาหล่อนเข้าห้อง หล่อนก็จัดแจงป้อนเหล้าให้เขาดื่มเพื่อหวังให้เมามาย แต่เขากลับไม่เมาอย่างที่คิดไว้ ซ้ำมือยังชอบแตะต้องสัมผัสเนื้อตัวหล่อนอยู่บ่อยครั้ง

โชคดีที่ได้เอายาป้ายตรงซอกคอ ทันทีที่เขาจูบไซร้ซอกคอหล่อน สติของชายหนุ่มก็บินลับไปทันที ดีนะที่หล่อนมีแผนสำรอง ไม่งั้นคงหนีไม่พ้นจากเงื้อมมือราชสีห์จอมเจ้าชู้อย่างเขาแน่ๆ

แม้ช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา หล่อนจะเอาตัวรอดได้ แต่วันข้างหน้านี่สิ…หล่อนจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า ในเมื่อเหตุการณ์กลับตาลปัตร ต้องแต่งงานกับเสือผู้หญิงอย่างเขา !

แค่คิดก็ปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