Chapter 3

ย่านธุรกิจแซนเดนเอ็นเตอร์ไพร์

ในเพนท์เฮ้าส์สุดหรูชั้นบนสุดของอาคารสูง ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำตลอดทั้งตัวถือแก้วคริสตัลในมือ ซึ่งด้านในแก้วมีน้ำสีอำพัน มันคือวิสกี้รสนุ่มจากแคนาดา ก่อนจะยกวิสกี้ขึ้นจิบด้วยท่วงท่าละเมียดละไมในแต่ละครั้งเขาจะแกว่งแก้วเบาๆ เสมือนหยอกล้อสุราเพื่อเพิ่มรสชาติแสนวิเศษของมัน

ตรงโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม ห่างจากโต๊ะทำงานของเขาไม่ไกลนักคือหญิงสาวแสนสวยในชุดรัดรูปสีขาวคนหนึ่ง เธอนั่งไขว่ห้าง ยืดหลังตรง ดวงตาจับจ้องมองเขาไม่ลดละ ด้วยลักษณะคล้ายกำลังรอคอยให้เขาพูดอะไรบางอย่าง

เมื่อปล่อยช่วงเวลาให้ไหลผ่านเหมือนกับการแกว่งแก้ววิสกี้ เขาก็เอ่ยถามหญิงสาวบนโซฟาในที่สุด

“แล้ว... เธอต้องการจะทำยังไง”

“ฉันอยากฆ่านางนั่น” ฮันนาพูดเสียงรอดไรฟัน ริมฝีปากที่ทาลิปสติกสีแดงสดบิดเบี้ยวเล็กน้อย แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก

ไม่ต้องให้ย้ำเป็นครั้งที่สอง เขาย่อมรู้แน่ว่าผู้หญิงคนที่ฮันนากำลังเอ่ยถึงก็คือภรรยาหมาดๆ ของลูเซียโน่ เพราะตั้งแต่ฮันนากลับมาจากโบสถ์จนถึงตอนนี้ เธอก็เอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนเขาแทบจะกลายเป็นคนรู้จักของเจ้าหล่อนไปแล้ว

เขาวางแก้วคริสตัลในมือลง “ทำแบบนั้นลูเซียโน่คงไม่ยอมแน่”

ถึงภายนอกของลูเซียโน่จะคล้ายคนอ่อนแอ แต่ตระกูลมอร์เกนมีทรัพย์สมบัติและอำนาจพอๆ กับตระกูลโอดินสัน และหากมีใครสักคนโง่พอจะลงมือกับภรรยาหมาดๆ ของมันละก็ คนคนนั้นจะถูกจับและได้รับผลกรรมกับสิ่งที่ก่อในทันที

แต่... ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้!

ฮันนายกขาที่ไขว่ห้างลง ยืดหลังตรงและพูดขึ้นอีก

“จริงอย่างที่พี่พูด ตอนแรกฉันคิดว่าแค่ผู้หญิงบ้านนอกคนเดียวตายๆ ไปซะลูเซียก็จะกลับมาหาฉัน แต่ตอนที่ฉันบุกไปที่โบสถ์ นางนั่นไม่ได้มีสีหน้าสะทกสะท้าน ฉันเลยคิดว่าจะยังไม่ทำให้มันตายง่ายๆ เพราะฉันต้องรู้ให้ได้ก่อนว่านางนั่นกำลังคิดอะไร หรือแค่เยาะเย้ยฉัน!”

“ตั้งใจยังไงล่ะ” ชายหนุ่มพูดขึ้น น้ำเสียงไม่ได้แสดงออกว่าสงสารญาติผู้น้องแม้แต่น้อย หลังจากแม่ของเขาเสีย บนโลกนี้ยังมีอะไรให้เขาอาวรณ์หรือสงสารบ้างล่ะ... ไม่มี ฉะนั้นเขาจึงเลือดเย็นเสมอ แม้แต่กับญาติของตนก็ตาม และที่เขาสละเวลารับฟังฮันนาพล่ามเรื่องของเธอ เขาก็แค่อยากหาความสนุกจากเรื่องนี้เท่านั้นเอง “ผู้หญิงคนนั้นอาจรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องบุกไปที่โบสถ์ หลังจากนี้ก็ด้วย เธอคนนั้นอาจเดาได้ว่าฮันนา โอดินสันจะทำยังไงกับเธอต่อ ใช่! กลั่นแกล้งเธอยังไงล่ะ แล้วเธอก็เตรียมวิธีรับมือสารพัดไว้รออยู่แล้ว” พูดจบ มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

