บทที่ 3

รถม้าเคลื่อนตัวบนทุ่งหญ้ากึ่งทะเลทราย ก่อนนั้นมันวิ่งผ่านทะเลทรายร้อนระอุ และทุ่งหญ้าหนาวเหน็บ เดินทางบนเส้นทางที่มีอากาศแตกต่างกันเช่นนี้อยู่หลายวัน ในที่สุด รถม้าก็หยุดลงหน้ากลุ่มคนจำนวนหนึ่ง ซึ่งบอกถึงความยากลำบากจากการเดินทางว่าจบสิ้นลงเสียที

การเดินทางสิ้นสุดเมื่อเจ้าแคว้นที่นั่งบนหลังม้าตวัดตัวลง และเดินมาหยุดหน้าขบวนรถม้า อาคันตุกะที่ยืนหน้าสุดของรถม้ายกมือขวาแนบที่หน้าอกซ้าย ก้มตัวลงให้กับชายคนนั้นอย่างนอบน้อม นั่นคือการทำความเคารพแบบทุ่งหญ้า

ผู้นำแคว้นวัยสามสิบกว่า ทว่ายังคงหนุ่มแน่นและหล่อเหลายิ้มให้กับอาคันตุกะ และบอกกับฝ่ายนั้นว่า

“ทำตัวตามสบายเถิด”

ดูจากลักษณะภายนอก ชายผู้นี้แต่งตัวด้วยผ้าเนื้อดีและสวมเครื่องประดับ รวมทั้งดาบโค้งที่ห้อยอยู่ข้างเอวสอบ ด้ามจับฝังด้วย

อัญมณีราคาแพง ในกลุ่มคนทั้งหมด เขาดูมีอำนาจมากที่สุด และไม่ยากที่จะบอกฐานะ

อาคันตุกะค้อมศีรษะให้อีกครั้ง จากนั้นก็ยืนตัวตรง มองดูชายผู้ทรงอำนาจผู้นี้เดินผ่านเขาและกลุ่มคนที่ยืนเรียงหน้าขบวนรถม้า กระทั่งเขาเดินไปหยุดยืนถึงหน้าประตูรถม้า

ชายคนนั้นเมื่อหยุดยืนหน้ารถม้า เขาพูดกับคนในรถม้าว่า

“ข้ากาหลิม ซาฮิน กุนย่าห์ ผู้นำเผ่าทุ่งหญ้าซานจิกแห่งนี้เดินทางมาต้อนรับเจ้าสาวของข้าด้วยตัวเองแล้ว ออกมาเถิด...เจ้าสาวของข้า”

เฉียนจิ่นเกอคือคนที่นั่งในรถม้า มุมปากของนางยกยิ้มอย่างเขินอายเมื่อได้ยินประโยคนั้น สำหรับเด็กสาววัยสิบหกปีอย่างเฉียนจิ่นเกอถือว่ามีความอดทนอย่างยิ่งกับการเดินทางบนเส้นทางแสนทรหด อุณหภูมิร้อนหนาวสลับกันทุกวัน แต่ทั้งหมดปลิวหายไปกับสายลม เมื่อเจ้าของเมืองซานจิกเดินทางมาต้อนรับนางด้วยตนเอง ซ้ำยังยอมรับนางให้เป็นเจ้าสาว

การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างแคว้นครั้งนี้ สำหรับเฉียนจิ่นเกอเป็นเพียงหน้าที่ หาใช่ความรัก แต่เมื่อเฉียนจิ่นเกอเปิดม่านและก้าวลงจากรถม้า พร้อมช้อนตาขึ้นมองเจ้าของเสียงทรงอำนาจ กาหลิมซาฮิน กุนย่าห์ ชายผู้ซึ่งมีอายุสามสิบสี่ปี อายุแม้มากกว่านางถึงสิบแปดปี แต่ดูจากผิวพรรณและหน้าตาของเขา ตัวเลขนั้นราวกับไม่ใช่ความจริง

“เรียกเราว่าซาฮิน” ซาฮินพูดพร้อมยื่นมืออกมาทางเฉียนจิ่นเกอ ค้างไว้เช่นนั้นเพื่อรอให้นางตอบรับ

