ยอดรักวิวาห์ลวง

หากคนที่ลักพาตัวเธอมาข่มขู่ เป็นชายที่อ่อนโยนที่สุด เธอยังจะโกรธเขาลงไหม

หากแม้เธอเองก็มีใจ แต่เขากับเธอต่างก็ยืนบนเส้นขนาน เธอยังจะบอกรักเขาอยู่หรือไม่

‘มารีน่า สมุทรกาล’ กำลังคิดว่าตนเองอยู่ในสภาวะสตอกโฮล์ม ซินโดรม มันคือฝันร้ายของตัวประกัน และตอนนี้ เธอกำลังตกหลุมรักผู้ชายที่จับเธอมาเพื่อเรียกร้องให้ทำในสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะทำ

เซ็นใบหย่า!

หญิงสาวมองใบหย่าที่วางบนโต๊ะข้างเตียง หากเธอเซ็นใบหย่านี้ ไม่เพียงแค่ทำให้ตัวเองต้องอยู่ในสภาวะรู้สึกผิดกับสามีในนาม เธอยังจะกลายเป็นผู้หญิงไร้ยางอายทำลายได้แม้แต่มิตรภาพและคำสัญญา แต่หากไม่เซ็นมัน เธอจะถูกชายที่จับตัวเธอมาทรมานด้วยริมฝีปากและมือของเขาไม่หยุดหย่อน ซึ่งนับวันเธอยิ่งต้านทานความรู้สึกรัญจวนหวานอันแฝงด้วยความร้อนเร่านั้นแทบไม่ไหว

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอต่อสู้กับความรู้สึกผิดชอบ นั่นก็คือการปลอบตัวเองว่าเขาไม่ใช่คนดี เขาลักพาตัวเธอมา ล่อลวงเธอ ทรมานเธอ ทำให้เธอใจอ่อนจนยินยอมเซ็นใบหย่า...

แต่แล้วยังไงล่ะ! เธอจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ล่อแหลมที่ทำให้เธอเกือบห้ามใจไม่อยู่

หญิงสาวนั่งขดตัวบนหัวเตียง ตัวสั่นเทิ้ม ด้วยเพราะเสียใจกับความคิดแสนสับสนของตัวเอง มองดูชายหนุ่มเปลือยกายท่อนบน แผงอกหนั่นแน่นของเขาเต็มไปด้วยหมัดกล้าม หน้าท้องเป็นลอน และผิวสีทองเข้ม มีผู้หญิงกี่คนแล้วที่อยากลิ้มเลียมัน และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ...

โดยไม่รู้ตัว เธอเหม่อมองเขา ขณะที่เขากำลังคืบคลานจากปลายเตียงเข้ามาหาเธอ เย้ายวนและหว่านเสน่ห์ซึ่งมันก็ได้ผล ในท้องของเธอบิดเกลียวด้วยความรู้สึกยากจะต้านทาน

แต่... เธอต้องห้ามความรู้สึกอยากกินแอปเปิ้ลต้องห้ามในสวนอีเดนให้ได้ เธอต้องสะกดความรู้สึกนี้ซะ!

“อย่าเข้าใกล้ฉัน ได้โปรด...” เธอวอนขอ แต่น้ำเสียงสั่นพร่ากลับไม่ได้ช่วยปิดบังความรู้สึกวูบวาบในท้องของเธอให้สงบลงเลย และเขาก็มองออกว่าเธอต้องการเขา... เป็นอย่างมาก!

“เซ็นใบหย่านี้” เสียงของเขาพร่าเครือทรมาน จนเกือบทำให้เธอหลับตาและครางออกมา “แล้วคุณจะเป็นของผม... ชาร่ะ ”

“ฉันไม่คิดว่า... ฉันจะทำแบบนั้นได้” ถึงมารีน่าจะตอบออกไปอย่างนั้น แต่น้ำเสียงเซ็กซี่เย้ายวนของเขากลับกำลังเรียกร้องให้เธอคลานกลับไปหาเขา ซึ่งเธอเพิ่งหนีเขามาเมื่อครู่

ก่อนนั้นเธอต่อต้าน และหนีสัมผัสของเขาจนต้องมานั่งขดอยู่ตรงนี้ แต่ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปเธอจะต้านทานเขาได้หรือไม่

ได้โปรดเถอะ พระผู้เป็นเจ้า เธอไม่อยากต้องรู้สึกผิดกับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะกับเขาหรือกับสามีที่แต่งกันในนาม แต่เธอจะหลุดพ้นจากสถานการณ์อึดอัดใจนี้ได้อย่างไร...

เธอหลับตา แต่แล้วก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ และเขาเริ่มพูดกับเธออีกครั้ง

“อยากให้คุณรู้ ผมเองก็ปวดร้าวไม่ต่างจากคุณ” ขณะพูดดวงตาสีฟ้าของเขาหลุบมองตรงเป้ากางเกงที่ส่วนนั้นของเขาแกร่งร้อนขึ้น และนั่นเป็นตัวล่อให้สายตาเธอหลุบมองตาม เขากำลังตื่นตัว ทรมานอย่างแสนสาหัสไม่ต่างจากเธออย่างที่บอก “เอาละ คนดีของผม คราวนี้คุณขยับออกมาจากตรงนั้น แล้วกลับมาหาผมซะดีๆ”

มารีน่าส่ายหน้า “ไม่...” แต่ถึงเธอจะพยายามปฏิเสธเขาอย่างไร ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นเธอจะถูกเขาตะครุบที่ข้อเท้า แล้วลากออกมาให้อยู่กลางเตียงเสมอ เพราะเขาไม่เคยเว้นมือจากการทรมานเธอด้วยความรัญจวน เป็นการตอกย้ำความรู้สึกผิดอันแรงกล้าแก่เธอ

เขาเป็นผู้ชายอันตราย... ริชแมน โอดินสัน