ได้ยินคำพูดนั้น ฮันนายิ่งมีสายตาแข็งและดุ ขยับริมฝีปากแดงๆ พูดว่า “เห็นหน้าซื่อๆ ทำตัวเรียบร้อย ไม่คิดว่าจะหน้าด้านแย่งสามีของคนอื่นได้”

“สู้เขาไม่ได้ก็เลยวิ่งแจ้นมาหาฉันอย่างนั้นสิ” ชายหนุ่มพูดอย่างหยันๆ

ฮันนาสะบัดตัวลุกขึ้นยืน พูดด้วยความโมโห “ทำไมพี่พูดเหมือนว่าฉันสู้นางกระจอกนั่นไม่ได้ล่ะ!” เธอไม่อยากหวนนึกถึงความโกรธตอนที่ได้รับจากการถูกลูเซียโน่ปฎิเสธต่อหน้าผู้คนมากมาย และยิ่งต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยแล้ว ในอกของเธอยิ่งเหมือนปะทุด้วยลาวาเดือด ทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอแบบนั้นแท้ๆ

“จะว่าไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดขึ้น “ไอ เซิสเตระ ฉันเองก็อยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง ทำไมถึงทำให้เธอโกรธได้ขนาดนี้”

ฮันนาไม่มีท่าทางผ่อนปรนจากความโกรธแม้แต่น้อย ยิ่งได้ยินคำพูดของเขาด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งนิ่วหน้าจนเกือบจะบิดเบี้ยว

“นี่ ฮันนา” เขาเรียกเธอ “นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครทำให้เธอโกรธ จำได้ไหม”

“ใครจะไปจำได้!” ฮันนาส่งเสียงแหลม

ชายหนุ่มหัวเราะพรืด “ตรงๆ เลยนะ ก็เพราะไม่มีใครกล้าทำเธอโกรธ เธอถึงจำไม่ได้ยังไงล่ะ”

ได้ยินดังนั้นเธอสะบัดสายตามองขวับ “รู้อยู่แล้วละ ว่าแต่ เรื่องนี้พี่ต้องจัดการให้ฉันนะ”

“แล้วเธอจะให้ฉันทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น”

“ทำให้นางนั่นเซ็นใบหย่า จากนั้นก็ทรมานมันให้เหมือนตายทั้งเป็น!” ฮันนากระแทกเสียงพูด พร้อมกับสายตาเกลียดชัง

ชายหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ กระทั่งน้ำเสียงกรีดแหลมของฮันนาเปลี่ยนเป็นสั่นเครือ ไม่นาน น้ำตาหยดใสก็ไหลกลบดวงตาสีเขียวดุจมรกตของเธอ นั่นทำให้หัวใจของเขาสั่นและชาวาบ

“พี่ต้องจัดการนางนั่น!” เธอพูดย้ำอีกครั้ง พร้อมกับลูบหน้าท้องไปมาเหมือนต้องการบอกว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตในนั้น “ทำให้นางนั่นทรมานยิ่งกว่าฉันในตอนนี้”

เขาขมวดคิ้ว ใบหน้าเข้มครึมกว่าเดิม

ฮันนากำลังตั้งท้องลูกของลูเซียโน่ แต่หมอนั่นกลับแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ แถมยังจดทะเบียนสมรสทำเหมือนว่าต้องการบอกฮันนาว่าเธอและลูกไม่มีสิทธิ์ใดๆ กับทรัพย์สมบัติของมัน หรือแม้แต่กับตัวมัน

ตระกูลโอดินสันมีทรัพย์สมบัติมากพออยู่แล้ว และฮันนาไม่ได้ต้องการอะไรจากคนชั่วช้าอย่างลูเซียโน่นอกจากให้ฝ่ายนั้นรับผิดชอบ

ดีเหมือนกัน หากคนพวกนั้นคิดเหยียดหยามตระกูลโอดินสัน เขาก็จะสั่งสอนมันให้รู้สำนึกว่าพวกเราไม่ได้ถูกเล่นงานง่ายๆ

เขาไม่ได้สั่งสอนใครให้เจ็บปวดนานแล้ว ทั้งลูเซียโน่ ทั้งผู้หญิงคนนั้น หรือคนที่กล้าต่อกรกับคนตระกูลโอดินสัน เขาจะสั่งสอนให้สาสมหรืออาจแย่ยิ่งกว่าที่ฮันนาได้รับ!

ชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้น ตอบเสียงเย็นชาว่า “ได้ตามคำขอ ไอ เซิสเตระ”