Chapter 2

มารีน่าอยากคิดว่าการบุกมาของฮันนาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่พอนึกย้อนถึงสีหน้าเครียดแค้นของฝ่ายนั้น เธอกลับรู้สึกขนลุกมากกว่ารู้สึกสงสาร

ฮันนาเกลียดชังเธอ และต้องการลูเซียโน่ หากความต้องการของฮันนาเป็นไปในทางที่ดี เธออาจเข้าใจและอาจยอมรับได้ แต่ความต้องการของฮันนายังมีสิ่งอื่นแอบแฝง เป็นสิ่งที่อันตราย ดังนั้นเธอจึงเลือกช่วยลูเซียโน่ ยอมเข้าพิธีแต่งงานลวงโลกนี้

ยอมแปดเปื้อนจากสายตาของคนนอก...

หลังจากเสร็จสิ้นการแต่งงาน แขกเหรื่อเริ่มทยอยกันกลับ ภายในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว บุคคลสำคัญของมารีน่ายังคงนั่งมองเธอที่กำลังลบเครื่องสำอางด้วยสายตาเป็นห่วงกังวล หลังจากที่เธอเปลี่ยนเป็นสวมชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนสีเข้มเรียบๆ แล้ว

“วุ่นวายเลยนะวันนี้” ไวโอรี่ แซนเบิร์กคือเพื่อนสนิทของมารีน่า เธอพูดขึ้นหลังจากนั่งมองหญิงสาวเช็ดเครื่องสำอางจนเกลี้ยงแล้ว “หลังจากนี้จะทำยังไงต่อ บอกตามตรงนะ ยายฮันนาอะไรนั่นน่ากลัวชะมัด”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ยังไงฮันนาก็ไม่มายุ่งกับฉันอีกแล้วละ” มารีน่าเก็บอุปกรณ์เช็ดเครื่องสำอางไปด้วย ตอบไวโอรี่ไปด้วย และเธอแอบหวังในใจว่าฮันนาจะเลิกยุ่งกับเธอ แม้เปอร์เซ็นต์จะเป็นศูนย์ก็ตาม

“น้ำเสียงสบายใจเหลือเกินนะ มารีน แต่ฉันกลุ้มใจ พอยายฮันนาคนนั้นมา ภาพมันฟ้องว่าแกแย่งผู้ชายของคนอื่นนะ” ไวโอรี่ยังคงพูดต่อ

มารีน่ารูดซิบกระเป๋าเครื่องสำอาง จากนั้นหันมามองพ่อ พี่ชาย และเพื่อนสนิท ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มแสนบริสุทธิ์ใจว่า “แต่ถ้าพ่อ พี่อาม แล้วก็แก ไวโอรี่ ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ได้แย่งของของใครมา ฉันก็ไม่สนใจอะไรแล้วละ เพราะฉะนั้นแกก็อย่าคิดมากสิ”

“ปล่อยไว้แบบนี้ดีแล้วจริงๆ เหรอ” ไวโอรี่ยังคงไม่เห็นด้วย “...กับแผนนี้ ยังไงฉันก็ยังรู้สึกว่ามันเพี้ยนอยู่นะ”

“จริงๆ พ่อก็เห็นด้วยกับไวโอรี่นะ” นภดล บิดาของมารีน่าพูดขึ้น เขาเองก็กลัวว่าเหตุการณ์วันนี้จะทำให้คนอื่นเข้าใจในตัวลูกสาวของตนผิด แต่ถ้าลูกสาวตัดสินใจแล้ว มีแต่ต้องเชื่อใจเท่านั้นเอง “แต่พ่อก็คิดว่าหากมารีนตัดสินใจแล้ว พ่อเองก็ห้ามลูกของพ่อไม่ได้”

“ก็ได้ค่ะคุณลุง หนูจะแกล้งมองไม่เห็นข้อผิดพลาดของเรื่องนี้ก็แล้วกันค่ะ ถึงยังไงมารีนก็ตัดสินใจทำลงไปแล้วนี่นา” ไวโอรี่ตอบ ก่อนจะนั่งเงียบๆ

แล้วตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูห้องเจ้าสาวดังขึ้น ก่อนที่

