บทที่ 3 ตายและฟื้น

"อันอัน ช่วยตามหัวหน้าบัญชีมาพบฉันด้วย" เธอบอก เมื่อมาถึงห้องทำงาน

"ค่ะ" เธอตอบและยกโทรศัพท์ติดต่อไปฝ่ายบัญชีทันที หลังจากวางสายสีหน้าของอันอันก็ดูไม่ดี " เธอลาออกไปแล้วค่ะ"

"ลาออกไปแล้ว" ไป๋ลู่ชิงตกใจ "เมื่อไหร่"

"เมื่อวานนี้ค่ะ เธอยื่นจดหมายลาออกไปที่ฝ่ายบุคคลแล้วค่ะ"

ไป๋ลู่ชิงเอนตัวพิงเก้าอี้ มือกุมขมับ เธอต้องใช้ความคิดว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหนอีก หัวหน้าฝ่ายบัญชีที่ลาออกอย่างกะทันหัน เป็นคนเดียวเท่านั้นที่สำคัญกับเรื่องนี้ ตอนนี้อาจจะหนีออกนอกประเทศไปแล้วก็ได้

"หรือจะใช้ชื่อของประธานหยางอ้างอิงดีคะ" อันอันเสนอ หากเอ่ยชื่อของหยางเฉิงเยว่ คนพวกนั้นอาจจะไว้หน้าเธอบ้างก็ได้ อย่างน้อย ๆ หยางเฉิงเยว่ก็ทำกำไรให้กิจการเติบโตมาได้ไกลขนาดนี้ได้

"ไม่ได้ ตอนนี้เขาเป็นเพียงเจ้าชายนิทรา เขาช่วยอะไรไม่ได้ในเรื่องนี้ หากคณะกรรมการรู้ว่าเขาป่วย ไม่ใช่แค่เขาที่จะโดนปลด ฉันก็โดนปลดเช่นกัน"

เฟยเถาไม่เปิดโปรงเธอเรื่องนี้ ก็เพราะอยากให้เธอแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่เฟยเถาเลือก เฟยเถาต้องการเพียงแค่สินสอดมหาศาลเท่านั้น ไม่คิดถึงจิตใจเธอบ้างเลยว่ามีสามีอยู่ และเขาก็ยังไม่ตาย ถึงจะเป็นเจ้าชายนิทรา แต่หยางเฉิงเยว่ก็ยังเป็นสามีของเธออยู่ดี

เฟยเถาเอาเรื่องบริษัทมาบังคับเธอ หาทางเล่นงานเธอในทุก ๆ ทางจริง ๆ

"แต่คุณจะหลอกคณะกรรมการพวกนั้นไปได้อีกนานแค่ไหนกัน นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วนะคะ"

"ใช่ ฉันปิดบังว่าหยางเฉิงเยว่ไปดูงานที่ต่างประเทศมาเป็นเดือนแล้ว" เธอบอกและคิดไปด้วย

"คุณจะเอายังไงต่อคะ"เลขาถามอย่างกังวล

"ฉันขอคิดดูก่อน เธอออกไปทำงานเถอะ"

ไป๋ลู่ชิงนั่งคิดวิธีแก้ปัญหา เธอแต่งงานกับหยางเฉิงเยว่เพราะผลประโยชน์ ก่อนพ่อของเธอจะจากไป ท่านได้มอบตำแหน่งประธานบริษัทให้กับเขา เงื่อนไขเดียวคือห้ามทำให้ลูกสาวของท่านเสียใจ และห้ามหย่าเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นตำแหน่งประธานจะตกเป็นของไป๋ลู่ชิงทันที

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน หยางเฉิงเยว่เกิดอุบัติเหตุจนหมดสติไป สมองของเขาถูกกระแทกอย่างแรง จนตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้น เขาอยู่ในสภาวะเจ้าชายนิทรา เรื่องนี้เป็นความลับ ไม่สามารถเปิดเผยได้ ไม่งั้นจะมีผลเสียต่อบริษัท

