ตอนที่ 3 กลัยมาเป็นตัวเองที่ต้องดีกว่าเดิม

ตอนที่ 3

หลังจากวิญญาณออกจากร่าง ชิงเหยียนก็มาเกิดใหม่ เป็นหญิงสาวจากยุคปัจจุบัน ที่เติบโตมาจากชนบท หลังจากเรียนจบปริญญาตรีก็เข้ามาทำงานที่เมืองหลวงพร้อมกับเพื่อนสาวคนสนิท หวังลู่ซือ

โดยเธอและเพื่อนได้ทำงานที่เดียวกันคือ เป็นพนักงานของธนาคารเอกชนแห่งหนึ่ง หลังจากทำงานมาได้หนึ่งปี ชิงเหยียนก็ได้พบรักกับนายตำรวจหนุ่มนามว่าผิงหยาง และได้เพื่อนสนิทเป็นชายหนุ่มที่ทำงานธนาคารเดียวกัน

ชิงเหยียนและแฟนหนุ่มคบหากันมาได้สองปี ช่วงเย็นหลังเลิกงานของวันหนึ่ง เธอคิดอยากจะทำอาหารแอบไปเซอร์ไพรส์เขาที่คอนโด แต่ไม่กล้าไปคนเดียว จึงชวนเพื่อนชายอย่างหลี่เจี่ยไปด้วย

ระหว่างที่นั่งรถไปยังคอนโดของแฟนหนุ่ม เธอสังเกตเห็นเพื่อนสนิทมีสีหน้าไม่สู้ดี จึงได้เอ่ยปากถาม

“วันนี้นายเป็นอะไร เห็นนั่งหน้าเครียดตลอดทั้งวัน มีเรื่องอะไรก็พูดกับฉันได้นะ หลี่เจี่ย”

คนขับรถที่ถูกถาม มีท่าทางลังเลใจเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“วันนี้ลู่ซือลางาน ได้บอกเธอไหมว่าไปไหน”

“บอกแค่ว่าไปทำธุระ ทำไมหรือ”

“ธุระที่ว่า คือการแอบไปกินข้าวกับผิงหยางแฟนของเธอหรือเปล่า”

“หมายความว่ายังไง” ชิงเหยียนมองหน้าเพื่อนชายที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธอไม่เชื่อว่าเพื่อนสนิทกับแฟนหนุ่มจะแอบไปกินข้าวด้วยกันลับหลังเธอเป็นอันขาด

“ร้านที่พวกเขาไปกิน พี่สะใภ้ฉันทำงานอยู่ที่นั่นพอดี เขาจำแฟนเธอได้ จึงถ่ายรูปส่งมาให้ฉันดู”

ไม่พูดเปล่าหลี่เจี่ยยังหยิบโทรศัพท์ยื่นส่งให้เพื่อนสาวได้ดูภาพที่พี่สะใภ้เขาส่งมา

ชิงเหยียนรีบคว้ามาดูภาพที่ว่านั้น คนสองคนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร นั่งมองตากันอย่างหวานซึ้ง เท่านั้นยังไม่พอ สองมือยังกอบกุมกันไว้ ทำราวกับคู่รักอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่จริง” แม้จะเห็นภาพเต็มสองตา เธอก็ยังปฏิเสธที่จะเชื่อว่า คนที่เธอรักทั้งสอง จะทำอะไรลับหลังเธอแบบนี้

จนกระทั่งหลี่เจี่ยพาเธอมาถึงคอนโดที่แฟนหนุ่มอยู่นั่นแหละ ความจริงจึงปรากฏ

ภาพหลังบานประตูที่เปิดออก เป็นแฟนหนุ่มที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว สายตาที่มองมาก็มีพิรุธ จนจับสังเกตได้

สัญชาตญาณของผู้หญิง บอกให้ชิงเหยียนก้าวเข้าไปดูในห้อง ค้นหาทุกซอกทุกมุม แม้กระทั่งในห้องน้ำ เหลือเพียงที่สุดท้ายคือริมระเบียง

เธอไม่รอช้ารีบเปิดประตูกระจกออกไป ก็พบเข้ากับเพื่อนรักที่อยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวเช่นกัน

“ลู่ซือ นังเพื่อนทรยศ”