ลูเซียโน่จะเดินเข้ามา โดยด้านหลังของเขามีชายสวมสูทสีดำยืนรออยู่ตรงหน้าประตู

ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานอันเต็มไปด้วยความดีงามของเจ้าสาวหมาดๆ ยิ้มให้เธอเล็กน้อย

และเช่นเดียวกัน ภายใต้ใบหน้าละมุนของเขา อาจเป็นการยากที่จะเข้าใจว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอย่างไร แต่สำหรับมารีน่า เธอรู้ดีว่าเขากำลังเป็นห่วงเธอจากเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น

“มารีน ผมเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า ต้องทำให้มารีนลำบากแบบนี้” ชายหนุ่มถามด้วยความห่วงใย ถึงมารีน่าไม่ใช่คนสวยระดับนางเอกฮอลลีวูด แต่ด้วยเพราะมารีน่าเป็นคนมองโลกในด้านบวก ไม่ดื้อ ไม่โลภมาก และเพราะอย่างหลังเขาจึงเลือกเธอมาเป็นเจ้าสาวในแผนการครั้งนี้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็อดห่วงในความปลอดภัยของเธอไม่ได้จริงๆ

บางครั้ง เขายังคิดว่าตนเองเลือกใช้วิธีผิดหรือเปล่า การดึงคนนอกเข้ามาเกี่ยวข้องมีแต่จะทำให้เดือดร้อน แต่มารีน่าคงตอบเหมือนเดิม...

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ลูเซีย มารีนเองก็รับค่าจ้างจากคุณเหมือนกัน เพราะฉะนั้นงานนี้ไม่มีใครเสียเปรียบหรือต้องลำบาก” มารีน่าพูด พร้อมกับยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจให้กับลูเซียโน่ ทำเหมือนกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโบสถ์ก่อนนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร

แล้วมีอะไรที่เขาควรกังวลอีก ในเมื่อการแต่งงานหลอกๆ รวมทั้งหลังจากนี้เธออาจถูกราวี มารีน่ายังทำเป็นปกติได้

ลูเซียโน่ยิ้มด้วยสีหน้าลำบากใจ เริ่มรู้สึกละอายเล็กๆ ก่อนพูดว่า “ทั้งที่พวกเรานับถือกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ แต่ผมกลับทำให้มารีนต้องเสียชื่อเสียง ดึงเข้ามาอยู่ในแผนลวงโลก”

ท่ามกลางสายตาของทุกคน มารีน่าลุกขึ้นและเดินเข้าไปหยุดยืนด้านหน้าของลูเซียโน่ และพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆ “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยค่ะ ไว้ใจได้เลย มารีนไม่ได้คิดมาก จริงๆ นะคะ”

“แต่ผมก็ยังเป็นห่วงในเรื่องของฮันนา” ลูเซียโน่พูด ก่อนจะถอนใจยาวเหยียด “ขอโทษจริงๆ มารีน และก็ขอโทษทุกคนด้วย”

“คุณลูเซียโน่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ” คราวนี้นภดลลุกขึ้นพูด “อีกอย่าง คุณลูเซียโน่ช่วยเหลือมารีนตอนเรียน และยังฝากงานให้กับตาอาม ลูกชายของผม อันที่จริงพวกเราต้องเป็นฝ่ายขอบคุณคุณลูเซียโน่มากกว่า รวมทั้งเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ทางเราควรตอบโต้ ไม่ใช่ให้คุณเป็นกังวลหรือแก้ตัวให้”

“ใช่แล้วครับ ผมมีงานทำก็เพราะคุณลูเซียโน่นะครับ” อารัณย์พูดเสริมจากคำพูดของพ่อ “และยังมีผมอยู่ทั้งคน ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางทำอะไรมารีนได้หรอกครับ คุณลูเซียโน่อย่าเป็นห่วงเลยนะครับ”