หลินเจินกำลังทำความสะอาดบ้าน ก็ได้ยินเสียงของบางอย่างตกแตกในห้องนอนของลู่ชิง เธอเปิดประตูเข้าไปดูก็เห็นว่ากรอบรูปของลู่ชิงที่ถ่ายกับพ่อและแม่ของเธอตกแตกอยู่ที่พื้น

เมื่อมองสูงขึ้นมาอีกหน่อย หลินเจินก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าหยางเฉิงเยว่นั่งจ้องเธอด้วยความสงสัยอยู่

"คุณชายหยาง คุณฟื้นแล้ว" หลินเจินพูดอย่างตะลึง "ป้าต้องโทรไปบอกคุณหนูก่อน" นางรีบกดโทรศัพท์ออกไปทันที ไม่นานไป๋ลู่ชิงก็รับสาย

"ค่ะป้า มีอะไรหรือเปล่า" เธอเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก เพราะกำลังอารมณ์ไม่ดี

"คุณหนูรีบกลับมาบ้านเถอะค่ะ" เธอพูดอย่างตื่นเต้น "คุณชายหยางฟื้นขึ้นมาแล้วค่ะ"

"ฟื้น ฟะ ฟื้นแล้ว" เธอตกใจ ไม่คิดว่าจะมีเรื่องดีเกิดขึ้น เมื่อพึ่งเจอเรื่องร้ายมา " ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไป" เธอบอก หยิบกระเป๋าลุกไปทันที แล้วหันไปบอกเลขา "อันอัน ฉันจะออกไปข้างนอกนะ วันนี้คงไม่กลับเข้ามาแล้ว มีอะไรก็โทรมานะ"

"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับ

ไป๋ลู่ชิงมาถึงที่บ้านเช่า เธอเดินเข้ามาภายในห้องนอน เห็นหยางเฉิงเยว่นั่งพิงอยู่บนที่นอน เธอเดินเข้าไปหาด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น หยางเฉิงเยว่ขมวดคิ้วมองเธอ

"คุณฟื้นแล้ว" เธอเอ่ย

เขาจ้องเธอและขมวดคิ้ว "คุณเป็นใคร? "

"ฉันไป๋ลู่ชิง เป็นภรรยาของคุณ" เธอตอบ ขมวดคิ้วสงสัย อะไรกัน เขาจำเธอไม่ได้งั้นเหรอ? ความจำเสื่อม? เธอคิด บางทีอาจเป็นเพราะอุบัติเหตุจึงทำให้เขาจำอะไรไม่ได้ "คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นใคร" เธอถาม เพื่อเตือนความมั่นใจ

"ฉัน" เขาหยุดคิด เขาควรตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่? เขาคุ้นหน้าเธอมาก "ฉันเป็นใคร? " เขาลองถามเธอ

"คุณคือหยางเฉิงเยว่ไง" เธอบอก บางทีเขาอาจความจำเสื่อมจริง ๆ ก็ได้ "ตอนนี้คุณพึ่งจะฟื้น รู้สึกเป็นยังไงบ้าง" เธอเป็นห่วงอาการของเขา เขาฟื้นแล้วก็จริง แต่บางทีร่างกายของเขาคงยังปรับตัวไม่ได้ เมื่อนอนป่วยไม่รู้ตัวนานเป็นเดือน

"ฉันสบายดี" เขารู้สึกว่าเขาแข็งแรงดี ไม่รู้สึกถึงอาการป่วยที่เคยมีเลย

เขามองไปรอบ ๆ เห็นรูปถ่ายที่ติดผนัง เขาขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย "นั่นรูปใคร" เขาชี้ไปยังรูปคู่ชายหญิงที่ติดผนัง

ไป๋ลู่ชิงหันไปมองตาม เธอยิ้มและตอบเขา "นั่นคือรูปแต่งงานของเรา" เธอตอบ

"รูปของเรา? " เขารู้สึกตกใจ นั่นมันคือรูปที่อยู่ในห้องบรรพบุรุษของเขา รูปปู่ทวดและย่าทวดของเขาไม่ใช่เหรอ? "

"ใช่ มันคือรูปแต่งงานของเรา" เธอรู้สึกดีใจเมื่อเขาฟื้น แต่เธอกลับยิ้มไม่ออกเมื่อเขาจำอะไรไม่ได้