ความจริงเรื่องที่แฟนหนุ่มกับเพื่อนสนิทแอบเล่นชู้ ทำให้ชิงเหยียนแค้นมาก จนไม่คิดอะไรอีก ลงมือตบสั่งสอนเพื่อนเลวทันที โดยมีแฟนหนุ่มและเพื่อนชายเข้ามาเป็นกรรมการห้ามทัพ

แต่มีหรือที่ชิงเหยียนจะหยุด ยิ่งเห็นผิงหยางเป็นห่วงหญิงชู้มากแค่ไหน เธอยิ่งบ้าคลั่งมากเท่านั้น ลงมือทำร้ายคนทั้งสองเท่าที่จะทำได้

ในช่วงจังหวะที่ชุลมุนกันอยู่นั้นเอง ร่างของเธอก็เสียหลักหล่นลงมาจากระเบียงชั้นเก้า เสียชีวิตอยู่ในที่เกิดเหตุ โดยไม่รู้ว่า ใครเป็นคนทำให้เธอตกลงมา

หลังจากการตายของเธอ มีเพียงหลี่เจี่ยที่มาช่วยงานศพ ตั้งแต่คืนแรกจนคืนสุดท้าย ส่วนหญิงชั่วชายโฉดคู่นั้นหายไปเลย ไม่ว่าจะเป็นที่คอนโดหรือที่ทำงานของคนทั้งสอง

วิญญาณของชิงเหยียนไม่ได้ไปผุดไปเกิด ยังคงวนเวียนอยู่บริเวณที่ที่เธอตกมาตาย เป็นเวลาเกือบสิบปี ที่เธอต้องอยู่อย่างเคว้งคว้างเดียวดาย

จนมีอยู่คืนหนึ่ง ที่มีดาวตก ดวงวิญญาณของเธอจึงยกมือขึ้นกุมอยู่บริเวณหน้าอก หลับตาอธิษฐานถึงสิ่งที่เธอปรารถนา

“ดาวตกจ๋า หากฉันได้ไปเกิดใหม่ ขอให้ฉันได้พบกับชายหนุ่มที่รักฉันแค่คนเดียวไปตลอดชีวิต ไม่ว่าเขาจะจนหรือขี้เหร่ฉันไม่ติด ขอแค่ความจริงใจของเขาเท่านั้นพอ”

สิ้นคำอธิษฐานของเธอ ก็มีแสงสว่างจ้าปรากฏขึ้น จนเธอที่เป็นเพียงวิญญาณยังต้องหลับตาลง จากนั้นพอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็มาอยู่ในร่างของหญิงสาวรูปร่างอวบอ้วน ที่มีชื่อเดียวกันกับเธอแล้ว

...เฮือก...

ร่างหนาสะดุ้งตื่น รีบผุดลุกขึ้นนั่ง หยดเหงื่อไหลซึมออกมาเปียกชุ่มร่างกายจนทั่ว ดวงตาสีนิลกวาดมองโดยรอบ พบว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่ในสุสานอีกต่อไปแล้ว แต่อยู่ภายในห้องนอนที่ค่อนข้างเล็กมาก เมื่อเทียบกับขนาดตัวของเธอ

‘ที่นี่ที่ไหน’ ไม่ใช่คำถามที่อยู่ในหัวสมองของชิงเหยียน เพราะเธอได้รับรู้ความทรงจำทั้งหมดแล้ว ว่าเธอนั้นไม่ได้ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของคนอื่น แต่ย้อนกลับมาอยู่ในร่างของตัวเองในชาติภพก่อนต่างหาก แต่คำถามที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้ก็คือ ‘เธอกลับมานอนในห้องนอนของตัวเองได้ยังไง’

...แอ๊ด...

