บทที่ 1 ราคีรัก ในคืนลวง (3)

อรจิรา…สาวใหญ่ซึ่งมีศักดิ์เป็นมารดาของเขมปัจน์กวาดตามองทั่วห้อง จนมาหยุดที่มนสิชาซึ่งนั่งพับเพียบน้ำตาตกอยู่ที่พื้น

“นี่มันอะไรกันคะคุณแม่”

“ถามลูกชายเธอเองสิแม่อรว่าทำอะไรไว้”

“เกิดอะไรขึ้นข้าว” อรจิราหันไปถามบุตรชายซึ่งนั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงโดยไม่ยอมลุกไปไหน

“ถามคุณยายเองเถอะครับ เพราะถึงผมพูดอะไรไป คุณยายก็คงคิดว่าโกหกอยู่ดี”

“อ้าว” อรจิราหน้าเหรอหรา หันมามองแม่ของตนอีกครั้ง “คุณแม่ช่วยบอกอรทีเถอะค่ะ”

“ลูกชายเธอพาสาวเข้าห้องแล้วไม่รับผิดชอบน่ะสิ อ้างว่าไม่ได้ทำอะไร แต่ชายหญิงอยู่ห้องเดียวกันทั้งคืน มีรึจะอดใจไหว โดยเฉพาะคนเจ้าชู้อย่างตาข้าว”

“โธ่เอ้ย ! นึกว่าอะไร” สาวใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางปรายตามองไปทางมนสิชาอย่างเหยียดหยัน “เป็นธรรมดาของผู้ชายแหละค่ะคุณแม่ ที่พอเจอผู้หญิงง่ายๆแล้วก็อดใจไม่ได้”

“ที่ผ่านมาอาจไม่เป็นอะไร เพราะฉันได้เห็นข่าวว่าตาข้าวเข้าโรงแรมกับผู้หญิงคนนั้น สาวคนนี้ แต่ทุกครั้งจะทำเรื่องฉาวโฉ่นอกบ้าน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำในบ้าน และฉันก็เห็นกับตาแบบนี้คงปล่อยผ่านเลยไม่ได้” นุชนาถพูดเสียงเรียบ

“คุณแม่จะให้จ่ายให้แม่นี่เท่าไหร่ล่ะคะ”

“ตาข้าวควรทำตัวเป็นสุภาพบุรุษรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นนะ”

“หมายความว่าไงครับคุณยาย” เขมปัจน์ออกปากถาม ก่อนจะตาค้างอีกครั้งอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้ฟังคำตอบเช่นนี้

“เธอสองคนต้องแต่งงานกันให้เร็วที่สุด นี่คือคำสั่งของฉัน” นุชนาถประกาศก้อง เล่นเอาทุกคนในห้องถึงกับอ้าปากค้างเป็นทิวแถว ไม่เว้นแม้แต่มนสิชาที่หน้าแทบไม่มีสีเลือดเลยทีเดียว

หล่อนหวังเพียงเงินจำนวนหนึ่ง ไม่คิดจะแต่งงานกับเขมปัจน์ เพราะรู้ดีว่าหล่อนและเขาแตกต่างกัน และในโลกความจริงคงแตกต่างจากซินเดอเรลล่าสาวใช้ก้นครัวที่ได้แต่งงานกับเจ้าชายผู้สูงส่งเป็นแน่

แต่ไม่คิดเลยว่าไม้ตายที่หล่อนหยิบยกมาใช้ด้วยการตะโกนบอกใครๆว่าหล่อนและเขามีอะไรกันแล้ว จะทำให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้ไปได้

“ไม่ได้นะครับคุณยาย การแต่งงานโดยไม่มีความรัก ผมไม่ต้องการ” ชายหนุ่มรีบทักท้วงทันควัน แต่มีหรือที่น้ำคำประโยคนี้จะสั่นคลอนความคิดของหญิงชราได้

“อยู่กันไปก็รักกันได้เอง เหมือนยายกับตาไงที่โดนจับคลุมถุงชน แต่สุดท้ายก็รักกันจนมีแม่อรเกิดมานี่แหละ”

