ย้อนเวลามาเป็นคุณทวด

"สามีของเธอไร้ประโยชน์แล้ว เก็บของแล้วออกไปจากที่นี่ซะ" เสียงของแม่เลี้ยงเอ่ยขึ้น

เธอทำหน้าสลด เพราะเหตุใดทำไมพวกเขาถึงทำกับเธอแบบนี้ เธอเป็นลูกสาวของบ้านหลังนี้เหมือนกัน

ก่อนหน้านี้ก็บังคับให้เธอแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของตระกูล ตอนนี้สามีของเธอเกิดอุบัติเหตุจนเป็นเจ้าชายนิทรา

แม่เลี้ยงของเธอขับไล่เธอออกจากบ้าน เพียงเพราะเธอปฏิเสธที่จะแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่เธอเลือกให้

"บ้านหลังนี้พ่อและแม่ของฉันเป็นคนสร้าง คุณเป็นเพียงผู้อยู่อาศัยเท่านั้น" ไป๋ลู่ซิงบอก เธอกำมือแน่น

"ฉันไม่สน ฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย" แม่เลี้ยงตอบอย่างไม่สนใจและทำท่าเมิน "ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในทรัพย์สิน"

"แล้วฉันจะกลับมาทวงคืน" เธอบอกอย่างเจ็บใจ เป็นเพราะพ่อของเธอไม่ได้ทำพินัยกรรมไว้ให้ เธอจึงถูกเอาเปรียบ

เธอขึ้นไปเก็บของที่ชั้นสอง มองไปรอบห้องที่เธอเคยอยู่ เธอจะต้องกลับมาอีกครั้งอย่างผู้ชนะ

เธอยังมีเงินสะสมไว้ในบัญชีส่วนหนึ่ง เธอสามารถหาบ้านเช่าหลังเล็ก ๆ อยู่ได้ เงินอีกส่วนหนึ่งต้องแบ่งไว้ดูแลรักษาสามีของเธอด้วย

เธอเดินลงมาที่ชั้นล่าง จ้องมองแม่บ้านคนหนึ่งที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็ก " ฉันไปนะ" เธอบอก

แม่บ้านมองเธอและจับมือไว้ ทำสายตาอ้อนวอน "คุณหนู ให้ป้าไปด้วยเถอะ"

"แต่ฉันไม่มีเงินจ้างป้า" เธอรู้สึกลำบากใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ ป้าไม่มีภาระอะไรแล้ว แค่มีที่อยู่และอาหารให้ก็พอ"

หญิงสาวคิดว่าคงดีเหมือนกัน ป้าแม่บ้านสามารถช่วยเธอดูแลสามีได้ ในขณะที่เธอต้องออกไปทำงานหาเงิน

"งั้นป้าไปเก็บของเถอะค่ะ ฉันจะไปรอที่รถ" เธอตอบตกลง

"รอป้าสักครู่นะคะ ป้าไปเอาของก่อน ป้าเก็บเรียบร้อยแล้ว"

"ค่ะ" เธอพยักหน้า

ในวันที่เธอไม่เหลือใคร ก็ยังมีแม่บ้านคนหนึ่งที่รักเธอเหมือนลูก เธอเริ่มอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

แต่ในขณะนั้น น้องสาวของเธอก็เดินเข้ามาหา ด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง

"ไม่เก็บของของเธอไปให้หมดล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องให้คนทำความสะอาดอะไรมาก"

"หมายความว่ายังไง? "

"ฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ที่ห้องของเธอ"

"อย่าให้มันมากนัก" เธอกัดกรามพูด "อย่าลืมว่าฉันเป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านหลังนี้"

"อย่าทะนงตัวว่าเป็นนางหงส์อยู่สิ ตอนนี้เธอก็เหมือนอีกาตัวหนึ่งเท่านั้น"

เธอข่มอารมณ์ไว้ " แล้ววันหนึ่งพวกเธอจะไม่ได้ชูคอเป็นหงส์ แม้แต่อีกาตัวหนึ่งก็ไม่ใช่"

เธอคิดว่าพวกเขาก็เหมือนมดตัวหนึ่งเท่านั้นที่สร้างความรำคาญให้กับเธอชั่วคราว เธอจะต้องกลับมาผงาดเป็นหงส์ทองอีกครั้ง

ในอีกที่หนึ่ง หยางเฉิงอี้มีอาการป่วยหนัก เขาเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน ตั้งแต่เกิดมาก็มีโรคประจำตัวติดมาด้วยตั้งแต่เล็ก ทำให้ร่างกายอ่อนแอและไม่แข็งแรงเหมือนคนอื่น

แต่ยังดีที่เขาเป็นคนขยันใฝ่เรียนรู้ เขาสามารถช่วยเหลืองานในบริษัทได้ โดยมีพี่ชายเป็นผู้บริหารงานแทนบิดาที่เสียไปแล้วหลายปี

หยางเฉิงอี้เป็นที่รักของคนในบ้าน เขาเป็นคนอ่อนโยน และยุติธรรมเสมอ แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่นิสัยดีแบบนี้ แต่เมื่อมีเรื่องอะไรขึ้นมา เขาก็เป็นคนเด็ดขาดและไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครเหมือนกัน

หยางเฉิงอี้รู้ว่าตอนนี้เขาคงจะทนต่อความเจ็บป่วยไม่ไหวแล้ว เมื่อร่างกายไม่สามารถรับสารอาหารอะไรได้อีก เขาดื่มและกินไม่ได้

"นายต้องเข้มแข็งนะ พี่จะต้องหาหมอที่เก่งมารักษานายให้ได้" หยางเฉิงซวน พี่ชายของเขาบอก ใบหน้ามีความโศกเศร้า

"ผมไม่ไหวแล้ว ร่างกายของผมก็เช่นกัน" เขาบอกด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง กำลังที่จะพูดแทบไม่มี

"นายอย่าพูดแบบนี้ เราเหลือกันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้น" ดวงตาของเขาเริ่มแดง น้ำตาเริ่มไหล เมื่อรู้ว่าน้องชายจะจากไปแล้ว หมอไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว

เมื่อสามชั่วโมงก่อนหน้านี้ อาการของหยางเฉิงอี้ทรุดหนัก หมอสามารถช่วยปั๊มหัวใจให้คืนกลับมาได้ แต่ก็บอกให้ญาติทำใจไว้ด้วย เพราะร่างกายของหยางเฉิงอี้ไม่ตอบสนองต่อยาอะไรอีกแล้ว

การช่วยชีวิตในครั้งนี้ คงจะเป็นการบอกลาเท่านั้น

"ผมรู้ตัวเองดี ร่างกายของผมไม่ไหว แฮะ แฮะ" หยางเฉิงอี้ไอออกมาเป็นเลือด "ผมเจ็บ" เขาจับมือพี่ชายมาไว้ที่หน้าอกของเขา "อย่าให้หมอช่วยชีวิตผมอีกเลย แฮก แฮก" หยางเฉิงอี้ไออีกครั้ง เขารู้สึกทรมานมาก เจ็บปวดไปทั้งกาย โดยเฉพาะบริเวณหน้าอก

"นายจะให้พี่ทำใจปล่อยนายจากไปได้ยังไงกัน" หยางเฉิงซวนร้องไห้ "นายจะทิ้งพี่ไปแบบนี้ไม่ได้นะ" เขากุมมือน้องชายไว้แน่น

"ผมจะอยู่ในใจพี่สะ…"