“เพคะ ซาฮิน” เฉียนจิ่นเกอตอบรับเจตจำนงของเขา

เมื่อนางรวบรวมความกล้าได้แล้วก็ยื่นมือวางบนฝ่ามือใหญ่ของซาฮิน เขาดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดต่อหน้าธารกำนัล ใช้หลังมือลูบบนแก้มนวลเนียนจนนางหน้าแดง ราวกับยังไม่หนำใจพอ เขาอุ้มนางขึ้น และเดินไปทางม้าตัวพ่วงพีของเขา ก่อนจะพานางขึ้นหลังม้าตัวเดียวกัน

ซาฮินพานางควบทะยานชมทุ่งหญ้า และสัตว์เลี้ยงในอาณาเขตที่เขาเป็นผู้ครอบครอง

ความกว้างใหญ่ของเมืองซานจิกสุดลูกหูลูกตานางเหลือเกิน ทุ่งหญ้าของเมืองซานจิกสวยงาม แต่นั่นยังไม่เท่ากับดวงตาสีเข้มดุจรัตติกาลของซาฮินยามมองนาง

ซาฮินหยุดม้า และชี้ไปเบื้องหน้า กระซิบบอกเด็กสาวที่ข้างหู

“นั่นคือทุ่งหญ้าของข้า ประชากรและฝูงสัตว์ ทั้งหมดเป็นของข้า รวมทั้งตัวเจ้าก็เป็นของข้า”

ท้ายประโยคเสียงของซาฮินอบอุ่นจนนางก้มหน้าเขินอาย ไม่กล้ามองสบตาเขาอีก

เฉียนจิ่นเกอคิดว่าเมืองซานจิกสามารถเป็นบ้านของนางได้ หากซาฮินแบ่งใจที่มีต่อชายาเอกและภรรยาสองของเขามาให้นางบ้าง และแน่นอนว่า นางได้ตามความประสงค์นั้น ในสาสน์สู่ขอเจ้าสาวที่ถูกส่งมาถึงเมืองเฉียนเหยาระบุว่าเฉียนจิ่นเกอจะถูกแต่งตั้งเป็นภรรยาคนที่

สอง...ทั้งที่ควรเป็นภรรยาคนที่สามแท้ๆ ทว่า เขากลับมอบตำแหน่งอันพิเศษนั้นมาให้

และเพราะความไร้เดียงสาและไม่คิดอะไรมาก เฉียนจิ่นเกอยิ้มรับตำแหน่งนั้น ทันใดนั้น ซาฮินก็เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“โนฮา!”

เฉียนจิ่นเกองุนงงกับน้ำเสียงของเขาและคำเรียกนั้น นางไม่เข้าใจความหมาย อดใจไม่อยู่ต้องเอี้ยวหน้ากลับไปมองซาฮินอีกครั้ง ขณะที่มือแข็งแรงของเขาโอบกอดนางจากด้านหลังค่อยๆ รัดนางแน่นขึ้นเรื่อยๆ เขากำลังทำให้นางเจ็บและหายใจไม่ออก

“ซาฮิน อย่า...”

นางวิงวอน พร้อมกับร่างกายที่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปเหมือนเป็นหญิงสาวมากขึ้น ชุดบนตัวและใบหน้าเบลอจนมองเห็นไม่ชัด

ซาฮินก้มมองหญิงสาว รอยยิ้มหายไป ใบหน้าบึ้งตึงขณะเน้นคำพูดว่า

“ข้าเกลียดเจ้า!”

ไม่เพียงหัวใจของนางราวกับถูกกระแทกด้วยหิน ดวงตาและใบหน้าสวยหวานนั้นยังเปลี่ยนเป็นทุกข์ระทมสุดแสน ไม่นานนัก อาจจะเพียงชั่วพริบตา ใบหน้าพร่าเลือนนั้นกลายเป็นใบหน้าของไรรีย์

ไรรีย์ส่ายหน้า ปิดหูและกรีดร้อง...