“แต่นี่มันต่างกันนะคะคุณแม่” อรจิรารีบแย้ง หล่อนไม่พอใจอย่างแรงที่จู่ๆนุชนาถจะบังคับให้เขมปัจน์แต่งงานกับหญิงไร้หัวนอนปลายเท้าคนนี้

แม้ชุดที่ผู้หญิงคนนี้ใส่จะสวยงาม แต่เนื้อผ้าก็ค่อนข้างหยาบและไม่ประณีตนัก แค่มองแว่บเดียวก็รู้ว่าเป็น‘ของถูก’

“นี่มันยุค 2015 แล้วนะคะ หมดยุคคลุมถุงชนแล้วค่ะคุณแม่ อีกอย่างนะ…นังผู้หญิงคนนี้ก็ไม่คู่ควรกับลูกชายของอรด้วย”

“แล้วลูกของเธอน่ะสูงส่งนักรึ ถึงจะร่ำรวยเก่งกาจ แต่ก็เที่ยวควงผู้หญิงไม่เลือกหน้า กินเหล้าเมาหยำเปเกือบทุกคืน ต่อให้จะเศรษฐีหรือยาจกแต่คุณค่าความเป็นคนก็เท่าเทียมกัน ต่างก็มีข้อด้อยข้อเสียทั้งนั้น ตาข้าว…แกจงใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิตนี้ในการเรียนรู้นิสัยใจคอ ข้อเหมือนและข้อต่างของเมียแกให้ดี”

“แล้วถ้าอยู่กันไป ผมรับข้อเสียของเมียตัวเองไม่ได้ล่ะครับ คุณยายจะว่ายังไง” ชายหนุ่มถามรวนๆ ซึ่งฝ่ายที่โดนถามก็ยิ้มนิดๆตรงมุมปาก

“ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ ยายก็จะยอมให้แกสองคนหย่ากัน”

“หมายความว่าคุณยายจะให้ผมแต่งงานจริงๆหรือครับ”

“ใช่…” นุชนาถพยักหน้ารับ ขณะที่มนสิชาซึ่งนั่งเงียบมานานได้ลุกยืนขึ้น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวั่นหวาด หล่อนแย้งว่า

“คือว่า…ไม่ต้องถึงขั้นแต่งงานก็ได้มังคะ”

“เธอบอกฉันเองไม่ใช่รึว่าเสียความบริสุทธิ์ให้หลานฉันไปแล้ว แล้วเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันที่เสียตัวให้ผู้ชายแล้วจะปล่อยให้เรื่องจบง่ายๆ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นฝ่ายเสียหาย”

หญิงสาวสะอึก คำกล่าวนี้ หล่อนไม่อาจเถียงได้เลย จึงต้องหุบปากนิ่ง ตกกระไดพลอยโจนไปกับเรื่องที่ตนสร้างสถานการณ์ขึ้น คิดแล้วก็อดตำหนิตัวเองไม่ได้…หากคิดว่าการณ์จะกลับเป็นเช่นนี้ หล่อนคงไม่เลือกแผนนี้ตั้งแต่แรก แย่จริงเชียว !

“เอาล่ะ ตาข้าว แกไปส่งเมียแกที่บ้านด้วยล่ะ ช่วงนี้พยายามอย่าล่วงเกินกันอีกนะ อดใจรอไว้จนกว่าจะถึงวันแต่งงานจะดีกว่า” นุชนาถทิ้งท้ายไว้ก่อนเดินออกจากห้องไป เมื่อลับหลังหญิงชราแล้ว อรจิราก็ปราดเข้าคว้าพวงผมสลวยที่หลุดรุ่ยยุ่งเหยิงของว่าที่สะใภ้ที่ตนไม่ต้องการ

“นี่เป็นแผนจับลูกชายฉันใช่ไหม ร้ายกาจมากนะหล่อน จำไว้ว่าฉันจะขัดขวางทุกทาง ยาจกอย่างเธอจะไม่มีวันมีความสุขในบ้านหลังนี้แน่ !”

มนสิชาน้ำตาซึม หล่อนเจ็บ…เจ็บที่หนังศีรษะ แต่ก็ไม่กล้าตอบโต้ ได้แต่ร้องขอว่า

“ปล่อยมนเถอะค่ะ มนเจ็บ”