เสียงบานประตูเปิดออก ทำให้ใบหน้าอวบอิ่มหันกลับไปสนใจในทิศทางเดียว ร่างของชายหนุ่มฟันเหยินปรากฏขึ้น ภายในมือของเขาถือถาดที่มีชามข้าวต้มส่งไอร้อน ๆ เข้ามาด้วย พอเขาเห็นว่าเธอลุกขึ้นมานั่ง ริมฝีปากก็เผยอรอยยิ้มออกมา

“ชิงเหยียนคุณฟื้นแล้ว”

ร่างสูงโปร่งรีบเดินเข้ามาใกล้ขอบเตียง วางถาดอาหารลงตรงหน้าหญิงสาว ก่อนตัวเขาจะเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งห่างจากเตียงไปเล็กน้อย

“รู้สึกอย่างไรบ้าง” น้ำเสียงที่เอ่ยถามเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ว่าฉันกลับมาบ้านได้ยังไง พี่คงแบกฉันมาคนเดียวไม่ไหวแน่” ชิงเหยียนยังไม่รู้สึกหิว จึงเลือกที่จะถามในสิ่งที่เธอสงสัยก่อน

“ตอนนั้นอยู่ ๆ คุณก็หมดสติไป ผมก็เลยกลับเข้าหมู่บ้านมาขอร้องให้หัวหน้าหมู่บ้านช่วย ยืนยันอยู่นานว่าคุณยังไม่ตาย พวกเขาถึงยอมมาช่วยกันแบกหามคุณมาส่งที่บ้าน” จางเหว่ยตอบคำถามของหญิงสาวที่แต่งงานกันมาสามเดือนแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองคนบนเตียงอย่างฉงน

“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง แต่ว่าพี่เลิกพูดว่าคุณกับผมเถอะ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้ เปลี่ยนมาเป็นแทนตัวเองว่าพี่ เรียกฉันว่าน้องดีกว่าไหมคะ ค่อยสมกับเป็นสามีภรรยากันหน่อย”

ดวงตาสีนิลสบกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ภาพความทรงจำแสดงให้เห็นแล้วว่า ชายหนุ่มที่ชาวบ้านล้อเลียนว่าเขาอัปลักษณ์นั้น เป็นสามีที่ดี และที่ผ่านมาเขาดูแลร่างนี้ดีมาตลอด

สวรรค์คงเมตตายอมรับคำขอให้เธอได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอเชื่อว่า จางเหว่ยนี้แหละคือชายหนุ่มที่เธอปรารถนา แต่ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่า ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไร ที่ทำดีด้วยเป็นเพราะหน้าที่ สำนึกในบุญคุณ หรือเป็นเพราะเขาตกหลุมรักเจ้าของร่างนี้กันแน่

ช่วงชีวิตหลังจากนี้ เธอจึงตั้งใจเอาไว้ว่า จะทำให้เขาตกหลุมรักเธอให้ได้ และเธอเองก็จะรักและจงรักภักดีต่อเขา แม้ว่าชีวิตจะพบเจอกับความยากลำบากแค่ไหน เธอก็ไม่สน

“เอ่อ...”

จางเหว่ยมีท่าทางลังเลและสับสนอย่างเห็นได้ชัด ที่ผ่านมาชีวิตหลังแต่งงานของเขากับเธอไม่ค่อยราบรื่นเท่าใดนัก เพราะชิงเหยียนไม่ได้มีใจให้เขา ทำให้ทั้งสองแม้จะอยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่เคยนอนร่วมเตียงกันเลย

เขายกเตียงให้ภรรยา ส่วนตัวเองก็ลงมานอนที่พื้น ตลอดเวลาสามเดือน เขามักจะถูกหญิงสาวดุด่าต่อว่าสารพัด กล่าวหาว่าเขาเข้ามาทำให้ความรักของเธอกับชายหนุ่มที่ชื่อหยางเจี้ยนมีอุปสรรค แล้วหน้าที่ของภรรยาที่ควรดูแลสามี หญิงสาวก็เอาไปทำให้ชายหนุ่มคนนั้น

แล้วถึงแม้เขาจะรู้สึกไม่พอใจ ที่เห็นภรรยาไปสนใจใกล้ชิดกับชายอื่น ก็ไม่อาจห้ามปรามได้ ความรู้สึกไม่พอใจนี่ ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นความหึงหวง มันทำให้เขาค้นพบความจริงว่า ถึงแม้ว่างานแต่งงานที่เกิดขึ้น จะเป็นเพราะว่าต้องการรักษาชื่อเสียงหญิงสาวที่เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขาขึ้นมาจากลำธาร แต่เขากลับหลงรักหญิงสาวร่างอ้วนตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา มันเหมือนกับว่า เขาเคยพบ เคยหลงรัก หญิงสาวมาก่อน ทั้ง ๆ ที่เขาและหญิงสาวพึ่งจะเคยพบหน้ากันครั้งแรก

