ย้อนรักคำสาปร้าย

“หว่อ เฮิ่น หนี่! (ข้าเกลียดเจ้า!)”

เงาดำมืดที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นร่างของผู้ชายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเหมือนนักรบโบราณ เขาตวาดเป็นภาษาจีน แต่ ‘ไรรีย์’ เข้าใจความหมายทุกประโยค ทั้งที่เธอไม่เคยเข้าคอร์สเรียนภาษาจีนสักครั้ง เช่นเดียวกัน ถึงแม้เขาจะตวาดต่อว่าเช่นนั้น แต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงความรักเจืออยู่ในถ้อยคำเหล่านั้นด้วย

...เพราะอะไรกัน

“โนฮาจิ่นเกอ หว่อ เฮิ่น หนี่! (ภรรยาจิ่นเกอ ข้าเกลียดเจ้า!)”

ชายในฝันตวาดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีเสียงตอบกลับมา

“ปู้ ซื่อ หว่อ เตอ ซั่ว (ไม่ใช่ความผิดของข้า)”

นั่นคือคำพูดผสมเสียงสะอื้นจากปากของหญิงสาวในเงามืด

ความรู้สึกแสนโศกเศร้าของหญิงสาวร่างเล็กในชุดจีนโบราณคนนั้น ไรรีย์รับรู้ได้ทั้งหมด เธอกำลังสิ้นหวังกับความรักเหมือนแก้วที่แตกออกเป็นเสี่ยงและไม่สามารถนำมาต่อกันได้อีก

“กุ่นคาย! (ไปให้พ้น)” เขาตวาดไล่ พร้อมตวัดมือชี้ออกไป

ไรรีย์มองตามปลายนิ้วของชายคนนั้น มันไม่ใช่ประตูไม้หรือประตูหินรูปทรงโบราณ แต่เป็นประตูผ้าผืนหนา มีโครงสร้างเหมือนกระโจม

ใช่ มันคือกระโจมโบราณของชนเผ่าอะไรสักอย่าง...นอกกระโจมนั้นมีเพียงความมืดและความหนาวเย็น

การไล่หญิงสาวคนหนึ่งออกไปข้างนอกที่มีแต่ความมืดเช่นนั้นเหมือนกำลังสั่งให้เธอไปตาย!

ไรรีย์ตกใจกับความคิดของเธอ

น้ำตาของหญิงสาวชุดจีนโบราณไหลกลิ้งลงมาอาบแก้มไม่ขาดสาย ช่างน่าสงสารจับใจ แต่ชายคนนั้นกลับนิ่งเงียบ

ไรรีย์หันกลับมามองหญิงสาวคนนั้น เดี๋ยวนะ เหมือนฝ่ายชายเรียกเธอว่า ‘โนฮาจิ่นเกอ’ ทำไมชื่อนี้ทำให้เธอปวดใจด้วยนะ

ไรรีย์รู้สึกว่าดวงตาและจมูกของเธอแสบร้อน เธออยากร้องไห้ อยากร้องไห้จากก้นบึ้งของความรู้สึก บอกไม่ถูกว่าคือความสิ้นหวังเช่นเดียวกับโนฮาจิ่นเกอคนนั้นหรือเปล่า แต่...ที่เธอรู้คือเธออยากร้องไห้

ราวกับว่าไรรีย์ยังรู้สึกแน่นในอกไม่พอ หญิงสาวคนนั้นถลาออกนอกกระโจม กระแสลมหนาวเย็นจับขั้วหัวใจจากภายนอกโหมซัดเข้ามาในช่วงที่ปากกระโจมเปิด

แวบแรกที่ไรรีย์คิดคือสภาพอากาศแบบนี้ไม่เหมาะกับการออกไปข้างนอกเป็นอย่างมาก

‘อย่าไปนะ เฮ้ อย่าออกไป!’

ไรรีย์ตะโกนเรียกหญิงสาวคนนั้น แต่เหมือนว่าไม่มีใครได้ยินนอกจากตัวเธอเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามตะโกนต่อไป

‘ข้างนอกคือทะเลทราย อย่าไป อันตราย!’

เมื่อตะโกนด้วยประโยคนั้น ไรรีย์ยกมือขึ้นปิดปาก ตกใจกับคำพูดเมื่อครู่ เธอรู้ได้อย่างไรว่าข้างนอกคือทะเลทรายและมันอันตราย

ตอนนั้นเอง ด้านหลังของเธอเกิดเสียง ‘เพล้ง!’ เธอหันไปมอง ชายหนุ่มคนนั้นทำลายข้าวของทั้งหมดที่มีในกระโจม ไรรีย์มองพื้น และช้อนตาขึ้นมองหน้าของเขา

หนนี้ หญิงสาวมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน ผู้ชายผิวเข้ม รูปหน้ามีโครงเหลี่ยมสันชัดเจน และเขาหันมาชี้หน้าเธอ เหมือนกับว่าเพิ่งมองเห็นเธอก็ตอนนี้เอง

“หว่อ เฮิ่น หนี่!” ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงของเขาราวกับเกลียดชังเธอเหลือแสน

ไรรีย์ส่ายหน้าปฏิเสธ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องปฏิเสธ

“ไม่ใช่นะ ฉันไม่ใช่...ไม่ใช่ความผิดของฉัน” เธอกลับมามีเสียงอีกครั้ง แต่แล้วความคิดแปลกใจนั้นก็สิ้นสุดเมื่อเธอสะบัดหน้าแรงๆ บอกตัวเองว่านี่คือความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง

“หว่อ เฮิ่น หนี่!”

ทันทีที่เสียงของเขาดังก้องในหัวเธออีกครั้ง เธอคู้ตัวลง น้ำตาอาบแก้ม สองมือยกขึ้นมาปิดหู

“ไม่ใช่ ฉันไม่ผิด ฉันไม่ผิด!”

ไรรีย์พูดทั้งน้ำตา รู้สึกเหมือนว่าเธอถูกเปิดโปงความผิดเสียแล้ว...