“ฮันนาร้ายกว่าที่คิด” ลูเซียโน่ไม่วายมีสีหน้าลำบากใจ พอคิดถึงวีรกรรมของเธอคนนั้น เขาก็อยากอาเจียนออกมา หากผู้หญิงคนนั้นอยากได้อะไร เธอยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา เหมือนกับเขานี่ไง ที่พลาดท่าเสียทีนอนกับเธอ... ทว่าไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ส่วนนั้นของเขาไม่ตื่นตัว เขาจึงหลีกเลี่ยงจากสถานการณ์นั้นมาได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ประกาศว่าเขานอนกับเธอไปทั่วจนเขารู้สึกรังเกียจ

เห็นลูเซียโน่มีสีหน้าเครียด อารัณย์ยืดอกพูดอีกว่า “คุณลูเซียโน่รู้จักผมน้อยไปแล้ว ผมเป็นพี่ใหญ่ในย่านการค้าเชียวนะครับ”

ลูเซียโน่ยิ้ม อาจมีความโล่งใจเล็กๆ บนใบหน้าของเขาหากสิ่งที่อารัณย์พูดเป็นความจริง “จริงหรือครับ อย่างนั้นก็วิเศษมาก!”

และถึงแม้ลูเซียโน่จะพูดเช่นนั้น แต่ความกังวลก็ยังไม่จางหาย เขายังคงเป็นห่วงมารีน่า...

“พี่ลูเซียไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เห็นอย่างนี้ มารีนดูแลตัวเองได้นะ” มารีน่าพูดเสริม เพื่อไม่ให้เขาต้องเป็นห่วงเธอจนเสียนัด ก่อนเข้าพิธีแต่งงาน ลูเซียโน่บอกเธอว่าเสร็จพิธีเมื่อไร เขาจะออกเดินทางไปนิวออร์ลีนส์ทันที แต่นี่อะไร เขายังมายืนเสียเวลาเพราะเป็นห่วงเธอ ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เขาเสียเวลานัดเพราะเธอแน่

“หากยังไม่วางใจอีกละก็ ฉันจะเกาะติดมารีนตลอดเวลาให้เหมือนเห็บเกาะหลังหมาเลยค่ะ ฮ่าๆ” ไวโอรี่ที่นั่งเงียบนานแล้วกระโดดลุกขึ้นมากอดคอเพื่อน “คุณลูเซียโน่ออกเดินทางอย่างไร้กังวลดีกว่านะคะ”

“ไวโอรี่ เธอว่าฉันเป็นหมางั้นเรอะ!” มารีน่าแกล้งโวยวาย

ได้ยินทุกคนพูดอย่างสนุกสนาน สีหน้าของลูเซียโน่จึงสดใสขึ้น “ขอบคุณทุกคนมากครับ ขอฝากทางนี้ด้วยนะ เสร็จธุระเมื่อไรผมจะรีบกลับมาทันที”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำหนึ่งในสองก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาข้างเจ้านายและพูดขึ้นว่า “บอส ถึงเวลาต้องเดินทางแล้วครับ”

“ฉันรู้แล้ว” ลูเซียโน่พยักหน้าให้กับลูกน้อง ก่อนจะหันไปทางมารีน่า และยกทะเบียนสมรสให้เธอเป็นคนเก็บรักษาไว้ “ขอฝากทะเบียนสมรสไว้กับมารีน ถ้ากลับมาแล้ว ผมจะมารับมันคืน หรือหากมารีนต้องการหย่า ผมก็จะรีบจัดการทุกอย่างให้ทันที ตามข้อตกลงของเรา”

“ค่ะ พี่ลูเซีย” มารีน่าพยักหน้าบอก “ติดต่อกลับมาได้เสมอนะคะ มารีนจะรอค่ะ”

ลูเซียโน่ยิ้มละมุนให้กับหญิงสาว จากนั้นหันไปทางอารัณย์ต่อ “คุณอาม ผมฝากมารีนด้วยนะครับ ผมเชื่อฝีมือลูกพี่ใหญ่ในย่านการค้าอย่างคุณ”

“ครับ!”

“เดินทางราบรื่นนะครับ คุณลูเซียโน่” นภดลพูด

ลูเซียโน่ยิ้มให้กับทุกคน แต่สายตายังคงมีแววกังวลเหมือนยังวางใจไม่ได้ ฮันนา โอดินสันร้ายกาจกว่าที่คิดมาก แล้วเขาจะวางใจลงได้อย่างไร