“พี่ลังเล พี่รังเกียจฉันหรือคะ” ชิงเหยียนเห็นชายหนุ่มอึกอัก เลยหน้าเสีย คิดว่าเขาคงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น แล้วแบบนี้เธอจะมีหวังได้หัวใจของเขามาครองหรือไม่ “ถ้าพี่รังเกียจ พูดกับฉันเหมือนเดิมก็ได้ค่ะ”

“เปล่า ๆ ผม...เอ่อ...พี่ไม่ได้รังเกียจ แค่คิดว่าสมองคุณ...ไม่สิ...สมองน้องกระทบกระเทือนหรือเปล่า พอฟื้นขึ้นมาถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้”

จางเหว่ยพูดไปก็หันสายตาไปมองทางอื่น ไม่ยอมมองใบหน้าของหญิงสาวบนเตียง ใบหูทั้งสองข้างแดงก่ำไปด้วยสีเลือด

ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มอย่างนึกเอ็นดู ดูจากอาการเขินอายของสามีแล้ว เธอยังมีโอกาสที่จะได้ใจเขามาครอง แต่ก่อนอื่น เธอต้องอธิบายถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอที่กะทันหันเกินไปเสียก่อน

“ก็เพราะว่าฉันเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่งไงคะ ถึงคิดได้ ว่าที่ผ่านมาตัวเองทำตัวแย่แค่ไหน มีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือแท้ ๆ กลับไปสนใจก้อนกรวดนั้นให้เสียเวลา ดังนั้นพอมีโอกาสอีกครั้ง ฉันจึงอยากแก้ไขอดีตที่ผิดพลาด หันมามองเพชรเม็ดงามที่อยู่ในมือ แล้วฉันบอกเลยว่า ฉันไม่มีทางปล่อยเพชรเม็ดนี้หลุดมือไปถึงหญิงสาวคนอื่นเป็นอันขาด”

ชิงเหยียนไม่เพียงแต่อธิบายเฉย ๆ ดวงตาของหญิงสาวยังมองสำรวจทั่วใบหน้าของสามี ที่พยายามแสร้งหันไปทางอื่นบ้าง

ทั้งแววตา จมูก คาง คิ้ว คล้ายกับ...ไม่สิ เหมือนกันกับเพื่อนชายของเธอในชาติภพปัจจุบันมากเลย ผิดก็เพียงแต่ หลี่เจี่ยมีฟันเรียงสวย แต่ชายหนุ่มตรงหน้ามีรูปฟันที่ผิดรูป

ทางฝ่ายคนที่ถูกจับจ้อง เมื่อถูกภรรยามองด้วยสีหน้าจริงจังแบบนี้ ก็ทำตัวไม่ถูก ทั่วทั้งใบหน้าร้อนผ่าวราวกับจับไข้ ไม่เพียงแต่ใบหูเท่านั้นที่แดงก่ำ ตอนนี้ผิวหน้าและลำคอก็กลายเป็นสีเดียวกับใบหูเรียบร้อยแล้ว

“หน้าพี่มีอะไรติดหรือ น้องถึงจ้องมองขนาดนี้”

ด้วยเข้าใจเหตุผลที่หญิงสาวอธิบาย ว่าอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาจึงยอมใช้สรรพนามที่ดูสนิทสนมกันตามใจของหญิงสาว แม้จะรู้สึกกระดากปากไปบ้าง

“เปล่าค่ะ หน้าพี่ไม่มีอะไรติดเลย พอลองมองดูดี ๆ แล้ว สามีของฉันก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าไปดัดฟันให้เข้าที่เสียหน่อย รับรองดูดีกว่าเจ้าหยางเจี้ยนนั้นเป็นไหน ๆ”

ชิงเหยียนชมสามีมาจากใจจริง แล้วก่อนที่เขาจะเขินอายจนทำตัวไม่ถูกมากไปกว่านี้ เธอจึงหันกลับมาจัดการข้าวต้มและยาสมุนไพร ที่สามีผู้แสนดีอุตส่าห์ทำมาให้ ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่ม ที่คอยลอบชำเลืองมองมาทางเธอเป็นระยะ ๆ ...